Het Bos van Osuké

Moon keek omhoog naar Yuriko. Nu moest Moon goed op haar hoede zijn, Yuriko leek haar nou niet iemand waar je graag ruzie mee wilt hebben. Moon kwam langzaam omhoog en keek Yuriko recht aan.
'Ik geloof ook niet alles,' vertelde Moon, terwijl ze uit alle macht de onzekerheid in haar stem probeerde te verbergen. 'Maar ik denk wel dat sommige verhalen niet uit het niets verschenen zijn,'
Het leek wel alsof Moon een discussie ging beginnen, maar dat was niet haar bedoeling. In zekere zin zou het Moon leuk hebben geleken om met Yuriko ergens over te discusseren, maar niet nu... Misschien een andere keer als dit niet zo uitlopen tot een knallende ruzie.
Moon keek omhoog naar de donkere wolken, met een schuin oog hield ze Yuriko in de gaten. De wolken werden steeds donkerder en het begon zachtjes te miezeren.

'Luister "Moon"..', zei ze terwijl ze spottend haar naam benadrukte. 'Ik leer de verbode kracht niet mijn reputatie interesserd mijzelf al helemaal niets, dus waarom jou wel?', vroeg ze terwijl er nog steeds geen enkele emotie in haar stem te vinden was.
Moon moest opassen, opassen met elke letter die ze zei. Toch vond Yuriko dat z lef had, lef om boor haar zelf op te komen te vertellen wat ze gehoord had en inging om haar vraag. Maar Yuriko hield nu eenmaal van spellen, en al helemaal om vals te spelen in haar eigen spel.

Moon dacht na. Waarom het haar zoveel interesseerde, dat was nog zo'n goede vraag.
'Omdat je één van de weinige bent die niet in de massa opgaat... zoals ik,' vertelde Moon eerlijk. 'Mensen die gewoon doen wat ze zelf willen, mensen die het geen ene bal kan schelen wat een ander van ze denkt maar gewoon zijn eigen gang gaat. Dat intereseert me gewoon heel erg. Soms zou ik zelf ook wel eens niet zoals alle andere willen zijn,'
Moon verbaasde zich over haar eigen antwoord. Er was geen woord van verzonnen.
Moon keek Yuriko aan, wachtend op een reactie. Ze had al gemerkt dan Yuriko erg onvoorspelbaar was.

Yuriko liet haar ogen weer zichtbaar worden en keek haar even vaag aan. 'Waar doe je dat dan niet?', zei ze even afwezig. Het was altijd beter als mensen zelf deden wat ze willen. Maar alsnog Moon zou de goedzak blijven en Yuriko de slechterik en kon niet samen gaan, maar aanvallen zou ze waarschijnlijk niet doen.

Moon staarde in de verte terwijl ze nadacht over de vraag. Moon had geen idee, het zou inderdaad fijn zijn geweest als Moon dat zou doen. Gewoon haar eigen weggetje volgen, gewoon doe wat ze zelf wilde, maar dat deed ze niet. Ze probeerde vaak niet al te veel op te vallen.
'Daar heb je een punt,' zei Moon. Ze keek Yuriko aan. Gewoon doen wat je zelf wilt... Tolde er in Moons hoofd rond. Plotseling werd Moon nieuwsgierig en ze flapte het er meteen uit.
'Maar is dit wat jij altijd hebt gewild? Zou je graag zo willen zijn? Ben je van binnen niet liever iemand die tegen het kwade is in plaats van voor?,' Alweer zoiets doms eruit geflapt.
'Of ben je eigenlijk niet uhm... , om het zo maar te noemen, slecht?' Moon was ook zo dom. Ze zei allemaal dingen die ze beter niet kon zeggen.
Moon hoopte dat Yuriko niet verschrikkelijk boos zou zijn.

Yuriko's ogen begonnen te gloeien en haar hart ging sneller kloppen. Het regen dat eerst nog bij miezeren bleef veranderde al snel in enorme ijs koude water druppels. De wind begon zo hard te waaien dat je bijna mee gesleurd kon worden door de enorme kracht.
Ze keek Moon recht in haar ogen aan. Emotieloos, angstig. Niemand had ooit zo veel durven vragen. Zo diep kunnen graven naar antwoorden. Moon had mazzel dat ze haar bij haar eesrte woord al niet vermoord had. Ze kon blij zijn dat ze haar niet bij de eerste trilling van de grond uitgeschakeld had.
Toch bleef de vraag in haar achter hoofd hangen. Wilde ze dit? Vond ze het fijn dat ze een gehaat persoon was.
Ze dacht diep na. Ze had genoeg aan haar eigen vrienden. Ze had alles wat ze wilde. Dacht ze. Ze wist niet anders, ze vond dit leven goed voor haar.
Yuriko wilde boos worden, haar uitschakelen. Maar ze kon het niet. Nog altijd was er de kleine bewondering, de bewondering dat ze zulf lef durfde te tonen in bijzijn van Yuriko.
'Ik vind het prima zo.', zei ze terwijl een ijzige klank haar stem overnam.

Moon schrok van alles wat er op het moment gebeurde. Al haar vragen bleven onbeantwoord door een Yuriko die razend leek te worden. Het was een enorm eng gezicht om te zien hoe haar ogen schenen, hoe het weer veranderde tegelijk met haar humeur die eigenlijk nooit goed leek te zijn.
Maar Moon was nog niet van plan weg te gaan, haar weg te laten jagen. Op de een of andere manier had ze gewoon het gevoel dat Yuriko haar niet zou aanvallen hoogtens bang zou maken.
Strak bleef ze staan en keek haar aan met grote ogen. Toch was er een klein grijntje angst te zien die ze met alle moeite probeerde te onderdrukken, zonder weinig suuces. Maar het feit dat ze bleef staan was al een vertoning van lef, en dat ze niet zo bang was voor Yuriko.
De ijzige klank in haar stem gaf haar wel een rilling maar ze deed net alsof ze die negeerde, ze was nog niet klaar, nog niet klaar met haar vragen, nog niet klaar om weg te gaan. 'Zeker weten', vroeg ze aarzelend aangezien ze een sprankje twijfeling in haar stem hoorde.

Yuriko keek haar verbaast aan konm niet geloven dat de laatste woorden net uit haar mond waren gekomen. Het klopte niet ze had braaf een knikje moeten geven en daarna veilig zijn weg gelopen.
De regen de wind en de gure kou leek opeens langzaam te worden alsof het weer mee veranderde metr het humeur van Yuriko. Was de twijfel in haar stem te horen? Het klopte niet, wie wilde er nu wel als een pesroon leven waar iedereen bang voor was, waar iedereen maar beter uit de buurt kon blijven.
Yuriko keek even onzeker een andere kant op, iets wat Yuriko nooit zou doen, ze zou zich nooit laten kennen maar Moon had een bepaalde in vloed op haar. Het was raar maar door haar hield ze zich dacht ze en ging ze niet blindelings aan vallen.
'Ik kan er op zich wel mee leven.. soms is het wat vervelend maar ja', zei zonder echt na te denken over wat ze zei.

Yia liep nogal doelloos door het bos. Ze was er een beetje per ongeluk terecht gekomen, maar het kon haar niet echt schelen. Het was hier rustig en dat vond ze fijn. Ze keek voor zich uit, maar keek niet naar de bomen of iets anders in het bos. Pas toen ze uiteindelijk bij een inmens grote boom aankwam die haar zo ongeveer de weg versperde stond ze stil en schudde ze haar hoofd even verward. Ze keek naar de boom en nam die goed in zich op. Dit moet één van de oudste bomen in het bos zijn...

Moon verbaasde zich er over dat Yuriko, in zekere zin dan, een beetje toe gaf. Ze keek Yuriko aan.
Het leek Moon inderdaad vervelend als iedereen bang voor je was, als je berucht was...
Terwijl Moon Yuriko aan bleef staren brandden al die vragen door haar hoofd, nog veel meer trouwens.
Maar wat moest ze zeggen? Ze kon moeilijk al die vragen gaan stellen.
Moon legde haar armen over elkaar tegen de koude wind. Ze rilde.
'Maar zou je niet willen veranderen?' vroeg Moon. Ze was heel erg nieuwsgierig, maar ook een beetje angstig voor Yuriko tegelijk.

Yia keek nog steeds met een blik van ontzag naar de boom. Pas na een paar minuten verroerde ze zich weer. Ze liep naar de boom toe en raakte hem aan. Hij voelde net zo oud als hij eruit zag. Ze keek nog even weifelend naar de takken maar trok zich er toen aan op. En zo klom ze behendig verder tot ze al snel acht meter hoger was. En nog steeds was ze niet helemaal boven. Maar hier was het uitzicht al prachtig. Ze keek haar ogen uit en klom na tien minuten staren nóg verder omhoog, en dit keer helemaal tot het topje. En hier was het géwéldig! De wind streek door haar gezicht en haar haar wapperde lichtjes. Ze ging op een gemakkelijke tak zitten en zuchtte van genoegen.

Yuriko staarde haar nog steeds wat afwezig aan en ging weer rustig op de grond zitten. De trillingen van miljoenen beesten waren te voelen maar die van mensen waren heel anders, veel zwaarder luider.
Ze liet een diepe zucht onglippen en legde haar handen in haar schoot. 'Nee denk het niet', er schoot een heel klein glimlachje over haar gezicht die je alleen zou kunnen zien als je echt goed op had gelet.

Moon bleef even staan maar zakte ook weer langzaam naar de grond. Ze keek Yuriko met een vage blik aan.
Moon staarde het bos in, met een schuin oog op Yuriko.
Waarom niet? Waarom zou je zo het leven door willen gaan? Zou je zo echt gelukkig zijn? Moon wist het niet. Misschien leidde Yuriko wel een heel ander leven dan Moon dacht.
'Je bent eigenlijk gewoon gelukkig, zoals je nu bent,' vroeg Moon. Het was geen vraag maar het was ook niet gewoon een opmerking.

Yia keek naar het prachtige uitzicht. Boven zich, op een klein takje hoorde ze getjilp. Nieuwschierig keek ze ernaar. Het was een nestje, waar kleine vogeltjes in zaten. Ze hadden zo te horen honger. Ze waren nog jong, maar hadden wel al volgroeide veren. Yia werd vertederd door de aanblik van de schattige vogeltjes. Na een tijdje wachten kwamen de ouders eraan. Ze hadden bijde wormen in hun snaveltjes en ze voerde hun jongen meteen. Nadat ze gevoed waren, waren de kleintjes stil en klommen ze uit het nestje, waarna ze over de takken begonnen te lopen.

Yuriko knikte en trok zorgeloos haar schouders op. 'Ja, ik heb een vriendje een lieve broer, een vriendin..', ze stopte even. Beschouwde ze Shimara nu als een vriendin? Het was raar maar ze had haar wel verlost van de dood. 'En nog een vriend..', zei ze doelend op Heath. Misschien was hij nog wel meer dan een vriend. Maar Ayase zou altijd voor komen, dacht ze nu.

Moon luisterde geïntreseerd. Zie je wel, eigenlijk had ze het zo slecht nog niet. Helemaal niet slecht zelfs.
Moon was heel erg tevreden dat Yuriko nu tegen haar begon te praten. Ze werd zelfs een beetje open.
'Je hebt hartstikke veel vrienden en vriendinnen,' zei Moon. Ze begon zich iets meer op haar gemak te voelen - niet dat ze zich echt heel erg op haar gemak voelde maar wel iets meer -

Sorrow was redelijk diep in het bos en was de achtervolging aangenaan met een demoon. Met maar een simpele dolk was hij van plan dat enorme beest te doden. Hij rende rap. heel rap maar Ciara was rapper. Ze gaf Sorrow niet de kans om hem ook maar 1 keer uit te halen naar demooon.

Kira liep met een lichte tred tussen de bomen door, ze had besloten om een flinke wandeling te maken en zich lekker uit te waaien. Amado liep naast haar, hij leek niet meer op het kleine draakje dat uit het ei kwam. Hij leek groter, maar vleugels had hij nog niet.

Sorrow zuchte geërgert. 'dat is nu al de 3e die je van me afneemt!' Ciara zwiepte met haar staart heen en weer en keek hem onschuldig aan terwijl ze op de hand van de demoon kouwde. 'trouwens, zijn demonen wel om op te eten?' Hij keek haar droog aan en kruiste zijn handen. 'als je niet oplet verdik je nog' Hij sprak tegen Ciara alsof het een echt mens was ookal zou ze er niet veel van verstaan.

'Als je niet oplet verdik je nog!' zei Heath Sorrow achterna, met een hoog meisjesstemmetje. Hij leunde achter Sorrow tegen een boom en grijnsde breed. Tussen zijn benen zat Goliath, te kijken naar Sorrow en Ciara. Hij knipoogde even en liep toen op hem af. 'Het gaat wel lekker he, tussen jou en Shimara?' vroeg hij met een brede grijns. Goliath blies een wolkje zwarte rook uit zijn beide neusgaten.

Sorrow kreeg weer rooie kaken en glimlachte breed. Met zijn hand gleed hij door zijn haar. Dat deed hij wel vaker de laatste tijd. 'wel, jah' Ciara legde zich neer en staarde naar Heathcliff.

Heathcliff lachte even. 'Wees blij, man.. Wees blij..' Hij slaakte een zucht. Hij staarde wazig voor zich uit. 'Eens heb je ze.. En dan weer niet..' zuchtte hij. Ondertussen keek Goliath naar Ciara. Hij vond haar nogal groot. Tegenover hem toch. Hij blies een miniem vlammetje uit.

Ciara en Sorrow voelde de hitte haar schubben en zijn huid strelen. Sorrow keek oppeens met een bezorgde blik naar Heathcliff en kwam naast hem staan. 'alles ok?' Hij klonk kalm. Ciara keek Goliath scherp aan. Dus hij kon vlammen maken? en dan? Zij kon een zuur spuwen dat alles verteerde waarmmee het in aanraking kwam. Ze spuwde haar zeur op een tak die na ongeveer 3 à 4 seconden wegsmolt. Zelfs de aarde eronder smolt weg tot diep in de grond. Het moest duidelijk 1 of andere wortel hebben geraakt van een boom een meter van hun verwijdert want het verdorde in slechts 10 seconden.

Heathcliff zuchtte. 'Yuriko he..' En keek plots kwaad op. 'En dan die Ayase..' Hij gromde even en maakte een wurgbeweging met zijn handen. 'Zet me apart in een kamer met die faggot en daar zijn we vanaf..' Hij snoof even.
Goliath stond op en ging tegenover Ciara staan, die hoog boven hem uittorende. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en snoof zodat er rook uit zijn neusgaten kwam. Wat dacht ze wel? Het was niet omdat ze groter was dat ze beter was dan hem? Hij kon de grootste vuurzeeën veroorzaken! Hij kon iedereen doen opbranden.. Maar dat zou later pas zijn. Hij ademde diep in en blies zo veel mogelijk vuur uit als hij kon. Een vlam vloog naar voren tegen de teen van Ciara. Je kon het natuurlijk niet zien bij een draak, maar het leek wel alsof hij grijnsde.

Sorrow keek Heathcliff doodseriuus aan. Hij iwts niet echt wat hij moest zeggen in dit geval. Hij wist geen raad te geven... Hij wou wel maar wist niks te verzinnen. Ciara Blaasde in zijn gezicht. Haar adem stonk verschrikkelijk. Zo erg zelf dat er grote kans was dat er iemand van zou flouw vallen.