Het Bos van Osuké

---New---

Shimara liep het bos in, terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg toen ze moest gapen. Het was nog vroeg in de ochtend en een tikkeltje fris, maar daar had ze niet echt veel last van. De dauw liet het gras glinsteren en zorgde ervoor dat je het mos nog beter kon ruiken. Het was mistig en nog vochtig, dus werd het zicht wat belemmerd. Toch was het een mooie ochtend en werd je er wakker van.
Sanou liep aan Shimara haar zijde. Steeds probeerde hij zijn vleugels uit te klappen, maar nog steeds kon hij niet vliegen. Dat irriteerde hem, dat kon Shimara goed aan zijn gedag merken.
'Het komt vanzelf wel Sanou, wind je niet zo op.' Shimara gaf hem een klopje bij zijn hals terwijl ze doorliepen.

Kira liep het bos in op een zo te zien vaak gebruikt pad, ze hoopte door wandelaars en niet door demonen en schaduwen. Amado die flink gegroeid was liep voor haar uit en genoot van het vochtige weer. Hij sprong van de ene plas naar de andere. Kira had moeite om hem bij te houden, ze snapte niet dat Amado zo vroeg al zo fit was. Ze bleef heel even staan om zich uit te rekken en moest rennen om weer bij amado in de buurt te komen.

Toen Shimara geritsel van bladeren en het breken van een tak hoorde, stond ze stil en greep langzaam naar haar zwaarden. Sanou volgde haar voorbeeld en stond ook stil. Hij verrekte geen enkele spier en wachtte af, tot er iets zou komen, of weer zou vertrekken.
Toen er een demon vanuit een boom sprong en recht op Shimara af vloog, bleef ze stil staan en wachtte tot het beest dichtbij genoeg was, zodat ze kon aanvallen. Maar, ze was net te laat...
Sanou sloeg met zijn staart tegen het beest aan, zodat hij naar achteren tegen een boom aan vloog. Met een grote sprong sprong hij over Shimara heen en stond recht voor het wezen. Nog voordat het beest kon nadenken, werd hij vastgegrepen tussen de grote kaken van Sanou en werd zijn lichaam doorboord met Sanou zijn enorme tanden. Nog geen 4 seconden later, slokte Sanou het beest op, likte nog even het zwarte bloed van zijn lippen en keek tevreden naar Shimara.
Shimara keek beteuterd naar de plek waar de demon eerst lag en keek toen beschuldigend naar Sanou. 'Je laat er geen één voor mij over! Egoïst!'

Kira hoorde wat geluid in de verte van een wezen dat verscheurd werd. Ze besloot om te gaan kijken en rende achter Amado aan die hetzelfde had bedacht. Tussen de bladeren en de mist door zag ze een groot witgedaante die haar erg bekend voor kwam. "Sanou?!" Ze liep behoedzaam tussen de bomen door naar de plek waar Sanou stond en hoogstwaarschijnlijk Shimara zou zijn.

Sanou keek vluchtig en met een snelle beweging naar Kira. De kille en moordlustige uitdrukking in zijn ogen veranderde langzaam in een vrolijke en speelse twinkeling. Hij zwiepte heen en weer met zijn staart, precies op zo een manier als een hond dat deed, maar hij maakte kleinere bewegingen. Maar goed ook, anders zouden een paar bomen worden omgekapt en omvallen.
Shimara deed haar wapens weer terug in de schedes en keek Kira met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Yo'

Kira stak haar hand op naar Shimara ze wilde naar haar toe lopen maar Amado sneed haar de pas af en dook bijna op Sanou. Kira zag geen mogelijkheid om bij Shimara te komen zonder Amado aan de kant te duwen aangezien de 2 draken nogal wat ruimte in namen. Ze glimlachde en duwde Amado een beetje aan de kant "alles goed?" vroeg Kira toen ze naast Shimara stond.

Shimara keek Kira nogal droog aan en knikte. 'Ja hoor, gaat z'n gangetje. En bij jou? Ik heb aardig wat verhalen en roddels op de markt gehoord over een zeker meisje met paars haar en een jonge met een groen en een rood oog.' Ze wiebelde even grijnzen met haar wenkbrauwen en sprak op een plagerige toon.
Sanou legde zich neer en legde zijn kop op zijn voorpoten. Verveeld keek hij Shimara en Kira aan. Het zou nog wel lang gaan duren, als die twee uitgebreid zouden beginnen met praten.

Kira glimlachde een beetje waterig "ik zou het eerlijk gezegd echt niet weten." Ze had van te voren al besloten om zich er nu niet echt druk over te maken en keek lachend naar Sanou "Maar ik heb ook het een en ander gehoord over jou en hoe heet ie ook al weer... Sorrow was het niet?" Ze keek Shimara lichtelijk ondeugend aan. In haar ooghoek zag ze Amado die druk bezig was om Sanou over te halen om te gaan spelen.

Shimara keek Kira droog aan en haalde haar schouders op. 'Hmm, waarschijnlijk valse roddels en leugens. Sorrow en ik doen niks in het openbaar. Dat voorkomt een aantal problemen.' Sorrow en zij deden überhaupt niet erg veel met elkaar. Wat zou ze eigenlijk moeten doen? Ze had geen ervaring en had geen idee hoe alles in zijn werk ging. Misschien, kon ze wat vragen aan Kira, want het klonk wel zo alsof ze wat meer verstand er van had dan Shimara zelf.
Sanou stond gapend op en keek verveeld naar Amado. Voor zijn doen was hij te klein om mee te spelen, hij zou hem makkelijk kunnen pletten en dan zou Shimara kwaad op hem worden. En dat was altijd -ondanks dat hij veel en veel groter dan zij was- best wel eng en beangstigend. Hij spreidde zijn vleugels open en steeg recht op omhoog.

Kira dacht even na, maar werd onderbroken door Sanou die recht naar boven vloog "Wauw" zei ze vol bewondering. Ze keek Shimara naar Shimara "dat heeft hij snel geleerd" glimlachte ze. Amado keek jaloers naar Sanou en probeerde met zijn vleugels te klapperen maar het enige wat er gebeurde was dat er een flinke lading stof opwaaide.

Shimara keek naar Sanou, die boven de bomen rond begon te vliegen, om de tijd een beetje te doden. Onbewust glimlachte ze. 'Ja ach, die beesten willen niks liever dan leren vliegen. En als je iets graag wilt...' Even was ze stil. Eerst dacht ze goed na over die woorden. 'Dan gebeurt het ook sneller.' Eigenlijk was het niet helemaal waar wat ze nu zei. Ze wilde wraak, voor al een aantal jaar, heel graag, maar nog steeds was het niet gelukt. Ze wilde Freia -haar jongere zusje- vinden, al 3 jaar lang, maar dat lukte ook niet. Dus, wat zat ze nu eigenlijk allemaal te zeggen? Een grote leugen eigenlijk.

Kira luisterde naar de woorden die Shimara zijn, maar antwoorde niet. Ze wist niet of dat wel waar was in elk opzicht, in dingen leren wel, maar in alles. Ze wist het niet. Ergens ver weg hoorde Kira een dier in doodsnood schreeuwen. Ze keek geschrokken op en keek Shimara aan "wat was dat?" Kira was nog nooit zo diep de bossen in geweest dus wist niet wat er hier allemaal leefde

Shimara draaide haar hoofd richting het geluid, kneep haar ogen tot spleetjes en spitste haar oren extra goed. 'Hmmm... Klinkt als een paar demonen die een gevecht aan het houden zijn. Het is beter om niet al teveel lawaai te maken, want met gevechten zijn ze nogal agressief en gevaarlijker dan anders.' Alle kreten van elk demonen soort dat in dit bos leefde, kon ze herkennen. 3 jaar lang door het bos dolen hier, werkte nooit helemaal in haar nadeel.

Kira keek in de richting waar de herrie vandaan kwam, ze hoopte dat het geen mens of kind was wat daar verscheurd werd. Niet dat ze blij zou zijn als het een klein schattig konijntje was. "Ben jij wel eens een groep vechtende demonen tegen gekomen?" vroeg ze uiteindelijk maar. Zelf was ze hooguit een paar kleine miezerige demonen tegengekomen, die geen enkele ervaring hadden.

Shimara keek Kira droog aan. 'Ja, best vaak eigenlijk. Jij niet dan?' Het was voor haar heel normaal om groepen demonen tegen te komen. Ze dacht er niet eens bij na dat andere dat niet gewent waren, want voor haar was het de gewoonste zaak van de wereld. Ze wist niet anders en dacht dat iedereen het wel had meegemaakt, minstens twee keer.

Kira haalde haar schouders op en schudde nee. "Ik heb nog nooit gevochten met een groep demonen. Wel met een enkele demoon maar dat stelde niet veel voor" ze glimlachde een beetje beschaamd. Ze zou vast erg dom klinken, maarja bij haar op de boerderij gebeurde zowieso niet veel. Dat was ook een reden om weg te trekken.

Shimara sloeg haar armen over elkaar en keek nadenkend omhoog. 'Hmm... Nou, de meeste demonen in dit bos zijn niet veel sterker dan een kind van 15. Het valt wel mee en de meeste zitten ongeveer op hetzelfde niveau als jij zelf.' Nu was dat bij haar niet meer het geval natuurlijk, aangezien ze al een level hoger zat dan de meeste. Maar, ze had niet echt het gevoel dat er veel veranderd was sinds ze een level hoger gekomen was. Het voelde best nog wel gewoontjes, zoals ze zich altijd gevoeld had.

Kira knikte "oké, dan kan ik hier nog meestal met een gerust hart rondlopen" ze keek naar Amado die ondertussen de struiken aan het onderzoeken was. "Jij hebt toch het volgende level behaald?" zei ze met een klein bewonderend ondertoontje. "Waarom ben je dan nog niet weggetrokken?" ze keek Shimara aan. Kira zelf wist dat het bij haar nog even zou duren dus het kon haar nog niet echt veel schelen of ze weg wilde trekken of niet.

Shimara keek dromerig omhoog naar Sanou die ze tussen de bomen door zag flitsen. 'Nou, ten eerste woon ik hier. En ten tweede...' Ze stopte even daar. De tweede reden was omdat ze bang was dat haar ouders zouden uitvinden waar ze vandaan kwam en dan waren haar vrienden in gevaar. Dat wilde ze niet, ze wilde liever sterker worden. Maar, ze moest het ooit natuurlijk wel onder ogen zien, dat wist ze zelf heel goed. Maar dat ging niet als zij pas bij level 2 was en haar ouders beide bij level Legende.

"en ten 2de wat?" ze keek haar lichtelijk nieuwschierig aan. Ze wist eigenlijk nog niets van Shimara's afkomst, maar het was nog niet in haar opgekomen dat haar afkomst daar mee te maken zou hebben. Waarom zou ze er ook aandenken, zelf was ze opgegroeid in een rustige familie waar als ze eerlijk was een dief nog goed behandeld zou worden.

Shimara hief haar hoofd wat meer op en wist een zwakke glimlach op haar gezicht te toveren. 'Laten we het er maar op houden dan ik het voor mezelf nog een beetje te vroeg vind. Soms is het best moeilijk alles achter te laten waar je van houd.' Ze probeerde er maar zo een goed mogelijke smoes aan te breien, misschien kwam het dan nog een beetje geloofwaardig over, hoopte ze dan.

Kira trok haar wenkbrauw op, alsof ze het niet helemaal geloofde maar ze zei niks. Ze keek naar de mist die langzaam wegtrokken "Ik denk dat ik hier snel weg zou gaan, ik wil de zee zien." Ze keek dromerig voor haar uit. "Ik heb gehoord dat het water zout is en heen en weer beweegt" zei ze uiteindelijk. Amado sprong overreind bij het horen van het woordje zee. Alsof hij wist wat het was en er heen wilde.

Shimara keek Kira vanuit haar ooghoeken aan en knikte. 'Ik heb duizenden verhalen gehoord over de zee, ik wil er ook maar wat graag heen, maar soms zijn er dingen die voor gaan voor verlangens.' Ze moest eerst een paar andere dingen hier in het Westen afhandelen, voordat ze naar het Oosten kon trekken.

- New -

Moon liep langzaam door het bos. Een groen-geel licht scheen zwakjes door de bladeren van de bomen. Het was rustig in het bos; op een enthousiast fluitende merel (!) na was het doodstil. Moon staarde in de verte, in het niets. Ze voelde de drukte van vandaag langzaam wegvloeien door het gefluit van de vogel en de schampere zonnestralen. Langzaam liet ze zich tegen een boom zakken. Moon sloot haar ogen en voelde zich abnormaal kalm. De zon begon te verdwijnen achter de aarde en de zonnestralen werden oranje maar begonnen na een tijdje langzaam te verdwijnen.

Yia liep door het bos, zich niet helemaal bewust van waar ze was. De schemering begon in te vallen, en de laatste zonnestralen verdwenen achter de geel-oranje horizon. Afwezig keek ze omhoog. Behendig klom ze in een van de hogere bomen, en ging ze net boven het bladerdek zitten, zodat een van de laatste vlekken zonlicht op haar gezicht vielen. Genietend leunde ze achterover tegen een van de takken in de boom. Het was hier nog stiller dan beneden. Ze hoorde af en toe een gedempt gekwetter van een vogel, al wist ze niet welke.