Het Bos van Osuké

Zen sloeg even zijn ogen neer.
'Ja, doei, dan maar,' zei hij schor.
Hij wou weg gaan, maar hij stond vastgenageld aan de grond.
Het ging zo snel; hij, bos, Mia, verliefd.
Gosh.
Hij was verward, hij kneep zijn ogen tot spleetjes en maakte van zijn handen vuisten.
Misschien had hij nú wel een misselijke fout gemaakt.
Hij had gekozen voor Mia.
Hij deed dit alleen voor Mia.
Maar misschien wou Mia dit wel niet.

Mia hoorde hoe hij bleef staan, dat moedigde haar aan om ook te blijven staan. Ze draaide zich naam hem toe en glimlachte een beetje. ''Nu zie jij er ook beroed uit'' zei ze lief plaagend. Ze wou niet verder weggaan, desnoods als ze elkaar niet konden knuffelen konden ze toch wel praten?

Zen keek hij vragend aan met een schuin hoofd.
'Jou schuld,' grijnsde hij onschuldig.
Hij hield hier niet van.
Praten was niet zijn sterkste kant.
Hij hugde liever.
Aanraken, dat stond het beter.
Hij wist nooit zo goed wat hij moest zeggen.
Zijn vuisten liet hij los en zijn ogen keken weer normaal.

''Sorry'' herhaalde ze een paar keer. Ze meende het echt, ze voelde zich schuldig. Dat hij haar leuk vond, dat was niet goed voor hem. Dat moest hij niet doen, hij kon zo veel leukere meisjes krijgen. Die 100% voor hem gingen, inplaats van het magere 50% dat zij nu voor hem ging. Mia keek naar zijn handen en knabbolde op haar onderlip.

Zen wist niet wat hem bezielde.
Wat moest hij ineens nou met Mia?
Ze was niet op hem, ze was op Mido.
'Mia? Ben je nog op Mido?' vroeg hij schor.
Hij wist het al, maar hij wou het recht uit haar hart horen.
Zoals hij al had gedaan.

Mia keek hem aan maar wende haar blik af om na te kunnen denken. Mido, ik weet niet. Ik denk dat ik een deel van mijn liefde heb achtergelaten toen ik hem achter liet op het stand. Ze haalde diep adem en richte haar blik weer op zijn gezicht. ''Ik hou niet meer van hem, als je dat bedoelt'' dat stond gelijk aan op iemand zijn, toch?

Zen fronste.
'Je moest nadenken, je twijfelt, Mia,' stemde hij in.
Hij zag het wel.
Ze moest het verwerken, maar hij had niet verwacht dat ze moest nadenken.
Wat moest hij nu doen?
Vragen of zij van hem hield?
Weg lopen?
Boos worden?
Haar zoenen?
ZOENEN?
Fuck it.

Mia keek hem aan, ze wist dat hij niet tevreden was met dit antwoord. Meer kon ze niet geven, niet voor nu. Waarom is het zo ongewikkelt? Ging het door haar heen. ''Sorry'' het was een woord dat ze de laatste tijd te vaak gezegt had.

Zen rolde met zijn ogen.
Hoe vaak kon een meisje, eh.. mens "sorry" zeggen?
'Mia! Hou op met dat ge-sorry!!' riep hij lachend uit.
'Net of het allemaal jou schuld!' schaterde hij.
'Sorry, ik ben niet zo goed in praten..' verklaarde hij.
Oh, wat schaamde hij is.
Lachen op een dramatisch moment.
Heerlijk.
Eh? Juist..

Mia glimlachte. nouja, sorry. Ze zei het maar niet hardop. ''Als ik geen sorrie mag zeggen mag jij dat ook niet'' ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem aan. Door zijn gelach had ze zich beter gevoelt, even liet dat haar al die andere dingen vergeten. ''Ik ook niet'' beaamde ze op dat deel van, 'ik ben niet zo goed in praten'

Zen begon om die reactie nog harder te lachen en boog voorover.
Djeez, wat luchtte dicht op.
'Hè? Wat? Niet goed in praten? Jij? Jij niet goed in praten? Halloooo, ik kan krijgen wie ik wil, dan heb ik geen behoefte aan praten, jij kón tenminste nog praten met Mido!' riep hij grijnzend uit.
'O, nee, sorry, ik had niet over.. jeweetwel, moeten.. praten.. nah, nevermind,' bromde hij.
Weer verkloot.
My Gosh.
Wat een loser, hij kon echt niet praten.

Toen hij Mido's naam liet vallen voelde het lichter dan daarvoor. Nog steeds niet 100% prettig, maar wel oké. Ze kon leven met die naam te horen te krijgen en niet meteen zich kut te voelen. ''Het maakt niks uit'' ze meende het oprecht. Het maakte haar niks meer uit, mido was verleden tijd. Ze moest zichzelf van binnen gewoon nog even op oorde krijgen en dat lukte het haar wel.

Zen mompelde wat in zichzelf.
Het wat oké.
'Mia, ik wil het toch vragen,' zei hij met een trillende stem.
'Nee, ik ga niet op me knieën,' zei hij om de spanning te breken.
'Ik wil echt niet dat het allemaal te snel gaat enzo, maar toch, op wie ben jij verliefd?' vroeg hij haastig.
Please, niet huilen.

Mia lachte zachtjes. Typsich jij, met het gapje dat je niet op je knieén gaat. Mia haalde haar schouders op bij de laatste vraag. ''Ik weet het niet!, en het gaat wél te snel'' even zweeg ze, ''Ik kan niet zo snel kiezen'' ze fronste pijnlijk haar wenkbrouwen. ''Ik wou dat ik het kon maar ik kan het niet!'' Ze liep naar hem toe en bleef staan toen ze een paar cm van elkaar van daan waren. ''En ik weet dat ik je hiermee pijn doe, maar ik kan het niet'' even zweeg ze, ''ik kan dat nog niet zeggen, of ik van je hou!'' ze ging van fluisteren over naar iets harder praten. Ze pakte met haar beide handen die van hem vast en keek hem niet aan.

Zen haalde zijn handen uit haar handen.
'Ja, inderdaad, je doet me pijn, daarom is het beter als ik je niet spreek,' stelde hij kil vast.
Oh, hier vroeg hij zelf om.
'Het is moeilijk voor jou, dus het is beter zo,' nu met een twijfel.
Hij schudde zijn hoofd.
'Ik kan het niet,' fluisterde hij schor.

Mia krom lichtjes ineen. ''Het spijt me, het spijt me zo erg'' De pijn en schuld in haar stem was duidelijk te horen. Ze zette een stap achteruit en draaide zich om en rende vervolgens snel weg. De tranen biggelde over haar wangen. Ze had het verpest, hun vriendschap, hun alles. Ze had hem pijn gedaan, veel pijn, en dat verdiende hij niet.

Zen sloot even zijn ogen.
Hij kon haar niet terug roepen.
Het moest maar zo zijn.
Hij zette zijn handen in zijn haar en draaide zich stilletjes om.
'Nee, fuck,' mopperde hij in zichzelf.
Vloeken, huilen, wat had het voor zin?
Hij had haar pijn gedaan, maar waarom rende ze huilend weg?
Ze was niet op hem, maar dan wel?
Nee niet!
Hij begon ineens heel haard te schreeuwen, door het bos.
Het moest eruit, nu!