Het Bos van Osuké

Shimara keek Yuriko over haar schouder aan, met een kille en emotieloze blik. 'Ik ben geen moordenares, niet van mensen.' Dat was alles wat ze nog te zeggen had tegen haar. Ze moest haar zelfbeheersing weer terug zien te vinden en dat zou nog een hele klus gaan worden. Maar, de woorden van haar negeren was de eerste stap.

Yuriko grijnste. 'Volgens je aller liefste zus wel', riep ze haar nog toe.
Ze draaide zich op en trok haar cupuchon over haar hoofd en liep verder. Diep in gedachtes, teleurgesteld dat haar spel zo snel moest eindigen.

-new-


Sorrow liep het bos in zoekend naar Shimara.
Hij nsapte zelf niet waarom hij zo gehaast was.
En waarom wou hij het persé weten of die bok dat hij op zijn gezicht had gekregen een teken was dat ze hem leuk vond? Wat als Yukira had gelogen tegen hem?
Wie zei dat ze te vertrouwen was geweest?

Shimara zat nog vrij in het begin in het bos, niet veel dieper dan 30 tot 40 meter. Ze had een vuur gemaakt en leunde tegen een boom aan, met de babydraak naast haar liggen. Ze had een paar lappen uit huis gehaald en die nat gemaakt met koud water en over hem heen gelegd. Hij kon zich nog moeilijk bewegen en als Shimara hem aanraakte, begon hij te piepen. Ze lachte. Het was misschien lelijk, maar, het had ergens wel iets... liefs...

Sorrow stond een paar meter van hun vandaan. 'heb je al een naam voor de kleine?'
Hij leunde tegen een boom aan en glimlachte vriendelijk.

Shimara keek hem niet aan, ze gunde hem gewoon geen blik waardig. 'Wat doe je hier? Wil je verdwalen of verslonden worden door een demon of schaduw?' Ze klonk kil en aaide zachtjes over het koppie van de draak.

Vluchtig keek Resi achterom, hij hoorde het knakken van takken achter zich.
Maar was niet echt bang, dat was hij nooit.
Toch liep hij wat sneller,
alleen maar om wat sneller uit dit bos te zijn,
hoe hij hier was gekomen was niet belangrijk, dat deed er niet toe!
Niet meer, niet nu.
Nu zat iets of iemand achter hem aan.
Hij voelden het,
het groeien van een schaduw achter hem, een on aangenaam gevoel.
Bang was hij niet.
Dat mocht niet,
later zou Yuriko net zo zijn?
Hij hoorden wat gezoem achter zich, steeds dichterbij.
Hij voelden iets tegen zijn enkels aan, iets duwen.
Hij viel,
snel in een flits.
Hij wou weer overeind kruipen, maar dat lukte niet.
Iets scherps,
een hevige pijn in zijn been. Wat flitsen in zijn ogen. In verwoede pogingen probeerde hij zich los te rukken,
alsof een andere ziel zijn lichaam wou overnemen,
hij trok het van zich af
maar klauwen klemden zich stevig in zijn huid.
Een kreet, ijzig en vol pijn, weerklonk door het woud.
Toen verdween 'het' net zo snel alss het gekomen was.
Bloed droop uit Resi, steeds meer. Het kleurden de bos grond bloedrood. Dat was geen gewoonen schaduw geweest,
dat was een demoon geweest.
Weer sloeg Resi een pijnlijke kreet, hij drukte zijn hand tegen de wond.
En voelden iets anders dan bloed.
Was dat..Dat was zijn bod.
En er zat een voelbare breuk in,
het werd zwart voor Resi's ogen.
Toen verloor hij zijn bewust zijn.

'van zulke beesten heb ik geen schrik, ik kan ze met gemak aan' Hij klonk vol zelfvertrouwen bij die woorden.
'ik kom hier trouwens voor jou en hem... haar... is het een meisje of een jongen?'

Een totaal andere Yuriko sprinte door het bos. Ze leek wel een beest. Ze sprong door takken over bomen door kleine beekjes. Zo snel ging ze dat een normaal oog haar niet eens zou zien.
Het enige wat in haar hoofd om ging was Resi. Hij was gewond. Haar broer lag te bloeden op de grond.
Nog sneller ging ze tot dat ze zijn gehul zag liggen. 'Resi?!', riep ze terwijl een hevig gehijg los brak.
Ze snelde naar hem toe en hukte bij hem neer. Nog steeds was het niet Yuriko, nog steeds was het de demoon in haar, toch liet ze haar broer niet liggen, zelfs niet in deze trans. Nooit.

((Dude's, ik moet echt weg nu. Voor 5 dagen, dus ik maak alvast een ziekenboeg aan. Waar ik snel post. Spelen jullie maar dat jullie hem daar heen brengen.))

Shimara sprong in een boom en sprong zo voor Sorrow. 'Doe niet idioot, die demon loopt hier nog ergens rond. Demonen verwonden mensen en als ze dat doen, spuiten ze een gif in bij hun prooi, die hun langzaam zal laten weg rotten. Eerst de demon uitschakelen, dan Resi gaan helpen, anders is het te laat.' Ze praatte kalm, alsof ze dit elke dag meemaakte. Maar, nog steeds keek ze Sorrow niet recht in de ogen aan, dat gunde ze hem gewoon nog niet.
Ze hukte ze bij de grond en voelde voorzichtig het bloed dat op de grond lag. Ze snoof er even aan en keek toen weer voor zich. 'Mensenbloed... Sporen... Hij is dichtbij...' Ze stelde zich met een ruk recht en sprong in een andere boom. 'Tijd om je te leren hoe je op demonen moet jagen in dit bos. Ten eerste, spring in een boom, zodat de demon je niet kan voelen aankomen via de trillingen van de grond en ten tweede, houd je mond dicht, tot hij dood is. Ten derde, loop me niet in de weg.' Ze sprong van boom tot boom, tot ze in de boom zat, waar het beest onder lag te slapen.

Sorrow wou comentaar geven maar besefte dat dat niet verstandig zou zijn. Hou erg hij het ook vond, hij gaf Shimara gelijk en volgde haar zonder iets te zeggen.

Shimara pakte één van haar naalden vanuit haar riem en kneep haar ogen tot spleetjes, om het wezen beter te kunnen waarnemen. Het was een gewone schaduw demon, van een niet veel hoger level dan zij. Veel zou ze niet nodig hebben om hem uit te moeten schakelen. Ze gooide de naald precies tussen zijn schouderbladen, waarna het beest het uit schreeuwde van de pijn. Hij keek omhoog, naar waar de naald vandaan kwam, maar daar was niks meer. Geen Shimara meer te bekennen. Toen hij weer voor zich keek, kreeg hij de schrik van zijn leven. Daar stond Shimara dus op het moment. Ze trok met een vlotte beweging één van haar zwaarden en grijnsde nog even naar het wezen. 'Bai bai.' Was het laatste wat hij gehoord zou hebben. Ze zette zich hard van de grond af, recht naar voren en stak haar zwaard uit, waardoor ze het beest door midden sneed. Het was stil. Niks was er te horen, geen kreet, geen kreun, helemaal niks meer. Bloed spatte in het rond, kwam op de grond en op Shimara zelf. Het bloed was rood, dus het was geen pure demon, waarschijnlijk half demon en half schaduw, maar dat zou er nu niet toe doen. Ze moesten nu opzoek gaan naar Resi, want waarschijnlijk was hij er niet goed aan toe.
Ze keek omhoog en knikte alleen maar naar Sorrow, als teken dat hij naar beneden mocht komen. Daarna wees ze naar een bloedspoor. 'We hoeven alleen maar het bloedspoor te volgen, dan komen we vanzelf bij Resi uit.'

'moest ik van dat ding schrik hebben? waar zie je me wel niet voor aan?! Denk je dat we in het zuiden niet zo'n van die dinge hebben?' Hij keek haar beledigd aan. Waar zag ze hem wel niet voor aan?

Shimara draaide met haar ogen en zuchtte diep. 'Ja, dat weet ik, ik kom ook uit het Zuiden. Maar, als je een demon niet kent, is het dus ook mogelijk dat hij dodelijk is, zelfs als je hem zijn leven ontnomen hebt.' Ze stak haar arm uit, waar het bloed van de demon op was gekomen. Er zat nu geen bloed meer, maar een brandplek. 'Giftige demon, giftig bloed. Whoehoe, weer iets wijzer geworden.' Ze draaide zich om en volgde het spoor.

'waarom woon je dan hier? trouwens. Hoe kun je nu zo lomp zijn om je vuil te maken? Als je bij dat beest had laten afmaken had je teminste kunnen zien hoe je op een echte mannier een demoon afmaakt.'

Shimara grijnsde even en keek hem toen vanuit haar ooghoeken aan. 'Omdat... Ik van gevaar houd.' Toen ze dat zei, glom er iets duivels in haar ogen. Daarna keek ze weer voor zich. Even kneep ze haar ogen tot spleetjes toen ze iets dacht te zien.
Vlak daarna, nog geen twee seconden daarna, begon ze te rennen en liet ze zich vlak voor Resi op haar knieën neervallen. Ze bekeek vluchtig de wond, voelde even aan zijn voorhoofd en tilde hem toen op haar rug. Hij was een kop kleiner dan haar, dus lichter. Daarbij was ze niet bepaald een zwakkeling. 'We brengen hem naar het ziekenhuis, ik weet een kortere route.' Zei ze snel.

Resi... Hij knikte. De kleine dwaas. Hoe had hij nu zo verschrikkelijk gewond kunnen geraken?
Waar waren zijn gedachten geweest.

Shimara vervolgde haar toch en liep snel wat kromme paadjes in, sloeg dan weer ergens af en zo kwamen ze uiteindelijk terecht bij het dorp. Ze wilde niet afwachten tot Sorrow er uiteindelijk was, Resi zijn leven hing op het moment aan een zeiden draadje. Ze snelde zich naar het ziekenhuis en daar werd Resi uiteindelijk opgevangen. De zuster had gezegd dat ze het beste morge terug kon komen, aangezien ze nu gingen opereren.
Shimara kwam uit het ziekenhuis gelopen, met een redelijke kalme uitdrukking op haar gezicht. Resi was nu in goede handen, dus ze wist dat zich zorgen maken nu geen zin zou hebben. Morge zou ze hem wel gaan bezoeken.

(Zo, even alles heel snel gedaan hoor o.0)

Sorrow stond buiten het ziekenhuis op Shimara te wachten.
Hij had haar nog niet gezien maar herkende haar aan de mannier waarop ze liep.
'is hij ok?'

Shimara knikte afwezig. 'Ze zeiden dat we optijd waren en dat hij buiten levensgevaar is. Ze gaan hem opereren. Dus, kunnen we het beste morge op bezoek gaan.' Ze liep terug het bos in, maar wachtte nu wel tot Sorrow naast haar liep.
Langzaam dwarrelde er een sneeuw vlokje naar benede en lande op de grond, in het bloed, waardoor het rood kleurde. 'Yuuki... Ik denk dat ik een naam weet voor mijn draak...' Zei ze terwijl ze omhoog naar de vallende sneeuw vlokjes keek.

'Yuuki...' Hij herhaalde het alsof hij wou weten hoe je het moest uitspreken.
Hij dacht na over wat de betekenis was maar kon het zich niet herinneren. Hij gokte op zachtaardig en hoop maar zeker was hij absoluut niet.

'Nee niet Yuuki, baka! Dat zou wel erg onorigineel zijn. Sanou, rode sneeuw.' Ze kon in de verte al het vuur zien branden dat ze had aangestoken en voelde de warmte weer naar haar toe vliegen.

'waarom zeg je dan oppeens Yuuki!? of stond je weer te mompelen tegen jezelf!?'
Hij tikte tegen haar hoofd. 'zit er daar eigenlijk wel iets verstandigs binnen?'

Totaal gebroken en vermoeid liep Yuriko door het bos. Haar ogen stonden vol met tranen en in haar hoofd spookte het beeld van Resi rond. Hij was aangevallen door een van de schaduwen. Hoe kon ze nu ooit nog verder gaan met haar plan?
Ze keek naar de sterren en zuchtte. Ze wilde dat de schaduwen hem nooit hadden aangevallen, dat hij nog aan haar kant stond en niet in het ziekehuis. De takjes onder haar voete kraakte en de bladjes braken per direct wanneer haar voet er op neer lande.
Moest ze hier nog wel mee door gaan?