Het Bos van Osuké

Moon schrok toen ze een geluid hoorde dat van recht boven haar kwam. Ze draaide zich om en deed snel een paar korte pasjes naar achteren. Hoog in de bomen zag ze iets bewegen; groter dan een dier. Moon kneep haar ogen tot spleetjes en toen zag ze het. Het violet gekleurde haar van Yia wapperde langs een tak en Moon zag haar gezicht.
'Yia!' riep Moon zwaaiend. Het hele bos schrok op van het harde geluid.

Even geschrokken van een schreeuw keek Yia naar beneden. Moon stondt aan de voet van de boom. Ze zwaaide, en Yia zwaaide terug. 'Hi!' Riep ze naar beneden. 'Kom je ook?' Ze wenkte en wachtte even op Moons antwoordt.
Ze neuriede met een klein vogeltje mee, dat een leuk, vertrouwd deuntje zong. Wachtend staarde Yia weer naar boven, naar de lucht en de wolken, die opeens allemaal een leuke vorm leken te hebben. Ze vermaakte zich door te kijken of ze echte dingen in de wolken kon herkennen.

Moon keek even aarzelend naar de boom. Zou ze daar in kunnen klimmen? Maar Yia was er ook ingekomen en Moon had "het oude plateau" (of hoe heette het ook al weer) ook beklommen. Ze besloot maar gewoon te gaan klimmen. Moon plaatste haar voeten op een dikke dak die laag bij de grond hing en hees zich aan een andere tak omhoog.
'Ik kom eraan!' riep Moon terug terwijl ze verder klom.

Yia grijnsde naar Moon en klom twee takken naar beneden zodat ze Moon aanwijzingen kon geven. En al snel was ook Moon boven, en klom Yia weer helemaal naar boven.
'Kom vlug!' Zei Yia opgewonden. 'Dan kan je de ondergaande zon zien!' Het zag er prachtig uit, hoe de orange zonnestralen steeds donkerder werden. Ze wenkte Moon vlug, zodat die het allerlaatste stukje ook nog kon zien. 'Vlug!' Mompelde ze.

Moon haastte zich naar boven om de zon te zien, die waarschijnlijk erg mooi moest zijn aangezien Yia zo opgewonden had gereageerd. Ze sprong haast van tak naar tak en verbaaste zich erover dat het haar zo snel lukte om bovenin te komen. Ze klom met Yia mee, een paar takken hoger en zag toen de zon tevoorschijn komen. De zon was gemengd rood, oranje en geel. Doordat hij zo snel daalde leek het alsof de wolken waar de oranje stralen opschenen mee bewogen. De zon daalde langzaam totdat er een klein gekleurd puntje over was. Moon had die tijd verwonderd zitten staren. Ze kom voorzichtig omhoog zodat ze de zonsondergang langer kon zien en probeerde de lichtjes op haar netvlies weg te knipperen. De zon verdween al gauw achter de horizon en Moon zuchte; wat was het lang geleden dat ze zo'n mooie zonsondergang had gezien. De laatste keer was toen... Plotseling kraakte de tak onder haar - niet dat die hele boom niet kraakte onder het gewicht van twee van die lompe dikke wezens - en brak. Moon gilde en spartelde wild rond terwijl ze naar beneden viel. Haar armen zwaaiden door de lucht en haar handen klemden zich aan een niet zo heel erg stevige tak. Ze voelde de adrenaline door haar lichaam stromen. Moons handen zochten beter grip op de tak. Er kwamen een paar splinters in haar vingers terecht en haar knokkels werden wit.
'Yia, help!' piepte Moon. Haar handen deden pijn en begonnen langzaam weg te glijden. De grond onder haar was zeker zo'n vijftien meter van haar vandaan; naar beneden zou nog een flinke, pijnlijke en misschien wel dodelijk val worden.

Yia, die zelf ook gevallen was, maar zich iets boven Moon had weten vast te pakken, klemde haar handen nu krampachtig om de tak. Niet omlaag kijken, niet omlaag kijken... Ze had in het algemeen geen hoogtevrees, maar als ze zou zien hoe hoog ze hingen, zou de moed haar in de schoenen zakken. Ze hoorde Moons stem. 'Moon, kalm blijven, pak je goed vast, ik kom!' Het klonk een stuk dapperder dan ze zich voelde. Ze voelde haar hart tegen haar ribbenkast bonzen. Oke, dan toch maar naar beneden kijken. Angstig boog Yia haar hoofd, en ze probeerde zich niet op de diepte onder zich te richten, maar op de takken. Met haar voeten zocht ze naar een tak, maar er was er geen te vinden. Er begon paniek op te borrelen in Yia's hoofd. Ze had makkelijk naar boven weten te komen, naar beneden moest dan toch ook niet zo moeilijk zijn?
Yia keek naar Moon, onder zich. Ze zag bleek, en Yia besefte dat zij er ook zo uit moest zien. 'Oke, Moon, probeer een tak te vinden, zodat je voeten daarop kunnen staan.' Zei ze met een trillende stem. Zelf klemde ze zich nog beter vast aan haar tak, en probeerde zich omhoog te trekken. En dat lukte enigzins, want enkele minuten later zat ze uitgeput en nog steeds doodsbang op de tak. Ze had de hele tijd het gevoel dat ze zou gaan vallen, maar toen ze naar Moon keek kwam die op de eerste plaats. Verbeten piekerde ze. Hoe kon ze Moon veilig naar beneden krijgen?
'Moon, luister naar me, je moet kalm blijven.' En zo bleef ze maar op Moon in praten, terwijl ze zelf, heel langzaam een weg naar beneden zocht. Ze stond op de tak boven Moon. 'Moon, je moet me een van je handen geven, dan help ik je omhoog.'

Zen liep fluitend het bos in.
Blegh..
Het was vies weer en Zen hield toch meer van de sun-shine.
Hij deed zijn kapison op en liep verder het bos in, kijkend naar de bomen om zich heen.
Hij vond dat het bos iets griezeligs had, maar tegelijk ook weer iets romantisch.
Hij schopte een blikje weg en liep weer fluitend verder, met zijn handen in zijn zak en wachtend op een leuk/mooi meisje die hij tegen zou kunnen komen.

Mia liep met een grijns door het bos, ze kon zich de eerste keer dat ze hier kwam nog dondersgoed herinderen. Ze leerde Shimara kennen, angstaanjagend was het, Shimara en haar draak. Een combinatie waar ze liever nooit tegen vechten. Shimara en haar draak hadden toen zo een sterke dominante indruk gemaakt dat ze zelf ook zo wou zijn. Samen met kinzaku, dominant en sterk. Een dromerige glimlach stond op haar gezicht, zelf was ze al best sterk met Kinzaku, al had ze dat natuurlijk niet helemaal door. Van de andere wandelaars in het bos merkte ze weinig, zó diep zat ze bij haar gedachtens.

Zen hoorde een aantal voetstappen, dat hij abrupt stil stond.
Hij keek naar link, toen naar rechts; Mia.
Hij zuchtte en er kwam een glimlach op zijn gezicht; vriendelijk, verleidend.
Volgens hem, dan..
'Mia!' riep hij schor en liep in haar richting, stijf.

Mia keek op, vaagjes, alsof ze net wakker werd. ''Zen!'' reageerde ze op hem, de glimlach op zijn gezicht verwarde haar. Ze voelde zich totaal niet prettig, ze had Kinzaku niet in haar buurt en zelf was ze amper bewapent. Niet dat hij haar vijand was, het was meer dat hij zich de laatste tijd vijandig gedroeg tegenover haar. Waarom wist ze niet precies, waarschijnlijk mocht hij haar gewoon niet. Dat was zijn recht. Toen hij dichterbij kwam spreidde ze lichtjes haar benen. Ze liet hem het eerste woord doen.

Zen dacht al dat ze hem als vijand beschouwde.
Hij had nou eenmaal van die buien.
'Ik doe niks,' zei hij en heften zijn handen om te laten zien dat hij geen wapens in zijn hand had.
Hij ging dichterbij haar staan, 'Hoe ist?' vroeg hij nogal lompig.

''Het gaat'' antwoorde Mia vlotjes. Ze wou niet nadenken over Mido. Ze wou dat het niet gebeurd was, dat ze hem nooit had leren kennen. Dan had het ook niet zo veel pijn kunnen doen, dat ze niet meer bij elkaar waren. Mia probeerde te glimlachen wat haar antwoord van net zou 'bevestigen' Ze wist dat ze er niet geweldig uitzat, slaap te kort, geen zin om te eten. Dat waren allemaal factoren waar je eigenlijk aan kon zien dat het niet ging. Toch was hij de laatste persoon op de aarde waar ze het aan zou toegeven dat het niet ging. ''Met jou?'' Ze keek naar zijn handpalmen en grinnikte even.

Zen mompelde wat.
'Hè? Oh, met mij gaat het great!' knipoogde hij glimlachend.
Hij keek haar fronsend aan.
'Wat is er?' zuchtte hij.
'Je ziet er écht belabberd uit,' spotte hij grinnikend.

Mia trok even kort haar wenkbrouw op maar liet hem vervolgens weer zakken. Dit had ze wel kunnen verwachten van hem. ''Er is niks'' antwoorde ze, de woede probeerde ze uit haar stem te halen. Ze was gewoon een beetje gepikeerd, over het feit dat hij oordeelde over haar uiterlijk. Natuurlijk kon hij het niet weten, hij kon het niet weten dat ze het enige echte ding in haar leven verpest had. Ze glimlachte weer, oprechter dan daarvoor. zijn knipoog had haar wel iets opgebeurd, omdat hij blijkbaar zijn best deed om aardig te zijn.

Zen gromde weer eens.
Een gewoonte.
Hij keek haar vol medelijden aan.
Er was iets, er was gewoon iets en hij kon er niet tegen als het hem niet werd vertelt.
'Oke, Mia, we zijn een beetje, nou, níet goed begonnen. Dat weet ik. Maar vertel het me, please!' drong hij aan.

Mia grinnikte, ze snapte waarom hij het wou weten. Zelf wou ze ook alles weten, zelfs als het zó onintresant was dat het eigenlijk tottaal iets onnuttigs was. Als iemand het dan nog voor je geheim hield wou je het toch weten. Even opende Mia haar mond om wat te zeggen maar ze sloot die vervolgens weer. ''Grappig, dat je verwacht dat ik heel mijn hart bij je uitstort terwijl ik dat geneens bij Kira doe, mijn beste vriendin'' de nadruk werd gelegt op kira en beste vriendin. Mia stopte haar beide handen in haar broekzakken en ging lichtjes op de voorkant van haar voeten staan, beniewt naar zijn reactie.

Zen vatte het op als een zware belediging.
Als hij niet goed genoeg voor haar was.
Niet goed genoeg voor haar vriendje, snapte hij.
Maar ze maakte, volgens zijn gedachte en haar reactie, zélf geen ruimte voor hun vriendschap.
'O, ik begrijp het,' zei hij haalde onverschillig, maar diep van binnen sip, zijn schouders op.

Mia beet op haar lip en bestudeerde zijn gezicht. Ze voelde een of ander schuldgevoel, iets wat ze niet wou voelen, schuldgevoel voor hem. ''Sorrie, zo bedoelde ik het niet!'' begon ze zachtjes. Haar schouders zakte iets om laag, net zoals haar gezicht. Haar ogen ruste nu op zijn borstkast zodat ze hem niet hoefde aan te kijken. Alle pogingen die hij deed om aardig te doen had ze afgeslagen, messchien had ze dat niet moeten doen.

Zen hoorde het, voor het eerst; verontschuldigingen.
Van mia!
Man, dit was zijn geluksdag.
Geintje.
'Oh, 't is oké..' zei hij uiteindelijk.
Al had je dat verhaal over Kira niet moeten vertellen..
En hij keek haar nieuwsgierig aan, verlangend naar haar reactie.

Mia keek weer op naar hem en grijnsde lichtjes. De blik in zijn ogen richte het meest op nieuwschierigheid, waarschijnlijk verwachte hij dat ze het alsnog ging vertellen. Even twijfelde ze daar over, waarom zou ze het niet vertellen? Haar leven was toch al like over, en hij kon het vast niet nog erger maken. ''Het is uit'' een wenkbrouw werd opgetrokken, meer zou ze niet vertellen. Als hij er verder nog iets over wou weten moest hij dat maar vragen.

Er verscheen een speelse grijns op zijn gezicht.
Diep van binnen maakte hij een vreugdedansje.
Waarom?
Nee!
Dit mag niet!
Nee!
Never!
'Jij, Mido, uit?' hakkelde hij trillend.
Yes!
Hè? Nee!
'Wat.. Wat, naar..' het kwam er nogal lomp uit.

Mia maakte een brommend geluid. Het was uit én het was naar ja. Langzamerhand zwelde er een paar tranen in haar ogen op. Hij was weg, niet meer van haar. Ze keek weg om de tranen voor Zen verborgen te houden. Ze wou niet kwetsbaar zijn of nog meer op Mido huilen. Dat had ze al te veel gedaan.

Zen zag een twinkeling in haar ogen.
Maar twinkeling, als het uit is?
Nee, ze moest huilen, bijna.
Of niet?
Ja toch?
'Het mag, bij mij wel,' grijnsde hij.
Hij wist wel hoe je een meisje gerust moest stellen.

''Ik huil niet'' probeerde ze overtuigend te zeggen. Een traan biggelde over haar wang terwijl ze hem aankeek. Toch glimlachte ze, ze vond het eigenlijk wel goed hoe het was. Dat het uit was, hij verdiende beter dan haar. Met haar mauw veegde ze de ene traan weg die over haar wang was gegleden. Vervolgens gleden er een paar nieuwe tranen over haar andere wang.

Zen fronste.
Moet hij haar nu troosten.
Twijfelde hij aan zijn charmes?
Wat was er aan de hand?
Wat deed zijn hard met hem?
God, damn it!
Hij ging dichterbij haar staan en aarzelend sloeg hij zijn armen om haar heen.
Troostend.