Het Bos van Osuké

Mia verbaaste zich een beetje om het troostend gebaar dat hij maakte. Het voelde fijn zo, ookal wou ze dat natuurlijk niet toegeven. ''Het gaat echt wel hoor'' murmelde ze steeds zachters. Als hij haar zo bleef vasthouden als hij dacht dat het niet ging liet ze het maar zo.

Zen grinnikte en begon haar stevig vast te houden.
Hij kneep haar zowat fijn en tilde haar even op.
'Hmm!' hm-de hij. ((xd))
Hij liet haar weer los en glimlachte wat onhandig, hij werd een beetje rood en woelde even door zijn haar.
Een handige check of zijn haar goed zag en het zag er-
Stoppen.
Wat boeit het Mia?
Waarom weer Mia?
God, damn it!

Mia grinnikte zachtjes en keek naar hem. Ze wist niet wat er was maar verlegen jongens waren leuk. Die waren stukken leuker dan de dominante jongens, ookal kon je daar ook veel plezier me bleven. Mia keek hoe hij vluchtig door zijn haar ging en grijnsde, ''Je haar zit wel goed'' verzekerde ze hem. De tranen waren opgedroogd en kwamen er ook niet meer bij.

Zen werd nog wat roder.
Hij had niet verwacht dat Mia zo kon reageren.
Hij wou niet toegeven.
Niet toegeven dat hij verliefd werd op Mia.
Stom hart..
Er kwam een klein lachje uit zijn mond.
'Binnenpretje,' verklaarde hij.
'Toch blij dat je er tevreden over bent, dat het, uit is enzo,' aarzelde hij.

((Niks vragen.. xd))

Mia knikte, ''Het is beter zo, hij verdient beter'' Ze had de neiging om hem weer te knuffelen maar deed dat niet. Ze kon zich goed inhouden en het zou toch alleen maar schamed worden als ze zich er aan over liet. Mia streek zelf dit keer met haar hand door haar haren, ze grinnikte. Een binnepretje zelf dit keer.

Zen grijnsde onschuldig.
'Nee, you're so wrong.. Jij verdient beter,' nam hij het op, voor haarzelf.
Hij blies een plukje haar, uit haar gezicht.
'Machtige gewoonte,' verklaarde hij grijnzend.
Het voelde goed, goed om zich over te geven.
Aan de liefde.

Het voelde goed zo, zijn adem langs haar gezicht vond ze. ''Niet'' even bleef het still, ''En ik ga hier niet over discuseren'' zei glimlachte onschuldig. Om een of andere reden zou ze bij haar voet blijven, net zoals hij dacht ze. Ze keek hem aan en hield haar hooft lichtjes schuin. ''Wie verdien ik dan wel?'' fluisterde ze zacht vragend, de nieuwschierigheid was in haar stem te horen.

Zen kon het niet.
"Mij" wou hij zeggen.
Maar had zich nog geen eens aan zichzelf toe gegeven.
Dus hoe moest hij het aan Mia toe geven?
Shit, fuck, klotesooi.
Hij keek haar verlamd aan, 'Dunno? Ik, eh.. never mind,' hakkelde hij vluchtig.
Hij had spijt, en die in zijn hard riep een stemmetje: "ZEG HET!! ZEG HET!!".
Twijfels, twijfels.

Mia fronste en keek hem met nieuwschierigheid aan, nog nieuwschieriger dan daarvoor. ''Je weet dat als iemand het je niet vertelt, je het nog liever wilt weten'' even zei ze niks. ''Wie verdien ik dan wel?'' ze zei het harder dan de vorige keer. Waarschijnlijk omdat ze het gevoel had dat ze het bijna uit hem had. Dat hij het bijna zou gaan zeggen.

Zen voelde zijn playerige kant niet meer.
Voor het eerst, echt de gevoelens.
Hij móest.
'Mij,' fluisterde hij schor, in de hoop dat ze het niet zou horen.
God, damn it. Het is eruit.
Pfoeeh.
Nee, haar reactie.
Hij keek met een rood hoofd naar de grond.
Please, niet slaan.
Niet slaan.

Mia's ogen werden groot. Niet wetend wat te doen, niet wetend of ze dit wou, niet wetend of ze dit nu wel aan kon. Haar hard lag nog bij Mido, merendeels dan. Verwarring was op haar gezicht uitgedrukt. Zo voelde ze zich nu ook, erg verward. ''Ik...jij.'' stamelde ze, niet precies wetend wat ze wou zeggen.

Zen fronste.
'Nee, sorry, sorry dat ik je dit aan doe,' zei hij haastig.
'Het is een vergissing, vergeet dit,' zei hij en draaide zich om.
Haastig liep hij weg.
Weglopen van de liefde?
Hoe kon hij.
Hoe kon hij haar laten stikken.
Zichzelf merendeels.
Niet wetend wat te doen.

Mia bleef staan. Ze had de kracht niet om hem te volgens, messchiens slechts om hem iets achterna te roepen. ''Zen! Loop niet weg!'' het klonk smeekend, weglopen loste al helemaal niks op. De tranen stonden opnieuw in haar ogen, dit keer niet om Mido maar om hem! Zen. In een korte tijd was hij belangrijk voor haar geworden, zelfs een vriend, heel messchien even belangrijk als Kira.

Zen zat helemaal bij zichzelf.
Hij hefte zijn handen en er sprongen tranen in zijn ogen.
Hij stopte met lopen en draaide zich om.
'Nee, het is fout, vergeet het gewoon, oké? Ik ben een player, ik word niet verliefd!' zei hij moeizaam.
Hij kon het niet, een relatie kon niet.
Hoe moest hij het uitleggen aan zijn ouders?
Nee, het was een vergissing.

Mia keek hem aan, pijn voelde ze van binnen. ''Oh, dus jij speelt maar gewoon met andermands gevoelens?'' fluisterde ze zacht. De tranen biggelde over haar wangen. Ze was niet verlieft op hem, nee dat nog niet. Er was wel iets, dat was er al vanaf het moment dat ze elkaar leerde kennen op het strand. Slechts had ze het altijd verbergt, omdat ze van Mido hield. Het ding dat ze juist niet wou doen deed ze toch, ze liep weg van hem. Ze probeerde weg te lopen van de problemen.

Zen sloot moeizaam zijn ogen.
Hij moest rustig blijven.
'Nee! Je snapt het niet! Misschien ben ik wel verliefd op je, maar het kwam allemaal zo plotseling. Me ouders, me vader, ik heb me nog geen eens toegegeven aan mezelf! Hoe moet ik me dan aan jou toegeven? Zeg het me Mia, zeg het me!' en tranen biggelde over zijn wangen.
Hij wist het, hij was al vanaf de eerste dag smóór op Mia.
Nee.
Ja.
KAPPEN!!

Mia draaide zich naar hem toe. De tranen biggelde nu vol op over haar wangen, alsof er een kraan was open gezet. Ze begon naar hem toe te lopen, steeds sneller. Toen ze bij hem was sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte ze zichzelf tegen hem aan. ''Ik weet het niet'' fluisterde ze zacht terwijl ze probeerde te stoppen met huilen.

Zen had dit totaal niet verwacht.
Zijn armen bungelde als slappe slierten langs zijn slungelige lichaam.
Maar even later deed ook hij zijn armen om haar heen, zíjn Mia.
Ooit. Ooit zal het zíjn Mia zijn en hij drukte een zacht kusje op haar kruin.
'Ik verlang naar je, Mia,' fluisterde hij.
Hij vond het fijn, fijn om zijn gevoelens te uiten.
En ook bij hem biggelde er tranen over zijn wangen.
Hij had nog nooit gehuild om een meisje.
En dat gaf hem een teken dat hij verliefd was.

Mia hoorde zijn worden en voelde een rilling door haar heen gaan. Als hij het toeliet kon ze van hem gaan houden. Ze zou mido gaan vergeten, dat zou makkelijker zijn als ze hem had. Toen de tranen gestopt waren keek ze op naar hem. ''Niet huilen'' fluisterde ze met een kleine glimlach.

Zen grijnsde weer eens.
'Tranen luchten op, maar je bereikt er niets mee,' sprak hij en hij aaide over haar hoofd.
'Ik schaam me diep, ik sta hier een potje te janken, als jongen,' grijnsde hij.
'Maar dat maakt niet uit, want jij jankt lekker mee,' zei hij trots.
'Ik hou van je, Mia, zeker weten, vanuit mijn hart,' fluisterde hij opnieuw schor.

Mia glimlachte en nestelde zich zo dicht mogelijk tegen hem aan. ''Ik kan je messchien nog niet zo veel geven als jij mij geeft'' fluisterde ze met tegenzin. Ze kon niet meteen van iemand anders houden, zo kort nadat ze van Mido gehouden had. Dat was niet mogelijk voor haar. Daar zou hij begrip voor moeten hebben, als hij haar echt wou. De worden die hij zij verwarmde haar, hij hield van haar. Dat was het belangrijkste.

Zen begreep heus wel dan Mia niet alles kon geven.
Met Mido is het net uit, dan snapte hij ook wel dat ze het moeilijk vond, dat ze niet zeker wist of ze nog van Mido hield, ja of nee.
Maar ze drong zo aan met die vraag; "Wie verdien ik dan?"
Hij probeerde het nog te stoppen, maar dat deed haar alleen maar meer pijn.
En toch, toch schaamde hij zich.
Meestal hield een meisje meer van hem, dan hij van haar.
Maar nu, voor het eerst, andersom.
Hij was in de war, en wist dat het moeilijk voor hem zou worden als hij haar zal gaan zien.
Dan zou het moeilijk worden om nog meer te vertellen, zijn gevoelens voor Mia te uiten.
Misschien, moest hij Mia maar gewoon even alleen laten.
Even niet met elkaar praten.
En misschien merkte hij dan dat het een vergissing was.
Nee! Nee! NEE! Het is geen vergissing..
'Uhu, ik snap het,' bromde hij zacht.
Toch had hij er de pest in.
Hij kón ieder meisje krijgen, en nu, werd hij zo'n beetje gedumpt.
Zo voelde het, vond hij.
Hoe meer hij er over nadacht, hoe pijnlijker het was.

Mia staarde hem even aan. Toen hij dat bromde kromp ze lichtjes ineen. Ze wou hem geen pijn doen, ze wou dat hij gelukkig was. Wat ze moest doen wist ze niet. Bij hem blijven of weg gaan? Als ze bij hem bleef zou ze hem alleen maar pijn doen, omdat ze nog van mido hield. Als ze vertrok zou het messchien beter voor hem zijn? Een brok onstond in haar keel. ''Sorrie'' ze staarde naar zijn borstkast aangezien de grond onmogelijk was.

Zen beet even op z'n lip.
'Misschien, eh.. M- misschien is het b- beter als we elkaar even niet z- zien..' zei hij weg kijkend.
Hij wou even geen aandacht van Mia.
Het was heerlijk, zo'n knuffel.
Maar hij wou het niet in een keer.
Hij wou weg! Nu.
Hij moest weg.
Alleen zijn.'
En dat verbaasde hem nogal.

De woorden klonken zo hard, ookal wist ze ergens dat hij gelijk had. ''Oke'' stamelde ze terwijl ze zich met tegenzin en langzaam losmaakte uit de knuffel. ''Dan zie ik je nog wel'' mompelde ze vaagjes aangezien ze niet echt wist wat ze moest zeggen. Hun lichamen waren nu helemaal buiten contact, ze stonden slechts een stap van elkaar. ''Doei'' mompelde ze en ze draaide zich om.