Het ziekenhuis van Osuké

het gebruikelijke riedeltje. De hoofdzuster is een kind van 11 van 1,50 m, een vurig temperament, en een hele hoop paarse haren.

Regels+Toegang+level=vrij.

Heathcliff kwam met snelle pas het ziekenhuis binnengewandeld, met Yuriko slap in zijn armen. Hij zuchtte, en liep meteen naar het eerste bed dat hij zag. Daar legde hij haar voorzichtig op. Hij liet zijn ogen even rusten op haar schouders, die er lelijk verbrand uitzagen. Hij kneep even zijn ogen toe, en keek toen terug naar haar gezicht. Hij veegde het haar uit haar ogen, en legde even zijn hand op haar voorhoofd. Maar toen dacht hij aan zijn hand die zo hevig gebrand had, en trok ze snel terug. Hij leunde even naar voren. 'Ik ga iemand halen..' zei hij zacht, en verdween.

De scheurende pijn werd bij elke stap die Heath zette erger. Maar ze moest vol houden. Ze moest zich niet over geven aan de pijn. Dan was ze zwak.
Na een tijdje werd ze neer gelegd op iets zachts dat voelde als een bed. Ze waren in het ziekehuis gekomen. Bij die gedachte kreeg ze een rilling die al snel weg ging door Heaths aan raking. Zw ilde zijn hand vast pakken en hem dichter tegen haar aan drukken. Maar voor ze nog iets kon doen waren zijn handen al weer terug getrokken.
Yuriko voelde zich zo schuldig. Zo dom dat ze zich zelf niet onder ctrole had en daardoor Heath wéér pijn deed.
Ze keek naar de schimp van Heath die weg liep om iemand te halen.

'Hier is ze! Kom snel, Yukira! Ze heeft zoveel pijn!' Heathcliff liep voorop en kwam de zaal binnengestormd, waar Yuriko lag. Hij liep onmiddelijk naar haar bed. 'Ik heb Yukira meegebracht! Zij gaat je helpen!' Hij keek achter zich, om te zien of Yukira wel kwam. Maar niet lang, hij keek onmiddelijk terug naar Yuriko. Hij voelde zich zo schuldig. Hij had haar pijn gedaan. Echte fysieke pijn! Hoe kon hij? Hij glimlachte even zwakjes naar haar.

Yukira kwam snel achter Heathcliff aangelopen. Snel had ze een paar spullen in haar schoudertas gestopt, maar omdat Heathcliff zei dat het echt een noodgeval was en hij echt in paniek was, had ze daar niet veel tijd voor en had er maar wat in gegooid. Toen ze de eerste blik van Yuriko opving, kreeg ze een ernstige blik op haar gezicht.
Ze versnelde haar pas en ging naast het bed staan. Voorzichtig bekeek ze de wonden toen ze zich een stukje over Yuriko heen boog en knikte toen. 'Oké, Heathcliff, ik wil dat jij in de gang gaat wachten.' Ze keek hem streng aan, alsof ze zijn moeder was die hem naar zijn kamer stuurde.

Haar naam kwam Yuriko ze bekend voor. Maar ze kon niet meer bedenken van wat. Ze probeerde na te denken even niet te denken aan de pijn, maar ze wist het niet meer.
Yuriko keek nog steeds angstig naar Yukira. Wat kwam ze doen?! Had ze magiche haden ofzo. In haar gedachte benadrukte Yuriko een spottend lachje maar haar gezicht bleeft angstig staan. En het werd alleen nog maar erger toen Heath naar de gang moest.
Yuriko wilde schreeuwen dat hij moest blijven, dat ze zijn hand vast wilde houden. Weer voelde ze zich zo klein. Een klein meisje die de grote wereled niet alleen aan kon. 'Heath!', probeerde ze uit te brengen. Ze probeerde haar arm uit te steken als teken dat hij moest blijven en hoopte dat hij zijn naam had verstaan in het hoopje gemompel.

Heathcliff keek Yukira ongelovig aan. Moest hij op de gang wachten? En Yuriko hier achterlaten? Dat zag hij echt niet zitten. Maar het was misschien het beste, als Yukira het zei.. Hij keek even bang naar Yuriko en toen naar Yukira. Hij zuchtte en wou zich net omdraaien toen hij Yuriko wat hoorde mompelen. Ofwel werd hij gek, ofwel had ze werkelijk zijn naam gezegd. Hij keek onmiddelijk naar haar, en toen smekend naar Yukira. 'Mag ik niet bij haar blijven? Alsjeblief..' Hij keek naar haar poging een arm uit te steken. Met zijn beide handen koesterde hij de hare. Hij voelde zich zo schuldig als hij zag hoeveel pijn ze had.

Yukira keek Heathcliff nu nog strenger aan. Het paste niet bij haar, streng kijken, maar het moest wel in dit geval. Terwijl ze haar handen wat omhoog hield en er een klein en dun laagje ijs op de binnenkant van haar handen verscheen, schudde ze haar hoofd.
'Aangezien het brandwonden zijn, zal ze haar kleren uit moeten trekken. En, ik vertrouw jou niet helemaal bij een naakte dame, dus heb ik liever dat je vertrekt. Bovendien zal... hoe heette je ookalweer... Yuriko toch? Nou ja, de jonge dame zal zich denk ik niet bepaald prettig voelen als haar complete lichaam bekeken word door iemand van het andere geslacht.'
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze Heathcliff aan en wachtte tot hij haar er langs liet, om haar werk te doen.

Yuriko keek Yukira bedenkelijk aan. Ze had inderdaad liever niet dat Heath haar naakt zag. Maar ze wilde ook niet dat hij weg ging.
Ze keek naar Heath. Hou zij er toch geen verdere bedoelingen blij hebben? En als hij zijn ogen nu dicht deed. Ze wilde hem bij haar hebben. Ze keek hem pijnzend aan. Ze wist niet wat ze moest doen.
'Doe.. je ogen dan dicht', mompelde ze deze keer iets verstaanbaarder.

Heathcliff kreeg het even warm van de gedachte om Yuriko naakt te zien. Hij slikte, en bedacht dat hij geen misbruik mocht maken. Hij hield haar hand stevig vast. Hij had het gevoel dat hij bij haar moest blijven. Het idee dat Yuriko beaamde, leek Heathcliff te gek, maar hij wou zo graag bij haar blijven. Hij had het gevoel dat ze zijn verantwoordelijkheid was en dat hij, wat er ook gebeurde, op haar moest passen. 'Oke, ik doe m'n ogen wel dicht..' zei hij licht aarzelend. Het leek hem nogal vreemd om er gewoon bij te zitten met zijn ogen dicht, maarh ij wou het maar al te graag doen voor Yuriko. Hij keek haar even bezorgd aan, knikte toen naar Yukira, en sloot toen zijn ogen. Hij kneep zacht in Yuriko's hand.

Yukira keek de twee streng aan, maar gaf het toen op. 'Vooruit dan, maar ik heb wel een beter idee.' Uit haar schoudertas haalde ze een rolletje verband en wikkelde die om de ogen van Heathcliff heen. 'Zo, dan zijn we er zekerder van dat je niet zal gluren, aangezien dat niet kan. En ook zeker niet afdoen, tot ik zeg dat het mag. Begrepen?' Ze gaf en extra strenge nadruk op het laatste woordje. Ze moest er immers voor zorgen dat haar patiënte zo ontspannen mogelijk was, zodat ze minder pijn zou hebben.
Weer liet ze een dun laagje ijs over haar eigen handen gaan en draaide ze zich naar Yuriko. 'Ik denk niet dat je zelf je kleren uit kan trekken, dus, zal ik je er dan maar bij helpen?' Altijd eerst vragen voordat je ging handelen, dat was altijd erg belangrijk. Ze had dit toen ze pas was begonnen een keer gewoon gedaan, zonder te vragen. Dat liep uit tot een grote en ongemakkelijke ruzie.

Yuriko keek even van Heath naar Yukira en kneep nog een beetje in Heath's hand. Ze wilde niet uit haar kleren maar wat moest dat moest.
'Nee.. lukt wel.', mompelde ze eigenwijs. Ze wilde niet zo zwak lijken dat ze zich zelf niet eens kon uit kleden maar ze wist dat ze haar schouders amper kon bewegen door de pijn.
Dus na een paar zinloze acties zuchtte ze tever geeft. 'Doe jij het maar', zei ze en ze voelde zich net een baby die niet zelf kon.

Heathcliff hoorde enkel wat er gezegd werd, en slikte toen hij hoorde dat Yuriko zich ging uitkleden. Hij bleef Yuriko's hand vasthouden, en probeerde via zijn gehoor mee te volgen.

Yukira knikte met een vriendelijke glimlach op haar gezicht en haalde de hand van Heathcliff weg, zodat zijn hand niet in de weg kon zitten. Voorzichtig en zo zacht mogelijk haalde ze de kleren van Yuriko over de wonden heen. Alleen haar ondergoed mocht ze aan houden.
'Goed, ik ga nu de levende stukken huid bij de wonden bevriezen, zodat je die pijn niet meer zal voelen als ik de wonden genees. Dit kan even pijnlijk zijn, maar een stuk minder pijnlijk dan wanneer ik dat niet doe.' Ze liet weer een dun laagje ijs over de binnenkant van haar handen komen en ze keek Yuriko met een vriendelijke en kalmerende blik aan.

Yuriko wilde zijn hand niet kwijt en voelde opeens een angstige rilling over haar rug lopen toen zijn warme hand weg was. Ze keek hem even snel om zeker te weten dat hij er nog zat en zuchtte opgelucht.
Toen haar shirt eenmaal uit getrokken werd, kreunde ze even pijnlijk maar probeerde zich er tegen te verzetten. Toen haar shirt uit was voelde ze een koude rilling over haar lichaam lopen, en haar ontblootte lichaam vulde zich met kippevel. Weer keek ze even snel naar Heath om zeker te zijn dat hij niets zag, toen keerde ze weer tot Yukira die haar uitleg gaf wat ze allemaal ging doen.
Ze keek wat angstig naar het ijs en voelde opeens de ijs koude gloed over haar schouders gaan. Gelukkig hield ze van kou en ijs, maar dit deed best pijn. Ze kneep haar ogen samen maar probeerde zo weinig mogelijk te laten zien.

Heathcliff slikte even, en voelde zich nutteloos toen hij Yuriko's hand niet meer mocht vasthouden. Hij zat daar maar, geblinddoekt, en deed niets. Hij hoorde wat Yukira zei. 'Ik ben er..' zei hij zacht tegen Yuriko. Gewoon, om even laten te weten dat ze maar een woord moest zeggen, en hij zou haar helpen. Hij zou haar beschermen. Hij wou niet dat ze pijn had. Hij slikte opnieuw en wachtte af, tot het afgelopen was, tot hij hier buiten mocht, tot hij Yuriko weer mocht zien en tot ze geen pijn meer had..

Yukira liet nadat ze klaar was met de eerste behandeling klaar was het ijs van haar handen verdwijnen en veegde haar handen even af aan een handdoek. Daarna begon ze zacht de wonden van Yuriko te deppen, zodat het vocht werd opgenomen en de wonden niet nattig zouden worden. Als ze dat wel zouden worden, zou het meer pijn gaan doen.
'Heathcliff, kan je voor mij een bak met water halen?' Vroeg ze zonder hem aan te kijken, terwijl ze de wonden verder depte. Toen ze klaar was legde ze de handdoek weg en hielp ze Heathcliff omhoog. Als hij uit de kamer was, zou ze zijn blinddoek wel af doen.

Yuriko voelde hoe de koude hand van Yukira weg ging van haar schouder, maar de pijn was nog niet weg. De hevige pijn gelukkig wel.
Van het deppen voelde ze weinig wat nog een opluchting was aangezien ze niet veel zin had in nog meer pijn. Ze vond Yukira geweldig, hoe ze de wonden zo zachtjes maar toch goed mogelijk behandelde. Stiekem was ze jaloers dat zij niet zo iets kon, maar ze wist dat haar toekomst, haar leven aan iets ander behoorde dan mensen beter maken.
Toen Yuriko hoorde dat Heath weg ging raakte ze even lichtelijk in paniek en met een ruk draaide ze zich om waarbij een pijnlijke kreun uit haar mond ontsnapte.
Voorzichtig draaide ze zich terug en keek verontschuldigend naar Yukira die net op stond om Heath even naar buiten te leiden.

Heathcliff knikte op Yukira's vraag en hij stond voorzichtig op met haar hulp. Hij was nog steeds geblinddoekt en het voelde onnatuurlijk om zicht blindelings te laten leiden door iemand anders. Hij hoorde hoe Yuriko pijnlijk kreunde, en hij draaide zijn hoofd snel. 'Is alles goed?' vroeg hij bezorgd. Hij draaide terug naar Yukira. 'Heeft ze nog pijn..?' zei hij zacht tegen haar. Yuriko had niet veel gezegd, dus hij wist niet hoe het met haar ging.

Yukira draaide Heathcliff weer terug, richting de deur en zuchtte. Het leek wel alsof ze aan het oppassen was op het moment. Als ze geen vertrouwen in haar hadden. 'De pijn bij de wonden moest ik eerst verwijderen, de rest heb ik nog niet kunnen behandelen. Ik moet eerst de wonden schoon maken, anders kunnen ze gaan ontsteken. Dus, als je ervoor wilt zorgen dat haar pijn weg gaat, haal dan een bak met water,' Legde ze snel uit en duwde hem de gang op. Daarna verwijderde ze zijn blinddoek, dook de kamer weer in en sloot de deur. 'En waag het niet om zonder kloppen en mijn goedkeuring de kamer binnen te stappen! O ja, het water moet warm zijn!' Riep ze er nog achter aan en liep weer terug naar Yuriko.

Heath luisterde aandachtig naar wat Yukira zei en knikte. Voor hij het zelf wist viel hij bijna voorover toen hij geduwd werd. Hij voelde hoe Yukira zijn blinddoek afnam en hij knipperde een paar keer met zijn ogen door het licht. Hij keek om en zag hoe Yukira de deur sloot. Hij kon onmogelijk ook maar een glimp opvangen van Yuriko. 'Neenee!' Riep hij naar Yukira. 'Ik ben zo terug!' Hij rende een van de kamers in, op zoek naar een emmer en een kraan.

Yuriko knikte als teken dat het goed ging en zag toen de laatste schim van Heath in de deur verdwijen. Ze zuchtte diep. Ze wilde weg, ze wilde egen pijn meer hebben. Yuriko hoopte dat hij opschoot.
De pijn kwam langzaam weer terug en het begon van vachtig te voelen. Ze keek naar Yukira die weer terug kwam gelopen. Ze had geen idee wat ze nu ging doen.
Yuriko zuchtte en staarde naar het witte plafon vol oude zwarte plekken. Ze wilde niet meer aan de pijn in haar schouders denken en begon zich af te vragen waar de zwarte plekken vandaan kwamen, want natuurlijk zo logisch als wat was.

Heathcliff haastte zich. Hij probeerde alles zo snel mogelijk te doen: de emmer zoeken, vullen met warm water en dan zonder al te veel water te verspillen zich naar Yukira reppen. De emmer was vol en woog veel, maar het ging nog wel voor Heath. Hij klopte op de gesloten deur waar Yukira en Yuriko zich achter bevonden. 'Ik heb het water!' zei hij krachtig, zodat ze hem zouden horen. Hij wachtte even tot Yukira hem terug zou binnenlaten. Stiekem hoopte hij dat ze zou vergeten hem te blinddoeken, ofdat Yuriko had gezegd dat dat niet meer hoefde. Hij vergat zijn gedachten en keek even naar het water dat zachtjes dampte in de emmer.

Heath fronsde zijn wenkbrauwen toen er niemand kwam opendoen. Hij dacht dat hij Yukira misschien niet gehoord had toen ze zei dat hij binnen mocht komen. Hij trok even zijn schouders op en drukte de klink in. Hij gooide de deur open en kwam binnen. Hij keek op naar het bed waar Yukira en Yuriko waren. Zijn ogen dwaalden af naar Yuriko. Hoe ze daar lag, in enkel haar ondergoed. Hij wist dat het niet mocht, maar hij voelde zijn verlangen opborrelen. Ze was zo mooi, zo teder. Hij opende zijn mond om wat te zeggen. Hij staarde maar, met de emmer in zijn hand, naar Yuriko's beeldige lichaam.

Toen Yukira de deur open hoorde gaan, draaide ze zich met een ruk om en keek met felle open gesperde ogen naar Heathcliff. In haar ogen, kon je geen haat of woede zien branden, zoals je altijd bij Shimara kon zien. Bij Yukira, kon je een enge kalmte zien. Haar ogen bleven kalm staan, maar toch was het beangstigend. Met een verrassende snelle vaart liep ze op Heathcliff af, trok ruw de emmer met water uit zijn handen en bevroor het bovenste deel van het water, zodat het water er niet overheen kon gaan. Ze bevroor het water, zonder dat ze ernaar keek of ook maar iets deed. Toen ze de emmer vast had, duwde ze hard Heathcliff weer naar buiten en deed de deur dit keer op slot.