Het Bos van Osuké

Shimara liep door het bos en keek om zich heen, zonder haar hoofd te bewegen. Ze hield één hand bij het handvat van één van haar zwaarden. Haar zintuigen stonden scherp en ze was zich bewust van elk geluid, elk vallend blad. De mensen die achter haar aan liepen deden precies wat ze wilde, ze waren voorzichtig en hielden hun mond dicht. Uit het niets klonk een vreemd en onbekend geluid, een geluid dat niet natuurlijk was. Shimara sloeg haar complete hand om het handvat van één van haar zwaarden heen, sprong de richting van het geluid op en trok haar zwaard met een harde en snelle beweging, waarna een hoog gekrijs hoorbaar werd. Toen ze haar zwaard had getrokken, had ze met die beweging een schaduw door midden gehakt en hij verdween in in een zwarte mist. Het gekrijs stierf af en de mist verdween langzaam, samen weggevoerd met de wind.
Ze deed haar zwaard weer terug in haar schede en knikte naar de twee personen die achter haar liepen. Beide haalde ze opgelucht adem en ze lachte vriendelijk naar Shimara.
'Bedankt voor al uw hulp en moeite, Shimara-dono.' Zei de man.
Shimara vervolgde haar pas en keek op een doodse manier voor zich. 'Ik doe mijn werk, niks meer.' Zei ze kil.

Diep in gedachtes liep Yuriko rond. Nog steeds probeerde ze haar plannen te perfectioneren. Alles moest perfect lopen. Het draken ei zat nog steeds in haar zak in de schubben. En er was een enorme donkere schaduw om haar heen. Het enige wat ze uitstraalde was moordlust en kilheid.
Ieder diertje wezentje beangstigte het. Met kleine passen liep ze verder. Ze was bijna ontzichtbaar wat deels te maken had met haar lengte, Ze was net een klein gehul in zwart dat pure slechtheid uitsprak.
Ze wist niet precies waar ze was, maar dat had ze nooit geweten. Nu ze zo na dacht was er altijd onzekerheid in haar leven geweest. Waar zou ze slapen? Wanneer zou ze weer eten? Wanneer had ze weer nieuwe kleren? Wat ging ze eten? Wanneer kreeg ze weer geld? En de vraag die er altijd en nu nog steeds was; Wanneer stopte dit?
Het stopte pas als ze de kracht van de duisternis in handen had. Als ze zich bij de schaduwen had gevoegd. Als ze heerser was over Azzulacta. Ze zou deze hele wereld hullen in duisternis. Een valse grijns kwam op haar gezicht. Alles zou gaan zoals zij wilde dat het ging, iedereen en alles zouden voor haar moeten buigen en iedereen die tegen haar was zou vermoord worden. En natuurlijk zou Resi aan haar zijden zijn. Ze zou hem een grote rang geven in haar nieuwe leven. Haar creatie. Het was mooi het was geweldig. Het was perfect.

Shimara hoorde gekraak van bladeren en ze stopte meteen. Ze drukte haar vinger tegen haar lippen en keek naar de mensen achter zich. Ze knikte en begrepen wat ze bedoelde. Shimara deed langzaam en met zo min mogelijk geluid een paar stappen richting het geluid en hield haar beide handen bij de handvaten van haar zwaarden. Ze kon niet zien wat het was, want het zicht werd door de bladeren van de bosjes ontnomen. Ze sprong op het geluid af en trok haar beide zwaarden, maar eenmaal in de lucht zag ze dat het Yuiko was. Snel zette ze zich af bij een boom, zodat ze Yuiko niet zou raken. Eenmaal weer op de grond ging ze weer recht staan en veegde ze haar haar weg voor haar gezicht. 'Pffiew, ik dacht even dat je een schaduw was.' Zei Shimara opgelucht, omdat ze Yuriko net niet had onthoofd.
'Het is veilig!' Riep ze naar de mensen die stil aan de andere kant stonden te wachten. Langzaam en voorzichtig kwamen ze tevoorschijn en keken verbaasd naar Yuirko.

Yuriko was te diep verzonken in gedachte om ook maar iets te horen. Geen geluid kon haar geweldige plan verstoren. Maar natuurlijk wel Shimara.
De naam druinde hatelijk door haar hoofd. Toen ze op haar af gesneld kwam haar ene Kunai al snel te voorschijn. Ook al wist ze dat zij het was, ze moest niet denken dat ze zelfs bij haar niet haar wapen zou trekken.
Ze keerde zich tot haar toe en keek naar de grond. Nog steeds was ze een klein gehul pure slechtheid. Moordlust en kilheid. Haar wapen hing onbedrijgend langs haar lichaam. Maar zodra ze haar eerste voetstap zou zetten zou ze klaar staan, wist ze wat haar te doen was.
Ze voelde hoe verbaaste mensen haar aan keken maar ze negeerde ze, ze had alleeen oog voor Shimara. Die niets meer deed dan blijven staan op haar plek, veilig, zodat de rest haar wel zou volgens.
Vermoord haar, klonk de totaal andere stem weer in Yuriko's hoofd. Even raakte ze lichtelijk in paniek maar wist zich optijd weer te herstellen. Ze kon haar niet vermoorden, dan was het duidelijk. Dan was al het wachten voor niets geweest. Dat zou ze nooit meer in haar creatie kunnen wonen, kon ze nooit meer zien hoe haar wereld zou worden. Ze bleef staan met haar ogen op de grond gericht nog steeds met de Kunai beweging loos langs haar lichaam, wachtend om ook maar enkele bewegingen van Shimara.

Het leek er misschien niet op, maar Shimara lette goed op de houding van het lichaam van Yuriko. "Vertrouw niemand", had haar moeder altijd gezegd. Dezelfde moeder die haar geslagen had als ze weer eens iets weigerde te doen, dezelfde moeder die haar dwong onschuldige wezens te doden als training, dezelfde moeder, waar ze zo een enorme hekel had. Waarom zou ze naar die woorden luisteren?
Langzaam deed ze haar zwaarden weer terug in de schedes en streek haar haar glad. 'Doe rustig, ik val je heus niet nog een keer zomaar aan. En trouwens, dat was een ongeluk.'
De twee mensen ging achter Shimara staan en wachtten rustig af.

Ook al probeerde ze zich misschien een onopmerkelijke houding te geven, Yuriko had haar door. Langzaam kwam haar gezicht omhoog. Toch waren haar ogen op de een of andere manier niet zichtbaar wat haar een enorm enge tint gaf. Zonder te kijken staarde ze Shimara aan en grijnste.
De mensen negeerde ze alsnog, ookal kon ze ze nu wel zien. Het maakte niet uit. Ze dacht aan hoe vaak ze wel niet zo had gestaan. Op straat om mensen alleen maar bang te maken, en bij een verkeerde beweging te vermoorden.
Het zelfde zou ze doen bij Shimara. Nee, vloog haar eigen stem door haar gedachten. Ze kon niet meer moorden, niet nadat ze de engel des duister had gesproken. Anders was het verpest. Ze moest gedult hebben. Toch zou ze zich niet laten pakken door Shimara.
'Dat weet ik toch', zei ze kil met een sarcastishe ondertoon

Shimara trok een wenkbrauw op en haalde haar schouders op. 'O' Zei ze alleen maar. Ze draaide zich met een rustige beweging om en liep verder. 'Helaas ben ik aan het werk, dus kan ik je nu niet helpen, probeer het later nog eens.' Haar stem was emotieloos van alle kanten. Bij zulke personen ging het vaak maar om één ding en dat was macht. Waarschijnlijk door een verleden, voor wraak, of omdat ze nooit veel macht gehad hadden. Macht maakte mensen vaak tot walgelijke wezens, in dit geval dus ook.

Yuriko grijnste weer vals. 'Je bent ontzettend makkelijk af te lezen', zei ze terwijl haar ogen nog steeds niet zichtbaar waren.
Ze liep rustig met kleine stappen naar Shimara toe. 'Maar het gaat me niet om macht..', zei ze kil. 'Ook niet om wraak', bij elke zin kwam ze dichterbij en haar Kunai hing nog steeds langs haar lichaam en golvde mee bij elke stap die ze zetten.
'Verleden, het zou er nog mee te maken kunnen hebben', zei ze terwijl bij elke stap haar ogen langzaam zichtbaar werden.
Haar grijns werd alleen nog maar breder toen ze nog 2 meter van haar af stond. Haar rode en groene oog waren nu duidelijk zichtbaar in het licht van de maan. Het rode straalde pure haat uit terwijl de groene alles in balans probeerde te houden.

'O' Was het enige wat Shimara zei. Ze keek haar niet eens aan, gewoon omdat ze zich had gefocust op haar werk en niet op Yukiro. Werk was werk in haar ogen, dan kon je niet opeens iets anders gaan doen. Die mensen moesten gewoon veilig over komen en als Shimara zich niet op de omgeving om haar heen zou focussen, zou dat niet gaan gebeuren.
Op dat bewuste moment kwam er uit het niets, zo opeens uit een schaduw een demon. Het beest sprong richting de twee mensen, die niet eens de tijd kregen om in elkaar te duiken of om weg te springen. Op dat zelfde moment, vlak voordat de demon de mensen ook maar kon aanraken, sprong Shimara langs hem, met één van haar zwaarden uitgestoken, waardoor ze de strot van het beest open sneed en het op de grond viel. Uiteindelijk stikte het langzaam in zijn eigen bloed. Het bloed was puur zwart en viel op de grond, op de kleren van de mensen en vooral op het gezicht van Shimara.
Na dit alles draaide Shimara zich om en haar gezicht zag er best eng uit, met het bloed en een bepaald licht van de maan.
'Sorry, ik heb nu geen tijd.' Zei ze kortaf en liep weer verder, met de 2 mensen achter zich aan.

Yuriko schudde haar hoofd. Saaie pion. Dacht ze bij zich zelf. Geen lol aan te beleven. Ze kon haar net zo makkelijk vermoorde, maar ze deed het niet. Dat zou crusiaal zijn voor haar plan.
Ze keek naar de twee schaduwen die uit het niets kwamen. De grijns werd nog groter. Eindelijk kwamen ze, eindelijk zag ze ze weer. Ze dacht aan die ene avond. De avond toen ze op weg ging naar het Westen. Maak deze wereld duister, hadden ze haar gezecht. Ze moest haar taak vol brengen, zonder of met Resi.
Haar ogen werden groot toen het zwarte bloed uit stortte. 'Neee!', schreeuwde ze. In een reflex schoot de Kunai door de arm van Shimara die net weg liep. Zwarte golven onstonden langs haar lichaam. Ze had de schaduwen vermoord. Hoe kon ze? Hoe kon ze hem vermoorden? Ze keek naar de Kunai die in haar arm was gestoken en haalde hem met een ruk terug.

Shimara drukte tegen de wond aan, waardoor het bloed eruit kwam lopen. Het deed pijn voor enkele secondes, maar ze bleef strak kijken. Nooit zwaktes laten zien, dat zou haar tegenstander een voorsprong kunnen geven. Ze draaide haar hoofd even naar de twee mensen die verschrikt naar het schouwspel stonden te kijken. 'Ren maar gewoon rechtdoor, nog geen 50 meter verder zijn jullie verwijderd van het andere dorp.' Zei ze en wees een richting op. De twee mensen knikte en rende toen snel de aangewezen richting in.
Shimara draaide haar hoofd weer naar Yukiro en trok haar beide zwaarden. 'Goh... Als ik jou open snijd, zou je bloed dan ook zwart zijn?'

Yuriko hijgde en keek verschrikt naar wat ze had gedaan. Alle inspanning werd te veel en ze wende zich even af van Shimara. Ze veegde het hoofd van haar hoofd en haalde haar andere kunai ook te voorschijn. De kunai werpers zaten onder haar mouw onopmerkelijk te wachten tot dat ze gegooid zouden worden.
Ze keek haar weer aan en maakte haar ogen tot spleetjes. 'Was het maar waar.. maar helaas', zei ze terwijl ze een snee in haar eigen arm maakte met de kunai. Het rode bloed druipte van haar arm af en staarde kil naar Shimara.
'Teleur gesteld?', vroeg ze met een valse grijns.
Ze had zich kunnen herstellen, maar alsnog ze kon haar niet vermoorden. Ze kon niet met haar vechten. Het feit dat ze helaas had gezecht over haar rode bloed was al te veel geweest. Het zou haar kunnen veraden, het zou alles kunnen verpesten, maar ze het al gezecht en probeerde haar gezicht zo strak mogelijk te houden.

'Hmmm... Niet echt. Het maakt me alleen maar meer nieuwsgieriger. Je bent iets van plan, daarom houd je je in. Je bent niet het type om je in te houden, dus weet ik zeker dat je wat aan het beramen bent van binnen.' Ze liet één van haar zwaarden op haar schouder leunen en ging in een kalme positie staan.

Ook Yuriko hield haar Kunais weer rustig langs haar hangen. Het bloed stroomte nog steeds van haar arm af maar ze voelde niets meer. Ze had geen pijn, geen gevoel. Ze keek Shimara even kalm aan. Ze moest haar gezicht nu juist in bedwang houden. Met een goede smoes op komen, en belangrijker een gelovige smoes. Eentje waar ze niet door heen kon kijken, waar ze geen verdere vragen over kon stellen.
Ze zuchtte, 'Ik hoef dat Maliah mens niet op mijn dak, en jij denk ik ook niet´, zei ze terwijl ze haar ogen weer tot spleetjes maakte en haar door dringend en zeer overtuigend aan keek.
Geen enkele spier van angst bewoog in haar gezicht, en alles leek subtiel over te komen. ´Verder verberg ik niets, behalve dat ik misschien iets slechts in me heb´, zei ze weer kil,

Shimara kon een spottende grinnik niet onderdrukken en liet er één per ongeluk ontsnappen. 'Leuk dat je me dit allemaal verteld, terwijl ik niet eens ergens om vroeg. Beter opletten.' Zei ze hoofdschuddend en liet haar blik rusten op het bloed dat langs de arm van Yukiro stroomde.
Bloed, dat gaf haar altijd een vreemd gevoel van binnen. Bloed, rood als kersen, of nog roder zelfs. Het vreemde, drukkende gevoel bij haar borst kwam na de zoveelste keer weer terug. Altijd als ze bloed zag, kreeg ze dat gevoel en hoe meer bloed er kwam, hoe harder en zwaarder dat drukkende gevoel werd. Ze kneep in het handvat van haar zwaard en ze beet hard op haar tanden. Ze kreeg zo een gevoel, alsof ze iets moest doen, alsof haar lichaam uit zichzelf probeerde voort te bewegen. Ongemerkt liep er een zweetdruppel langs de zijkant van haar hoofd.
Wat was dit gevoel toch en waarom kreeg ze het altijd als ze bloed zag?

Er was nog steeds niet te zien van angst in haar gezicht, zelfs niet toen Shimara bevestigde dat het geen vraag was. Haar ogen stonden nog altijd kil en strak gericht op Shimara. Het bloed dat over haar arm liep gaf haar een vage blik. Yuriko keek even van haar arm naar Shimara en grijnste.
'Ik laat het je alleen even zeker weten', zei ze kil.
Weer trok de vage blik van Shimara haar aandacht en ze wees op de wond. 'Een zwak voor bloed?', vroeg ze terwijl ze haar vinger door het bloed heen haalde. Er drupte een enorme druppel van haar vinger af die in nog geen seonde de grond had berijkt en ze keek weer met een valse grijns naar Shimara.
'Of gewoon teleurgesteld dat het niet zwart is, zodat je een reden had me te vermoorden'.

Shimara greep naar haar hoofd met haar ene hand, waardoor één van haar zwaarden op de grond viel. 'Houd je kop... Je weet er niks van, dus houd gewoon je smoel dicht...' Ze klonk agressief en kwaad, maar ergens kon je ook een trilling in haar stem horen. Niet zo zeer van angst, het was iets anders, iets onbekends.
De stem van haar moeder galmde door haar hoofd en bleef maar terug komen. 'Dood iedereen, die je ook maar een beetje dwarsboomt. Dood iedereen, ook al heb je daar geen goede rede voor. Dood iedereen... Laat bloed vloeien en pijn verschijnen...'
De haarkleur van Shimara veranderde plots van roze, naar rood, bloedrood. Ook haar blauwe ogen, kregen een rode gloed over zich heen.
Hou op, ik ben geen moordenaar, ik dood niet zomaar... Houd op, verdwijn... Bij die gedachten beet ze hard op haar tanden en kneep ze zichzelf in haar arm. Zou ze haar zelfcontrole gaan verliezen? En zo ja, waarom zou dat dan nu opeens gebeuren?

Opeens vond ze Shimara niet zo'n saaie pioon meer. Nee integendeel. Dit was een van de geweldigste pionnen die zo ooit had gehad voor haar mensen spel.
Ze liep dichterbij en een valse lach ontschoot toen Shimara op de grond zakte. Ze kon dus niet tegen bloed, het maakte haar willen moorden. Het maakte dat ze Yuriko wilde vermoorden.
Weer haalde ze haar vinger door de wond die nog steeds stroomde van het bloed en ze liet de druppen voor haar neer vallen. In weer geen seconde berijkte de druppen de grond. 'Ik denk dat ik genoeg weet', zei ze terwijl ze vals bij haar neer hurkte. 'Onze Shimara heeft geen zelf beheersing..', zei ze met een valse grijns. Het was gewoon eng hoe het sarcastme er van af droopte en ze keek haar kil aan. 'Shimara is gewoon.. een moordenaar', zei ze terwijl ze haar woorden onderdrukte.
Ze ging weer recht op staan en zette een stap naar achter waarna ze haar Kunai's gereed hield. Ook haar werpens gloeide op haar uit onder haar mouw. Ze keek weer met een valste grijns naar Shimara. Wat was het heerlijk om haar zo te zien lijden, met zich zelf te zien vechten om Yuriko niet te vermoorden.

Shimara schoot overeind en greep Yukiro uit woede en nijd bij de keel, zonder na te denken wat de consequenties daarvoor konden zijn. Haat kon je zien branden in haar ogen, alsof het letterlijk vlammen waren. Het drukkende gevoel in haar bost verdween en zette zich om in woede, haat en moordlust. Ze was geen moordenaar van mensen, nog niet tenminste. Het gevoel wat ze kreeg toen ze Yukiro bij de keel vast greep, was zo intens, zo verrukkelijk... Alsof ze nu pas echt leefde! Ze zei helemaal niks, ze keek haar alleen met haar dodelijke blik aan. Dezelfde blik waarmee ze 100de mensen had aangekeken, als ze die personen niet mocht. In haar ogen verscheen nu iets duivels, iets waaraan je kon zien dat dit haar ware kant was, of juist, de kant die ze probeerde op te sluiten en te verbergen. In elk geval, was het best beangstigend.

Yuriko liet het gebeuren, ze liet haar haar gang gaan, haar bij haar nek pakken. Weer verborg ze haar ogen en de valse grijns brijde zich alleen nog maar uit. Onopmerkelijk zette ze een van de Kunai tegen haar buik zonder dat ze het zou voelen. Er ontschoot weer een vals gelach.
'Hmm, helemaal geen zelf beheersing', zei ze terwijl haar ogen oplichtte. Het spel ging precies zoals ze wilde. Als zei haar iets aan zou doen zou ze van zelf sprekend haar draak weer in kunnen leveren en kunnen vertrekken.
Ze liet haar gaan ze moest haar kwader maken. 'Dus ga je me nu vermoorden', zei ze zonder ook maar enkele klank van angst in haar stem. Ze liet haar hand staan bij haar keel en keek haar alleen maar speels aan. Waarom zou ze tijd verdoen met boos zijn terwijl haar spel precies ging zoals ze wilde.

'Nee, ik ga je niet vermoorden. Daar zou geen lol aan te beleven zijn toch? Ik kan van alles doen. Ik kan je martelen, zodat het veel vermakelijker zal zijn. Maar... ik kan je natuurlijk ook door jezelf laten doden, zodat niemand mij zal verdenken.' Ze pakte een paar voodoo naalden van haar riem, maar stak ze nog niet in het vlees van Yukiro. Ergens, in haar achterhoofd, klonk zacht een stem, een stem die schreeuwde haar los te laten en gewoon weg te gaan, maar ze kon het nauwelijks verstaan.

Even schrok Yuriko maar ze bedacht zich al snel dat ze Shimara ook kon pijnigen. Ze kon haar ziel pijnigen. 'Hmm dit kan nog eens intressand worden', zei ze met een valse grijns. Ze probeerde zich te focussen en kon op de een of andere manier haar ziel voelen.
Ze maakte haar handen verplaatsen van haar keel en haar ogen werden weer zicht baar die nu nog meer gloeide.
'Dus je gaat me martelen', zei ze terwijl ze een half rondje op haar heen liep. Ze stopte bij haar rig en liet weer een valse lach ontglippen.

Shimara grijnsde breed en duivels en wilde wat zeggen, maar spong opeens weg, voor een ijspegel die op haar af vloog. Toen ze weer neer kwam op de grond, keek ze op een woeste manier de richting op waar de ijspegel vandaan kwam. Daar zag ze iemand aankomen, die ze hier niet had verwacht, haar zus Yukira.
'Shimara, wat denk je dat je aan het doen bent? Wil je je niveau echt zo laag laten zakken? Zo laag als die van pap en mam? Zo laag als die van een moordenaar?'
Shimara haar ogen werden groot na die woorden en ze liet zichzelf op haar knieën vallen. Het was waar... Waar was ze eigenlijk mee bezig? Ze stelde zich langzaam recht en knikte naar Yukira.
Yukira glimlachte en wenkte naar Shimara. 'Kom, we gaan naar huis, het is al behoorlijk laat geworden.' Daarna richtte Yukira haar blik even op Yukiro en kneep haar ogen vijandig tot spleetjes. 'En jij... Jij moet je diep schamen. Jij ben zo laag, jij bent een niets, een niemand.' Haar stem klonk niet vals of gemeen, haar stem klonk kalm zelfs.
Daarna liepen Shimara en Yukira samen terug, richting hun huis. Shimara gunde Yukiro geen blik meer waardig, want wie weet, zou ze dan weer haar zelfbeheersing verliezen.

De ijspegel liet haar even schrikken maar al snel herstelde ze zich. Ze lachtte even spottend. 'Dus als ze het zelf niet kan, komt je zus maar', zei ze met een valse grijns.
Het verhaal over haar ouders bleef haar bij en ze keek hen even verbaast aan. 'Oh dus je bent net als je ouders.. moordenaars', zei ze terwijl ze haar nog steeds probeerde uit te lokken. Hte was vervelend dat haar zus kwam haar spel begon steeds meer op te gang te komen. Ze zette een kleine stap naar voren en wachtte af. Zou ze terug komen om haar alsnog te martelen of zou ze braaf door lopen dicht bij haar veilige aard. Haar zus. Ze lette niet eens op die zus, het was voor Yuriko of ze er niet was. Ze zag haar als een spel verpester en daar moest ze niets van hebben.