Het ziekenhuis van Osuké

Heathcliff besefte niet goed wat er gebeurde. In dezelfde houding, alsof hij de emmer nog vasthad en met zijn ogen wijdopen en zijn mond in spreekstand werd hij op de gang geduwd. Hij werd wakkergeschud door het doorslot dat draaide en keek omzichheen, en besefte dat hij in de gang stond. Hij schudde even met zijn hoofd, om wakker te worden. Hij dacht even terug aan het beeld dat hij gezien had, en een hele brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Dit beeld zou hij zich voor altijd herinneren. Hij grijnsde even, en wachtte toen op de gang.

Yuriko keek naar Heath. Ze was niet geschroken, ze vond het ook niet erg. Eigenlijk had ze wel zo iets verwacht. Ze had ook verwacht dat Yukira hem weer zou blind doeken en mee zou nemen.
Nu stond hij op de gang. Yuriko kon zijn hand niet meer vast houden. Hij was weg voor haar gevoel. Een kleine paniek nam toe dat erger werd toen de deur op slot ging. 'Heath!', schreeude ze in paniek.
Yuriko was overijnd gekomen en negeerde de pijn in haar schouders. 'Heath!', schreeude ze nog maals.
Voor ze het wist was ze het bed uit gesprongen en probeerde naar de deur te lopen. Net na Yukira zakte ze neer bij de grond voor de enorme witte, gesloten deur. Ze barste uit in huilen en wist niet wat haar bezielde.

Heathcliff hoorde de paniekerige schreeuw van Yuriko. Haar schreeuw om hem. Enigzins was hij gevleid, maar zijn bezorgdheid overheerste hem. 'Yuriko?!' Riep hij naar de andere kant van de deur. Hij wist niet wat er gebeurde, hij voelde zich machteloos. Hij schokte aan de klink, en stond op het punt om de deur in te stampen, maar hield zich toen in. Yukira was bij haar. Ze was veilig. Heath's hart brak toen hij Yuriko hoorde huilen. Hij legde zijn oor tegen de deur en luisterde zacht. 'Yuriko..' zei hij zacht, en hij sloeg zijn ogen neer. Hij hoopte gewoon dat Yukira hem zou binnenlaten, zodat hij bij haar kon.

Yukira keek met opgetrokken wenkbrauwen vol verbazing naar Yuriko. Alsof ze twee beste kleuter vrienden van elkaar scheidde. Dit was echt waanzin! Wat bezielde die twee in godsnaam opeens!?
Langzaam sloeg ze haar armen over elkaar, terwijl ze met dezelfde blik naar Yuriko keek. 'Ik ga de wonden beter behandelen zodat je kleren weer aan kunnen. Dan doe ik de deur weer open,' zei op best een strenge toon.

Boos bleef Yuriko op de grond zitten. Ze sloeg haar armen over elkaar waarbij de wonden weer pijn deden. Ze proberde het te negeren en keek strak naar de grond.
Ze ging niet verder als Heath er niet bij mocht zijn. 'Heathcliff', mompelde ze nog steeds kwaad.
Yuriko had zelf geen idee waar dit achtelijke gedrag vandaan kwam maar Heath moest er gewoon bij zijn of er ging helemaal niets door.

Heathcliff stond nog steeds met zijn oor tegen de deur te luisteren. Hij grijnsde zachtjes toen hij de manier waarop Yuriko zijn naam zei hoorde. Hij hield zoveel van haar. Hij besefte plots hoeveel hij om haar gaf, en voelde zich slecht bij de gedachte om haar te verliezen. Als hij haar niet als liefde kon hebben, dan wou hij haar voor altijd als vriendin, maar Heath wist dat dat geen probleem zou zijn. Hij dacht opnieuw aan de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten. Hij had zich gedragen als een meisje. Heath lachte zachtjes bij deze gedachte, en werd toen weer wakker uit zijn gedachten door de koude deur tegen zijn wang. Hij ging wat naar achter en klopte een paar keer op de deur. 'Mag ik binnen?' riep hij nogal dom. Hij krabde even op zijn achterhoofd en keek naar de zware deur, in de hoop dat ze zou opengaan.

Yukira gooide geïrriteerd haar armen in de lucht en liep naar één van de kasten. Alsof ze op kleine Shimara moest passen! Die wilde vroeger ook nooit iets doen tot ze haar zin zou krijgen. Met een ruk deed ze de kast open, pakte een wit laken eruit en liep terug naar Yukira. Het laken sloeg ze om Yuriko heen en wierp haar nog even een strenge blik toe. 'Dus, mag hij van jou nu naar binnen?'

Yuriko lachte bij en knikte hevig. 'Ja!', riep ze terwijl ze met wat moeite opstond. Ze liet zich het witte doek om doen en wachtte vrolijk voor de deur tot dat Yukira hem open ging doen.
Het zou haar zelfs niet meer uit maken als ze geen wit doek om kreeg, Heath had haar nu toch al gezien. Het enige wat ze wilde was dat hij weer binnen zou komen zodat ze zijn hand weer vast kon houden, dat ze wist dat er nog iemand was.

Heathcliff glimlachte blij toen hij de 'Ja' van Yuriko hoorde, door de deur heen. Hij stak even zijn beide armen in de lucht, van opgewektheid, en ging toen weer netjes staan wachten voor de deur. Hij had een voldane grijns op zijn gezicht en knipoog klaar voor Yukira als ze de deur zou komen opendoen.

Yukira draaide met haar ogen en pakte het witte doekje weer waarmee ze Heathcliff zijn ogen eerder al had afgezonderd. Met een snelle beweging draaide ze de deur van het slot, deed hem open en ging voor Heathcliff staan. Veel tijd om tegen haar te praten gaf ze hem niet echt, want vrijwel meteen wikkelde ze de blinddoek weer voor zijn ogen, zodat zijn zicht bedekt werd.
Zonder verder nog maar iets tegen hem te zeggen, liep ze terug naar Yuriko en begeleide haar terug naar het bed. 'Als het goed is zal je na dit een stuk minder pijn voelen,' zei ze geruststellend, alsof er eigenlijk niks gebeurt was.