Het Bos van Osuké

Shimara hield haar wenkbrauw opgetrokken en schudde zacht haar hoofd. Ze kon het niet geloven, begon dit kind nou te bazelen over dat de wind slecht was voor haar haar? Haar leven was in gevaar als ze niet goed op zou letten en zij maakte zich druk om haar haar!? 'Het stikt hier van de demonen, ben je soms een dwaas? Je moet alert blijven en niet letten op iets onzinnigs als je haar!'

Mia knikte langzaam, '' weet ik '' was haar antwoord. ze ging op de bal van dr voeten staan zodat er net een zonnestaal in haar gezicht viel. '' ik heb er vandaag nog geen gezien '' ze sloot haar ogen weer en bleef zo still staan.

'Misschien moet je dan je ogen open houden.' Bromde Shimara binnensmonds en keek opzij toen ze iets hoorde bij de bomen.

Mia opende haar ogen en keek naar het meisje, '' dat klonk alsof het bedoelt was als een beledeging? '' ze trok haar wenkbrouwen op en ging weer op haar hele voetsen staan. even fliste haar ogen naar de bomen waarvan ze ook iets hoorde.

Shimara draaide met haar ogen en zette één van haar zwaarden in de grond, waar ze op ging leunen. 'Het was eigenlijk meer een opmerking om duidelijk te maken dat het hier geen speeltuin is. Of een plek waar je rustig kan mediteren.'
Tussen de bomen vandaan kwam een wolfs demon gesprongen en sprong recht op Shimara af. Maar ze bleef stilstaan en deed niks, behalve naar Mia kijken. Vlak voordat het wezen Shimara kon aanraken, werd het tussen twee grote kaken vast gegrepen en wild heen en weer geschud. 'Braaf Sanou... Brave draak.' Zei Shimara lachend en keek vanuit haar ooghoeken naar Sanou, die de demon nog even heen en weer schudde en daarna opslokte.

Mia's ogen gleden van het meisje naar de draak, naar de demon in de bek van de draak. '' ik kan mezelf wel redden hoor '' Mia glimlachte lichtjes en draaide zich om. '' is er nog iets? '' vroeg ze, ze stond op het punt weg te gaan.

Shimara draaide zich ook om, richting Sanou en gaf hem een belonend klopje onder zijn hals, net boven zijn schouder. 'Eigenlijk niet nee.' Het klonk best kil en emotieloos, terwijl het misschien niet eens zo bedoeld was. Maar, ze had het nu al gezegd, dus kon ze het niet meer veranderen.

'' Mooi '' Mia glimlachte zwak ookal kon ze dat niet zien. '' ik ben Mia, aangenaamt '' ze stak haar hand even op als begroeting en liep zacht op de voorkwant van haar voeten weg. haar jurk en haar zweefde om haar heen door de harde wind.

'Shimara Kaburagi.' Zei ze een paar seconden nadat Mia zich had voorgesteld. Misschien kon ze het niet meer horen, maar dat maakte niet uit, ze had het tenminste gezegd.
Sanou liet zijn kop voor die van Shimara hangen en keek haar met onbegrip aan. Shimara glimlachte en aaide Sanou over zijn kop. 'Kom mee grote, dan gaan we verder op demonen jacht. Je hebt zeker nog wel honger?' Sanou begon met zijn staart te zwiepen en maakte een zacht brom geluid. Voor andere zou het vijandig klinken, maar Shimara wist dat het een vriendelijk antwoord was. Ja dus...

Mia wandelde rustig door, ze had het meisje haar naam horen zeggen. het moest alleen nog even bezinken in haar hersenpan.

Shimara liep met Sanou aan haar zeide langzaam weg. Ze maakte voorzichtige en grote bewegingen, zodat ze beter kon horen wat er gebeurde in haar omgeving. Ze was zich bewust van elk geluid, elke vorm van leven en zelfs elk vallend blad merkte ze op. Sanou keek gewoon recht voor zich uit, maar terwijl hij zijn kop stil hield, bewogen zijn ogen in zijn kop, zodat hij alles goed in de gaten kon houden.

NEW

Yuriko liep met kleine onhoorbare stapjes door het bos. De afgevallen boom bladeren van de boom kraakte onder haar voete en de felle ochtend zon maakte haar huid nog een tikje lichter dan dat hij al was.
Zonder ergers echt over na te denken liet ze zich tegen een enorme den neer zakken en staarde naar de helder blauwe lucht. Alles leek op het moment zo perfect, zo vredig. Je zou haast niet kunnen denken dat er in dit bos schaduwen en demonen zouden leven. Maar het was zo. En een van de schaduwen had Resi aangevallen. Nog steeds kon ze het niet begrijpen maar ze liet het er bij. Resi kon weer lopen had geen last meer van zijn been en alles was weer goed. Er was dus geen enkele reden om weer hoofdpijn op te wekken van veel te veel vragen over de gebeurtenis.
Zuchtend keek ze rond, geen enkel mens was te bekennen ze vond het fijn om even alleen te zonder. Zonder gedachtes zonder enkele woorden uit te spreken, zonder emoties. Even rust in haar hoofd deed haar goed.

Moon liep door het bos. De bladeren hoog in de bomen maakten een ritselend geluid, maar Moon leek het niet op te merken. Ze staarde afwezig voor zich uit terwijl ze langzaam door het bos strompelde.
Moon keek op toen ze een eindje verderop een meisje tegen een boom aan zag zitten. Ze liep er, met haar gedachten nog steeds ergens ander, naar toe.
'Hoi,' groette Moon vriendelijk en ze keek het meisje aan. Haar ogen stonden net zo afwezig als Moons gedachten waren.

Mia keek naar het ei in haar tas, grifgroen was de kleur. ze wachtte al eeuwen tot het uit kwam. ze voelde zich buitenstaans omdat haar ei nog niet uit was. natuurlijk moest ze niks om de anderen geven, wat ze deden, wat ze dachten. maar helaas deed ze dat toch, het was een reflex. het was altijd voor een deel in haar gedachtens. ze dacht altijd wat andere er van zouden vinden. wat ze deed veranderde ze er niet op, maar toch. ze veegde het bloed met haar handpalm van haar lip. ze was nog steeds in het bos, ze dacht even terug aan shimara en haar draak. jaloers, ja, dat was ze wel.

Yuriko voelde hoe er een persoon stap voor stap dichterbij kwam. De trillingen waren duidelijk te voelen aan de nog natte grond. Ze hoopte vurig dat het persoon niet haar kant op zou komen, maar het leek erop dat het tegen overgstelde gebeurde.
Voordat ze nog kon op kijken stond er een enorm lang meisje voor haar neus met een afwezige blik in haar ogen. Ze begroette Yuriko wat Yuri pas veel te laat bestefte. Even staarde ze naar haar en snel trok ze haar mond opn. 'Hallo', zei ze met een kille ondertoon. De rest van haar stem was strikt emotieloos. Zoals het altijd klonk bij mensen die ze niet kende, of die haar totaal niet aan stonde.

Moon staarde het meisje even aan. Ze klonk niet echt vriendelijk, beter gezegd: helemaal niet. Maar Moon was eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar het meisje.
'Ik ben Moon,' zei Moon. Haar stem klonk een beetje onzeker.

Yuriko had verwacht dat het meisje gelijk weer door zou lopen bij het horen van haar stem. Iets wat ze bij meerdere deed. Simpel en makkelijk. Maar ze bleef. Yuriko wilde geïrriteerd zuchtte maar Moon, zoals ze heette was haar voor.
Het was enorm aards dat iedereen zich voorstelde. Waarom zou Yuriko haar naam vetrellen tegen een totale vreemdeling. Ze keek haar even emotieloos aan en keek toen weer langs haar heen,.
Haar gedachte vlogen over naar de keer in het park, een jonge wilde ook haar naam weten. Maar ze had niets gezecht.
Ze overwoog de optie om haar naam deze keer wel te vertellen, even voor de makkelijkste weg kiezen in lpaats van gelijk weer haat over alles uit te spreken. 'Yuriko', zei ze uit eindelijk met nog steeds een kille onderstem die langzaam weg trok.

Moon schrok bij het horen van de naam. Was zíj Yuriko? Moon had al veel gehoord over Yuriko, maar ze had niet verwacht haar tegen te komen. Aan de ene kant wilde Moon gewoon door lopen, maar aan de andere kant wilde ze blijven. Er was iets vreemds met Yuriko. Iets wat Moon bijzonder interesseerde.
Yuriko zag er ook heel eenzaam uit, zo alleen in het bos. Moon wilde eigenlijk naas Yuriko gaan zitten maar ze bleef staan. Ze staarde Yuriko een hele tijd aan. Moon wilde iets zeggen maar ze wist niet wat.
'Hoe gaat het er mee?' vroeg Moon plotseling. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom zei ze dat?

Yuriko keek haar vaag aan. Het leek wel alsof ze schrok. Schrok bij het horen van haar naam. Yuriko grinnikte even in haar zelf. Was ze al zo beroemd na die executie.
Yuriko liet wat blaadjes en een beetje aarde door haar hand gaan en ze staarde Moon vaag aan. 'Schrok je?', zei ze met een valse grijns op haar gezicht. Ze was niet van plan iets te doen, aan tevallen of wat dan ook. Maar een beetje bang maken kon nooit kwaad.
Haar andere vraag liet ze voor wat het was en ging er verder niet op in, aangezien ze al genoeg informatie had gegeven bij het alleen vertellen van haar naam.

Moon was even in de war. Of ze schrok? Was het zo goed aan haar te zien dat ze schrok?
Moon gaf toe en knikte.
De grijns op Yuriko's gezich beviel haar helemaal niet. Zou Moon weglopen? Zou ze vluchtten? Nee, dat was wel erg laf. Moon liet zich op de grond zakken en legde armen om haar knieën. Ze staarde Yuriko aan.
Moon wilde eigenlijk veel meer van haar weten. Ze was heel nieuwsgierig over Yuriko. Moon wilde eigenlijk van alles vragen, maar ze had al begrepen dat Yuriko het niet op prijs stelde dat Moon haar kwam storen, laat staan dat Moon van alles ging vragen.

Yuriko's ogen veranderde in kleine spleetjes en keken haar door dringend aan. Wat moest ze eigenlijk van haar? Haar valse grijns was weer verdwenen en een angstig emotieloze blik ontstond weer in haar ogen.
Toen Moon ging zitten werd Yuriko's irritatie alleen nog maar erger. Ze had totaal geen zin om een gesprek te beginnen met zo'n goed zak zoals Moon. Toch vond Yuriko wel dat ze lef had aangezien ze al schrok van de naam.
'Waarom schrok je?', vroeg Yuriko weer zonder enkele emoties aan te brengen in haar stem.

Moon dacht even na. Goede vraag...
'Omdat je...' Moon stopte en ze keek Yuriko doordringend aan. Zou ze echt zo slecht zijn als ze had gehoord?
'Omdat er niet zo veel positiefs over je word gezegd,' probeerde Moon voorzichtig te zeggen. Ze dwong zichzelf te glimlachen.
'En omdat je niet zo'n goede reputatie hebt in Osaké, maar dat weet je denk ik al,'
Moon bleef zich een beetje onzeker voelen tegen over Yuriko.

Yuriko barste uit in een spottende lach bui. Bijna viel ze naar achter van het lachen en ze keek Moon vals aan. Grappig hoe mensen deze dingen wisten, hoe de miezerige mensen wezens alles door vertelde. Eigenlijk was het niet grappig maar ontzettend levenloos, alsof ze niets beters te doen hadden.
'En wat wordt er dan zo al over mij gezecht?', zei ze poeslief. Het was te zoet veel te lief dat het eng was. Eng omdat Yuriko het zei. Eng vanwege haar zo gezechte 'reputatie'.

Moon vond het helemaal niet grappig. En dat lieve stemmetje beviel Moon ook niet. Ze keek Yuriko doordringend aan.
'Dat je de verboden krachten aan het leren bent,' begon Moon. 'En dat je iedereen die je niet aan staat soms gewoon uit de weg probeerd te ruimen,'
Moon hoopte dat Yuriko het niet leuk zou vinden om dit te horen, maar ze vermoedde van wel. Waarschijnlijk vond Yuriko het júíst leuk om te horen hoe slecht ze was, hoe er over haar geroddelt werd en hoe angstig iedereen voor haar was.
Moon had besloten hier te blijven, ze wilde vooral niet laf en angstig overkomen tegenover Yuriko. En ze zou wel zien wat er ging gebeuren.

Yuriko beet op haar tanden en keek naar de grond. Haar ogen waren niet meer zichtbaar, alleen een wit bleke huisdkleur was nog te zien. Was het maar waar dat ze de verbode kracht aan het leren was.
Met een ruk stond ze op maar nog steeds waren haar ogen niet zichtbaar. De fijne ochtend zon verdween en werd overschaduuwt door zwarte wolken gevolgd door een koude wint.
'Geloof niet alles wat deze miezerige mensjes zeggen', zei ze zonder enkele emotie. Geen kille tonen geen sluwe grijnzen. Niets totaal emotieloos.