Het Bos van Osuké

(En opeens onderbreekt Shimara hun lach partij en zegt ze dat ze de helft van het gesprek gehoord heeft )

(xD waha)

Sorrow was beginnen mee lachen en zette zich ondertussen overeind. De pijn was al weer vergaan dus daar had hij geen last van. Ciara keek de twee met grote ogen aan. Ze vielen en lachten er mee? Ze waren onhandig geweest en onopletend! Het zijn dwazen en ze vinden het grappig?! Mensen zijn niet normaal!

(Hahaha x'D)

Heathcliff ging moeizaam overeind zitten, en grinnikte nog wat na. Hij grijnsde naar Sorrow, en keek toen naar de verbaasde Ciara. Hij glimlachte en zuchtte. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij wist natuurlijk nog altijd niet goed hoe het nu zat tussen hem en Shimara, hij had enkel een groot vermoeden. Hij wierp hem een veelbetekenende grijns toe, bij die gedachte.

Sorrow keek Heathcliff met grote ogen aan en vroeg zich af wat er mankeerde. 'is er iets?'

'Nee hoor..' zei hij onschuldig, en grijnsde nog wat breder. Hij stond op en klopte zijn kleren af. 'Ik kom het wel te weten als het zo ver is..' en hij wiebelde mysterieus met zijn wenkbrauwen.

'wat komt zover?' Hij had hier geen goed gevoel over. Heathcliff hield iets geheim en het voelde niet goed! Maar aan de andere kant voelde hij dat het niet iets was wat echt ernstig was of toch?

Heathcliff lachte om de achterdocht die hij in Sorrow's stem kon ontwaren. 'Rustig man, het is niks belangrijk.. Je weet wel over wat het gaat..' Hij grijnsde. 'Het begint met een S, is knap, is snel kwaad en ziet u wel zitten.. Rarara?' Hij grinnikte even.

Sorrow smeet beschaamt een steen tegen Heathcliff zijn hoofd. 'kun je er nu echt geen enkel moment over zwijgen?!'

Heathcliff moest lagen terwijl hij pijnlijk over zijn hoofd wreef. 'Auw, gast!' zei hij grinnikend. Hij gooide een steen terug tegen zijn hoofd. 'Ga nu maar aan je meisje vragen of ze er een kusje op geeft..' zei hij plagend en hij grijnsde breed.

Sorrow viel hem al lachend aan en klemde Heath tussen zijn arm en wreef redelijk hard met zijn knokkels over zijn hoofd. 'neem het terug' x3

Heathcliff lachte hard, en probeerde zich uit Sorrow's greep te wringen. 'Nooit!' riep hij lachend op Sorrow's bevel. 'Shimara en Sorroooow!' liep hij luid, terwijl hij de knokkels op zijn hoofd voelde.

(Waah! Oke, thats it, I cant control myself anymore! x,x)

Shimara gaapte verveeld terwijl ze tegen een boom aan stond te leunen en keek verveeld naar de twee. 'Stelletje vrijdozen...' Zei ze al gapend en hield haar hand voor haar mond toen ze gaapte.

'waah!' Sorrow schrok zich een ongeluk en liet door het schrikken Heathcliff los. 'hoe lang sta jij daar al!' Hij keek haar met grote ogen aan en was totaal in paniek. Wat had ze gehoord? Hoe zou hij reageren? Zou hij haar uitlachen? Allemaal vragen vielen hem lastig in slecht een paar seconden.

Heathcliff had eerst niet door waarom hij zo schrok, maar bemerkte toen Shimara. Hij grijnsde breed en voldaan. De twee tortelduifjes zijn samen.. ghehehe.. Hij keek toe en wachtte af wat er gezegd ging worden.

'Niet al te lang, maar lang genoeg om het onderwerp te weten. Jullie zijn niet te geloven, ik kan niet eens normaal werken zonder dat jullie me tot last zijn. Ik was net op weg om terug naar huis te gaan toen ik een paar mensen door het bos had geloodst, tot ik Heathcliff met veel valse tonen mijn naam hoorde zingen. Toen was het niet bepaald moeilijk om jullie te vinden, sinds jullie vrij hard praten. Stel oude wijven, beetje zitten roddelen.' Ze keek de twee met afschuw aan en en schudde haar hoofd.

schit, nu denkt ze dat we zaten te roddelen! 'het is niet wat je denkt!' Hij klonk nogal paniekerig en merkte het al snel op. Hij herpakte zich te laat en strekte zich recht. 'doe niet achterlijk. Niet alles draait om jou. Volgens mij is dat ook nooit geweest' Hij ontweek haar blik. Ze mocht zelfs niet eens een vermoeden hebben bedacht hij, dus was hij maar grof tegen haar.

Heathcliff keek vreemd op toen Sorrow zo grof tegen Shimara deed. Dit gaat mis! Heathcliff sprong een beetje paniekerig voor Shimara. 'Euh.. Shimara! Krijg nu geen verkeerde ideeën hoor! Ik was degene die roddelde! Zo ken je me wel he? Hehehe..' Hij klonk een beetje ongemakkelijk en bedacht koortsachtig een manier om de situatie te redden.

Shimara duwde Heathcliff gewoon een de kant en leek niet eens aandacht aan zijn woorden te schenken. Ze wierp een felle blik op Sorrow en draaide met haar ogen. 'Roddel dan ook niet, oud wijf. O, by the way, je gezicht is rood.' Ze klonk nog redelijk kalm als je goed luisterde.

Sorrow trok zijn kap op draaide zijn rug naar hem op en liep gewoon weg. Hij voelde zich vernedert. Wist ze het? Wat had ze in hemels naam allemaal gehoort? Hoe dom had hij dan ook niet kunnen zijn om zo luid te gaan praten over zo iets. Ciara voglde hem op de voet terwijl hij in gedachten verzeild was.

-------------New--------------

Shimara liep nadat ze een paar mensen veilig bij hun bestemming had afgezet door het bos. Ze had zin in een demonen jacht, gewoon om haar hoofd even leeg te maken en alles goed op een rijtjes te zetten. De laatste paar dagen waren nogal verwarrend en best zwaar geweest, dus kon een kleine pauze geen kwaad.

Mia zat ergens tegen een boom op de grond. om haar heen was het uitgestorven. ze had haar ogen gesloten en luisterde naar de geluiden om dr heen. meerendeels hoorde ze alleen maar dierengeluiden. ze genoot er van, de rust, de stilte.

Shimara zat achter de bosjes en zag tussen de bladeren door iets zitten, iets levens. Waarschijnlijk een demon... Ze had al vroeg beet vandaag dan... Langzaam trok ze haar beide zwaarden uit de schedes, maar bleef nog wel stilzitten. Hoe zou ze beginnen met aanvallen? Ze kon met haar naalden voor een helse pijn zorgen, zodat het wezen eerst zou letten op de pijn en als het wezen haar dan opmerkte, zou het al te laat zijn. Maar, dat deed ze vaker, ze wilde eens iets nieuws proberen.

Mia streek een plukje haar uit dr gezicht en ademde ritmisch in en uit. het had een rust gevend effect op dr. de wind begon harder te waaien en haar haren streken mee naar rechts. het was iritant.

Shimara merkte iets vreemds op. De wind kwam van haar kant, dus de demon had haar geroken moeten hebben. Langzaam stelde ze zich recht vanuit de struiken en zag dat het helemaal geen demon was, maar... een mens? 'Hmm... Jij bent helemaal geen demon...' Zei ze lichtelijk teleurgesteld en deed haar zwaarden weer terug in de schedes. 'Wat doe je eigenlijk hier alleen? Weet je niet dat het gevaarlijk is als je de weg niet weet?' Ze trok een wenkbrauw op en keek het meisje wantrouwend aan.

Van ver weg hoorde Mia een stem. met tegen zin opende ze haar ogen en keek naar het meisje dat half gewapend daar stond. Mia hijsde zich overreind aan de boom waar ze eerst met haar rug tegen aan zat. '' ik ben Mia '' haar stem was zacht maar toch hoorbaar. '' de wind is slecht voor je haar '' zei ze daarna zacht, met een hand ging ze globaal door haar haren. het zat waarschijnlijk nog steeds niet, maar dat was een zorg voor later.