Het Bos van Osuké

Sorrow bleef enorm kalm haar aan kijken. 'jullie zijn allebij strijders, het is niet de bedoeling dat jullie tegen elkaar gaan vechten. Er is geen enkel nut tot daar aan toe. Trouwens, als jij Heathcliff wat aan doet geraak je in de problemen en het belangrijkste, dan geraak je Sanou kwijt' Hij had er van gehoord dat Mensen hun draak verloren nadat ze hadden gevochten tegen bondgenoten. Ok, Sorrow was er niet zeker van of dat waar was maar het was beter om geen risicoos te nemen.

Shimara draaide met haar ogen en zuchtte hard en geïrriteerd. 'Zeik niet zo, ik heb jou toch ook een bloedneus geslagen? Niks aan het handje. En trouwens, als ik erop aangesproken zou worden, verzin ik wel een smoes ofzo, doe ik altijd en ik kom er altijd goed mee weg.' Ze draaide zich naar Sanou en wilde zich bukken om het op te pakken, maar realiseerde zich plots iets en draaide zich terug naar Sorrow.
'Wacht... Wat jij nou allemaal zei hé... Maak jij je zorgen, om MIJ?' Ze keek hem ongelovig en wantrouwend aan.

Sorrow schrok zoch een ongeluk toen ze dat zei en werd knalrood.
'Wat!? ben je nu helemaal gek geworden!?'
Hij keek haastig naar zijn horloge en ontweek Shimara haar blik.
'o, schit! sorry ik moet.. ergens naar toe'
na die overduidelijk leugen trok hij zijn kap op om zijn knal rode gezicht te verbergen.
Met snelle pas liep liep hij weg.

Shimara keek Sorrow met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht na en zuchtte toen diep. Het leek haar ook nogal onwaarschijnlijk, want wie maakte zich nou zorgen om haar? Mensen zouden liever wensen dat ze dood neer viel en zou oplossen als stof en dan mee gevoerd werden door de wind, zodat ze voor altijd verdwenen zou zijn.
Ze bukte zich naar Sanou en pakte hem op. 'Kom mee, we gaan naar huis, het word een beetje te laat voor jou.'
Daarna liep ze terug naar huis.

(En nu reageren bij de grot jij >8D )

Heathcliff zat verveeld onder een boom, het ei in zijn beide handen. Hij staarde er al de hele tijd naar, maar er gebeurde niks. Niet eens een klein geluidje.
'Waarschijnlijk mag hij me niet eens..' gromde Heath, terwijl hij het ei voor zijn neus hield. 'Waarschijnlijk haat hij me, en doet hij niks wat ik vraag..'
Heathcliff liet het ei terug zakken en keek boven zich, naar de bladeren die boven zijn hoofd wiegden in de wind. 'Pff..' Heath blies een lok haar die voor zijn ogen hing weg.

Oppeens hing het hoofd van Sorrow ondersteboven voor dat van Heathcliff.
'wat zit jij allemaal wel niet te mompelen? weet je wanneer een mens kan beseffen wanneer dat hij gek word?'
Hij had zijn voeten tussen twee takken gehaakt en hing nu kaarsrecht ondersteboven. Hij klom weer ongeveer omhoog en pakte de 2 takken vast, maaktze zijn voeten weer los en liet zich voorzichtig landen op de tak waar Heathcliff op zat. Met een plof zette hij zich neer rechtover Heath. 'wanneer hij tegen zichzelf begint te praten'
Hij schudde wilde het haar van Heath in de war. 'och arme... maakt Shimara je hoofd knetter?'

'Ha-Ha, grappig hoor..' Heath grijnsde breed en trok zijn wenkbrauwen op. '"Maakt Shimara je hoofd knetter?" Hoor wie dat het zegt! Mister loverboy dat je bent! Ik heb jullie twee wel door hoor!' Hij gooide zijn armen om zijn eigen lichaam heen en deed een vrijend koppeltje na; 'Oh Shimara! Ohh! Kus me! Oeeh! Aah!' zei hij op een spottende toon om te lachen met Sorrow. Hij lachte spottend en knipoogde naar zijn makker.

Sorrow bloosde licht en trok de zak waar hij Ciara normaal in droeg over Heath's hoofd. Hij moest er zelf ook om lachen met Heathcliff's toneelopvoering.
Ciara viel Heathcliff van vanboven aan en lande op zijn hoofd. Door de zak heen beet ze speels in zijn neus.


((omg! xD ik lig hier plat!))

Heathcliff lachte luid, met de zak over zijn hoofd. Hij voelde de beetjes in zijn neus en viel bijna achterover van het lachen. Hij greep zich nog op tijd vast aan de tak. Hij trok de zak op tot net boven zijn mond, zodat hij wel nog kon praten. 'Ik heb toch gelijk? Of niet soms?' zei hij grijnzend. Hij voelde met zijn handen op zijn hoofd, aan de kleine Ciara.

'geen commentaar!' Sorrow was knalrood en het was maar best dat heathcliff het niet zag. Hij zou zich kapot schamen moest hij er ook nog iets op zeggen dat hij rood zag.
Ciara beet speels in Heathcliffs vingers en sabbelde er een kleine beetje op. Ze had al fijne kleine tandjes maar ze beet niet door.

Heathcliff's grijns leek breder dan ooit. 'Oke dan, dan verzin ik wel zelf wat ik denk dat jullie daar allemaal doen.. Als jullie alleen zijn.. In het bos.. Achter de bomen.. In de struikjes.. Hmmm..' Heathcliff schoot terug in de lach.
Hij gaf zijn vingers gewillig aan Ciara, en liet haar erop sabbelen en doen. Hij vond het best wel lief..

Sorrow schoot samen met Heathcliff in de lach niet precies wetend hoe hij daarop moest reageren. Hij wou niet toegeven dat hij... Nouja dat hij, hij wist het zelf nog niet eigenlijk wat hij precies voor Shimara voelde. Maar er was iets... Ciara hefte oppeens haar hoofdje. Haar neus trilde hevig. Ze kroop via Heath zijn arm naar beneden en snuffelde aan het drakenei dat hij bij zich had.

Van zodra Ciara van zijn hoofd afging, haalde Heath de zak van zijn hoofd en gooide hem naar Sorrow. Hij lachte nog wat na, en keek nu geïnteresseerd naar Ciara die naar zijn drakenei toeging. Hij glimlachte.
'Wordt dat je maatje, Ciara? Dat is Goliath. Wat denk je? Is hij cool?' Hij grijnsde en keek naar het kleine draakje.

Ciara zwiepte met haar staart heen en weer en keek even op naar Heath. Ze geraakte geinteresseert door de haarlok die terug voor zijn ogen xwas gevallen. Ze kroop op zijn schouder en begon op de lok te knagen. Sorrow zuchte. 'ik had pas een naam voor haar toen ze uit het ei kwam, blijkbaar ben jij al beter voorberijd' Hij grijnsde. Sorrow wilde maar al te graag al te rap van onderwerp veranderen.

Heathcliff grijnsde en liet Ciara maar begaan. Hij keek naar Sorrow. 'Ja.. Je hebt haar Ciara genoemd.. Maar je had haar ook Tamara kunnen noemen.. Of Dinara.. Of.. Shimara?' Hij schoot terug in de lag en grijnsde breed.

Sorrow werd weer knalrood. Hij smeet de zak in zijn gezicht en liet zijn hoofd naar beneden zakken waardoor zijn haar voor zijn gezicht viel.

'Maar.. Zag ik daar nu rode kaakjes? Ja?' zei hij als een volwassene tegen een kleine baby. Hij grijnsde. 'Shimara! Shimara! Ik hou zo van jou!' zong Heathcliff op zagerige toon. 'Man, je bent zo verloren..' Hij schudde zijn hoofd terwijl hij even grinnikte.

Sorrow trok zijn kap over zijn hoofd. 'bakka' mompelde hij met een grijns. Ciara Laatte oppeens een luide boer. Haar adem stonk verschrikkelijk maar dat was dood normaal voor een zwarte draak.

Heathcliff lachte even met de kleine Ciara. 'Bwleeggh, wat een stank!' Hij grijnsde. 'Hij wint zelfs van jou..' zei Heath grijnzend, en knipoogde naar zijn makker. Hij zag heus wel wat er aan de hand was tussen Shimara en Sorrow. Hij vond het zo grappig dat hij het niet wou zeggen, maar hij liet hem maar doen.

Sorrow trok zijn hand over zijn gezicht en kreunde. Hij kon het gewoon voelen dat hij kei hard aan het blozen was en hij ergerde zich er dood aan. Ciara zwiepte weer met haar staart heen en weer en keek met haar rode oogjes naar Sorrow.

'Wees gerust, man..' zei hij grijnzend. 'Ze ziet jou ook zo hard zitten! Dat zie je gewoon!' Hij knipoogde even en ging met zijn hand over Ciara's ruggetje.

Sorrow grijnsde. Oppeens hoorde hij iets kraken. 'o, ow. dat kan niet goed zijn' Ze zakte oppeens zo ongeveer 10 centimeter naar beneden.
Ciara sprong weg op de andere tak en bracht zichzelf in veiligheid.

Heathcliff's ogen werden groot en keken van de krakende tak naar Sorrow, en nog voor hij iets kon uitbrengen klonk er een lange kraaaak en vielen ze naar beneden. 'AAAAh!' Heathcliff maakte nogal overdreven veel drukte terwijl ze vielen.

Sorrow trok alleen maar een verschrikte blik toen hij de grond dichter zag komen. Eenmaal beneden slaakte hij wel een korte kreun uit toen hij pijnlijk op zijn achterste belande en dan pas op zijn rug. Hij bleef even liggen en staarde versyft naar boven. 'aw...' zei hij droogjes.

Heathcliff viel net als Sorrow vlak op zijn achterste. Hij kreunde pijnlijk en bleef plat op de grond liggen. Zo lagen ze enkele ogenblikken op de grond, tot Heathcliff zachtjes begon te lachen. Onmiddelijk ging zijn gegrinnik over in een haarde lach, en het volgende ogenblik rolde hij om van het lachen. Tranen sprongen in zijn ogen, van de pijn, maar vooral van het lachen.