De daken van Osuké

Shimara klauterde wat meer omhoog, naar Sanou zijn kop en greep hem op een pijnlijke en felle manier vast bij zijn oor. Omdat hij zo geen goed evenwicht kon hebben, was hij noodgedwongen te landen. Toen hij geland was op één van de daken die groot genoeg waren, sprong Shimara van hem af en leunde met haar armen op haar knieën. Ze had het gevoel dat ze groen zag van misselijkheid en lijk bleef van schrik.

Ciara stopte abrupt op 1 van de daken om achterom te kijken waardoor Sorrow naar voren van haar rug viel. Hij slierde van het schuine dak af maar bleef haperen met zijn kraag aan de dakgoot. Mensen moesten lachen omdat hij daar zo onhandig ging. Hij probeerde zich los te worstelen maar niet veel hielp. Ciara pakte hem bij zijn kraag en hielp hem om weer op het dak tegeraken.

Shimara ging op een enge en langzame manier recht staan en draaide zich om naar Sanou. Haar ogen leken vuur te spuwen, terwijl ze toch op een emotieloze manier naar hem keek.
Sanou dook een klein beetje in elkaar en zijn ogen werden groot van schrik. Hij snapte het zelf eigenlijk ook niet waarom hij zo bang van haar werd, maar, als ze zo deed, was ze gewoon zo angstaanjagend en eng...?
Shimara stapte naar hem toe en gaf hem een harde tik op zijn neus. 'Jij domme draak! Je kan nauwelijks je vleugels onder controle houden en dan begin je al meteen met een domme race!?'

Sorrow keek geëgert naar Ciara en verspilde geen woord aan haar terwijl hij naar Shimara toe liep. Ciara Liet haar hoofd zachtjes hangen en keek schuldig naar Sorrow. Ze haatte het wanneer hij haar negeerde uit pure woede.

Shimara keek kwaad over haar schouder naar Sorrow, maar toen ze zag dat het Sorrow was die naar haar toe liep, verzachtte haar blik. 'Goed, ik ben misselijk nu.' Zuchtte ze en grijnsde nogal zwak.

Sorrow zag er nog wat bleekjes uit maar voor de rest was hij prima. Hij zuchte en gleed met zijn hand door zijn haar. 'dat ga ik nog niet zo gouw terugdoen'

Shimara schudde haar hoofd glimlachend en keek weer naar Sanou. 'Ik ook niet, voorlopig dan. Want, normaal gesproken is het heerlijk om te vliegen.'
Sanou spreidde zijn vleugels en steeg weer op. Hij vloog langzaam wat rond en bleef in de buurt, want hij wist dat Shimara anders weer koud zou worden.
Shimara liep naar de rand van het dak en plofte daar vermoeid neer.

Sorrow kwam naast haar zitten en staarde naar zonsondergang. Hij glimlachte onbewust toen hij keek. Die warme kleuren.. het deed hem denken aan het Zuiden. Ciara kwam achter hun liggen en keek mee. Maar niet te lang want als snel geraakte ze verveelt. Ze vloog op, op zoek naar iets interessanters.

Shimara volgde de blik van Sorrow en keek met grote en bewonderende ogen naar de zon, die langzaam verdween. 'Kire...' Zei ze zachtjes en droomde een beetje weg. Ze had Yukira wel eens gehoofd over dat een zonsondergang een romantisch moment is en perfect is om met je lover te delen. Maar, wat moest ze nu dan doen? Was ze er toe verplicht, moest ze afwachten, moest zij gaan handelen? Ze kreeg hoofdpijn van dit alles.

Sorrow keek naar Shimara en fronste zijn wenkbrauwen. 'je kijkt weer zo gespannen' Hij legde een haarlok achter haar oor en glimlachte vriendelijk.

Shimara knipperde even snel met haar ogen en glimlachte nogal dom en zwak. 'Gespannen? Ik? Ghehe, je hebt het mis hoor. Waarom zou ik gespannen zijn? Hehehehe...hehe...he.' Ze loog overduidelijk. Waarom kon ze zo slecht liegen tegenover Sorrow? Ze was er bij andere mensen altijd veel beter in geweest.

Sorrow moest zacht lachen om haar zo te zien klungelen. Hij keek met een tevreden glimlach naar de zonsondergang. 'je hoeft niet gespannen te zijn bij mij. Ik wil niet dat je je zorgen maakt over wat dan ook.' Hij pakte haar hand vast zonder te kijken.

Shimara glimlachte waterig en keek naar de mensen die over de straten liepen. Hoe kon ze nou niet gespannen zijn bij hem, als ze eigenlijk helemaal niks van dit soort dingen wist? Nu wist ze ook niet wat ze moest doen, toen hij haar hand vast pakte. Het voelde wel fijn en plezierig. Twijfelend verstrengelde ze haar vingers om die van hem en staarde wat onzeker naar de lucht.

De zon was al bijna helemaal verdwenen maar de prachtige warme kleuren die de zon omringden waren er nog steeds. De wolken schoven langzaam voorbij. Sorrow ademde rustig in en uit. Het was zelden dat hij zo kon genieten van een prachtig uit zicht. Zijn leven was altijd wel wat rumoerig geweest. 'wat is het mooiste wat je ooit al eens hebt meegemaakt?' Het was redelijk stil en een gesprek starten kon volgens hem geen kwaad.

Shimara keek met grote ogen voor zich. Die vraag had ze niet echt verwacht. Ze had eigenlijk nooit echt bij mooie momenten stilgestaan. 'Uhm... Geen idee eigenlijk, als ik eerlijk ben...' Mooie momenten, waren best zeldzaam in haar ogen.

Sorrow keek haar aan. 'Shimara, nu ga je me toch niet wijsmaken dat je er geen kunt herinneren?' Hij glimlachte bezorgt. Het was absoluut niet goed om alleen maar negatieve herinneringen te onthouden.

Shimara krapte zichzelf even op haar voorhoofd en keek nadenkend omhoog. 'Uhm... Jij misschien? Jou kan ik me nog herinneren.' Ze stak spottend haar tong uit en schudde toen haar hoofd. '3 jaar lang woon ik hier en dat was vooral in eenzaamheid. Ik zie de dingen die ik meegemaakt heb niet echt als mooie momenten.'

Sorrow keek haar aan maar lied zijn blik weg glijden naar de zons ondergang. 'en dat op de grote markt met Heathcliff dan? toen hijzichzelf voor schut zette? of het moment dat je je draken ei kreeg en uitkwam. Die gebeurde hier, bij die dingen kun je me onmogelijk wijs maken dat je die ook beschouwt als slechte herinneringen.'

Shimara keek nadenkend naar de zon en glimlachte waterig en een beetje ongeloofwaardig. 'Soms... kan je door bepaalde gebeurtenissen geen vrolijke dingen meer onderscheiden van slechte gebeurtenissen. Dat moet je dan weer opnieuw leren, maar dat kost tijd. Tijd en veel gelukkige momenten.' Ze sprak zacht en kreeg een brok in haar keel, waardoor ze schor klonk.

Sorrow legde bescherment zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. 'ik beloof dat je het weer opnieuw zal leren, daarbij zal ik je helpen. Ik wil geen triestheid in jouw ogen zien. Het doet pijn om je te zien weg kwijnen in slechte herinneringen.' Het deed idderdaad pijn om haar zo te zien. Hij wilde niet dat ze zich ongelukkig voelde. Dat mocht gewoon niet. Hij zou er voor zorgen dat ze gelukkig werd. Dat er nooit meer iets naars haar zou overkomen. Wat er ook gebeurde, hij zou er alles aan doen om dat te voorkomen.

Shimara schrok een beetje van de plotselinge reactie van Sorrow maar waardeerde die woorden. Het deed haar goed zoiets te horen, want dat betekende dat er iemand wél om haar gaf. Ze greep Sorrow stevig vast en kneep onbewust iets te hard in zijn arm. Waarom ze dat deed wist ze niet eens, maar, het gebeurde gewoon als een soort reflex. Ze was stil, omdat ze niet goed wist wat ze moest zeggen op zulk soort momenten.

Sorrow glimlachte zwakjes. Hij zou haar beschermen, wat er ook maar gebeurde.

(en nu weet ik nii mer wak moe schrijve xd)

(Maar Linda wel 8D)

Sanou was zo langzamerhand achter Sorrow en Shimara geland. Hij had zijn kop op zijn poten gelegd en hij lag de twee te bekijken. Met een jaloerse blik staarde hij naar Sorrow en hij bromde vijandig naar hem. Wat was hij eigenlijk aan het doen met Shimara?

Sorrow keek verast op toen hij gegrom hoorde en zag Sanou naar hun staren met ontbloote tanden. Hij glimlachte vals zonder het zelf te beseffen toen hij bij de gedachte was dat Sanou misschien jaloers is.

Sanou kneep zijn ogen tot spleetjes en hij begon te sissen toen hij werd aangekeken.
Shimara grinnikte even en aaide over Sanou zijn kop. 'Ghehehe, wat is er Sanou? Wil je weer een ritje maken?' Ze dacht er niet bij na dat Sanou haar in bescherming wilde nemen of wat dan ook. Waarom zou hij dat eigenlijk zijn?