De daken van Osuké

Sorrow liet Shimara los en kreeg vlak daarna een stamp van Ciara tegen zijn arm. Hij geraakte voor evebn zijn evenwicht kwijt en dreigde te vallen maar al snel herstelde hij zich en glimlachte onhandig. Toen wierp hij even een kwade blik naar Ciara maar die leek het zich niet te interesseren.

Sanou gaf met zijn snuit een duw in haar rug, naar de andere kant van het dak, zo ver mogelijk bij Sorrow vandaan. Ze gedroeg zich altijd zo raar als ze bij hem in de buurt was. En het beviel hem niks.
Shimara keek Sanou verbaasd aan en zette haar handen in haar zij. 'Wat heb jij nou opeens?'

Sorrow keek met opgetrokken wenkbrauw naar Sanou en Shimara. 'volgens mij is ie jaloers' na die woorden moest hij grijnzen en draaide Ciara haar rug om naar Sanou. Een draak die jaloers was op een mens? hoe lager kon een draak nog vallen?

Shimara keek vragend naar Sanou en schudde haar hoofd. 'Nah, hij mag je denk ik niet.' Zei ze grijnzend en stak op een kinderlijke manier haar tong uit. Ze zei natuurlijk maar wat, want ze had werkelijk geen idee wat hem opeens bezielde. Jaloezie was het in elk geval niet, dat wist ze zeker. Misschien probeerde hij alleen maar op haar te letten.

Sorrow opende zijn mond om wat te zeggen maar kreeg toen hard een bal tegen zijn hoofd. Kwaad pakte hij de bal onder zijn arm en keek naar beneden naar een paar kinderen die kwamen aangelopen. 'HEY!' Met een krachtige worp wierp hij de bal naar beneden vlak voor hun voeten. 'LEER MIKKEN!' De kinderen keken hem even verwondert aan pakte de bal en liepend giegelent verder. Sorrow wreef pijnlijk over zijn hoofd en vloekte mompelent.

Shimara keek met grote ogen naar wat er gebeurde. Haar mondhoeken ging naar benede en ze verstopte haar ogen achter haar haren. Eerst begon het met zacht gegrinnik, maar even later rolde ze bijna over de grond van het lachen. 'BWAHAHAHA! THAT WAS SO SAD!' Bulderde ze uit van het lachen. Haar buik deed bijna pijn en haar ogen zaten dicht geknepen.

Sorrow keek haar met een death glare aan en staarde toen kwaad voor zich uit terwijl hij nog steeds de pijn probeerde weg te wrijven. Ciara keek met grote ogen naar Shimara die vreemde kef geluiden maakte.

Shimara stelde zich met moeite recht en wreef met haar handen even over haar gezicht, alsof ze de lachbui weg wilde wrijven. Ze was gewoon moe geworden van het lachen! Snel ging ze zitten en keek weer naar de zon die bijna verdwenen was. 'Waar ga jij het eerste naartoe als je weg gaat uit het Westen?' Vroeg ze opeens om de stilte te verbreken.

'het zuiden, ik heb een aantal dingen waar ik voor moet zorgen' 1 van die dingen was de begrafenis van zijn vader bijwonen. Dat was het eerste dat in hem opkwam en het deed pijn om weer te beseffen dat hij hem niet had kunnen beschermen op het moment dat hij werd vermoord.

Shimara knikte afwezig en staarde doods voor zich uit toen de zon compleet verdwenen was. 'Het zuiden...' Herhaalde ze zacht in zichzelf. Zij wilde niet naar het zuiden toe, ze had een hekel aan die plek. Ze wilde het liefst naar het Oosten gaan, om de zee te zien. Ze had er wilde verhalen over gehoord. Dat de zee eindeloos leek te zijn. Ze wilde er ook maar wat graag in zwemmen. Ze wilde het verschil voelen tussen het water van de rivier en van de zee, of het echt zo geweldig was.

'jij? wat is jouw eerste bestemming?' Zei hij half noch diep in gedachten verzonken. Vaag staarde hij voor zich uit terwijl Ciara zich achter hun kwam leggen.

Shimara keek omhoog en leunde op haar handen. 'Ik wil wel naar het Oosten. Ik wilde van kleins af aan al naar de zee. Zien of het echt zo indrukwekkend is.' Terwijl ze dat zei droomde ze weg en bedacht ze zich hoe de zee er waarschijnlijk uit zag.

Sorrow knikte instemend. 'een vriend van me woont daar ne ergens, misschien kan hij je daar dan wat rondleiden als je dat ziet zitten' Hij glimlachte terwijl hij naar de hemel staarde. De zon was al helemaal onder maar de prachtige warme kleuren waren er noch steeds.

Shimara knikte tevreden terwijl ze Sanou over zijn kop aaide. 'Dat zou wel geweldig zijn.' Ze vond het best vreemd klinken, want normaal gesproken was ZIJ de persoon die mensen rond leiden. Nu moest ze rond geleden worden.

Sorrow zuchte, strekte zich uit en legde zich op zijn rug neer. Er waren al een paar sterren zichtbaar waar hij naar kon staren. 'zeg het me wanneer je vertrekt, dan kan ik hem waarschuwen dat je komt'

Shimara volgde het voorbeeld van Sorrow en legde zich op haar rug neer. Even grinnikte ze en keek ze hem vragend aan. 'Waarschuwen nog wel.' Sprak ze plagerig en gaf hem met haar elleboog een stoot in zijn zij.

Sorrow besefte nu dat hij het zo had gezegt aar gebaarde van niks. Hij lachte toen ze hem stoote en keek haar aan. 'natuurlijk waarschuwen, wat anders?'

-new new-

Kira sprong lenig op het dak, ze had een eind gelopen en had geen zin om door de drukken straten te gaan wandelen. Dan maar het dak op. Ze klom een dak hoger en liep een eind verder naar een hoger dak. Zo ging ze van dak naar dak, steeds hoger. Ze wilde Osuké vanaf het hoogste dak zien. Toen ze uiteindelijk het hoogste dak haalde ging ze lichtjes hijgend tegen de schoorsteen aanzitten. Ze keek over Osuké uit, dat voelde echt goed. Net alsof je binnen een stap aan de andere kant van osuké kon staan.

Zen zag wel eens mensen op het dak.
Zelfs meiden, als zij dat kunnen, kan ik dat ook..
Het viel op zich wel mee hoe naïef hij was, al draaide hij soms best wel door om de beste/winnaar te zijn.
Hij klom, best wel klunzig, het dak op.
Mooi uitzicht, lekker briesje, heerlijke zon.
Kon het nog beter?
Hij keek rond.
Ja.
Kira.

Yuriko vloog bijna, zo ligt waren voet stappen die ze op de daken zette. Ze was verwachtingsvol over wie ze deze keer zou tegen komen. Wie ze deze keer weer kon pijnigen, gek maken of misschien nog erger.
Het donkere avond licht maakte haar gezicht nog bleker en angstiger. Maar de enorme valse grijns stond er alsof hij niet meer weg gehaald kon worden. Ze had haar spel met de mensjes gemist en hoopte deze avond weer een zwak persoon tegen te komen.

Kira zag de jongen die ze eerder op het strand tegen was gekomen het dak op klimmen, ze grijnzde het zag er best wel klunzig uit. Nouja haar eerste keer was ook niet al te charmant. "Hi" groette ze de jongen, waarom geen gezellig gesprekje aanknopen. Ze rekte zich uit, waarschijnlijk werd er onder het dak waar ze op zat een vuurtje gestookt waardoor de schoortsteen heerlijke warmte uitstraalde.

Zen glimlachte.
'Hoi!' zei hij.
'Kira, was het hè?' vroeg hij, net of hij het niet wist, als wist hij wel zeker dat ze Kira heette.
Of het moest een bijnaam zijn, maar dat leek hem onmogelijk.
'Oh, ik ben trouwens Zen, Zen Hiroshi,' stelde hij zich voor.

Kira grijnsde "klopt, hoe weet jij dat" zei ze lichtjes verbaasd. "Aangenaam trouwend" Ze keek in zijn fel groene ogen. "Zijn die echt?" vroeg Kira geintresseerd. Ze hoopte dat hij het niet al te brutaal vond voor een eerste ontmoeting, maarja zo was ze. Ze schoof een beetje op zodat Zen naast haar kon zitten.

Zen grijnsde speels.
'Dat meisje met fel roze haren riep je, toen bij het strand, remeber?' zei hij met een opgetrokken wenkbrauw.
Zen knipperde even een paar keer met zijn ogen.
'Jep, die zijn echt,' zei hij lachend.

Kira grijnzde "Ja ik weet het nog." Ze keek naar Zen, ze was nieuwschierig naar hem. Hij was anders dan andere jongens, hij was gewoon gezellig. "Waar kom je vandaan?"ze lachte "Ik kan me geen plaats verzinnen waar ze zulke prachtige ogen kweken" Speels keek ze in zijn felle ogen.