De daken van Osuké

Zen grinnikte, meiden die flirtte, perfect.
'Ik kom uit het oosten,' antwoordde hij met een knipoog.
Lekker weer, lekkere zon, heel anders dan hier, stelde hij vast.
Hij mistte het ook wel heel erg, maarja, iedereen was hier aardig.
Dus hij had geen reden om te klagen..

Kira knikte instemmend "Jullie hebben de zee, maar daar kan het soms flink stormen. Wij in het zuiden hebben de zon die bijna altijd schijnt, maar hier hebben ze de wind die je alleen maar in de weg zit" Ze dacht na "elke plaats heeft zijn voordelen" ze ze speels. "Maar het zuiden vind ik het best" knipoogde ze. Zen was wel oké, misschien wel meer dan oké. Ze krulde bedachtzaam een lok haar om haar vingers en keek over Osuké, mocht ze wel flirten met een bijna vreemde jongen.

Zen schudde wild zijn hoofd.
'Niet! Het oosten, daar is het áltijd mooi weer.. Zelf als het regent is het eens koud!!' zei op een lachende, hardere toon dan hoe hij net tegen haar praatte.
Hij keek over de daken, 'Mooi uitzicht hier, net zoals in het oosten,' plaagde hij haar en hij stak zijn tong uit.

Kira porde hem speels in zijn zij "Achja, in het zuiden regent het zowiezo al nauwelijks dus wij kunnen altijd wel op de daken zitten" Ze blies plagend in zijn haar. "Ik zal je meenemen naar het zuiden zodat je kunt zien zodat het zuiden mooier is" Ze keek hem nieuwschierig aan, benieuwd naar zijn antwoord.

Zen tuitte zijn lippen.
'Ik zal er over nade-'
Hij onderbrak zichzelf.
'Oke, als jij mee gaat naar het oosten,' grijnsde hij speel en gaf haar een knipoog.

Kira grijnsde en stak haar hand uit "Afgesproken" eigenlijk was ze best heel erg nieuwschierig naar de bijzonderheden van het oosten.

Zen zette zijn big smile op.
'Oke, eerst naar het oosten,' stelde hij vast en kneep zijn ogen tot spleetjes.

Kira trok een gezicht alsof ze wilde protesteren maar bedacht zich. Ze vond het wel intressant hoe hij haar plaagde en nu was ze benieuwd hoe hij zou reageren al ze zou instemmen "Oké, zullen we dan maar gelijk gaan?" zei ze opgewekt en trok Zen overreind en gaf hem brutaal een zoen op zijn wang "Ik ben d'r klaar voor" grijnsde ze

Zen grijnsde.
'Mooi,' zei hij zacht.
'Maar eerst maar eens van dit dak afkomen,' grapte hij.

Kira trok haar wenkbrauw op "zal ik je helpen?" zei ze plagend. Zelf sprong Kira eerst een dak lager, ze had geen zin n halsbrekende toeren en de tocht naar het oosten niet door kon gaan omdat ze een nek brak.
"kom je nog" zei ze uitdagend toen ze op het lagere dak stond

Zen ging eraf zoals hij er op kwam, klimmend.
'Ben geen held, ja!' grapte hij.
Even later stond hij op de grond en ging met zijn benen wijd staan waarnaar hij zijn spierballen liet zien.
Niet dat hij die had ofzo.

Kira sprong het laatste dak af en keek proestend naar Zen's 'spierballen' "You are my superhero" ze grijnsde "als je me maar niet hoeft te redden" zei ze er speels achteraan.
"Kom we gaan naar het oosten" zei ze Zen mee trekkend

(end)

Nogal doelloos zweefde Kyryé over de daken heen, met een doodse en lege blik in haar ogen, zoals altijd. Misschien merkte ze het niet eens, maar ze liet een bloedspoor achter. Bloed druppelde van een paar veren van haar vleugels af, van haar vingers en... haar tranen? Ze huilde bloed. De tranen druppelde langzaam op de grond en werden zo een deel van het bloedspoor.
Haar armen hield ze slap naast haar lichaam hangen en haar verder lichaam bewoog niet, behalve haar vleugels, die langzaam en zachtjes wat flapperde zodat ze vooruit zou gaan.
Ook al was het donker, het bloed was goed zichtbaar op de daken. Het leek wel alsof het licht gaf als je er naar keek...

Yuriko rook de zoete geur van bloed. Een geur die haar op een vage manier altijd goed deed. Ze zat wat verveelt tegen een schoorsteen aan denkend over niets wat eigenlijk altijd wel weer iets was. Altijd te veel. Ze zuchtte diep en besloot op het bloed in te gaan en stond nog altijd rustig op.
Met kleine lichtvoetige stapjes liep ze over de rode dakpannen die soms wat kraakte.
De geur van bloed kwam verleidelijk dichtbij en ze snoof de heerlijke geur nogmaals op en liep rustig verder.

Ciara lande zacht neer. Bijna geruisloos. Ze snuffelde aan het bloed en gromde zacht en behoedzaam. Dit was duister bloed, maar dan ook weer... Dit bloed was niet 100% duisternis. Niet de volle 100%. Voorzichtig volgde ze het bloedspoor. Dat van een demoon was veel zwakker. Het rook minder sterk dan dit bloed waardoor het haar nieuwsgieri had gemaakt. Was het een nieuwe demoon? In andere woorden, een nieuw speeltje? Wie weet. Sorrow zou het vast niet erg vinden dat ze hem zomaar had achtergelaten bij die jongen met de zwarte vacht. Ok, ze had de spanning tussen hun 2 opgesnoven. Maar wat dan noch? Was het dan zo erg? Haar Sorrow was sterker. Dat wist ze zeker.

De vleugels stopte met bewegingen en lieten Kyryé stil hangen, nog voordat zij zelf kon beseffen wat er aan de hand was. Twee wezens volgde haar. Een mens en... een draken wezen. Vreemd, op dit tijdstip. Was het iemand van het dorpje? Ze wist haast zeker dat ze de strijders waarmee ze in gevecht geweest was gedood. Hun bloed kon ze zelfs nog proeven in haar mondhoeken en het kleefde nog aan haar handen. Dit was een ander mensen wezen. Ze kende het wel, maar het was niet één van die strijders van net.
Het draken wezen was niet bekend voor haar, maar daar lette ze niet eens op. Draken waren voor haar niets meer dan een verspilling van zuurstof en voedsel voor deze wereld. Dus laat staan dat ze er aandacht aan zou schenken. Ze had wel wat beters te doen.