De daken van Osuké

Heathcliff grinnikte even naar Yuriko. 'Als jij het zegt.. Jij bent zijn zus..' Hij slaakte een zucht en legde zijn hoofd naar achteren, en staarde opnieuw naar de sterren. 'Ik heb ook een broer.. Edwardian..' Hij glimlachte en zocht naar een bekend punt in de sterrenhemel. 'Hij is wel cool, je moet hem maar eens ontmoeten.' Hij keek even terug naar Yuriko en wierp haar een knipoog toe, en keek toen terug naar boven.

Yuriko knikte even onopmerkelijk. Het was haar teken dat ze instemde en niet verder wilde gaan over het onderwerp. Gelukkig ging Heath dan ook verder en begon over zijn broeg. 'Ik wist niet dat jij een broer had', zei ze terwijl ze hem verbaast aan keek.
Tuurlijk wist ze niet dat hij een broer was. Ze wist helemaal niets van hem.
'Hmm.. ik weet niet of ik wel zo veel behoefte heb om meer mensen te ontmoeten', zei ze twijfelend. Yuriko was totaal geen persoon die vrolijk nieuwe vrienden gingen maken, laat staan op zoeken.

Heathcliff grijnsde. 'Er is zoveel van me dat je niet weet..' Hij zuchtte, en keek even op toen hij Yuriko hoorde. 'Je bent toch blij dat je mij ontmoet hebt, mag ik hopen?' Hij grijnsde en was wel benieuwd naar een antwoord.

Yuriko keek hem verbaast aan. 'Je hebt wel rare vragen', zei ze grijnsend. 'Maar ja..', zei ze terwijl ze hem lachend aan keek. 'Ik ben voor het eerst heel blij dat ik een goede vrien ontmoet heb', zei ze oprecht.

NEW
((Dit is na de executie aangezien Yuriko op het dak zat))

De mensen waren weg, er stond geen podium. Ze was totaal aan de andere kant van het Westen. Totaal op een onbekend dak. Langzaam begon het donker te worden het een koud avond briesje gaf haar een rilling.
Ze legde haar handen onder haar hoofd en keek naar de lucht die langzaam van het lichte blauw naar een donkere tint veranderde.
Ze bedacht waar ze heen moest, wat er zou gebeuren als ze betrapt werd. Zou ze dan alsof vermoord wordem? Ze wilde er niet aan denken maar de vraag bleef in haar hoofd rond hangen.

Resi rolde zich vooruit, zonder enige moeite.
'Yuriko-Chan!'
zijn stem was gedempt, zacht en verdrietig.
Hij zocht zijn zusje, ze was vast ergens hier.
Hij voelde haar aanwezigheid, boven zich.
Maar hij kon haar niet zien, hij kon niet op een van de daken klimmen.
Wat had hij dat graag gewild.

Nog voordat Yuriko de stem van Resi hoorde was ze al opgesprongen. Zoeken keek ze rond. Resi kon niet op de daken zijn want hij zat in een rol stoel. Ze sprong van het dak af en landde net een centimeter voor hem. 'Woah', zei ze terwijl ze zichzelf in evenwicht probeerde te houden.
'Here I am, still alive', zei ze met een enorme lach.

Resi zweeg, hij kon niet echt lachen op dit moment,
in tegen deel.
Hij deed iets wat hij zich had voor genomen nooit te doen.
Er viel even een stilte,
toen openden Resi zijn mond,
'dwaas'
het woord bleek de lucht te laten huilen, Resi's hand schoot naar voren, en bleek in slow motion naar Yuriko's wang te gaan,
en toen, vol op haar wang*
een geluid, een klap.
Er viel weer een stilte,
langer dan anders.
Langer dan er altijd een stilte viel.


((* We hebben dit al besproken dus er is geen enig stukje powerplayen in.))

Yuriko voelde dat er iets niet goed was. Het zat helemaal niet goed. De blik in Resi maakte haar op de of andere manier bang. Bang dat hij iets ging doen, iets ging zeggen. Iets wat pijn zou doen.
De woorden die sprak voelde als een straf, de klap die gaf voelde als verdiende loon.
Ze legde haar ijs koude hand op haar wang en zette een klein stapje naar achter. Een kleine traan liep over haar wang. Het was de nige voor wie ze zou huilen. Voor niemand anders zou ze huilen alleen voor Resi.

Resi voelden een scherpe pijn in zijn hart,
hij wist niet wat hem bezielde. Maar hij was woest, woest op zijn zus,
hij was woest op de wereld.
Hij trilde, van de kou en van verdriet, van woede en zijn eigen zelf medelijden.
'Je, je hebt geen idee hoeveel ik schrok, hoeveel ik van je hou, en dan kan ik soms wel niks zeggen, je hebt geen idee, wat ik van binnen voel,'
zijn woorden waren duidelijk.
Niet zacht, niet magisch.

Yuriko keek hem verbaast aan. Hoe kon hij dit zeggen? Zeggen dat Yuriko niet wist wat hij voelde. Nog een traan rolde over wang. Zijn woorden deden haar zoveel pijn. Ze kon niets meer zeggen hem alleen maar verbijsterend aan kijken.
Er liep nog een rilling over haar rug, deze keer niet van de kou maar voor een vaag gevoel van angst. Angst dat haar langzaam bekroop.
'Resi..', vroeg ze alsof hij opeens elk moment weg kon zijn. Weer weg vooraltijd. De gedachte maakt haar gek. Hij mocht niet weg hij moest bij haar blijven. Ze wilde niet dat Resi boos op haar was, ze wilde niet dat hij zich ongelukkig voelde. Het was haar schuld. Haar schuld, alles haar schuld. Haar gedachtes leken op hol te slaan.
Yuriko zette steeds meer stappen naar achter maar ze kon niet meer lopen, ze had geen kracht meer op haar benen te staan geen gevoel meer wat ze deed. Haar gedachtes namen haar complete lichaam over en alles leek in zwarte flitsten voor bij te gaan. Resi was boos op haar. Resi was woedent. Resi was ongelukkig. Resi ging weg.
Ze zakte neer op de grond en de tranen liepen over haar wangen en ze staarde Resi hulpeloos aan.

Resi's gezicht was vertrokken van verdriet en haat, een blik vol afkeur.
Maar van binnen was hij niets meer dan verdrietig, het liefst wou hij opstaan, en zich bij zijn zus laten neerzakken,
en haar in zijn armen nemen en haar zeggen dat hij het nooit zo had bedoelt.
En al die dingen, die lieve dingen die toch niks zouden uithalen maar hun beide toch veel beter zouden doen voelen.
Maar dat deed hij niet, hij kon het niet.
Hij voelden zich zo machteloos.
Zo bepaalde het lot, zijn machteloosheid.
Hij zweeg, een lange tijd, toen draaide hij zich om.
Een beetje onhandig, en rolde weg.
Weg van Yuriko.
Weg van de gene waar hij het meest van houd.
Weg van zijn zusje.

Het gat in haar borstkast leek weer terug te komen, vele male groter als tevoor. De pijn voelde koud en hard. Ze was zo blij geweest toen Resi weer bij haar was. Zo blij dat ze nu het gevoel had dat ze stierf. Stierf van de pijn in haar hart, een hart die niets meer was dan een brok ijs die langzaam leek af te brokkelen. Alles deed zeer, zelfs plekken die Yuriko niet eens kenden. Dit was nog veel erger dan geëxcuteerd worden.
Yuriko voelde hoe de kleine regen druppels zich vervormde in enorme koude hard aankomende druppels. Zwarte beelden flitste haar ogen voor bij en met een harde klap belande ze met haar hoofd op de koude natte stenen. Langs haar hoofd voelde ze een warme vloeistof lopen dat de regen uitbreidde tot een rode plas.
Langzaam zag ze hoe Resi weg rolde, alles ging langzaam. Het was een marteling, nog erger dan die van de schaduwen nog erger als geëxcuteerd worden.
Het besef dat Resi kwaad op haar was maakte haar gek. Het feit dat ze hem ongelukkig maakte brak haar. Haar pijn was onbeschrijfelijk.
Ze wilde haar emoties weer uitschakelen, terug veranderen in de harteloze Yuriko die geen pijn kende. Of enkele andere emoties.
Haar gehele hersen pan was een chaotische letter soep die langzaam uit begon te schakelen. Langzaam verloor Yuriko het bewust zijn. Alles ging langzaam. Het was een marteling, nog erger dan die van de schaduwen nog erger als geëxcuteerd worden.
Resi was weg.

even later

Resi liep over straat, de regen kletterden op hem neer.
Zijn goud blonde, bijna bruine haren hingen wat voor zijn ogen.
Groen en rood,
een normaal mens zou niet veel kunnen hebben zien in deze dikke grijze wolken massa, en dichte mist.
Maar hij wel, met zijn rode oog had hij altijd veel meer gezien, dan welke sterveling dan ook.
Soms, heel af en toe, bleek dat oog zelfs in de duisternis een vaag rood licht te geven.
Hij slikte, toen hij zijn zusje zag liggen.
En boog voor haar neer, streelde haar lang haar koude wangentje, 'oh Yuriko, kleine dwaas,'
feluisterden hij zacht.
Met de tijd begon hij steeds meer, en eerder te praten.
Nogsteeds zacht, en mooi zuiver.
Hij begon steeds ook meer "mannelijkere vormen" te krijgen,
maar dat nam zijn schattig heid niet weg.
Hij tilde haar op, in zijn armen.
Alsof ze een klein meisje was,
ze was een klein meisje.
En nu ze geen ouders meer had, of iemand die ooit zoveel van haar zou houden als hij dat deed,
kon hij zeggen.
Zijn kleinen meisje.

Het diepe gevoel van pijn werd naar mate erger maar Yuriko was weg. Totaal weg in een andere wereld. Een wereld waar ze het liefst in wilde blijven. Niet terug naar de realitiet, de realiteit waar Yuriko diep van binnen wel bang voor was. Bang om zonder Resi te zijn, bang om alleen te zijn.
Haar ogen waren gesloten en er liep nog steeds een klein straalte bloed uit de wond bij haar hoofd en de kou drong langzaam haar lichaam binnen.
Yuriko merkte heel ver weg diep in de wereld waar ze was dat ze werd opgetild dat Resi iets zei. Het klonk als "Kleine dwaas", alleen niet op een gemene manier op een lieve manier.
Resi's armen maakte haar weer wat warmer maar nog steeds niet warm genoeg om bij te komen. Ze wilde niet bij komen. Ze wilde weg blijven, in een diepe slaap blijven.

Resi sloot even zijn ogen, hij kon het niet langer meer aanzien.
Al zijn frustratie's moesten ooit naar buiten komen, al zijn verdriet dat hij soms om haar had.
'Word wakker, word wakker voor mij, alsjeblieft.., ik kan niet zonder je, I beter close my eyes to, I you don't want to love me..,' zijn woorden galmden door de koude kille straten. Over de koude kille daken, in deze koude kille wereld.
Er rolde een warme traan over zijn wang,
'ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, sterker nog, ik heb nooit van iemand gehouden, en ik ben zo bang, dat als jij weg gaat, ik zo word, als ieder ander die van niemand heeft gezworen te houden, harteloos.., alsjeblieft.., doe mij dat niet aan, i-ik hou van je, ik hou van je zoals je bent, ik hou van je, en dat kan ik misschien nooit wijsmaken met enige blik, of enig klein woord dat ik spreek, maar hé, ik praat nu, ik hoort mij nu..Alsjeblieft..laat me niet zo achter..Yuriko..Ik hou van je..Open je ogen..Alsjeblieft..Het spijt me zo erg,'
er rolde tranen over zijn wangen,
hij streelde met zijn vlakke hand over haar gezicht, 'ik ben er, ik ben er hier, voor jou, ga niet bij me weg.., open je ogen..'

Nog steeds bleven haar ogen stijf gesloten terwijl ze de woorden aan hoorde van Resi. Hij had nog nooit zo veel gepraat. Maar Yuriko wilde niet meer weg uit de droom wereld. Een wereld zijn pijn en angst. Maar wat was belangrijker Resi of deze droom wereld?
Ze knipperde even met haar ogen en ze ving een glimp van Resi op. Hara hand ging langs zijn wang en ze keek hem wazig aan. 'Ik ga niet weg..', zei ze schor. Ze barste uit in een hoest bij en probeerde tot adem te komen.
'Ik laat je niet in de steek..', probeede ze te vervolgen. Hoe meer ze bij kwam hoe meer de pijn van de wond begon te steken, maar ze wist de pijn te negeren om even bij Resi te zijn. 'Ik hou ook van jou', mompelde ze haast onverstaanbaar.
Steeds meer kwam ze bij steeds beter begon ze te zien. Lieve Resi die terug kwam. Terug kwam voor haar. 'Meer dan je denkt..', dat waren de laatste woorden die ze er met moeite uitperste. Ze wilde niet meer praten het deed pijn. Alles deed nog steeds pijn. Langzaam trok het weg maar het steekte. Nog steeds was de kleine angst er dat Resi weer weg zou gaan. Maar ze wist dat hij bleef.

Resi ondersteunde Yuriko's hoofd, en drukte zacht zijn lippen op die van haar, gedachtenloos.
Alsof hij zweef, heel even. Misschien maar voor een paar seconden, zijn ogen wat dicht geknepen.
Hij openden zijn ogen weer, 'ik neem je mee, je gaat met mij mee naar een warme veilige plek, ik ga die wond voor je verbinden, ik ga voor je zorgen, ik ga je broer zijn,' mompelden hij zacht. Teder. Hij drukte weer zijn lippen op die van haar, alleen maar een zachte aanraking op haar lippen. Niks meer.
Maar heel veel gevoel, hij gooide alles eruit met die kus. Al zijn kracht, al zijn mannelijkheid, het was even uitgevaagd. Even al zijn stilte, al zijn manieren, al zijn verleiden. Wat hij nu was, was haar broer. Yuriko's broer, en dat zou hij ook blijven. Hij drukte haar weer tegen zich aan, en liep ergens heen. Een kant op, zonder na te denken waar. Osuké, ergens naar osuké.

End.

-new-


Sorrow liep over de daken met Ciara achter hem aan lopend. Hij was met zijn gedachte weer terug in het verleden. Hoe hard hij ook maar probeerde. Hoe vaak hij het ook maar wilde. Nooit lieten zijn herinneringen hem gerust. Het deed hem twijfelen of hij wel zo'n goed persoon was. Of hij het wel verdiende om een strijder te zijn...

Yuriko had een enorme grijns op haar gezicht, voor gewone mensen die vaak blij waren was dat normaal, maar het maakte Yuriko nu alleen nog maar enger dan dat ze al was. Katsuro stampte geïrriteerd achter haar aan, hij wat totaal niet gedoent van een blije Yuriko.
Toen Yuriko naar een ander dak sprong botste ze bijna tegen Sorrow op en ze keek hem verward aan.Ze dag even terug aan het woud en de zelfde grijns kwam weer terug. Ze had zo gelachen.

Sorrow wierp haar een vernietigende blik toe. 'kijk uit waar je loopt!' Snouwde hij haar af. Ciara begon te grommen. Ze voelde de haat die Sorrow momenteel voelde voor Yuriko dus mocht ze haar nu al ook niet.

Shimara zat op de rug van Sanou, terwijl ze tussen de sterren door schoten. Tenminste, zo leek het. Ze vlogen met een enorme snelheid en vaart en Shimara voelde af en toe dat ze bijna weg gleed. Ze zag gewoon op zijn rug, zonder teugels, of zadel. Het was best gevaarlijk, maar, zo vliegen tussen de wolken door en de mensen uitlachen die ze zag lopen, voelde gewoon zo heerlijk. Ze wilde dit voor geen goud mis laten lopen, gevaar of niet.

Ciara spitste oppeens haar oren en keek naar de lucht. Iets wit flitste voorbij en meteen wilde ze het volgen. Sorrow had de kans niet gekregen om te zien wat het was en ook niet om het na te kijken. Ciara pakte Sorrow bij zijn kraag en wierp hem met een vlotte worp om haar rug. Ze wachte niet tot wanneer hij goed zat en vloog op de achtervolging in. Ze had zin in een race met Sanou. Om te bewijzen dat ze sneller was dan hem.

Sanou keek vluchtig achter zich en gooide er toen nog een versnelling in. Zijn vleugels maakte grotere slagen, zodat er meer lucht weggeduwd zou worden en hij sneller zou gaan. Aan de twinkeling in de ogen van Ciara kon hij meteen zien wat ze van plan was en hij was niet van plan om te gaan verliezen!
Shimara schrok van de plotselinge versnelling van Sanou en greep zich vast om zijn nek. 'SANOU! BEN JE GEK GEWORDEN!? WIL JE ME DOOD HEBBEN OFZO!?'

Ciara kwam naast Sanou vliegen met een doodsbange Sorrow om haar nek geklamt. Hij glimlachte nogal krampachtig naar Shimara en greep zich toen weer steviger vast aan Ciara die oppeens weer naar voor schoot. HIj slaakte een geschrokken kreet en verdween samen met Ciara achter een reusachtig reikeluize huis.