De grasvelden van Osuké

Yuriko staarde vanaaf een boom waar ze tegen aan zat naar Kira's nogal domme actie en lachte binnens mond. Ze nam een hap van haar appel en sloeg haar boek weer open.
Een totaal onzinnige bezigheid vond Yuriko, maar dit boek was zeker wel interessand voor haar plannen.
Ze dacht terug aan de oude kerk, hoe ze een gevecht had met Kira en haar schaduw riep. Nog altijd ahd ze er geen spijt van, alleen het geweldige gevoel dat haar spel door Yuriko zelf gewonnen was.

Kira voelde dat Yuriko ergens rondhing. Sinds het gevecht heeft ze op haar intuïtie leren te vertrouwen en dus zich ook focussen op mensen in haar omgeving. Haar gezicht vertrok in een grimas toen ze aan het gevecht dacht met Yuriko. Ze gaf toe dat ze zelf niet al te sterk was, maar zei had geen hulpje ingeroepen om de klus te klaren. Die gedachtes hielpen niet mee aan haar chagerijnige bui, ze werd steeds chagerijniger

Yuriko wist dat Kira haar voelde, dat ze wist dat zij hier ook was. 'Hier', riep ze zonder haar stem te verheffen, of om ook maar op te kijken van haar boek.
Ze wist dat Kira haar zou horen.
Ze nam nog een happel van haar appel die nu bijna op was, waar Yuriko geen besef van had aangezien ze onbewust happen nam van het stuk fruit.

Kira fronsde geiriteerd haar voorhoofd "Ik wist al dat jij hier zat ." zei ze zonder op of om te kijken. Ze mocht Yuriko nog steeds helemaal niet. Eigenlijk sinds ze Resi bijna niet meer ziet, mocht ze haar nog minder. Ze miste Resi en wist niet waarom ze hem zo weinig zag. Ze trok gefrustreerd wat gras uit de grond en liet het door haar handen glijden.

Yuriko wist wat ze haar broertje had aan gedaan. Dat ze vreemd was gegaan met dat wit harige wicht waarvan ze de naam niet eens wilde weten.
Ze was woedend, maar verborg het. Wachtte op het perfecte moment.
'Dat is mooi', zei ze zonder enkele emoties. Ze las niet meer, nam haar laatse hap en wachtte. Wachtte af op het perfecte moment om kwaad op haar te worden. Haar te confronteren met het feit dat ze haar broer had pijn gedaan. Haar Resi.

Kira vechte tegen haar emoties en ze besloot op Yuriko gewoonweg te negeren. Ze gooide het gras weg en ging languit op het gras liggen. Ze beet op haar lip om niks te zeggen tegen dat kind wat achter haar zat, ze hielf zich in om te vragen hoe het met resi ging. Ze concentreerde zich op de lucht boven haar en keek hoe de wolken voorbijschoven. De lucht werd steeds donkerder. Heel toepassend bij de situatie dacht ze bij zichzelf.

Yuriko had al door dat haar wachtings tactiek niet werkte. En haar appel was op.
Voorzichtig legde ze het boek naast haar neer en stond op in een sierlijke beweging waarna ze licht voetig naar Kira toe liep. Nog steeds kon je geen enkele woede of haat voelen. Alleen maar een rare vlaag van kalmte.
Toen ze eenmaal bij haar stond liet ze zich naast haar neer zakken op het gras. Zonder enkel windje of geluid kwam ze neer en staarde nog altijd emotieloos naar het water. Katsuro was grijnzend mee gehobbelt aangezien hij wel voelde dat Yuriko iets van plan was.

Kira keek naar Yuriko die naast haar ging zitten, ze wilde wat zeggen of iets doen. Al was het haar hand opsteken als begroeting, maar ze deed nog steeds niks. Ze keek weer naar de wolken boven haar die steeds sneller voorbij gingen. Haar gedachte stroom kwam weer een beetje op gang. Wat moest Yuriko van haar en waarom ging ze naast haar zitten. Amado kwam nieuwschierig dichterbij en keek naar Katsuro

Yuriko keek even snel naar Kira en langzaam borrelde er woeden op. 'Dus..', zei ze nog steeds zonder emoties ook al begonnen er die nu wel aan te komen. 'Jij bent vreemd gegaan?', zei ze terwijl een kille toon langzaam haar stem over nam.
Kira had haar broertje pijn gedaan. En ook al haden ze nu ruzie, Yuriko liet haar er niet mee weg komen dat haar broertje zich nu liefde loos voelde. Dat hij het gevoel had dat hij niemand leuk meer kon vinden.

Kira draaide zich met een ruk om en keek Yuriko fel aan "Als je een mislukte zoen vreemdgaan noemt zou ik toch willen weten wat Resi allemaal heeft uitgespookt" zei ze met een nog verbazend rustige stem vergeleken met haar ogen. Ze wist gewoon zeker dat Resi ook wat heeft gedaan al wist ze nog niet precies wat. Haar handen jeukte om Yuriko overreind sleuren en alles uit haar slaan wat ze wist, hoe het ging met Resi, maar ook wat hij had gedaan. Toch bleef ze rustig zitten en zette haar gedachte op een rijtje voor ze iets deed of zei wat ze helemaal niet wilde zeggen.

Yuriko keek haar fel aan. 'Mislukt of niet.. het is vreed gaan ja', kaatste ze kil terug. 'Daarbij heeft Resi helemaal niets uit gespookt..', ze stond kwaad op en keek nu op haar neer met een kille blik. 'Want hij namelijk wél trouw, in tegenstelling met andere personen'. Yuriko wilde dat ze haar fouten onder ogen zou komen, dat ze de zelfde pijn als Resi zou voelen maar dan nog 2x zo erg.
En als Kira de pijn zelf niet toe zou laten, liet Yuriko het er wel in komen.

Kira stond ook op haar hersnen werkte op volle toeren ineens schoot haar wat te binnen wat ze een voorbijganger tegen iemand had horen zeggen. "Resi heeft zeker wat uitgespookt" ze keek Yuriko strak aan "en volgens mij ken jij die persoon heel goed" voegde ze eraan toe. In Kira's stem was kwaadheid te horen. Ze wilde dat Yuriko zei hoe het met Resi ging, ze wilde dat Yuriko zei dat ze gewoon rustig gingen praten aangezien het anders toch nooit duidelijk zou worden. Kira wist dat die gedachtes nooit uit zou komen hoe graag ze het ook wilde. Wat was alles simpel geweest als alles niet zo ingewikkeld was.

Yuriko lachtte spottend en keek emotie loos naar Kira. 'Resi is met helemaal niemand vreemd gegaan', zei ze kil. 'Dus ik weet niet wat er allemaal in dat hoofdje van je rond gaat', ze keek haar kil aan, maar haar lichaams houding was rustig. Onvroorspelbaar.
Resi zou nooit vreemd gaan als hij iemand had. Dat wist ze zeker en anders had hij eht haar wel verteld.

Kira zuchte geiriteerd en plofte weer op de grond neer en zocht naar de goede woorden. Yuriko wilde haar laten lijden en vechten, daar had ze op dit moment echt geen zin in. "Ik heb van enkele bronnen vernomen dat Resi wel heel intiem was met een meisje met een rood en groen oog" zei ze rustig, al hoopte ze dat hj dat niet had gedaan. Kira dacht aan de keer dat ze Mia had ontweken in de herberg, ze wilde met Resi niet met Mia.

Yuriko keek haar verbaast aan. 'Denk je dat ík..?', ze voelde woede op borrelen. Ze beschuldigde haar van vreemd gaan met Resi. Was ze gek?!
Ze keek haar kwaad aan en Katsuro kwam naast haar staan en had dezelfde kwade blik in zijn ogen.
Het enige wat ze deden was in het bad gaan. Maar ze waren broer en zus?! Zo iets moest toch zeker kunnen..

Kira zuchte nhalf geiriteerd half hopeloos; "waarom heb ik dan het gevoel dat hij vreemdgaad, ik weet niet met wie en hij is... is zo op jou gesteld" ze lette niet op Yuriko's kwade blik, als ze Yuriko tegenkwam keek ze bijna altijd kwaad dus dat was niet bijzonder meer. Kira snapte mensen die altijd kwaad waren of andere mensen aan het uitlokken waren niet. "Maar 1 ding wil ik duidelijk maken voor je verder gaat tieren, Ik heb haar lippen niet aangeraakt" zei ze met een zachte maar duidelijk verstaanbare stem. Amado drentelde nerveus om Kira heen terwijl hij Katsaro in de gaten hield.

Yuriko schudde haar hoofd. 'We hebben samen in bad gezeten ergens in de bossen van Osake?', zei ze alsnog geërgerd over het feit dat Kira hier over zeurde en het vergeleek met vreemd gaan. 'Mag dat soms niet?!', haar stem klonk dreigend en haar ogen stonden nog altijd kil.
Ze moest zich zelf enorm in houden om haar niet meteen aan te vallen, haar te vermoorden wat ze eigenlijk de keer hoervoor al had moeten doen.

"Ga je nou aan mij toestemming vragen?" ze kon niet nalaten om iets spottends te zeggen. Ze keek Yuriko nog steeds redelijk rustig aan "jawel, natuurlijk wel. Het is gewoon.." Ze stopte even "ach laat ook maar" Ze wilde gewoon weten wat er aan de hand was met Yuriko en Resi. Kira bleef Yuriko in de gaten houden ze was het voorval in de kerk nog niet vergeten, maar hier was het nog licht en er liepen andere mensen rond, dat scheelde toch wel.

-New, even alleen Moon en Yia-

Yia zat in het gras en keek rond, kijkend of ze Moon al zag. Ze hadden hier afgesproken voor het gevecht dat ze zouden houden. Yia was nogal nerveus, ze had nog nooit een echt gevecht gehouden. Wat nou als Moon haar met een klap omver gooide? Nou ja, het was Moon, die zou haar vast niet uitlachen. Fira had haar zo smekend aangekeken dat ze haar niet thuis had kunnen laten, maar ze had moeten beloven dat ze aan de zijkant zou blijven staan of zou gaan spelen met Houyou.

Moon liep kalm het grasveld op. Yia en Moon hadden afgesproken een gevecht te houden, hier op de grasvelden van Osuké. Ze hadden afgesproken door te vechten totdat je het opgaf, totdat je zei dat je niet meer kon en je overgaf. Moon hoopte dat Yia er al was en inderdaad. Ze zat als een opgerold gehaktballetje (( 8D wat een woordkeuze )) in het gras. Moon liep op haar af.
'Hoi,' groette ze. Ze voelde zich niet zenuwachtig of gespannen. Er was ook niks om je druk over te maken. Het was winnen of verliezen. Zo simpel was het.

Yia stondt op en groette ook. 'Hi.' Zei ze. Ze liet niks uit haar blik of stem blijken. 'Lets begin.' Het had geen zin om het uit te stellen. 'Nog een ding,' begon ze.' mag ik weten wat jou Element is? Die van mij is Lucht...' Ze keek even naar Fira, die zich niks van haar of Moon had aangetrokken, tot ze tegen hen beide was opgebotst toen ze achter een vlindertje aan zat. Fira keek vragend naar Moon. Even begreep Yia niet wat ze bedoelde en toen glimlachte ze. 'Ze wil weten waar Houyou is.' Zei ze glimlachend.

'Water,' antwoordde Moon. Het was toch niet zo belangrijk welk element je had, of maakte dat wel uit? Nou ja, wat zou het, Moon zag wel wat er ging gebeuren.
'Uhm... Houyou... hij was net nog hier,' zei Moon terwijl ze rond keek.
'HOUYOU!' riep ze. Ze floot op haar vingers. Plotseling zag ze in de verte een zilver draakja aankomen rennen. 'Ha, dat moet hem zijn.' Toen Houyou eindelijk was aangekomen hijgde hij ontzettend. Moon grinnikte.
'Ga maar lekker spelen, dikzak,' zei ze terwijl ze naar Fira gebaarde. Moon richte zich weer op Yia.
'Inderdaad, laten we beginnen,' zei ze kalm. Ze deed een paar stappen naar achteren tot er zo'n vijf meter tussen de twee zat. Moon pakte haar Sai en klemde haar hand stevig om het handvat. Ze liet zich ietwat door haar knieën zakken en wachte tot Yia klaar stond.

Yia haalde haar dolk een beetje uit de schede, zodat ze kon werpen als het daar tijd voor was, en ze legde haar hand haar katana, die ze altijd voor gevechten gebruikten. Ze greep hem stevig vast en ging in vecht houding staan. 'Klaar?'Vroeg ze met een lichte grijns op haar gezicht. Ze wierp nog even een blik op Fira, die snel achter uit ging en Houyou meenam naar een stukje veld een beetje verderop.

'Ik ben klaar,' antwoordde Moon zacht, maar nog net zo hard dat Yia het kon horen. Wat zou ze het best kunnen doen? Meteen aanvallen of wachten op Yia? Het leek Moon allemaal wel oké dus besloot ze gewoon maar te doen en niet te denken. Ze rende naar Yia, maar toen ze bij Yia was vloog ze langs haar, zodat ze achter Yia stond. Er flitste weer een paar dingen in Moons hoofd die ze kon doen, maar daar was geen tijd voor. Yia zou zich zo weer omdraaien. Moon zwaaide met haar Sai richting Yia.

Yia trok razendsnel haar katana uit de schede en ze draaide zich om, met de katana opgeheven. Je hoorde het geluid van metaal op metaal toen haar katana op Moon's Sai kwam. Zij gaat voor de aanval hé, daar moet ik mee oppassen. Ze deed een stap achteruit en keek Moon lichtjes strijdlustig aan. Er was eigelijk te veel waar ze aan moest denken, maar dat moest ze dan maar niet doen, anders was ze straks in mootjes gehakt, en dat zou niet handig zijn. Ze moest nú aanvallen. Ze zwaaide haar Katana richting Moons benen, die onbeschermd waren.