De grasvelden van Osuké

Zero keek naar achteren en hij stopte eventjes. ''yup je hebt gelijk..voor jouw heb ik hem ook niet nodig..'' Hij sprong verder en hij liep dat grasveld bijna uit, hij moest eerst nog langs een meisje die al haar draak had. hm..I want more power..

Yuriko knipte in haar vinger en Kaniku kwam weer te voor schijn. In de eerste instantie had ze hem niet durven op roepen aangezien de prijs die ze er tegen over moest betalen groot was, maar ze kon het niet laten. De zwarte gedaante zweefde weer naast haar. 'Enoing guy', zei ze zonder enkele emoties.
De schaduw knikte en vloog als een speer op de jongen af en ging door hem heen waarbij hij een klein spoor van gif in zijn lichaam achter liet.

Zero voelde iets in zijn lichaam gaan, het brandde als een hevige pijn, hij keek naar achteren en haalde ze Masamune eruit en gooide die in de richting van Yuriko. Hij raakte haar net net op haar wang, het sneed als een mes door boter langs erheen en hij keek met de pijn. '' Ugh..De volgende keer dan schiet ik hem perfect in je. '' Hij had perfect de positie van haar bepaald. Met zijn richten was niets mis..maar het werdt wel vaag.

Nog net voordat de Masamune haar wang raakte stopte ze hem het haar geest en liet hem op de grond vallen.
Ze keek hem niet meer aan maar knipte alleen nog een keer in haar vinger waardoor de schaduw weer terug kwam. Met een enorme snelheid kwam hij op hem afgesneld. Toen de schaduw eenmaal achter hem zweefde ging hij met zijn geest in zijn gedachtes. Weer liet hij vreselijke dingen zien. Dingen die niet normaal waren voor het brein van de mens. Dingen die mensen totaal gek zouden drijven.

Zero die de verwarrende beelden voor ze neus kreeg voelden alles in ze gedachten echt worden. Ugh,,nee NEE awhh,..Zeroo..VERWEER JE.. De Telekinese van Kaniku was gruwelijk maar Zero had 2 lichtpuntjes. Dit was 1 zijn lichaam en 2 : Zijn eigen telekinese krachten. Verdwijn..verdwijn..VERDWIJN... Hij voelde langzaam de geest die hem gek begon te maken te verdwijnen uit ze lichaam. Hij begon ze ogen weer te openen.

Toen Zero zijn ogen had geopend was Yuriko al weg. Verdwenen als sneeuw voor de zon.

Zero sprak nog een beetje tegen zichzelf. ''Ik had me wapen toch niet nodig..aangezien me geest al sterk genoeg was laat staan me lichaam of wapen.'' Hij haalde ze wapen weér met ze telekinese krachten en hij ging weer liggen. Motiot Shikaralaka Yoshie

Sorrow aaide over Ciara's rug. Ze was veel gegroeit in een korte tijd. Ze werd sterker iedere dag... net als haar stinkende adem.

Kira aaide Amado en zag Sorrow en zijn draakje, nouja draakje hij was ongeveer het dubbele van Amado. Ze liep naar Sorrow toe op de voet gevolgd door Amado. "Hi sorrow" ze plofte naast hem in het gras neer.

'yu.. Kira' Hij was even vergeten wat haar naam was maar wist hem al snel weer. Ciara keek naar de kleine draak en zwiepte met haar staart heen en weer.

"klopt". Ze kijkt naar Ciara en Amado "mogen ze spelen?"

Sorrow keek naar Ciara die een vogel plette tussen haar klouwen een eindje verderop. 'um... ik weet niet of ze wel zin heeft' Hij grijnsde ongemakkelijk en gleed met zijn hand door het haar.

----new---
Kira en Fiona kwamen aangereden. "Meestal wel". Ze dreef Furie wat aan in en hij sprong soepel over in draf en gaf toen antwoord op haar volgende vraag "Ja, zelf getemd". Ze wilde niet opscheppen, maar er klonk wel wat van trots door in haar stem. "En jij, had jij een eigen paard?"

Fiona draafde ook aan. Ze had moeite de hengst bij te houden. 'Oke, ik begrijp je wel, soms zitten zadels echt niet lekker, maar je zit wel steviger..' Zei ze. 'Ja ik had ook een eigen paard, ze is een paar jaar voordat ik naar het westen kwam overleden aan koliek.. Het was zo zielig om haar te zien sterven.. Ik was er bij toen ze overleed' Zei Fiona verdrietig, zuchtte en dacht aan iets anders. 'Galopje?' vroeg ze toen met een glimlach.

Kira was even stil toen ze over haar paard vertelde. "oké dan". Kira spoorde Furie aan in galop, hij ging over in een rustige galop. "heerlijk" zei ze met een glimlach "Dit moeten we vaker doen"

Fiona dreef de merrie aan en ze galoppeerde aan. 'Ja, inderdaad. Ik heb lang niet meer gereden, en ik realiseer me nu weer hoe erg ik het heb gemist.' Zei Fiona gelukkig. Fiona ging in de verlichte zit zitten en voelde het paard onder haar versnellen. Ze voelde de wind door haar haren en voelde zich blij.

Kira knikte begrijpend "Ik ook, ik heb nu al medelijden met mijn spieren"grinnikte ze. "zullen we ze los laten rennen?" ze keek Fiona aan, maar wachte niet op antwoord. Ze verschoof haar gewicht iets naar voren en liet de teugels wat fieren. "Hiaaa" Furie ging in volle vaart vandoor.

Fiona lachte en gaf haar paard ook meer teugel. 'Yeeeehaaaaaaaaaaa' riep ze uitgelaten. De manen van de paarden wapperden in de wind. Na een tijdje verlangzaamde de merrie weer en Fiona liet haar stappen om op adem te komen.

Kira werd langzaam 1 met haar paard. Ze voelde de manen in haar gezicht wappperen. Veel te snel naar haar zin kwam het eind van de grasvelden dichterbij. Ze hield haar paard in en zette hem in stap. Ze hijgde zelf en klopte op de bezweete hals van Furie. "Dat was gaaf!" ze lachte opgetogen.

Samen met Katsuro kwam Yuriko aan gelopen. Totaal niet bewust van wat ze ging doen. Katsuro was al in de net zo chagerijnige bui als Yuriko en steeds wanneer Yuriko niet door liep bleef hij geïrriteerd staan kijken en liet een rook wolk uit zijn neus gaten komen.
Het was best komisch hoe je kon zien dat Katsuro en Yuriko precies het zelfde waren.

'Ja!' Lachte Fiona. 'Ik denk ook dat de boeren van de boerderij er blij mee zijn. Ik zou trouwens graag de naam van dit paard weten.' Ze reden in stap terug naar de boerderij.

(verder op de boerderij?)

-new-



Sorrow stond oog in oog met Ciara. Hij hield zijn hand tegen zijn kin en probeerde uit de dokteren hoe je je draak nu moest leren vliegen. Hij wapperde met zijn armen om het voorbeeld te tonen, hij probeerde haar vleugels op te tillen zodat ze hem na zou doen. trok aan haar staart om vooruit te komen maar wat hij ook deed, ze bleef stil staan.

Na een tijd was Sorrow uitgepud van zijn mislukte pogingen. 'ok, jij wint, we blijven dan gewoon, saai op de grond staan en je zult nooit leren vliegen...' Met een diepe zucht maakte hij zijn zin af en plofte zich neer in het gras. Hij keek naar de wolken die langzaam voorbij vlogen en probeerde er figuren uit te herkennen.

Ciara kwam naast hem liggen en staarde hem een hele poos aan afvragend wat hij nu al de hele tijd probeerde te doen. Daar zo liggen begon haar te vervelen dus stelde zich recht en trok Sorrow aan zijn kraag recht. Ze slingerde hem op zijn rug want ze had geen zin om weer zo lang op hem te moeten wachten tijdens het lopen. Ze klapte haar vleugels uit en schoot over de grasvelden heen. Sorrow slaakte een kreet en hield Ciara zo stevig mogelijk vast. Als iemand hun zag zou het maar in een flits geweest zijn.

----new----

Kira liep met grote stappen langs het grasveld. Ze was nogal chagerijnig vandaag, hoe dat kwam wist ze niet. Waarschijnlijk was ze gewoon chagerijnig door dat ze wilde rondtrekken en weg wilde vliegen maar dat ze dat nog niet kon. Ze trapte een steen weg die net wat harder was dan ze verwachte. Kira vloekte binnenmonds en hinkelde enkele passen. Toen bleef ze stil staan, ze keek omzichheen. Het was erg rustig, iedereen was waarschijnlijk aan het eten. Ze liet zich met een geiriteerde blik op het gras vallen en wreef over haar pijnlijke voet heen.