Huize Kaburagi

Shimara kon niet stoppen met lachen en rolde zowat over de grond. 'Je had je gezicht moeten zien! Alsof je dood zou gaan!'

Sorrow trok zijn kap over zijn hoofd en zakte languit op zijn stoel met zijn armen gekruist. 'jaja...' mompelde hij.

Shimara boog zich naar hem toe, trok zijn cap een stukje omhoog en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd. Daarna liep ze naar de woonkamer en ging op de kruk die achter de vleugel stond zitten. 'Zal ik een liedje voor je spelen om het goed te maken?' Vroeg ze plagerig en drukte een paar toetsen in.

Sorrow volgde haar de woonkamer in. 'dat mag' ^^

Shimara keek even nadenkend omhoog om een lied te verzinnen, maar toen ze iets in haar hoofd had, begon ze langzaam te spelen. Toen ze aan het spelen was, vergat ze eigenlijk alles van de buitenwereld en alles wat er om haar heen gebeurde. Alsof alles weg werd gevoerd, samen met de muziek.

Hij legde zich neer in de zetel en sloot zijn ogen. Shimara kon prachtig spelen. Hij kon een beetje piano bespelen. Normaal gezien zou hij beter zijn geweest als de piano bij zijn thuis niet was stuk gegaan. Hij herinnerde het zich nog goed. Zijn vader was verzijlt geraakt in een gevecht met een vriend en alle twee waren ze met hun volle gewicht op de piano gestuikt. Ze waren te arm om het te herstellen of een nieuwe aan te schaffen. Als kind had piano bespelen of zingen hem altijd weten te troosten. Toen het stuk ging recht voor zijn ogen was hij een paar dagen in schok geweest. Zingen doet hij al jaren niet meer omdat hij er werd door gepest. Nu vind hij het zelf ook nogal vreemd voor een jongen om te zingen. Wie wou er nu in deze tijd nog een zanger worden? nee, dat was niet zijn droom.

Shimara keek even naar de dromerige ogen van Sorrow en begon opeens van een kalm nummer naar een heel erg snel en zenuwachtig makend nummer te gaan. De overgang was nogal plots en snel en ze kon een grijns nauwelijks onderdrukken.

Sorrow schrok recht en keek met grote ogen naar Shimara.

Shimara stopte met spelen en draaide zich naar Sorrow toe. 'Volgens mij was je aan het dagdromen. Waar dacht je aan?' Ze keek hem vragend aan.

'thuis...' zijn stem klonk zacht. Hij miste zijn vader en vrienden eigenlijk wel. Het was lang geleden dat hij ze had gezien. Normaal waren ze elke dag samen. Hij voelde iets over zijn vinger kriebelen. Wanneer Sorrow keek zag hij een lieveheersbeestje zijn vleugels openklappen en net weg vliegen.

Shimara keek naar het lieveheersbeestje zag opvliegen volgde ze hem met haar blik en draaide haar hoofd toen weer terug naar Sorrow. 'Last van heimwee?'

Hij haalde zijn schouders op. 'geen idee...'

Shimara keek even naar haar naar haar handen en zuchtte. 'Heb je een grote familie? Broers en zussen? Geadopteerd?'

'geaddopteerd... nouja, niet wettelijk eigenlijk.' Hij grijnsde en strekte zich uit. 'mijn vrienden zijn mijn familie'

Shimara knikte nadenkend. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar werd weg gesnokt door Yukira. 'Daar ben je! Kom op, het gala gaat binnenkort beginnen en je moet nog alles leren over goed gedrag! Je weet niet eens de basissen van de etiquette!'
Shimara werd meegesleurd naar de keuken en kreeg niet eens de kans om te protesteren.

Sorrow grijnsde. etiquette... wacht.. wat zijn etiquette?... vast niet belangrijk Hij draaide zich om naar de piano en speelde en paar noten.

Even later...

Shimara kwam de woonkamer binnen gestormd met een vermoeide en geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. Ze plofte hard op de bank neer en ze begon te schreeuwen in een kussen.

'wat zijn etiquitte?' vroeg hij droog. Hij had nog nooit van dat woord gehoort en sprak het zelfs verkeerd uit.

Shimara hief haar hoofd op, zodat Sorrow het zou kunnen verstaan als ze begon te praten. 'Etiquette zijn stom en de les ervan is net hel. Wat heb je er aan als strijder zijn!?' Ze liet haar hoofd weer op het kussen vallen en begon weer te schreeuwen erin.

Sorrow grijnsde breed. Shimara zorgde er altijd voor dat hij moest lachen. Ze was zeker niet zoals de meisjes uit zijn dorp. Zei bezorgde je alleen maar koppijn.

'Wat was je eigenlijk aan het spelen toen ik weg was? Speel je piano?' Ze hief haar hoofd wat op en leunde op haar handen, zodat ze hem aankeek. Ze was moe, dat kon je duidelijk aan haar zien, want ze had een paar kringetjes rond haar ogen en ze stonden nogal duf.

'dit...' Hij liet zijn ene hand over de piano glijden. Hij speelde een onvoledig lied. Het enigste wat hij speelde was het begin. De rest herinnerde hij zich niet meer.

Shimara luisterde aandachtig naar het lied, maar keek verbaasd en een beetje beteuterd op toen het lied abrupt stopte. 'Kire... Dus, je speelt piano. Dat wist ik helemaal niet. Kan je ook nog andere liedjes?' Ze ging recht zitten op de bank, in de kleermakerszit en richtte haar gezicht op Sorrow.

'um...' Hij begon weer te spelen. Dezze keer stopte hij bij de helft. Hij zuchte diep. 'het is veel te lang geleden.. ik kan me amper herinneren wat de noten waren. Dat was ook zo. Dat kun je ook afen toe horen terwijl hij speelde als hij de verkeerde noot in drukte.

Shimara knikte en staarde nadenkend voor zich uit. 'Maar... waarom verzin je zelf het einde er dan niet bij? Waarom zou je het echte lied alleen willen weten? Als je iets zelf kan verzinnen, is het toch veel leuker?' Ze keek hem vragend aan en rekte zich even uit.