Huize Kaburagi

Shimara liep zuchtend over het kleine touw bruggetje, dat het blok waar het bos op stond en het blok waar het dorp was met elkaar verbond. Ze voelde even in haar zak en hoopte dat ze vandaag een keer de sleutel niet was vergeten. Helaas, weer vergeten. Ze klopte langzaam op de deur en wachtte rustig af tot Yukira zou open doen. Terwijl ze stond te wachten, stelde ze zich allemaal mogelijke reacties voor van Yukira. Ze trok er een zuur gezicht bij.

Resi had haar al die tijd stil gevolgd. Hij beet even zacht op zijn lip, maar er was niks te zeggen. Niks te voelen.
Hij staarde naar het huisje en nam het stil in zich op,
het was niet al te groot, het zag er wel gezellig uit.
Maar dit was alleen nog maar zijn vooroordeel, misschien was het van binnen wel donker en vochtig.
Hij frunnikte aan het papiertje in zijn broekzak.

Langzaam werd de deur open geschoven en het eerste wat je kon zien, waren twee fel blauwen ogen, precies dezelfde kleur als die van Shimara. 'Weer de sleutel vergeten...' Zei Yukira op een doodse manier, maar was stil toen ze de deur helemaal had open geschoven en naar de twee keek. Opeens, uit het niets omhelsde ze Shimara en de blik in haar ogen veranderde van kil, naar warm en druk.
'WaA! Heb je eindelijk een vriendje gevonden! Ik ben zo trots op je!!!' Ze liet Shimara weer los en ging voor Resi staan. 'Maar, hij is natuurlijk wel erg klein... Maar hij is wel lief en kawaii.' Zei ze nadenkend en bekritiseerd en boog zich een stukje, zodat ze oog in oog met hem stond.
Shimara keek haar woest aan den duwde haar weg. 'Hij is mijn vriendje niet, ik ben niet opzoek naar een relatie, dat weet je! En hij is hier om piano te leren spelen! Dus, houd je grote mond, ga braaf naar binnen zonder nog maar één enkel woord te zeggen en hou op met je domme opmerkingen.' Siste ze kwaad.

Resi was ongeveer een halve meter omhoog geschoten van schrik,
de plotselinge reactie van haar zus.
Hij had wel een normaal hallo verwacht, of een hele reeks scheld woorden zijn kant op.
Zelfs dan was hij niet echt verbaast geweest. Maar dit was wel heel erg onverwacht.
Hij herstelde zich weer. Hij stond ook een beetje verbaasd van de reactie van Shimara op haar zus, hij zou dat nooit doen.
Maar hij wist dat niet elke band van zus tot zus, broer tot broer, of in zijn geval broer tot zus evengoed was. En dat respecteerde hij. Hij glimlachten even beleefd naar Shimara's zus. Maar keek toen weer strak voor zich uit.

Yukira keerde zich weer naar Shimara en trok een pruillipje. 'Ne, Shimara-onee-chan is gemeen...' Zei ze met een klein kinderlijk stemmetje.
Shimara keek haar doods aan, zonder enkele emotie. 'Verdwijn...' Siste ze kwaad. Daarna werd ze weer wild omhelst door haar zus en werd ze geaaid over haar roze haren. 'Rustig maar Shimara-onee-chan, jij bent ook kawaii, dus je hoeft niet jaloers te zijn.'
Shimara duwde grof Yukira van zich af en trok haar kleren weer recht. 'Ik maak je nog eens af!' Riep ze kwaad, waarna Yukira snel het huis weer in rende, zonder de deur dicht te doen.
Shimara zuchtte vermoeid en streek haar haar glad. 'Welkom...'

Resi knikte alleen maar, hij bestudeerde de ruimte stilletjes.
Het was oké.
'Dankje, was dat je zus, Yurika-Chan?'
vroeg Resi, kalm. Stiekem wist hij dat natuurlijk al, maar het was wel zo beleefd dat nog even te vragen.

Shimara draaide geërgerd met haar ogen en zuchtte diep. 'Praat me niet van mijn zus Yukira. Ik kan niet eens gewoon eten, of ik word al kawaii genoemd. Ik word helemaal gek van dat mens ding, geval, wat het ook mag wezen.'
Ze liep de woonkamer in, waar een zwarte vleugel stond. 'Meestal speel ik in mijn eigen kamer, maar, mijn kamer is nogal een bende, dus doe ik je dat niet aan.'
Ze ging op de kruk zitten en kraakte haar vingers even. 'Misschien wil je dat ik eerst iets speel, zodat je goed weet hoe je je vingers eigenlijk moet bewegen, zodat je daarna aan de slag kan. Dat is makkelijker, zo heb ik het ook geleerd.'
Ze wilde zo snel mogelijk van het onderwerp Yukira af, gewoon omdat ze vreselijk irritant was en omdat ze hier niet was om over haar te praten. Ze was hier om muziek te spelen.

Resi knikte even kortaf, hij zweeg.
Stiekem was hij allang blij dat Shimara hem piano wou leren spelen, en hoefde hij ook niet meer van haar te weten,
hij staarde naar Shimara's vingers, lang en elegant. Dat waren de vingers die een piano speler moesten hebben,
hij stond kaars recht naast de piano.
Zwijgend.

Shimara concentreerde zich niet zo heel erg. Ze kende dit lied met gemak uit haar hoofd, ze had het al zo vaak gespeeld.
Toen ze uiteindelijk klaar was, schoof ze een stukje naar achter en keek Resi aan. 'Goed, dit was best een moeilijk nummer, omdat ik steeds 4 toetsen tegelijk moest indrukken. Ik ga je een nummer leren spelen, waarbij je er maar 2 hoeft in te drukken.'

Resi's blik zei genoeg, hij was al helemaal weg van dit instrument.
Hij zou alles doen om het goed te kunnen gaan bespelen, waarom wist hij niet.
Hij zou er al zijn tijd in stoppen,
hij zou het steeds opnieuw proberen. Al zouden zijn handen pijn gaan doen, zijn vingers niet meer op kunnen houden met tikken.
Hij zou net zolang leren, en net zo goed luisteren. En het steeds weer proberen.

Shimara schoof een stukje op, zodat Resi naast haar kon gaan zitten. 'Ik leer je eerst dit liet te spelen, dan leer ik je wel noten lezen. Dan leert het wat makkelijker.' Ze drukte steeds een paar toetsen in en vroeg daarna steeds of Resi ze wilde herhalen. Dan deed ze het opnieuw vanaf het begin en liet ze Resi hetzelfde stuk zelf spelen. Misschien was het een hele klus, maar dat maakte niet uit. Ze kon zich goed voorstellen waarom Resi graag piano wilde spelen.

Resi knikte kortaf, en deed hem wat Shimara hem zei.
Hij vond het lastig, en maakte af en toe wel een fout.
Maar voor iemand die nooit een piano in zijn leven had aangeraakt en daar alleen maar van had gedroomd deed hij het nog best goed, vond hij zelf dan. Toch legde hij af en toe de lat voor zichzelf te hoog, en dan beet hij op zijn lip. Van irritatie dat het niet goed ging.

'Rustig maar, je doet het goed voor een beginner. Je wilt meteen foutloos dit lied spelen, maar dat is gewoon onmogelijk. Wees wat minder streng voor jezelf, je hoeft het lied niet aan het einde van de dag te weten hoor.' Bij haar stapelde de irritaties zich ook langzaam op, maar niet door de fouten. Het was omdat Resi meteen te goed probeerde. Rustig aan doen en goed kijken, dat was de manier om het goed te leren.

Resi haalde even rustig adem, en begon weer.
Nu rustig, niet boos worden als hij een fout maakten.
Zijn spel werd meteen wat beter, hij zat zo zwijgend naast haar op de kruk van piano.
Steeds probeerden hij het, en steeds lukte het beter, hij wist dat hij het goed deed. Maar hij was zo'n perfectionist soms, dat was hem ingestampt. Altijd de beste zijn, het meteen goed doen. Maar nu niet meer, piano spelen was iets moois. Hij moest er de tijd voor nemen. Dat wist hij. Dat deed hij. En ook dat lukte steeds beter.

Shimara glimlachte even en liet Resi rustig zijn gang gaan. Eindelijk snapte hij de aard van het piano spelen. Piano spelen ging niet om de mooie klanken van de muziek, maar om de ziel die je erin stopte en de gevoelens die je mensen dan kon geven, als je speelde.

Ongeveer 2 uur later, keek Shimara tevrede naar Resi. 'En, hoe vind je zelf dat het nu gaat?'

'Beter,' antwoorden Resi met een vriendelijke glimlach. Zijn blik sprak genoeg, hij was er trots op. Dat hij piano speelden, ook al waren het ongeveer pas 2 kleine stukjes, ze vormde al een pad naar het geheel.
En daar was hij blij om, dat de eerste stappen waren gezet.

Shimara knikte glimlachend en stak haar duim op. 'Je deed het ook helemaal niet verkeerd voor een eerste keer! Maar, het is al vrij laat, dus, zullen we dit een andere keer voort zetten?' Ze vond het leuk om iemand piano te leren spelen, maar zij moest ook weer verder met haar persoonlijke dingen. Ze hoopte op Resi zijn begrip.
Toen pas realiseerde ze zich iets... Ze vond het leuk, ze had voor het eerst weer... plezier gehad, na jaren.

Resi glimlachten even, 'Ja, het is al laat, het is maar beter als ik vertrek, bedankt dat je me leert Piano spelen,' hij knikte even kort, en stond toen op. Hij bleef even staan,
wachtend op Shimara die hem naar de deur zo leiden, zoals het hoorde.
Het voelde fijn, het voelde fijn om te weten dat hij haar nu best een vriend(in) kon noemen,
gewoon iemand.
Misschien om mee te lachen, dat wist hij niet. Daar ging het ook niet om. Dat was niet belangrijk. Ze wou hem leren piano spelen, en daar hadden ze beide plezier aan. Daar ging het hem nu, en later ook om.

Shimara volgde het voorbeeld van Resi en stond ook op. Ze hield even haar hand voor haar mond toen ze gaapte en liep naar de voordeur. Ze deed hem voor hem open, maar zei verder niets meer. Dat vond ze niet echt nodig meer, want alles sprak voor zich.

Resi stapte naar buiten, en bedankte Shimara met een vriendelijke glimlach en weer een zacht knikje met zijn hoofd.
Blikken zeiden genoeg, een blik van dankbaarheid.
Daarna draaide hij zich om,
om na ongeveer 20 passen zich nog een keer om te draaien en zijn hand op te steken,
en om daarna verder te lopen.
Weg van het huis,
weg van Shimara,
weg van de piano.
Opgeslokt door de horizon.

Nadat Shimara hem een bloedneus had geslagen had Yurika hem meegesleurd naar hun huis.
Hij had niet op gelet hoe het huis er uit zach.
Het enigste dat hij probeerde niet alles al te bloederig maken. x,x

Yukira haalde de sleutel tevoorschijn nadat ze met Sorrow voor de deur stond en deed de deur open. 'Het is niet heel erg netjes, maar, het kan ermee door.' Ze liep de eetkamer in, schoof een stoel naar achter en bood hem voor Sorrow aan. 'Goed je hoofd voorover houden, anders kan het bloed in je mond komen en word je misselijk. En knijp je neus dicht. Niet bij je neusvleugels, maar daarboven. Ik ben zo terug, even mijn spullen halen.' Daarna verdween ze de keuken in.
Die brief op tafel van Shimara had ze nog niet eens gezien. "Ben in het bos" Stond erop.

Sorrow deed wat Yurika hem vroeg. De brief trok oppeens zijn aandacht.
Dus daar was ze naar toe...

Yukira kwam ongeveer een minuut later terug, met een doekje en een paar watjes. Ze schoof de stoel voor Sorrow en hield haar wijsvinger vlak voor zijn gezicht. De top van haar vinger begon wat licht te geven voor een paar seconden en toen verdween het weer. 'Oké, ik heb het bloeden laten stoppen. Doet het nog pijn?'