Huize Kaburagi

'Ne... Yukira... Waarom ben je zo stil? Is dit een grap soms? Ja, dat zal het zijn. Gewoon een hele... foute, slechte zieke grap... Strakjes ben je er weer gewoon en begroet je me zoals altijd. Je knuffelt me half dood en noemt me Shi-onee-chan. Dan ga je weer verder met de dingen die je aan het doen was. Alles word dan weer gewoon, toch Yukira?' zei Shimara met een zwakke glimlach en het klonk alsof ze het niet geloofde. Dat klopte ook, ze geloofde dit niet. Dit was een grap, niet serieus. Het was gewoon niet waar...

‘Yukira… wakker worden, slaapkop. Je bent altijd vroeg wakker, waarom nu niet? Het is bijna kerst, weet je nog? We moeten gaan voorbereiden. Yukira?’ zei Shimara, terwijl ze Yukira voorzichtig bij haar schouders vast pakte en haar hoofd op haar schoot legde.
‘Yuuuuki…’ zei ze zachtjes, nog altijd met de glimlach op haar gezicht.
De rede waarom ze zo deed, was omdat ze het niet wilde geloven. Ze wilde niet geloven dat Yukira weg was. Ze wilde er niet aan denken. Want zonder Yukira zou ze heel eenzaam zijn.
Yukira zorgde er altijd voor dat ze haar zelfbeheersing weer terug kon vinden, als ze kwaad werd. Yukira was altijd haar steun geweest, als ze het niet meer wist en niet meer zag zitten. Yukira was gewoon… Yukira. Haar zus die onvervangbaar was.

Shimara haar ogen begonnen te prikken en het vocht begon te irriteren. Het werd steeds maar meer en meer en het leek wel alsof het niet wilde stoppen met komen. Toch hield ze zich groot en liet ze het niet toe dat het over haar wangen ging stromen. Ze hield het gewoon tegen, door het weg te vegen, of haar ogen dicht te knijpen.
Voorzichtig schudde Shimara Yukira wat heen en weer, om te kijken of ze haar zo wakker kon krijgen. Haar greep om haar schouders werd automatisch steviger en de zwakke glimlach, veranderde in een wanhopige blik.

‘Yukira! Dit is niet meer grappig! Yukira!’ begon Shimara te roepen en schudde Yukira wat harder door elkaar. Uiteindelijk gaf ze het op en drukte ze Yukira stevig tegen zich aan. Ze beet hard op haar tanden en ze kneep haar ogen stijf dicht.
Op het moment werd ze om alles kwaad. Het prikkende vocht in haar ogen, de geur van bloed dat voor hoofdpijn zorgde, het glas dat in de huid van haar benen prikte, omdat ze in de scherven was gaan zitten. Maar verdriet was wat haar woedeaanval tegen hield. Verdriet, was voor het eerste sterker dan haar woede en drang naar geweld. Sterker dan haar agressie. Voor het eerst in haar leven.

Voorzichtig, heel voorzichtig legde Shimara Yukira weer neer op de grond. Ze ging met haar hand over haar ogen en zorgde ervoor dat ze dicht waren. Dat zag er een stuk beter uit. Nou ja, beter. Het was in elk geval beter dan die zielloze ogen die naar boven staarde.
Nadat ze Yukira neer gelegd had, stelde ze zich langzaam recht. Toen ze recht stond, liet ze haar hoofd wat hangen en keek naar het dode lichaam. Hoe kon dit gebeurd zijn? En waarom? Wie of wat had dit gedaan? Wie had Yukira zo laten lijden?
Wie het ook geweest zou zijn, hij of zij, of het zou boeten. Het maakte niet uit wat het zou moeten kosten, ze ging het hier niet bij laten zitten. Wraak zou ze krijgen. De dood van Yukira, haar lieve zus zou niet ongestraft blijven.

Shimara liet haar blik afglijden, naar het complete lichaam van Yukira. Nu pas vielen de diepe en ernstige wonden haar op.
De dolk, die ze altijd bij zich had en gebruikte, was in tweeën gebroken. De ene helft, die niet scherp was lag verderop op de vloer tussen de scherven. De andere helft, met de scherpe punt eraan, was door Yukira haar hart gestoken.
Dit alles, maakte Shimara alleen nog maar kwader. Woede begon sterker te worden dan verdriet. De eerste de beste persoon die ze straks tegen zou komen, zou heel veel pech krijgen.

‘Rustig maar Yukira, ik zal je wreken, je dood zal niet ongestraft blijven,’ zei ze zacht en schor. In haar hoofd, liet ze een lijst de mogelijke personen die dit gedaan zouden kunnen hebben afspelen. Vader en moeder… Kyryé, Akasumi, Vincent, Sorrow…
Wacht, waarom dacht ze opeens aan Sorrow? Nee, zou hij het gedaan kunnen hebben? Yukira was altijd zo aardig voor hem geweest. Ze was zo gastvrij voor hem. Ze had hem onderdak aangeboden en maaltijden voor hem bereid. Het was toch niet mogelijk?
Snel schudde ze die gedachten van zich af. Toch zou de mogelijkheid kunnen bestaan… maar er waren zoveel personen die de dader konden zijn! Ze werd helemaal gek van deze gedachten.
Met een ruk hief ze haar hoofd omhoog en schreeuwde het uit. Ze schreeuwde het uit van verdriet, pijn en frustratie.

Shimara greep al schreeuwend met haar handen naar haar hoofd en kreeg de neiging haar eigen haren uit haar hoofd te trekken. Nu pas drong de gedachten pas goed door haar hoofd. Dit was haar schuld. Als ze thuis was geweest, was er niks aan de hand. Dan was Yukira nog in leven. Dan waren ze nu waarschijnlijk vrolijk bezig alsof er niks ernstigs kon gebeuren.
Woede sloeg opeens om in machteloosheid. Als ze hier nou een dag eerder geweest was, kon ze iets doen. Dan kon ze dit voorkomen hebben.
Toen ze gestopt was met schreeuwen, liet ze zich op haar knieën vallen. Haar knieën waren stuk door de glasscherven die zonder enige moeite door haar broek en haar vlees heen sneden. Maar dat kon haar niks schelen. Niks kon haar op het moment schelen. Zelfs haar eigen leven niet.

Resi had al een paar dagen niets meer van zich laten horen, sterker nog. Hij was na de laatste paar dagen zelfs echt even "van de wereld" geweest. In zijn gedachten dan. Maar nu was hij weer terug in het westen, tussen de mensen. Met wat takjes in zijn haren en schrammen op zijn wangen en een roos in zijn handen. Een prachtige roos, bloed rood. Resi hield van die kleur, bloed rood was de kleur van liefde. En van bloed natuurlijk.
Met snelle passen, veel sneller dan zijn tamelijk kleine beentjes hem konden dragen liep hij naar het huis van Shimara en Yukira toe. 'Yukira, Yukira, oh wonderschone droomvroouuww!' brulde hij vrolijk, hij glimlachten wat onnozel en klopte een paar keer op de deur. Plotseling hoorden hij het schreeuwen van Shimara, eerst dacht hij aan een ruzie. Maar daarna begreep hij dat er iets anders aan de hand was. Snel greep hij een van de waaiers en openden de deur, 'shimara?' vroeg hij schor, hij deed een paar passen in het huis. Opeens zag hij een "hoopje" ellende die Shimara moest voorstellen. Daarna pas het lichaam van Yukira, bloedend. Bloed, net zo rood als de roos in zijn handen. Een paar momenten wist Resi niets te doen, van binnen was hij al aan het stukgaan. Hij zocht nog naar de bijpassende actie. Huilen? Schreeuwen? Nee. Het enige wat hij deed is zo staan, en trillen. 'S-Shimara..' begon hij na een tijdje, 'w-wie, welk monster.. w-wie heeft dit gedaan?' er rolden een traan over zijn wang. 'WELK BEEST HEEFT HAAR VERMOORD?!' hij gilde de woorden uit. Zijn stem klonk angstaanjagend, bang, maar ook moedig. Hij gaf niet meer om het feit dat hij zomaar naar binnen was gelopen. Hij kon er niks meer aan geven. Zijn droomvrouw.. zijn alles, was opeens.. Niks meer dan een met bloed vergoten lichaam op de grond. Een paar resten van wat ooit een droom was, nu midden in een helse nachtmerrie.

Shimara hoofde de woorden wel, maar het leek wel alsof ze haar niet konden bereiken. Alsof ze ze niet kon verstaan, omdat ze in een andere taal waren. Ze deed niks, ze staarde maar voor zich uit, naar de grond, met haar ogen wagen weid open gesperd. Dezelfde gedachte galmde maar door haar hoofd, ze was Yukira kwijt en ze had niks kunnen doen.
'Het is mijn schuld...' sprak ze schor met duidelijk een brok in haar keel. 'Als ik eerder was geweest... Als ik niet weg was gegaan omdat ik laf ben... Het is echt mijn schuld,' sprak ze langzaam, terwijl ze met haar handen glasscherven vast greep. Haar handen werden door de scherven open gesneden, zonder enige moeite. Maar, het leek wel alsof het geen pijn deed, alsof ze geen pijn meer kon voelen. Alsof ze niet wist waar ze zelf op het moment mee bezig was.