Huize Kaburagi

Sorrow keek droog naar Heathcliff zijn steeds opnieuw mislukende pogingen. 'aaah, nu snap ik het waarom het niet lukt met Yuriko' Hij trok een wenkbrauw op en grijnsde speels.

Shimara had het gevoel alsof er een kogel door haar hoofd geschoten werd. Nou, dat was het dan. Ze werd overweldigd door een enorm gevoel van schaamte en woede tegelijk. Maar, de schaamte overheerste de woede. Yukira had haar met haar stomme gedoe alles verraden. En dan ook nog Heathcliff die Yukira probeerde te versieren en het bed in probeerde te krijgen. Ze schaamde zich voor Yukira, voor Heathcliff, maar vooral voor zichzelf tegenover Sorrow.
'Goed... Ik ga nu naar boven en wie me stoort maak ik dood.' Ze klonk depressief en ze had een zenuwtrek bij haar rechter oog. Langzaam slofte ze de trappen op, naar haar kamer.

Sorrow keek Shimara verast aan en liep haar achterna. Hij pakte haar hand vast en liet haar stoppen. 'ik ben je eerste lief, is het niet?' Hij klonk kalm en zorgzaam. Hij had absoluut niet het gevoel om haar uit te lachen. Integendeel. Hij wou haar geruststellen dat ze er zich geen zorgen over hoefde te maken.

Shimara keek hem beschamend aan en knikte langzaam en voorzichtig. 'Tja, om eerlijk te zijn wel ja.' Ze voelde het beschamende gevoel om haar keel grijpen en kreeg een rood kleurtje. Wat zou ze anders moeten zeggen? Waarom was ze in godsnaam zo slecht in dit soort dingen?

Sorrow legde zijn armen om haar middel en glimlachte vriendelijk. 'je hoeft je voor zoiets niet te schamen.' Teder gaf hij haar een kus op haar voorhoofd om haar gerust te stellen. '

Shimara werd wat gerust gesteld hierdoor, maar hierdoor kwam er wel een brandende vraag in haar op. 'Was dat met de betekenis van die lijst van Yukira?' Ze keek hem vragend aan.

Sorrow keek verast en wist even niet wat hij moest zeggen. 'uh..' Hij liet zijn hand door zijn warrige kop haar glijden en keek haar met een flouwe glimlach aan. 'misschien, wat denk je zelf?'

Shimara haalde haar schouders op. 'Hoe moet ik dat weten? Jij bent mijn eerste liefde, zeg jij het maar.' Nog steeds keek ze hem vragend aan en streek ze haar haar glad.

Sorrow grijnsde. 'het klopt wel, je bent heilig voor me, de meeste van die dingen die je zus daar heeft geschreven kloppen' Hij legde een roze haarlok achter haar oor zodat hij beter haar gezicht kon zien.

Yukira was weggelopen van Heathcliff en staarde met een big smile naar Sorrow en Shimara. Ze wiebelde bijdehand met haar wenkbrauwen. 'Ghehe, wat lief. Zie je, mijn liefdestips helpen nu al.'

Heathcliff gromde even, toen Yukira wegging. Hij werd stilaan gek van deze vrouw. Het leek wel alsof ze hem niet eens zag staan! Hij zuchtte geërgerd en liep terug naar de bank. Hij ging er languit inliggen en slaakte een klaaglijke zucht. En plots kreeg hij een idee. Hij grijnsde even, en zette toen een gezicht op, verkrampt door de pijn. Hij kreunde pijnlijk en legde zijn hand op zijn voorhoofd. 'Oh Yukira! Yukira! Ik voel me zo ziek! Help me!' Hij hoestte even histerisch en jammerde toen wat.

Yukira draaide haar hoofd naar Heathcliff toe en slofte langzaam op hem af. 'Wat is er? Gifbeet? Snijwond? Letsel? Hersenschudding? Botbreuk? Virus? Schraam? Bot verbrijzeld?' Zo noemde ze nog wel een aantal dingen op die er mis konden zijn, terwijl ze op haar knieën voor hem ging zitten bij de bank. Ze keek hem vragend aan, met ergens een blik in haar ogen alsof ze hem niet geloofde en wist dat hij gewoon bezig was met een dom en sneu toneelstukje.

Heathcliff had de neiging om te grijnzen, maar dacht er toen aan dat hij ziek moest lijken. Hij kreunde en zuchtte, om er zo ziek mogelijk uit te zien. 'Ik weet het niet.. Ik.. Ik..' Plots greep hij Yukira's hand, alsof hij aan het ijlen was. 'Ik.. zie ze! Ze komen me halen! Help me! Aaaaah!' Heathcliff ging als een gek tekeer, en stopte toen bruusk, en leek een slappe pudding te worden. Hij hing half uit de zetel en keek wazig uit zijn ogen. Nice going, Heath..

Sorrow kwam droog over de zetel hangen en porde Heath in zijn zij. 'gefeliciteerd Heath, u hebt net de 1e prijs gewonnen voor grootste dramaqueen' Drrog keek hij hem aan maar kon een glimlach niet meer onderdrukken toen hij hem daar zo zag liggen.

Shimara draaide met haar ogen en zette haar handen in haar zij. Ze werd ziek van de aanblik van Heathcliff. Hij was altijd al zielig en ziek geweest, maar dit was echt het toppunt! Hoe diep kon je werkelijk zinken!? Had hij geen eergevoel of iets wat daar op leek? Schaamte, klonk dat hem ook al onbekend in de oren? 'Meer de prijs voor grootste en domste idioot. Moet je jezelf nou zien!? Yukira, als je hier in trapt, zink jij samen met Heathcliff naar de bodem.' Bij die woorden schudde ze haar hoofd en wende ze haar blik af.

Heathcliff bleef nog even de schijn hooghouden, en deed alsof hij nog steeds ijlde. 'W-Wat is dat?!' riep hij uit. 'Het is.. een monster?! EEN MONSTER!!' Bij elk woord dat Heath uitbracht, maakte hij grootse en overdreven bewegingen. 'Het is werkelijk een monster! Met.. Wat?! Dit kan ik niet geloven..' Heathcliff hield de spanning hoog. 'Dit AARTSLELIJKE monster.. heeft het hoofd.. van..' Een doodsbange blik verscheen op Heathcliff's gezicht. 'Van..' Hij begon helemaal te trillen over zijn lichaam. 'VAN SHIMARA!!' Heathcliff slaakte een gil, maar barstte daarna onmiddelijk in lachen uit.

Yukira keek geschrokken naar Heathcliff. Was hij een dwaas!? Wilde hij zo graag sterven? Ze liet zijn hand los en kroop langzaam maar zeker weg van de bank. Met bange oogjes keek ze naar Shimara en wachtte af wat ze zou gaan doen. Ze verwachtte dat ze Heathcliff zijn beide armen eerst uit de kom zou draaien en dan zijn nagels uit zijn vingers zou trekken. Daarna zou ze zijn knieën de verkeerde kant op buigen en ze zo dan breken. En... wat zou ze eigenlijk daarna gaan doen? Zijn teken één voor één breken misschien?

-new-


Sorrow pakte zijn spullen in. LAng duurde het niet doordat hij niet veel mee had. Een rugzak. Ja, dat was alles. Hij was dankbaar dat hij hier had mogen logeren. Dat had hij ook op een briefje laten weten dat op de keukentafel lach met een paar goudstukken. Hij had zijn zwaarden al weten te kopen en had meer dan genoeg goudstukken over. Nu zou hij terugkeren naar het Zuiden. Zijn thuis.

-new-


Met een fake smile stond hij braafjes aan de deur. Hij belde aan en wachte geduldig. OP het eerste zicht leek hij een doodnormale strijder. Maar zodra hij zijn masker liet vallen zou je meteen merken dat hij puur kwaadaardig was. Hij was hier niet voor de bewooners maar voor de gene die had overnacht. Hij wou weten waar Sorrow naar toe was/

Yukira stormde naar de deur en trok hem met een vriendelijke glimlach open. Maar toen ze zag dat er een persoon voor de deur stond, met zwart in plaats van rosé haren, zag je lichte teleurstelling in haar blik. Eigenlijk had ze gehoopt dat Shimara langs kwam, omdat ze dat afgesproken hadden voor deze week, maar hij was al bijna voorbij en nog steeds was ze niet langs geweest.
'Kan ik u ergens mee helpen? Als u hier bent om door het bos geholpen te worden, zal dat een probleem zijn, aangezien de gids tijdelijk niet aanwezig is wegens privé omstandigheden,' wist ze toch nog vriendelijk eruit te laten komen.

'nee, ik heb geen gids nodig. Ik zoek voor een jongen genaamd Sorrow. Net iets kleiner dan mij. Grijs/groen achtige haar?' Als ze zou liegen tegen hem. Dat hij hier niet was geweest zou hij haar gewoon aanvallen.

De vriendelijke uitdrukking op Yukira haar gezicht verdween als sneeuw voor de zon en veranderde in een kille en strakke blik. Als ze iets geleerd had in haar leven, was het dat types die naar namen vragen een slecht voorteken. Deze gast zou dus ook zeker geen uitzondering zijn.
'Sorrow zeg je? Uhm... even denken. O ja, hij is hier een tijdje over de vloer geweest. Hij is paar weken geleden vertrokken, maar ik heb geen idee waar hij nu is. Sorry, ik kan je verder niet helpen,' zei ze en wilde de deur gewoon voor zijn neus dicht slaan. Natuurlijk wist ze wel waar Sorrow was. Hij was bij Shimara en zij was in het Zuiden. Maar, dat zou ze hem niet vertellen. En ze was een Kaburagi en die hadden een groot talent voor moorden, maar ook liegen.

(Ik weet niet van welk leven Vincent is, maar Yukira is level 5, bijna 6 *I*)

(vincent is allesinds sterker dan sorrow & shimara aangezien hij al van zijn 11 jaar begon als een strijder, x,x eigenlijk had ik no ni echt gedacht van welk level hij was @,@ gewoon dat ie sterk was.)


Vincent stak zijn voet net op tijd tussen de deur en duwde die grof open. Hij trok zijn zwaard en zijn vriendelijke uitdrukking verdween.'vuile slet, ik zie dat je liegt, niemand kan liegen tegen mij' Het was waar. Als kind was hij ontsnapt uit een lab waar ze verschillende proeven op hem hadden gedaan. Hij was geen normaal mens meer. Hij was anders dan de anderen. Hij kon bevoorbeeld net zo goed ruiken als een wolf. Zijn instinkt was 5x zo beter als dat van een normaal mens. Plus hij had de kracht telekeze.

Yukira keek Vincent even verbaasd aan, maar na twee seconden veranderde haar gezichtsuitdrukking weer en keek ze hem met een strakke en vrij neutrale blik aan. 'Slet nog wel? Weet je wel hoe je het spelt? Want volgens mij ben je daar zelfs te dom voor. En nu mijn huis uit,' sprak ze op een veelte vriendelijke toon. Ze rekte haar arm uit en in haar hand verscheen een ijsbol, die steeds groter en groter werd. Toen hij de grote van een voetbal had, schoot ze hem af in de maag van Vincent en schoot hem zo het huis uit.
'Je zal vast geen succes hebben bij de dames, anders was ze niet zo een zuurpruim geweest... tenzij je natuurlijk homo bent en dat de rede is waarom je opzoek bent naar Sorrow,' zei ze verschrikt en keek nadenkend omhoog. Eigenlijk acteerde ze gewoon, om Vincent kwader te maken. Dan had ze tenminste een excuus om hem nogmaals aan te vallen.

Vincent keek haar woedent aan. Angstaanjagend zou je zijn blik kunnen beschrijven. armen, benen, knieën, hals Zijn gedachten werkten op top snelheid. Hij bedacht wonden die over heel Yukira haar lichaam waren verspreid. Terwijl hij zich recht stelde verschenen de wonden op haar lichaamsdelen die hij net in gedachte had gehad.
'ik herhaal, waar is Sorrow' Haat had bezit van hem genomen woede beheerste hem emotie was niet te bespuren op zijn uitdrukking maar zijn ogen leken je te kunnen doden met maar slechts 1 blik. Vincent had weinig geduld. Héél weinig geduld.