Huize Kaburagi

Yukira keek even verschrikt naar de wonden, maar keek na enkele seconden weer naar Vincent. Ze hield haar kaken op elkaar geklemd en maakte met haar beide armen een beweging, alsof ze iets uit de grond probeerde te trekken. Om Vincent heen schoten grote, lange en dikke ijs kristallen omhoog alsof ze als paddenstoelen uit de grond schoten. Terwijl ze daarmee bezig was, genazen haar wonden haast vanzelf. Alleen het bloed kon je nog zien zitten. Ze was toch zeker niet voor niets de dorps heler?

Hij richte zijn hand naar haar op. Met een kleine beweging drong hij haar gedachten binnen. Alsof hij met zijn in een onzichtbare touch screan bezig was bladerde hij precies door haar gedachten heen. Zoekend naar de informaite die hij wilde. 'waarom laat je me het op deze mannier vinden? Het zou zoveel gemakkelijker zijn geweest als je me nu gewoon had verteld waar hij was'

Het voelde alsof haar gedachtes een boek waren en hij de bladzijdes er gewoon kil uit scheurde. Haar gedachte zonderde ze zo goed mogelijk af en bood flink weerstand. Maar ze was een heler en geen vechter. Ze had dan wel de aanvallen van iemand van level 5, qua vechten stond ze altijd een level achter. Ze moest dus iets verzinnen dat ervoor zorgde dat hij zijn concentratie zou verliezen.
Yukira haalde haar schouders op. 'Nah, als je Sorrow iets aandoet laat het me eigenlijk aardig koud. Maar Shi-onee-chan zal het niet zo leuk vinden. Anders had ik het waarschijnlijk verteld. Maar, jij hebt net weer de pech,' het klonk best koud, maar het was de waarheid. Ze deed niet zoveel voor andere als iedereen altijd dacht. Shimara stond altijd voor haar op nummer één en dat zou ze blijven staan ook.
De voeten van Vincent liet ze bevriezen en boven hem liet ze een enorm ijsblok verschijnen, met de grote van een enorm groot rotsblok, die wel eens voor grot openingen geschoven werden.
Tegelijkertijd tapte ze langzaam zijn levensenergie af en liet ze hem langzaam bevriezen. Als dit niet zou helpen, zou ze er nog een aanval bij moeten doen. Maar dit was al aardig zwaar en ze had geen idee hoe ze dit lang vol zou moeten houden.

Vincent negeerde haar aanval en bleef door haar geheugen zoeken terwijl hij een illusie voor haar ogen liet verschijnen. Ze bracht haar terug naar het Zuiden. Toen ze samen met Shimara bij haar ouders woonde.

Yukira ging met haar handen over haar oogleden en legde zo haar ogen over dicht. Haar handen gloeide even wit-blauw. Ze had haar verleden al veel eerder moeten genezen, maar door al dat gedoe was ze het eigenlijk gewoon vergeten. Nu, was het tijd om dat verleden te vergeten. 'Je bent heus niet de enige van een hoog level, vuile trucjes hebben niet erg veel zin,' zei ze kalm. Zijn levensenergie die afgetapt werd, voegde zich bij de haren. Nu ze meer energie had, was er niet veel moeite meer nodig om zoveel aanvallen tegelijk te doen. Ze had nu wel puf voor nog een aanval. Hoewel ze wazig voor zich de illusie nog kon zien, wist ze nog precies waar Vincent stond.
IJspegels liet ze langs haar lichaam verschijnen en liet ze met een verrassende snelheid op hem af vliegen. Tegelijkertijd liet ze het grote ijsblok naar beneden suizen.

Het zuiden! Hij had zijn antwoord gevonden. Hij verbrak zijn concentratie om in haar gedachten te zoeken en besefte hoe diep hij nu wel niet in de problemen zat. Hij vloekte. Hij zag hoe ijspegels op hem af kwamen. Hoe het ijsblok recht boven hem te pletter neer zou storten. Zijn voeten waren vast. Hij geraakte niet weg. Weer vloekte hij. Een zwarte flits passeerde. De ijspegels die hem hadden omringt smolten weg in een sterk zeur. de ijspegels die op hem waren afgekomen waren gevallen en smolten net zoals de andere ijspegels weg in het zelfde zeur. Het ijsblok was verdwenen maar je hoorde al snel waar het nu was. Een zwarte draak gebruikte het als een soort van skatebord en slierde mee over de straat weg. Zodra het tot stilstand kwam vloog hij razentsnel naar Vincent toe en trok hem aan zijn kraag los van het ijs en wierp hem in een vlot gebaar op zijn rug.

(Is het niet de bedoeling dat jij dat bericht met Vincent post?*I*)

(x,x ja, ma m'n ps doet weard, die accounte switchen heel de tijd x,x)

(Vreemd... maarja)

Yukira keek verbaasd en lichtelijk verschrikt naar de grote zwarte draak, die ervoor zorgde dat bijna al haar aanvallen mislukt waren. Haar gezicht bleef niet lang zo staan, want na enkele seconden veranderde de uitdrukking op haar gezicht in woedend en woest bij elkaar. Ze kon moeilijk die draak aanvallen, omdat dat beest haar aanvallen gewoon zonder moeite zou laten wegvloeien. Dus, nu wist hij waar Sorrow was en nu? Moest ze hem laten ontsnappen en zijn gang laten gaan?
Op dat moment vloog er een enorm wit gestalte door de lucht en vloog naar de zwarte draak toe, waarna hij op een agressieve manier om de draak heen klemde en tegen de grond aan smakte. Yukira keek verbaasd naar de witte grote draak, met de herkenbare blauwe ogen. 'Sanou, wat doet hij hier?' vroeg ze zacht tegen zichzelf en keek om zich heen. Haar blik bleef hangen op een figuur in de verte. Een figuur, met roze haren die aan kwam lopen.

Shimara kwam op haar gemak aanlopen, vanuit het bos. In de verte kon ze duidelijk de blauwe ogen van Yukira zien, die altijd zo helder waren dat ze bijna licht gaven. Toen ze zag dat Sanou aan het worstelen was met een andere draak, versnelde ze haar pas en begon te rennen.
Eerst wilde ze Sanou terug roepen, tot ze zag welk persoon bij de draak was. Dat was toch die Vincent? Wat deed hij hier en waarom zag Yukira er zo vermoeid en kwaad uit? Moest hij iets van haar of iets dergelijks? Wat was hier in vredesnaam aan de hand!?

Vincent was op tijd van zijn draak afgesprongen. Hij zag hoe hij vocht met een witte draak maar maakte zich geen zorgen. Sanou was zelfs nog niet volgroeid. Hij maakte geen schijn van kans tegen zijn zwarte draak die op zich al veel sterker is dan een witte. (denkt hij)
Vinc draaide zich om naar Shimara. Hij kon haar ruiken. Toen hij rook dat ze een vleugje van Sorrow zijn geur meedroeg bestudeerde hij haar van top tot teen. Was dit de zus van die rose slet? Zo te zien had ze een draak en met een beetje geluk wist ze waar Sorrow precies was. Leuk. Nu had hij ook nog eens een gids naar het Zuiden, een gids naar Sorrow.

Yukira rende naar Shimara toe en ging beschermend voor haar staan. 'Shimara, wat doe jij hier? Je moet hier meteen weer weg en met meteen bedoel ik dus nu!' zei ze gehaast en vluchtig. De blik in Vincent zijn ogen vertrouwde ze voor geen prijs. En als er wat met haar zusje zou gebeuren, zou hij ervan lusten, zeker weten. 'Ga met Sanou weg hier, naar het Noorden toe, anders is Sorrow wellicht in gevaar,' siste ze haar stil toe en hoopte dat Vincent haar niet zou horen.
'Ik houd hem wel bezig, terwijl jij hier weg kan gaan,' zei ze nog even snel en liet twee grote ijspegels naast zich verschijnen, met beide ongeveer de grote van een deur.

Shimara trok haar beide wenkbrauwen vragend op en keek vol verbazing naar Yukira. Nog nooit had ze er zo gestrest en gespannen uit gezien. Niet in het Westen tenminste. 'Ben je gek of zo? Praat je tegen een vreemde? Ik vlucht niet, voor niks of niemand en zeker niet voor zo een kakkerlak als hij,' zei ze terwijl ze met afschuw naar Vincent wees.
Ze had geen idee van de problemen die ze zich hiermee waarschijnlijk op de hals zou halen. Maar, dat had ze nooit, gewoon omdat ze zo roekeloos was en meestal niet meteen na dacht bij wat ze deed of zei. Best dom eigenlijk en zeker in dit geval.

Vincent greinsde. Hij liep langzaam naar hun toe. Op zijn gemak hefte hij zijn hand op met een zielelijke glimlacht op zijn gezicht. hals. Hij bedacht zich een snijwonde in Yukira haar hals. Daarna weer opnieuw. Steeds dieper.

Yukira keek streng naar Shimara, iets wat ze niet vaak deed. 'Ga nu!' riep ze nog en greep naar haar hals. De wond liet ze genezen, maar hij genas langzamer dan eerder. Ze was moe, van alle aanvallen tegelijk doen, moe van het vechten en nu kwam Shimara er ook nog eens bij. Dit hielp niet en wekte absoluut niet in haar voordeel. Toch bleef ze de energie van Vincent aftappen, maar het leek wel alsof zijn energie kern geen einde kende! Met het beetje kracht die ze nog had schoot ze de ijspegels op hem af en liet zich daarna op haar knie zakken. Ze ademde zwaar en onregelmatig. Hoe lang ging ze dit volhouden?

Shimara keek verbaasd naar Yukira. Zo deed ze nooit tegen haar. Ook was vreemd, dat ze vocht tegen iemand. Ze vocht wel eens tegen haar, maar dat was voor training. Dit was een echt gevecht, met echt bloed. Toen Vincent de wond in haar nek veroorzaakte en Yukira door haar knieën zakte, ging ze kwaad voor haar staan. 'Neem eens even iemand van je eigen grote, Yukira is ruim een kop kleiner dan jij. Laf bek,' siste ze kwaad.
Ze had geen idee van de kracht van Vincent en hoe dom en dwaas ze nu was, maar dat maakte haar niet uit. Ze kreeg het gevoel dat ze Yukira moest beschermen, ook al was ze waarschijnlijk een aantal levels lager.

Hij hief zijn arm in de lucht en liet een groene aura straal rond zijn middelvinger verschijnen. Hij liet zijn arm weer zakken en terwijl hij dat deed verlengde de aura straal zich enorm. De aura straal leek nu op een zweep. Hij maakte een grote beweging en liet zijn zweep rond Shimara haar nek vast steken. Hij snokte lichtjes aan de aura straal waardoor ze naar voren werd getrokken. Hij liet haar voor zijn voeten vallen. Vol minachting keek hij naar beneden en liet de aura straal verdwijnen. Hij bukte even door zijn kniën zodat hij die rode kop haar ruw kon recht trekken. Hij groef door haar gedachten. 'Shimara? Heb ik jou niet al eens eerder gezien? oja, dat was waar ook. Jij was bij Sorrow. Jij weet toevallig niet waar hij momenteel is in het Zuiden?'


(snapte beetje wa'k bedoel? x3)

(Ja, ik weet precies wat je bedoeld*I*)

Shimara werd overrompeld door de plotselinge actie van Vincent, maar liet dat gevoel niet toe en keek hem vol walging aan toen hij haar hoofd omhoog trok. 'Zelfs als ik dat wist, zou ik het nog niet tegen je zeggen, maakt niet uit wat je deed,' siste ze kwaad en fel en spuugde in zijn gezicht. 'Vuile zwerver,' beet ze hem nog toe en kreeg hoe langer hoe meer de nijging hem naar de keel te vliegen. De druk om dat te doen werd steeds zwaarder, maar dat was geen optie, ze zou die strijd niet winnen.

Vincent keek haar vuil aan. Smeet haar bruut op de grond en wierp een aura dolk in haar middel. 'dacht je nu echt dat je mij aan kunt? Walgelijk kind.' Hij doorboorde haar gedachten weer opnieuw. 'niet te geloven dat Sorrow jou als zijn lief wilt. Je bent waardeloos. Te roekeloos. Onverstandig. Dwaas met andere woorden en welk mens is nu zo zielig om zich te laten overmeesteren door stemmen in haar hoofd zodra ze bloed ziet.'

Shimara dook in elkaar en greep kreunend van de pijn naar de wond in haar middel. Ze drukte haar handen er tegenaan, waardoor ze het bloed eruit voelde stromen. Pijn overheerste op het moment en de woorden woelde aan als rake klappen. Maar, dat laatste wat hij zei, voelde meer aan als een helpende hand die haar omhoog hielp. Ze kon misbruik maken van haar walgelijke gewoontes...
'Goed dat je het zegt van dat bloed...' kraamde ze met moeite uit en haalde voorzichtig haar handen van haar wond. Ze zaten onder het bloed en de geur die normaal zo vreselijk rook, rook nu als een oplossing. De stemmen in haar hoofd waar ze altijd zo hard tegen gestreden had, liet ze nu gewoon toe.
Even vergat haar lichaam de pijn, kwam met een ruk overeind en greep Vincent letterlijk om de keel. Ogen zo rood als bloed keken hem emotieloos aan, alsof het heel gewoon was iemand bij zijn keel te grijpen.

Vincent keek haar verveelt aan en plaatste zijn wijsvinger tegen haar voorhoofd. Zijn hand had hij gevormd als een wegeer. 'poof' zei hij droogjes. schotwonde voorhoofd Het duurde niet lang toen de wonde verscheen. Alleen was het zonder een kogel. 'jammer dat je zo opstandig bent. Anders had je een nuttig persoon voor me kunnen zijn.'

Shimara stapte achteruit en drukte haar hand op haar voorhoofd waar de wonden zaten, terwijl ze een pijnlijk gezicht trok. Pijnlijk en emotieloos tegelijk. 'Ik was waardeloos zei je nog geen 10 minuten geleden. Dom joch,' siste ze fel, maar je kon aan haar stem horen dat ze pijn had. Haar geest wilde vurig, maar haar lichaam werkte niet mee.
Langzaam ademde ze in en uit en elke keer toen ze uit ademde, kwam er een vlam uit haar mond, steeds groter en groter. Toen hij best groot werd, spuwde ze al haar vurige adem uit op Vincent.

-New-

Met vrolijke passen liep Shimara richting haar huis, met Sanou aan haar zij natuurlijk. Eindelijk, begon de kerst! Hier had ze zin in. Kerst was nooit echt speciaal geweest, omdat ze het bij haar ouders nooit had gevierd. Maar bij Yukira was het altijd leuk en gezellig. Ze wist er altijd wel wat van te maken. En nu mochten er vrienden uitgenodigd worden!
Resi zou ze zeker vragen, misschien Heathcliff ook... ach, wat maakte het uit? Zelfs hij kon haar goede humeur met kerst niet verzieken. En, Kira, Yia, misschien Mia en Moon, Shiki... bij Shiki vielen haar gedachten even stil. Na de naam Shiki, kreeg ze gelijk de naam Sorrow in haar hoofd geschoten. Sorrow... wat moest ze met Sorrow doen? Zou het niet vreemd zijn als ze hem ook zou uitnodigen, terwijl ze hem nog verteld had wraak te nemen?
Nee, Sorrow zou ze niet vragen, dat stond gewoon vast! Met een big smile stond ze voor de deur en klopte er twee maal op. 'Sanou, wacht hier wil je? Als er mensen komen, jaag ze maar weg of iets dergelijks,' zei ze met een glimlach en deed de deur open.
'Yukira! Hadaima!' riep ze vrolijk, waarna er een angstaanjagende stilte viel. Er hing een verkeerde sfeer in het huis, waardoor Shimara haar hart sneller begon te kloppen. 'Y-Yukira?' riep ze nogmaals, wat zachter en schor.

Met langzame passen, liep Shimara de keuken in. Op het aanrecht lag eten, dat klaar gemaakt zou moeten worden. Maar, Yukira was niet in de keuken? Misschien was ze met een klant bezig? Nee, op vrijdag was ze altijd dicht en zeker in de weken voor kerst deed ze nooit iets, behalve feest vieren. Misschien was ze boodschappen doen? Ja, dat moest het zijn, boodschappen. Ze maakte zich veel te snel veel te druk.
Terwijl ze die gedachten in haar hoofd steeds weer herhaalde, liep ze de woonkamer in. Maar nadat ze twee stappen gedaan had, stopte ze al, omdat ze onder haar voeten iets hoorde kraken. Geschrokken deed ze een stap achteruit om te zien waar ze op gestaan had. Glas.. glas? Het lag over de hele vloer verspreid!
Shimara volgde met haar blik alle glasscherven, maar haar blik bleef hangen op iets nog veel shokkerenders.

Shimara haar ogen stonden wagenwijd open gesperd en haar mond viel bijna open. In haar ogen kon je schrik zien, angst en wanhoop. Haar handen begonnen te trillen en te beven. Het voelde alsof ze aan de grond genageld zat en ze vergeten was hoe haar lichaam werkte.
Toen ze na een tijdje staren eindelijk de controle over haar lichaam weer terug gevonden had, liep ze heel langzaam en voorzichtig naar Yukira toe. 'Y-Yuki-ra...' zei ze zacht, met een bevende stem.
De geur van bloed prikte vreselijk voor haar gevoel. Waarom viel het haar niet eerder op!? Die arme Yukira. Haar ogen, die altijd zo mooi blauw waren en altijd zo glunderde als ze vrolijk was, keken haar nu aan, met een levenloze en zielloze blik. Haar lichaam lag op de grond, slap als een pop, met haar hand uitgestrekt. Het was een vreselijke aanblik. Over haar gehele lichaam, rode vloeistof, ook wel bekend als bloed. Zelfs de muren, de vloer, de glasscherven en de meubels waren besmeurd ermee. Op de muur stond zelfs in bloed geschreven "Your next".
Voor Yukira liet Shimara zich op haar knieën vallen, in de scherven en het bloed. Haar onderlip trilde en haar ogen vulde zich langzaam met vocht.