De oude Kerk van Trimatar

Kaniku liet even los en zweefde voor Kira. Niet omdat hij niet tegen de electrisiteit kon maar omdat Yuriko en hij een plan hadden. Om Kira in een wurg te vermoorden was saai. Ze gingen nog een spelletje met haar spelen.
Yuriko kwam naast Kaniku staan. 'Nog steeds vast besloten niet op te geven', zei Yuriko zonder enkele emotie in haar stem toe te voegen. De schaduw kwam weer dichterbij Kira wachtend tot dat ze weer een nutteloze actie uit zou halen.

Kira zei niks, ze wist dat het niks uit zou halen. Ze keek naar de schaduw en Yuriko, ze paste bij elkaar. Beide kil en emotieloos. Toen ze naar Yuriko keek dacht ze aan Resi. Kira kon het zich niet voorstellen dat Resi en Yuriko tweeling waren, ze waren zo verschillend. Ze hield de schaduw in de gaten, zij deed niks. Ze keek ernaar, zonder wat te doen. Ze wachte af wat Yuriko nu weer voor spel ging spelen.

Kaniku's krachten weer veel sterker ontwikkeld dan die van Yuriko. Ze hadde beide de zelfde kracht en Yuriko bevol hem om Kira weer gek te maken. Zo erg dat ze zo veel kon doen als ze wilde maar de gedachte zuden niet stoppen tot dat ze zou gaan smeken.
Toch had Yuriko zo haar twijfels of Kaniku zou gaan luisteren. Of beter gezecht zou stoppen als ze eenmaal smeekte. Kaniku had geen gevoelens en het zou hem niets doen als ze langzaam dood zou gaan aan de gekte in haar lichaam. Toch liet Yuriko hem de opdracht uitvoeren. Kaniku hoefde niet te kijken niet diep te graven of enkele moeite te doen. In een klap was hij in haar geest en hij liet nog ergere dingen zijn dan Yuriko ooit zou kunnen laten zien.

Kira schreeuwde toen ze doorhad dat Kaniku hetzelfde deed als Yuriko, gelijk voelde ze dat hij sterker was dan Yuriko. Ze kreeg hem niet weg, ze zag niks meer behalve die gedachtes. Ze vlogen door haar lichaam, ze vraten door haar hersens, haar lichaam werd vervuld door die vreselijke gedachtes. Als ze Yuriko al om genade zou willen smeken was het haar niet gelukt, haar mond werd afgesnoerd, haar keel zat dicht. Ze begon zwaar te ademen en niet veel later verloor ze het bewustzijn terwijl de gedachtes doorspeelde in haar hoofd.

Yuriko ogen werden groot van vermaak. Het deed haar zo veel goed om haar zo te zien lijden. Ze wilde niet dan Kaniku zou stoppen ze wilde haar pijn zien lijden. Ze zou weten dat dit haar spel was, een spel waar zij niet van kon winnen. Waar niemand van zou kunnen winnen.
Ze zag hoe Kira langzaam neer storten haar bewust zijn verloor. De valse grijns werd nog groter ook al wist ze dat Kaniku nu moest stoppen, anders zou ze sterven.
Maar waarom zou ze hem laten stoppen, zei had niets gedaan. Het was de schud van de schaduw en die zouden ze nooit kunnen krijgen. Het rare was dat Yuriko het niet kon, ze kon haar niet vermoorden. 'Kaniku!', riep ze streng. Maar ze wist dat hij niet zo snel zou stoppen. Ze liep met grote stappen op hem af. 'Het is goed nu, stop!', ze schreeuwde het bijna.
Maan Kaniku was niet vanplan te stoppen, dit leed vermaak was voor hem nog zo veel geweldiger dan voor Yuriko. Met haar Kunai stak ze door de stof heen waardoor de schaduw haar langzaam los liet. 'Klaar', fluisterde ze nog een keer hijgend.

Toen Kira het bewustzijn verloor kwam tussen de gedachtes door een gedaante naar voren zweven. Terwijl ze worstelde tegen de gedachtes sprak de gedaante haar toe. "Kira" begon ze te spreken, de rest hoorde ze niet er kwamen vreselijke beelden voor in de plaats. Ze probeerde door de brij gedachtes heen te komen maar het lukte niet, ze werd wanhopig. Toen werd het zwart, de beelden trokken weg. Ze wilde opgelucht zijn, maar wakker werd ze niet, het werd zwarter. In de verte hoorde ze Yuriko hijgen en toen was ze helemaal weg.

Yuriko stopte met hijgen en keek naar Kira. Een valse lach vulde de kerk. Ze had gewonnen. Haar spel was weer gewonnen. Ze keek even trots naar Kaniku en knikte naar hem.
Toen Yuriko door had dat Kira niet meer wakker werd schoot ze een koude laag ijs naar haar toe wat haar wakker zou schudde. 'Hou je nog steeds van spelen', zei ze met een valse grijns
Zonder te wachten keerde ze zich om en stond op het punt te vertrekken.

Kira voelde een ijskoude straal haar berreiken en schrok wakker. Ze opende haar ogen en wist meteen weer waar ze was. Ze zag Yuriko's valse grijn. Langzaam voelde ze haat in haar opborrelen haar vingers branden om haar een flinke bliksemstraal te geven maar ze hield zich in. Ze stond langzaam op, ooit zal ze wraak nemen al was het over 100 jaar.

Ze voelde hoe Kira's woede opborrelde en ze keerde zich nog even om. 'Zou het niet proberen', ze wees op de schaduw die nog steeds naast haar zweefde en pas weg zou gaan als Yuriko het bevel zou geven.
Toen Kira niets deed liep ze zonder ook nog maar iets te zeggen weg. 'Goed gedaan', mompelde ze tegen Kaniku.
Haar voetstappen waren weer geruisloos en voor ze het wist stond ze al weer bij de uitgang en beval Kaniku weg te gaan.

Kira kneep zo wat haar boog fijn toen ze zag dat Kaniku werd weggestuurd. Toch hield zich in om een stuk of 5 pijlen op Yuriko af te sturen en haar te doorboren. Ze liep naar het altaar en stak een kaars aan om wat licht in de duisternis te brengen. Ze keek naar het flammetje en kwam langzaam tot rust, ooit zal ze Yuriko een lesje leren. Dit was 1 veldslag in een oorlog.

Zelsf al zou Kira de pijlen hebben afgeschoten Yuriko had ze al lang aan zien komen aangezien de afstand tussen haar en Kira nu enorm was.
Toen ze de enorme deur wilde openen keek ze een keer om en zag dat Kira een kaarsje had aan gestokken. 'Nu al aan het bidden dat ik je niet vermoord', zei ze terwijl ze een valse lach liet klinken. Zonder te wachten op haar reactie verdween Yuriko uit de kerk.
Toen ze eenmaal buiten stond moesten haar ogen weer wennen aan het licht en met een vermoeide gaap liep ze terug naar haar tent.

Kira draaide zich met een ruk om, maar voor ze de kans had om wat te zeggen was Yuriko al weg "ooit zal je hiervoor boeten" siste ze tegen de dichte deur. Ze pakte de kaars op en bekeek de kerk nog eens goed. Ze was hier met een goed gevoel naar binnen gekomen, maar nu wilde ze niets liever dan weg. Ze liep weg van het altaar en liep naar de uitgang. Bij de deur draaide ze zich nog 1x om, het liefst stak ze alles in de hens, maar ze wist zelf ook wel dat dat nogal nutteloos zou zijn. Ze blies het kaarsje uit en zette het naast de ingang voor de volgende bezoeker. Ze liep door de deur en ging weg.

---------------------New----------------------

Shimara liep de oude kerk in en kon haar voetstappen horen galmen. Toen ze even stil bleef staan om om zich heen te kunnen kijken, vlogen de kraaien op van schrik en vlogen ze naar buiten via de kapotte ramen. Shimara keek de beesten na en liep naar de deur, die zou leiden naar de lange trap van de toren.
Langzaam opende ze de piepende deur en kreeg al pijn in haar benen toen ze trap alleen al zag! Dit zou nog eens een leuke klim worden... Al zuchtend van irritatie en frustratie begon ze de enorme klim.