Het oude plateau in het bos van Osuké

In het Oosten van het bos van Osuké, staat een oud plateau. Het plateau werd altijd eerst gebruikt voor drakenrijders, om op te kunnen landen, maar omdat het bos nogal verwilderde en het nogal gevaarlijk werd, werden er nieuwe gebouwd en werden deze niet meer gebruikt. Toch zijn ze niet afgebroken, maar de rede daarvoor is nog steeds onbekend.
Het is er rustig, maar vaak staat er een beste wind. Het is moeilijk op het plateau te komen, omdat het 25 tot 30 meter hoog is. Maar, als je er eenmaal bent, heb je prachtig uitzicht over bijna het gehele bos. Ook is de zonsondergang er prachtig en heeft het plateau in de avond, met de sterren en de maan aan de hemel, een romantisch tintje.

Personen: Niet meer dan 4
Regels: Minstens 2!

Shimara stond op het hoge plateau en liep er rondjes over, op een dromerige manier. Ze hijgde nog even na van het klimmen, maar ze was niet meer moe. Dat kwam gewoon, omdat ze ergens anders zat met haar hoofd. Ze moest over alles goed nadenken even. Maar ze dacht vooral, aan de relatie die ze had met Sorrow. Hoe moest ze zich tegenover hem nu gaan gedragen? Ze was niet bepaald het type voor slijmerige koosnaampjes en zulk soort dingen. Ze had hier geen ervaring mee, dus wat moest ze doen als ze hem zag? Een kus geven? Of, was gewoon hi zeggen genoeg? Wat moest ze in godsnaam doen?

Moon liep door het bos en staarde afwezig voor zich uit. Plotseling stond er een groot en een beetje oud plateau. Het was heel hoog maar Moon besloot er op te klimmen, ze was nieuwsgierig wat er boven was.
Moon zetten haar voet op een richel en trok zich met haar handen omhoog aan een stein. Dat was best wel stijl... Ze klom met veel moeite een paar meter verder.

Shimara merkte het niet eens dat er iemand omhoog klom. Ze hoorde niks en lette niet op. Even wierp ze haar hoofd omhoog en keek naar de lucht, die langzaam oranje en roze begon te kleuren omdat de zon onder begon te gaan. Het was een prachtig gezicht om te zien hoe de zon langzaam verdween achter de bomen, alsof hij zich probeerde te verstoppen.

Toen Moon eindelijk boven was - het leek en was ook een hele klim - hijgde ze. Moon krabbelde overeind en zag iemand staan. Ze had haar al eens eerder gezien. Hoe heette ze nou... Moon dacht diep na en plotseling schoot het haar te binnen.
'Hey Shimara,' groette Moon.

Toen Shimara haar naam gezegd hoorde worden achter zich draaide ze zich lichtelijk geschrokken met een ruk om. Ze keek wat geschrokken naar het meisje dat blijkbaar omhoog was geklommen en er nogal vermoeid uit zag. Wat was haar naam nou... Ze keek omhoog naar de sterren en de maan en grijnsde toen een beetje. Je kon het bijna niet eens zien dat ze grijnsde. Toen ze naar de maan keek, wist ze wat haar naam was. 'Yo, Moon', zei ze best wel droog zoals altijd, stak haar hand op en maakte een peace teken ervan.

Moon keek Shimara aan die er een beetje overdondert uitzag. Ze maakte ook een peaceteken en ging naast Shimara staan.
'Schrok je,' grinnikte Moon.

Shimara keek Moon even met een spottende grijns aan en wilde eigenlijk iets zeggen als 'Ik, schrikken? Doe niet zo belachelijk!', maar ze besefte dat dat eigenlijk nogal ongeloofwaardig over zou komen, dus besloot ze dat maar niet te doen. 'Een beetje... Ik was nogal diep aan het nadenken, dus merkte ik niet dat je omhoog kwam.'

Moon keek naar Shimara en vervolgens naar de lucht waar een grote maan het bos en het plateau verlichtte. Er schenen honderden, duizenden, mischien wel miljoenen sterren aan de hemel. Moon zuchtte diep en richtte zich toen op Shimara.
'Wat doe jij hier eigenlijk,' vroeg Moon nieuwsgierig.

Shimara haalde haar schouders op en liet zich op haar knieën vallen. 'Nadenken... Aangezien dit de enige plek is waar ik rustig na kan denken, zonder verstoord te worden door een persoon waarvan ik de naam niet zal noemen.' Ze dacht geïrriteerd aan Yukira, haar overbezorgde zus. Waarom was ze altijd zo bezorgt eigenlijk? Ze kon heel goed voor zichzelf zorgen, ze was tenslotte 16!

'Ja, het is hier inderdaad rustig en ook heel mooi,' zei ze. Ze zag dat Shimara weer een beetje weg stond te dromen.

Shimara werd door Moon uit haar gedachten gehaald en ze keek haar even verward aan, alsof ze net uit haar bed stapte. Ze dacht even na over wat Moon eigenlijk precies gezegd had en knikte toen vluchtig. 'Uhm, ja... Ja! Het is hier echt schitterend... Ik kom hier graag als ik wil nadenken of inspiratie op wil doen voor mijn liedjes. Of, als ik het even niet meer weet. Deze plek zorgt er vreemd genoeg altijd voor dat ik tot rust kom en alle woede en pijn even vergeet.' Ze glimlachte onbewust terwijl ze sprak. Eigenlijk was ze bijna nooit zo open geweest, tegenover een persoon dat ze nauwelijks pas kende. Maar, Moon leek geen verkeerd persoon, dus dacht ze er eigenlijk niet eens aan om haar te wantrouwen.

Moon glimlachte terug.
'Ik ben hier nog nooit eerder geweest,' vertelde ze. 'Maar ik was wel nieuwsgierig.'
Ze keek naar beneden, naar de grond.
'Ik snap alleen niet dat ik er op ben gekomen,' lachte ze.

Shimara volgde de blik van Moon, recht naar benede en grinnikte even. 'Ach, van boven lijkt het veel hoger dan het eigenlijk is hoor. En het bewijst ook dat je een groot uithoudingsvermogen hebt.' Ze streek met haar hand door haar haar omdat er weer een harde wind op stak.

Moon keek op naar Shamara. Een groot uithoudingsvermogen? Moon keek nog eens naar beneden. Nou ja, dat zal dan wel, dacht ze. Plotseling voelde Moon de stenen onder haar voeten wegglijden. Ze probeerde nog weg te springen maar het was al te laat. Moon gleed naar beneden maar kon zich nog maar net vasthouden aan een diepe richel.
'Help,' piepte Moon terwijl ze houvast zocht met haar voeten.