De oude eik bij Xuonora

Aan de rand van Xuonora staat midden op een grasveld een enorme eik. Deze eik is al zo oud als deze wereld, nouja dat zeggen mensen. Veel mensen komen hier voor een intiem gesprek of om op 1 van de takken rustig na te denken over hoe ze verder willen gaan met het leven of gewoon om uitterusten. Vanaf de top van de boom heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving.

personen: niet meer dan 2 of 3 verder vrij

Kira rende achter Amado aan "Stop nou" schreeuwde ze hijgend tegen Amado. Amado rende een groot grasveld op en keek uitdagend achteruit. Doordat hij achteruit keek knalde hij tegen een enorme eik aan. Hij keek met grote verbaasde ogen naar de boom. Kira begon te lachen en pakte Amado op "Beter uit je doppen kijken lieverd".

Yia liep een beetje doelloos door het park bij Xuonora, toen ze geschreeuw en daarna gelach hoorde. Bekend geschreeuw en gelach. Nieuwschierig liep Yia door een paar bosjes toen ze uit kwam op een grasveld, met in het midden een oude eik en daarbij... Kira en Amado! Ze liep glimlachend op hen af. 'Hi!'Zei ze tegen Kira terwijl ze Amado een vrolijke glimlach schonk.

"Hey Yia" Ze grijnsde vrolijk. Deze plek gaf haar een vrolijkheidsgevoel. Amado wurmde zich los en klom de grote eik in. Ze zuchte quasie geiriteerd maar haar ogen verrieden dat ze eigenlijk harstikke trots was op de eigenwijze Amado. "Ik weet dat de draken op ons lijken maar ik kan me niet voorstellen dat ik vroeger ook zo lusteloos was geweest."

Waarom trokken rustige plekken altijd mensen aan, Resi liep naar de eik. Zijn ogen op de grond gericht.
Zijn ei in zijn handen, het galmde, zacht.
Was het dan eindelijk zo ver?
Hij wou graag dat zijn ei zou uitkomen in een rustige omgeving, de eik was hier perfect voor.
Hij wist de naam al, dat wist hij sinds hij in de kapel was geweest,
Sasja
Hij zag echter dat hij niet alleen was.
Kira en een nog vaag bekend meisje waren er ook,
hij zweeg, en wachten tot Kira of de onbekende iets zou zeggen.
Misschien Kira wel, over het feit dat Resi weer liep.

Kira zag Resi aankomen lopen. "wacht even volgens mij moet ik een bril" zegt ze verbaast tegen Yia "Resi ben jij dat?!" Ze staart Resi aan, naar een paar seconden werd er een grote lach op haar gezicht zichtbaar. "Wat goed zeg!" Op dat moment sprong Amado op Resi's schouders en snuffelt aan het ei

Resi glimlachten even vriendelijk, hij besloot maar niet over Elizabeth te gaan vertellen,
hij streek even met een hand over Amado's kopje.
'hey kleintje,'
feluisterden hij even, zacht maar ook vriendelijk.
Hij bukte zich even, en zetten het ei neer in het gras.

Kira keek Resi en wilde zoveel vragen maar er kwam niks uit haar mond. Ze had niet verwacht Resi nog te zien lopen. Ze keek naar het ei op het gras.

Resi hurkte neer bij het ei, en streek er zacht over,
'doe dan makker,' feluisterden hij zacht.
Het ei werd een beetje open geduwd, er onstond een spleet waar gif groen slijm uit droop.
Resi gaf geen kik, hij had zijn hand terug getrokken en wachten tot het ei helemaal zou open barsten.

Kira trok Amado terug die naar het ei liep en keek ademloos hoe het ei langzaam openging.

-New-

Yia liep, dit keer doelbewust, naar de grote eik. Behendig klom ze in de boom en ging op een tak een paar meter boven de grond zitten. Haar tas hing ze om een andere tak en ze haalde er haar boek uit. Ze was uiteindelijk blij dat ze het gekocht had. En ze was ook blij dat daardoor niet ál haar geld op was. Het boek was erg interessant. Het ging over van alles; het verleden van de Azzulacta, de wezens erin en nog meer. Ze sloeg het boek open bij haar boekenlegger, deze keer een gedroogd blad, en begon kalmpjes te lezen.

Moon liep over het grasveld en zag een enorme eik staan. Ze besloot hoog in de boom te klimmen zodat ze over het grasveld uit kon kijken. Toen Moon bij de boom kwam zag ze Yia zitten.
'Hoi,' groette Moon en ze klom voorzichtig in de boom.

Yia keek omlaag en zag Moon. 'Hi.'Zei ze zacht. Ze deed haar boekenlegger tussen de bladzijde van haar boek en sloeg dat dicht. Ze schoof een stukje op zodat Moon bij haar kon komen zitten.

Moon klom omhoog en plofte naast Yia neer op de tak.
'Hoi,' zei Moon terwijl ze over het grasveld uitkeek. 'Wat lees je?'

Yia hield haar boek omhoog. Magische wezens van Azzulacta stond er op de voorkant van de kaft. 'Het is een interessant boek.'Zei ze tegen Moon.

Moon was wel nieuwsgierig.
'En wat zijn er voor "magische wezens" dan,' vroeg ze. Moon was vandaag heel vrolijk en heel druk.

Yia sloeg haar boek glimlachend open. Haar lievelingsdier tot nu toen was nogsteeds de Swia. De Swia was een katachtig wezen met kleine vleugeltjes op hun ruggetjes. Ze liet het hoofdstuk aan Moon zien. 'Bijvoorbeeld deze!'

----New----

Shimara liep het grote veld op, met haar viool koffer in haar linker hand. Als ze thuis geen rust kon vinden om te oefenen, deed ze het toch hier? Yukira zou er toch niet bij nadenken dat ze hier zou zitten, dus was dit voor het moment dé perfecte plek.
Voorzichtig legde ze haar viool koffer op de grond, maakte hem open en haalde de viool eruit. Even keek ze om zich heen, of er niemand in de buurt was en begon toen zacht en langzaam te spelen. Naar mate ze langer speelde, ging het volume wat omhoog.

Eenmaal het lied gedaan was klapte hij luid met zijn handen. 'je bent een natuurtalent' De wind speelde met zijn haren terwijl hij zich recht stelde en naar Shimara toe liep.

Shimara keek wat geschrokken op en hield haar viool nu gewoon vast. Kon ze dan nergens oefenen zonder door iemand gestoord te worden? Maar, het was wel fijn om eens een complimentje te krijgen van iemand. Dat kreeg ze niet vaak en zeker niet met muziekmaken. 'Dankje... Denk ik.' Dat was toch wat ze moest zeggen als iemand haar een complimentje gaf, dankjewel, of iets in die richting?

Hij omarmde haar en kuste haar een vluchtige begroeting op de wang. 'je speelt piano, ik heb een gitaar zien staan in je kamer en ik durf te wedden dat die daar niet staat voor de versiering. En nu bespeel je ook nog eens de viool. Je zit vol met talent, ik kan niet geloven dat mensen je vroeger niet mochten'

Shimara dacht even na over wat hij gezegd had. Talent... Was dat hoe hij het noemde? Ze had talent voor slechte dingen, dit zag ze meer als een hobby, maar dat betekende niet meteen dat ze er talent voor had. 'Ik begrijp het wel...' Zei ze zacht en keek hem plots scherp aan. 'Wacht eens... In mijn kamer? Had ik jou niet verteld dat de zolder verboden gebied was voor jou?' Was hij op haar kamer geweest? Wanneer dan? Zou dit betekenen dat ze haar deur op slot moest doen als ze weg ging. Als dat zo zou zijn, dan kon ze ook niet eens met een gerust hart weg van huis!

Sorrow geraakte in paniek toen ze dat zei. 'nee, het was perongelijk!' x,x 'Ciara was een tijdje geleden in je kamer geglipt en...' Hij werd knalrood bij de gedachte dat ze verkeerde dingen over hem zou gaan denken. Hij zei de waarheid. Ciara toen ze nog klein was en draagbaar was naar de zolder geglipt om zich daar onder Shimara's bed te verstoppen. Toen hield ze Sorrow graag voor de gek door zich te verschuilen en hem hele dagen lang te laten zoeken.

Shimara keek hem hoofdschuddend aan en deed haar viool weer terug in de koffer. 'Ja ja, die smoes kende ik nog niet dacht je zeker.' Ze stelde zich weer recht en keek hem met een ongelovig gezicht aan. 'Heb je zitten rondsnuffelen in mijn spullen of iets?' In haar stem klonk lichtelijk een uitdagend toontje, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen.

'nee, wacht, ik heb niks gezien, ik heb alleen Ciara vanonder je bed gehaalt en was meteen weer weg zonder zelfs iets aan te raken, ' Hij glimlachte ongemakkelijk. Waarom geloofde ze hem nu niet gewoon? Ze zou zeker weten slechte gedachten over hem hebben momenteel. Straks dacht ze zelfs nog dat hij 1 of andere pervert was.