De oude eik bij Xuonora

Shimara zette haar handen in haar zij en kon een grijns niet meer onderdrukken. 'Je ziet er grappig uit als je in paniek raakt weetje, bijna zielig.' Ze begon te lachen en ging met haar hand door Sorrow zijn haar, waardoor het nog wilder zat dan het al was. 'Maar! Als ik erachter kom dat je nog eens op zolder komt, zal ik ernstige maatregelen moeten treffen, als je me goed begrijpt.'

Beschaamt trok hij zijn kap over zijn hoofd en staarde al lopend naar zijn voeten. Hij mompelde iets maar je zou niet hebben verstaan wat hij zei.

Shimara grinnikte even en klauterde in de boom. Dan maar niet oefenen, dat kon later wel. En, het uitzicht hier was werkelijk wonderschoon! Vanaf dit stuk kon ze de heuvels verderop zien. Misschien, als ze iets hoger zou klimmen, kon ze een stad of dorp zien.

Sorrow klom haar achterna. 'ik stoorde je toch niet hoop ik, ik ken je nu ondertussen wel al wat beter en ik durf zelfs te wedden dat je bent gestopt met viool spelen omdat ik er bij ben komen staan' x3

Shimara duwde hem met haar wijsvinger tegen zijn voorhoofd en mopperde wat onverstaanbaars. 'Nou, dat heb je dan goed. Ik schaam me meestal nogal als mensen luisteren naar mijn muziek. Altijd al gedaan, geen idee waarom.'

Sorrow grijnsde speels en je zag het glinsteren in zijn ogen. 'aaauwh, kawaii' Zei hij op eentreiterige toon. 'dat had ik nou niet verwacht van je Chimara-san. Zo te zien heb ik nog veel te leren over jou' Bij die woorden keek hij haar charmant aan wachtend op haar reactie.

Shimara keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en schudde toen haar hoofd. 'Ik ben niet kawaii, baka.' Zuchtte ze vermoeid en keek hem weer met dezelfde blik aan. Waarschijnlijk kwam de verlegenheid door haar ouders. Ze moest altijd stiekem muziek spelen, omdat het van hun niet mocht. Muziek spelen was tijdverspilling. Ze moest altijd heel voorzichtig te werk gaan, anders werd haar fluit afgepakt. En, muziek was in die tijd haar enigste afleiding en ontspanning.

Sorrow zuchte en kwam voor haar op een tak zitten hij legde een haarlok achter haar oor en glimlachte oppeens vals. 'o, je zus heeft me iets laten zien' Hij keek haar speels aan en had iets duisters in zijn ogen. 'ik mocht zelfs een souvenier houden' Hij haalde en foto uit zijn zak waar Shimara op stond wanneer ze net in het Westen kwam wonen. Haar gezicht zat onder de schocolade en ze glimlachte breed met besmeurde tanden naar het fototoestel. 'nu kan je niet ontkennen dat je schattig bent' ^.^

Shimara keek met grote ogen naar de foto en probeerde hem af te pakken. 'DAAAH!! GEEF AAN MIJ GEEF AAN MIJ GEEF AAN MIJ!', Riep ze woest en probeerde alles om te foto af te kunnen pakken. Maar, dat liep uiteindelijk toch fout. Door de grote bewegingen die ze maakte, raakte ze uit balans en viel uit de boom. Als een soort reflex greep ze Sorrow was bij zijn arm, waarna ze samen naar beneden vielen en ze op hem lande. 'Geef... mij... die foto...' Bromde ze toen ze op de grond lagen.

Sorrow kreunde toen hij op zijn rug lande en zeker toen Shimara ook nog eens op hem viel. '...nooit' Wist hij hij nog samen uit te brengen met een glimlach. Daarna keek hij omhoog om te zien van hoe hoog ze waren gevallen. Je kon het mooi zien door het spoor van gebroken takken en nog steeds rond dwarrelende blaadjes. Hij hield de foto mooi buiten berijk van Shimara en trok zijn hand weg zodra ze er naar wilde grijpen.

Shimara rolde van Sorrow af en ging op haar rug liggen. Ze kneep haar ogen wat dichter, omdat de zon in haar ogen scheen. 'Dat persoon op die foto... is iemand anders...' Ze klonk nogal ernstig en verbitterd.

Sorrow draaide zijn hoofd en keek haar verbaast aan. 'hoe bedoel je? is dit je look a like dan?' Sorrow vermoede dat het een geheime tweelingszus is en begon zich al af te vragen waar ze zou kunnen zijn. Misschien was ze dood? Hij beet op zijn tanden en hoopte vurig dat het dat niet was. Tenzij ze met een reden dood was en dat het Shimara niet al te veel kon schelen.

Shimara hield haar hand voor haar ogen, zodat het licht van de zon haar niet meer kon verblinden. 'Soort van... Dat persoon kwam 3 jaar geleden in Osuké wonen. Ze kreeg de naam Shimara en heeft veel vreselijke dingen meegemaakt. Maar, ze was ontsnapt daarvan en was opzoek gegaan naar een beter leven. Ze hoopte die in Osuké te vinden. Toen dacht ze nog dat de wereld van buiten vol schoonheid en vreugde zat. Ze was altijd zo open en hartelijk. Zo stil... en vooral zo naïef... 2 jaar geleden is ze gestorven, samen met die goede kanten... en ook samen met haar hoop.' Het was vreemd voor Shimara om zo open over zichzelf te praten. Maar, toch voelde het best wel fijn om eindelijk eens open te kunnen zijn, tegen iemand die ze kon vertrouwen. Tegen iemand die ze wilde vertrouwen.

Sorrow zette zich half overeind en draaide zich naar haar toe. Hij plaatste een hand vlak naast haar arm waardoor hij nu half over haar heen hing. 'ik geloof niet dat die persoon dood is.' Zijn andere hand legde hij op haar wang en wreef er zachtjes over met zijn duim. 'Ze is nog steeds in leven, verborgen achter een masker dat langzaam afbrokelt.'

Shimara haalde haar hand weg voor haar ogen en keek Sorrow verbaasd aan. 'Ik heb het verleden niet nodig om verder te gaan in het leven. Ik maak mijn eigen pad naar het volgende, mijn eigen hoop.' Voorzichtig pakte ze zijn hand vast en kneep er zachtjes in.

Sorrow zuchte. 'dus wat je nu zegt is dat je toch hoop hebt?' hij was niet meer mee en keek haar vragend aan. 2 jaar geleden was haar hoop dus gestorven en nu had ze weer nieuwe?

'Nee, geen hoop. Nieuwe dingen zijn daarvoor in de plaats gekomen. Ik heb geen hoop nodig.' Ze kreeg een valse grijns op haar gezicht en schoot opeens omhoog, want ze wilde het niet opgeven om de foto weer terug te krijgen.

Sorrow schrok maar herpakte zich snel en strekte zijn arm boven zich uit zodat ze er niet bij kon. Met zijn andere hand duwde hij tegen Shimara haar schouder waardoor ze niet overeind zou komen. 'é,é,é!' Grijzent keek haar aan. 'leuke poging, maar toch niet'

Shimara probeerde uit alle macht de foto vast te pakken, maar het was hopeloos. Ze besloot het voorlopig maar op te geven en ze ging maar weer zitten. 'Pff, baka.' Mopperde ze geïrriteerd en keek weg. Ze zou die foto nog wel terug krijgen een andere keer, als hij het niet zou verwachten.

Sorrow legde zijn armen over haar schouders en gaf haar een speelse kus op de wang. Daarna stelde hij zich recht en stak de foto weer in zijn binnenzak. 'hmm, hoe zou heath reageren moest hij deze foto zien' Hij zou het nooit tonen aan heathclif maar het was dodgewoon om een reactie uit te lokken.

Shimara haar ogen werden groot. 'He... HEATHCLIFF!? Als je dat doet wurg ik je in je slaap!' Ze stelde zich met een ruk recht en het leek wel alsof ze zich vuur spuwde. Als Heathcliff de foto zou zien, zou ze niet meer bij komen van de schaamte.

Sorrow had zelfs niet de kans om zich in te houden van het lachen en kreeg te slappe lach. Hij leunde tegen een boom aan om te bekomen van het lachen en keek haar toen met een big smile aan. 'rustig, ik zou zoiets nooit doen... normaal gezien'

Shimara vloog hem zowat aan en greep hem bij de keel. 'Hoe bedoel je!? Geef me onmiddellijk die foto voordat ik een ongeluk bega!' Ze schudde hem woest heen en weer, alsof ze hem uit wilde schudden zodat de foto vanzelf op de grond zou vallen.

Sorrow schoot weer in de lach toen ze dat deed. Hij zag alles voor zijn ogen heen en weer worden gekluts. De foto bleef mooi in de binnenzak zitten hoe vaak Shimara ook maar probeerde om het eruit te schudden.

Shimara keek hem met een woeste blik aan. 'Geef mij die foto! BAKA!' Ze greep hem venijnig vast bij zijn haren en trok hem zo een stuk naar benede. 'Anders moet ik je echt pijn doen.' Siste ze op bedreigende toon.