Het oude huis bij Okana

Aan de rand van Okana, ergens in een groot veld, staat een groot oud huis. Het is grotendeels vervallen. Er woont al jaren niemand en het heeft iets weg van een soort spookhuis. De deuren piepen, de grond kraakt en als het waait maakt de wind een angstaanjagend gierend geluid. Toch gaan er veel mensen naar binnen uit nieuwsgierigheid, het huis trekt al gauw mensen aan. Eenmaal binnen willen ze er het liefst weer uit, maar de deurknop is gebroken. Als je dan binnen zit kun je er alleen nog maar uit aan de andere kant van het huis, door de achterdeur.

Regels + level = vrij
Personen = Maximaal vier of vijf.

Mia liep op haar blote voeten verder, verweg zag ze een huis. een oud verlaten huis.

-new-

Moon liep over het natte gras en zag plotseling een huis staan. Het zag er oud en een beetje angstaanjagend uit. Moon wilde eigenlijk doorlopen maar ze liep toch richting het huis. Ze deed de deur open en liet het licht naar binnen schijnen. Binnen was het stikke donker. Moon deed een stap naar binnen en probeerde haar ogen te laten wennen aan het donker. Plotseling viel achter haar de deur dicht. Moon draaide zich met een ruk om en zocht naar de deurknop, maar die zat er niet.
'Help,' gilde Moon in paniek. 'Laat me er uit!'

Mia zag met grote ogen hoe moon naar binnen liep en er niet meer uit kwam. ze rende er heen en gooide de deur open. ze keek met grote ogen naar moon en rende naar haar toe, - de deur viel ook achter haar dicht - ''gaat het?'' ze hijgde lichtjes en klonk bezorgt.

Sorrow kwam de trap afgestapt met zijn handen in zijn zakken. 'kalm, je bent niet de enigste die hier is' Hij kon een glimlach niet onderdrukken als hij een meisje zag paniekeren. Hij heeft zoiets altijd al om te lachen gevonden. Mensen hun reacties. Het was een interessant iets.

Moon keek op naar de jongen die de trap af kwam. Ze sprong achteruit.
'Wie ben jij!' riep ze terwijl ze zich tegen de deur aan drukte.

'net als jij, iemand die een andere uitgang zoekt' Hij glimlachte vriendelijk. Hij kon zich al voorstellen hoe het zou zijn om hier een wild vreemde jongen tegen te komen in een verlaten huis waarvan word gezegt dat het spookt. Hij wilde haar zo rap mogelijk gerust stellen dat hij geen geest was maar een dood normale jongen.

Moon keek even wantrouwig naar de jongen maar hij leek gewoon een jongen.
'Ik schrok me dood,' zei Moon.

(( Kmoet nu gaan ))

Hij greinsde na die woorden. 'ja, dat heb ik gezien' Met zijn hand gleed hij door zijn warrige haar en keek om zich heen. Er ging een muffe geur rond, waarschijnlijk doordat het hier zolang heeft leeg gestaan bedacht hij. Hij legde zijn hand op de leuning en voelde iets aan zijn vingers kriebelen. Hij trok meteen zijn hand terug toen hij zag dat het 1 of ander beest was. wanneer hij beter keek was het maar een spin. Was hij daarvan zo geschrokken? Hij schaamde zich dood.

Resi had rustig rond gelopen, opzoek naar een plek; een plek van rust. Of een plek van avontuur.
Hij had zijn schoenen in zijn handen, gras liep altijd veel lekkerder op blote voeten, zijn gedachten waren ver weg, weg van deze wereld. Verdiept in andere, vreemde, en onbekenden plaatsen.
Hij werd opgeschrikt door een huis dat opdoemde in de verten, een huis..?
Hij had al 3 kilometer gelopen, en was bijna geen huis tegengekomen..
Misschien was dit zijn kans; een kans die hij moest grijpen wou hij nog wat beleven.
Hij gooiden zijn schoenen in het gras en stapte er in, hij begon te rennen naar het huis toe,
het had een soort aantrekkings kracht bij hem; alsof hij er heen moest gaan.
Hij kon niet anders,
alsof er magneten zaten in zijn voeten en in het huis.
Alsof het; een soort lot was.

Moon keek om haar heen.
'Is hier geen andere deur of zoiets?' vroeg ze. Moon liep de kamer rond maar er was geen deur te vinden.
'Dan moeten we de trap maar op,' zuchtte ze.

((( Ben er weer )))

Sorrow haalde zijn schouders op. 'er is waarschijnlijk wel een achterdeur of iets dergelijks. Alleen heb ik die nog niet gevonden' Het huis was dan ook enorm groot. Hij was al boven geweest maar niet verder dan het einde van de gang om uit het raam te kijken. Toen hij de deur weer had horen dichtvallen was hij zo rap mogelijk teruggekeerd.

'Hier is geen deur dus daan gaan we verder naar boven,' besloot Moon. Ze ging langs Sorrow de trap op.
'Hoe heet je?' vroeg ze terwijl ze één voor één de treden opliep.

'de naam is Sorrow Malforius' Zei hij terwijl hij haar de trap opvolgde.

Malforius? Moon trok met één van haar wenkbrouwen maar Sorrow zag het gelukkig niet.
'Moon Minakai,' antwoordde Moon. Ze keek om zich heen. Waar konden ze nu heen?

Sorrow stak haar voorbij en liep de gangen door. Eigenlijk zocht hij niet echt naar een uitgang maar snuffelde hij gewoon wat rond in de kamers. Hij weten wie de vorigebewoners waren en dat kon je normaal gezien wel aflijden uit de ouwe meubelstukken. Misschien kwam hij wel een familie foto tegen om het gemakkelijk te maken.

Moon zag naast de trap een deur. Er staken grote splinters uit de deur.
'Hier is een deur,' mompelde Moon terwijl ze de deur met moeite open duwde.

Sorrow liep naar haar toe en hielp met duwen. Hij wist dat ze zo rap mogelijk hier weg wilde dus hielp hij haar.



((kben beetje insperatieloos voor de moment x3))

((( Ik eingelijk ook. Ik maak er wel iets vaags van )))

In de kamer was het licht, in tegenstelling tot de rest van het huis. Het was een grote ruime slaapkamer, maar er stond enkel een bed, een bureau en een stoel in. Moon liet zich zuchtend op het bed zakken. Onder haar hoorde Moon iets kraken. Ze stond gauw weer op en haalde het laken van het bed af. Onder het laken lag een skelet.
'S..sorrow...' zei Moon met trillende stem.

((( Kheb er idd iets vaags van gemaakt xD )))

Sorrow keek droog naar het skelet. Hij keek even in de zakken maar vond alleen maar een haarspelt. Hij zuchte. Hij had gehoopt dat hij geld zou vinden of misschien iets waardevols dat hij aan een goeie prijs had kunnen verkopen maar helaas.

'Wat doe jij nou?' piepte Moon terwijl ze met afgrijzen naar het skelet keek.

'kijken of hij niks waardevols bij zich heeft, maar helaas niet' Hij keek naar de uitdrukking op haar gezicht en glimlachte vals. Hij pakte het skelet op deed alsof het weer tot leven was gekomen om haar te plagen.

Moon sprong verschrikt achteruit.
'Waah, niet doen!' gilde ze. 'Engerd,' Ze probeerde boos te kijken maar Moon moest eigenijk wel een beetje lachen.

Sorrow schoot in de lach bij haar reactie. Hij legde voorzichtig het skelet weer terug op zijn plaats en trok het deken er weer over heen. 'R.I.P.' zei hij vluchtig voor hij verder in de kamer keek.