De rots bij Okana.

Naast Okana staat een grote rots die perfect is om van s'nachts van de sterren genieten of overdag van het uitzicht. Hier komen veel jongeren om te relaxen en het gezellig te hebben. Dat komt door het vuur op de rots dat s'avonds en s'nachts altijd brand. Tenminste als het niet regent. Hoe dat komt is een raadsel.

regels en personen en level: vrij

Shimara liep met een flink tempo door Okana, met Sanou naast haar lopend. 'Sanou, je groeit veel te snel, waar is dat kleine schattige draakje nou?' Ze keek hem even aan en schoot in de lach toen hij haar met grote blauwe ogen vol onbegrip aankeek.
Opeens liet Shimara zich bij de rots neervallen. 'Even uitrusten, we lopen de hele dag al.' Zuchtte ze, alsof Sanou haar zou begrijpen.
Sanou ging naast haar liggen en rolde zich op. Eindelijk was hij rustig.

Kira had de rots al zien liggen in Okana en besloot er eens een keer te gaan kijken. Ze liep door Okana en zag dat ze niet de enige was. "Hé, Shimara" toen viel haar oog op het draakje naast Shimara "is dat nou Sanou". Ze keek vertederd naar het rustige slapende draakje.

Shimara keek op en glimlachte zwakjes naar Kira. 'Yo' Zei ze droogjes en keek toen ook naar Sanou. 'Jup, dit is nou Sanou. Je hebt geluk dat hij slaapt, geloof me.' Zuchtte ze en aaide even over zijn kop.

Kira keek grinnikend naar Sanou, als ze hem zo zag liggen kon ze zich niet voorstellen hoe druk hij kan zijn. ze ging op een uitstekend stuk rots zitten en zuchte terwijl ze haar benen strekte. Ze was nogal lui vandaag.

Langzaam opende Sanou zijn oogjes nadat hij zijn naam had gehoord en hief zijn kop op naar Shimara. 'O god, daar gaan we hoor.' Zuchtte ze en kroop een stukje naar achter. Maar goed ook, anders moest ze al het gewicht van Sanou opvangen, die nu naar de plek sprong waar Shimara een paar seconden geleden zat. Hij keek haar onbegrijpend aan met een scheve kop.

Kira keek verontschuldigent naar Shimara toen Sanou zijn oogjes opende. "oeps ik heb zeker weer te hard gepraat". Ze keek naar het draakje het deed haar denken aan koeien die na de winter de wei weer in mogen, hyperactief.

((ik ben benieuwd of ik straks nog leef, we gaan pompoen eten O.o)

Shimara duwde Sanou van zich af toen hij probeerde haar haren in zijn bek vast te pakken en schudde haar hoofd moeizaam. 'Nee... Sanou ga van me af! Nee, hij slaapt gewoon nooit zoveel, helaas... Ga van me af!' Ze had het duidelijk nogal druk met zich verdedigen tegen Sanou.

(Iew o.0)

Kira keek naar Sanou en Shimara, al was Sanou zo druk ze vond ze perfect bij elkaar passen. Ze voelde aan het ei die nog steeds veilig in haar zak zat. ik weet zeker dat je bij me past. dacht ze bij zichzelf

Na een hele tijd ontwijkend langs alle mensen in Okana gelopen te hebben zag ze uiteindelijk een lichtpuntje bovenop een hoge rots. Blij dat ze kon ontsnappen aan de drukte van de stad liep ze naar de rots toe. Die was niet bepaald stijl, maar toch was het een kleine klim. Boven zag ze twee mensen zitten. En toen ze nog iets dichterbij kwam, zag ze aan haar paarse haar dat één van de personen Kira was. De ander kende ze niet. Een stukje van hen verwijderd ging ook zij zitten. Ze pakte een stuk brood uit haar tas en daarna ook haar ei, dat, nadat ze het uit de lap van drakenhuid had gehaald, weer tot zijn normale groote zwol.

Kira zag een meisje omhoog komen, toen ze beter keek zag ze dat het Yia was die omhoog klom, het meisje van het grasveld. Ze klom naar haar toe "hé Yia, hoe gaat het met je". Ze lachte vrolijk naar haar.

Shimara duwde Sanou van zich af, waardoor hij van de rost af viel met een flinke vaart. Toch lande hij netjes op zijn poten en hij keek met onbegrip in zijn ogen omhoog, naar Shimara.
Shimara zag het niet, want ze wende haar blik af naar Kira en het andere onbekende meisje. Had ze haar niet eens eerder gezien in het dorp?

(Yia, zou je willen reageren bij "de eerste missie"? We zijn begonnen :3)

Yia keek op toen ze Kira's stem hoorde. 'Hi Kira,'Zei ze met een glimlach op haar gezicht.'Het gaat goed hoor, en met jou?' Ze keek even naar het andere meisje, maar wende zich weer tot Kira en wachtte op haar antwoord.

(Yes sir! )

"ook hoor". Ze zag haar naar Shimara kijken. "Dat is Shimara" stelde ze Shimara voor hopend dat Shimara het niet erg vond. "Shimara, dit is Yia".

Shimara keek Yia nogal doods en emotieloos aan, zoals ze bij iedereen deed als ze iemand ontmoeten. Ze stak haar hand op en maakte een peace teken. 'Yo' Zei ze droog en werd een paar seconden later had tegen de grond gedrukt door Sanou, die bovenop haar sprong. 'ITAI SANOU! ITAI!' Riep ze kwaad en probeerde hem van haar af te krijgen.

Yia glimlachte naar Shimara. 'Hi.'Zei ze. Maar toen Shimara tegen de grond werd gedrukt door wat zo te zien haar draak was, wist ze niet goed wat ze moest doen; helpen of wachten.

Shimara duwde Sanou van zich af, stelde zich snel recht om te voorkomen dat hij weer op haar sprong en trok haar kleren recht. 'Irritant, hyperactief beest.' Mompelde ze in zichzelf en keek hem even streng aan. Snel veranderde haar blik in een glimlach toen ze de grote verontschuldigende ogen van Sanou zag en ze aaide hem over zijn kop. 'Je weet precies hoe je me moet pakken hé, Sanou.' Zei ze met een glimlach en ze ging naast Kira en Yia zitten. 'Dus, Yia, woon je hier in de buurt? Volgens mij heb je ik namelijk wel eens vaker gezien in het dorp.'

Yia knikte. 'Ik woon in Osuké.'Zei ze tegen Shimara.'Jij ook toch?' Ze keek even glimlachend naar het draakje. 'Wat is zijn naam?' Vroeg ze. Ze aaide even over haar eigen ei. Hopelijk kom jij ook snel uit...

Shimara knikte even. 'Ja, ik woon op het blok bij het bos, best afgelegen van het dorp, dus heerlijk rustig. En dat hyperactive ding waar ik aan vast zit is Sanou. Pas op, als hij je mag springt hij op je telkens als hij je ziet. En, wat voor draak krijg, of heb jij?'
Sanou ging naast Shimara liggen en legde zijn kop op haar schoot. Eindelijk werd hij een beetje moe.

'Ik woon ook niet echt in het midden van Osuké, een beetje tussen de bossen en de stad in.' Vertelde ze. 'En ik krijg een zilveren draak.'

Shimara knikte en rekte zich even uit, waardoor je de botten van haar ruggenwervel kon horen kraken. 'Zilver hé? Ze zeggen dat mensen alleen een zilveren draak krijgen als ze een pure ziel hebben. Klopt dat? Heb jij denk je een pure ziel?' Ze keek haar even vragend met een glimlach aan.

Yia werd een beetje onzeker van Shimara's vraag. 'Nou...'Begon ze hakkelend. 'I-ik weet het niet...' Ze werd een beetje rood en staarde naar haar schoenen. Ze greep haar jurk vast en balde haar vuist. Ja, waarom was haar een zilveren draak toegewezen...

Shimara lachte even en klopte Yia kalmerend op haar schouder. 'Rustig maar, het was maar een grapje.'
Sanou keek even op, maar legde daarna weer zijn kop neer en sloot zijn ogen.

Yia glimlachte weer. Ze keek nog even naar Sanou, hij zag er zo lief uit, nu hij zo lag. Ze moest een beetje denken aan een klein kind, dat lag te slapen bij zijn moeder. Ze zuchtte diep en tevreden terwijl ze voor zich uit keek.

Shimara keek omhoog, naar de donkere wolken die boven hun hoofden zweefde. Waarschijnlijk vol met sneeuw, of met regen...
'Dus Yia...' Begon Shimara, 'Waarom ben jij eigenlijk een strijder geworden? Of heb je niet echt een rede?'