Het bamboe woud van Okana

In Okana staat niet zoals bij de meeste dorpen een bos, maar een speciaal woud. Een bamboe woud. De langste stelen zijn soms wel langer dan 20 meter! Het woud is dicht, dus zijn er paden gemaakt, zodat het wat makkelijker is om er doorheen te lopen. Het is er ook bijna altijd mistig, dus kan je er makkelijk verdwalen als je de weg niet weet. Vele zijn er ook in gegaan, maar niet meer terug gekomen...

Personen: Vrij, het is groot, dus maakt het niet uit.
Regels: Minstens 2 per post
Level: Vrij

Shimara stond aan de andere kant van de touw brug, nog op het blok waar het dorp Okana lag. Als ze over de brug zou lopen, zou ze uitkomen bij het bamboe woud. Ze keek emotieloos en doods naar het blok, waar een dikke mist wolk omheen zweefde. Het was vreemd, want elke keer als ze hier kwam, was het mistig in het woud.
Ze zette voorzichtig haar linker voet op de eerste plank van de brug, waarna een luid gekraak volgde en de plank brak en naar benede viel, de onbekende diepte in, waar het voor eeuwig gedoemd was te vallen.
Shimara trok een wenkbrauw op en hield zich vast aan het touw, waar ze vervolgens aan ging hangen. Dan maar zo, ze moest het woud in voor haar training. Zo klom ze uiteindelijk via het touw naar de overkant, best snel en behendig.

Zero had gehoord van de bossen van Okana maar wist dat zijn eigen honger naar kracht . I..Want more power Zegt hij verdiepend in ze eigen gedachtes verzonken. Hij wou dit als een test voor zichzelf bereiden..Maar of het nou echt ging werken. De mist die zoo dik was. De stelen die zo hoog waren. Hij had een rugtas en zijn wapen bij de hand. hij liep door en begon over de brug te lopen. De brug kraakten en piepten. En Zero wou er zo snel mogelijk over springen. Hij knalde met beiden voeten keihard op de grond en hij keek op. Er was al iemand voor hem..

Shimara keek verbaasd op toen ze een plof achter zich hoorde toen ze net op het blok aan was gekomen. Ze keek over haar schouder achter zich en trok haar wenkbrauw op. Had ze dat gezicht niet eerder gezien in het dorp? 'Uh, yo?' Begon ze maar, want ja, wat moest ze anders zeggen?

Zero flipte eerst het haar voor ze linker oog weg en hij bestudeerde het meisje. Ze was net een paar centimeter verschil qua Zero. Haar haren leken Donker roze tot Rood. Ze had heldere blauwe ogen die zo diep waren dat als je er te lang in keek je verdronk. Zero richten zich snel weer af tot haar antwoord. '' Yo..'' Hij bleef tegen over haar staan.

Shimara bekeek de jongen bestuderend met een opgetrokken wenkbrauw en hield haar wijsvinger voor haar kind, als teken dat ze nadacht. 'Ik heb jouw volgens mij eerder gezien... Jij woont toch ook in het westen?' Ze wist het bijna wel zeker! En als het niet zo was, dan stond ze nu dus mooi voor aap.

Zero ging een stukje lopen en ging naast haar staan. '' Dat is waar..'' Hij had het haar voor zijn rode oog, dus zijn witte oog was alleen te zien. ''jouw naam is..'' Vroeg hij met een ondervragende houding.

Shimara begon langzamerhand het woud in te lopen. Ze was hier immers niet om gezellig te kletsen. 'Shimara Kaburagi. Ik woon in Osuké, in het apparte huisje vlak bij het bos. Ben de gids die mensen veilig door het donkere bos loodst, zonder dat ze verslonden worden door demonen en schaduwen. Misschien weet je waar ik het over heb. En wat is jouw naam?' Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, maar hield toch een flink tempo erin.

Zero begon naast haar te lopen. '' Zero, doel : Trainen en kracht..en jij bent nu blijkbaar mijn enige hulp..'' Hij keek deze keer wel diep in haar ogen. Maar geen last om er in verdwaald te raken. Terwijl zijn eigen ogen begonnen te tranen. Hij voelde de mist opkomen, maar blijkbaar waren ze al verder dan gedacht

'Enige hulp?' Ze keek hem vragend aan. Enige hulp? Wat zou hij ermee bedoelen? Het klonk alsof hij de wereld wilde redden of iets in die richting. Ze keek even weer voor zich. Niet dat dat veel zou helpen, aangezien de mist zou dik werd dat ze niet veel verder dan 5 meter voor zich kon kijken.

Zero zag haast niets meer, de mist begon dikker te worden. Hij pakte de hand vast van Shimara. '' Gids, jij bent mijn hulp hierdoor, dus begin mij door te helpen. '' Hij zag haar helemaal niet meer hij voelde alleen haar zachte vingers die interpreteerde met die van hem.

Shimara zuchtte diep en lichtelijk geïrriteerd. 'Great, denk je een dag vrij te hebben om te kunnen trainen, moet je overwerken. Oké, waar wil je precies naartoe?' Ze voelde door de aanraking van Zero zijn hand een lichte trilling, alsof hij gespannen was.

Zero keek naar de grond en hij keek voor uit. '' Ik wil krachtiger worden..'' Zei hij en ze liepen door de mist verder. Misschien kon zij hem wel krachtiger maken. Het was tenslotte een Wraak engel. Hij liet zijn hand zachtjes over haar hand glijden.

Shimara stopte opeens met lopen na de worden en grinnikte even. Ze had eigenlijk helemaal niet door dat hij haar hand op zo een manier vast hield, want enkele seconden later liet ze hem los. 'Je hoeft alleen maar heel stil te zijn en te wachten. Het stikt hier van de beesten en dan heb ik het niet over herten en beren. Ik laat het wel even zien, als je het kan zien tenminste.' Ze ging midden in het pad staan en hield beide handen bij de handvatten van haar zwaarden.
Ergens kon je geruis horen tussen het bamboe.

Zero die ging zitten op de grond, Ze masamune in ze hand en hij zag haar niet. Hij hoorden het alleen. '' Geef me de show qua geluid..'' Hij ging zitten en deed ze ogen dicht. Afwachtend op de vreemdeling die hij opeens ze leven toe vertrouwden.

Shimara trok langzaam haar zwaarden uit de schedes toen het geluid dichterbij kwam. Toen het geluid opeens stopte, wist ze dat het de tijd was om aan te vallen. Ze zette zich met grote kracht af van de grond en sprong zo hoog in de lucht. Tussen de bamboe stelen door kwam een soort wolfs demonen beest gesprongen, maar nog geen twee seconden later, schreeuwde hij het uit van de pijn.
Bloed kon je in het rond horen spatten en een paar tellen later lande Shimara weer netjes met beide benen op de grond. 'Misschien niet de show waar je op gehoopt had, maar ik hoop dat je me begrijpt. In dit woud bast het van de demonen en schaduwen, dus als je kracht wilt opbouwen hoef je alleen maar te zitten en af te wachten. Je kan ook je zintuigen trainen, door middel van door het woud heen te lopen, goed voor je gehoor en gezichtsvermogen.'
Ze liep naar Zero toe en rekte zich even uit.

Zero die opstond haalde zijn Masamune te voor schijn en hij keek haar aan. '' Dan heb je nu 2 keuzes..of je vecht met me..of je bent vrij om te gaan..'' Hij liet zijn ogen tranen, hij had zijn wapen in ze hand. Hij hoorde overal geluiden. En je kon zachtjes de adem van de dieren om zich heen horen.

Shimara trok nu weer een wenkbrauw op, maar nu was het meer van irritatie. 'Wauw, dat klinkt nogal... on respectabel. "Vrij om te gaan" Pff, ik kan net zo goed hetzelfde tegen jou zeggen. En kan er geen bedankje meer vanaf? Als ik er niet was geweest, had je nu al lang verdwaalt geweest.' Je kon duidelijk aan haar horen dat ze wat op haar teentjes getrapt was. Je kon het niet alleen horen, maar ook zien aan de houding van haar lichaam.

Zero keek terug naar haar. '' Mag ik het dan goedmaken met een wedstrijd. '' Hij keek naar haar richting, de mist werdt dikker en dikker. ''Als jij meer monsters kan verslaan winnen doe ik een ding wat jij wilt..om het goed te maken..'' Hij flipte het haar voor ze linker oog weg.

Shimara keek hem even wantrouwend en nadenkend aan. Een gevecht zou ze niet zo snel uit de weg gaan, zeker nu niet, aangezien de irritaties alweer flink door haar lichaam gierde. 'Vooruit dan. Hopelijk overleef je het.' Zei ze grijnzend en deed een stapje achteruit.

Je hoorde de geluiden van de beesten dichterbij komen. '' en owh ja..je moet hard op tellen..'' het was stil..en opeens hoorde Zero van uit de richting van Shimara overal gesnij, en hij begon zijn wapen te pakken en hetzelfde te doen. Ik mag niet verliezen..

Shimara grijnsde even en draaide met haar rug naar Zero toe. 'No pro, moge de beste winnen.' Ze trok haar wapens langzaam en lette goed op alles wat er om haar heen gebeurde. Verliezen was geen optie. Bovendien wist ze welke wezens er hier woonde en kende ze elk pad uit haar hoofd. Dit zou niet moeilijk worden...
Opeens stak ze haar beide zwaarden uit, allebei een andere kant op. Vlak daarna hoorde je gekrijs, van de beesten tegelijkertijd. 'Dat is 2.'

Zero hoorde al een mooie begin van een slachtpartij. '' hmpf..'' Zei hij. Hij sprong in de lucht en zag 2 monsters de lucht in suizen. Hij keek naar achteren en haalde ze masamune blade op ze af, Hij sneed hun hoofden eraf, alsof een mes dwars door boter sneed. Hij plofte op de grond en keek om zich heen. '' Mooi begin..'' Hij wist dat zij het hem duidelijk moeilijk ging maken.