Het duistere woud van Trimatar

In dit woud wonen de meest gevaarlijke demonen van heel het Westen. Mensen hebben hier verhalen over verteld die zich naar mate alleen nog maar uit hadden gebreid tot de ergste verhalen. Een van de verhalen was, dat als je er langs liep je de stem hoorde van de meest geliefde die je verloren bent. Het zou je totaal gek maken, door latem draaien. Je zou het schil niet meer kunnen zien dus de realiteit en de droom.
Toch zijn er nog altijd enkele ongelovigen die zeggen dat er niets mis is met het woud en dat het gewoon verhalen zijn. Maar negen van de tien keer kwam er niemand terug die zich bij het woud had bevonden. Alleen de aller sterkste met een nuchtere geest kon de stemmen weerstaan.

Toegang: als je denkt dat jou geest nuchter genoeg is om de stemmen te weer staan, than give it a shot.
Regels: Niet spammen, niet met te veel maar dat lijkt me logish.

Dit zou de perfecte plek zijn. Alleen gekken zouden hier rond lopen, en geen van hen had de wereld nodig. Yuriko hoorde de stemmen, luider dan dat ze voor enkel oor konden klinken. Maar het deed haar niets. Ze had haar andere kant laten komen. De demoon, de schaduw.
Zonder ook maar enkele emoties liep ze door het woud. De stemmen hadden op gegeven en in de plaats van de stemmen hoorde ze nu echt gegil. Krijsen van angst, van de domme mensen die hier in waren gegaan.
Ze liep rustig verder, terwijl haar ogen groot stonden. De kleuren van haar ogen waren fel en schenen door het gehele woud heen. Over al was mist en het enige wat Yuriko zag was een on eindig pad.
Na een tijdje recht te hebben gelopen bleef ze staan. Ze keek recht tegen een enorme boom en zag een vrouw huilend voor een boom zitten. Haar kleding was gescheurd, maar Yuriko zag en rook geen bloed. Met kleine onhoorbare passen liep ze op haar af en ging achter de vrouw staan.

De vrouw had haar niet meer door, ze zat op haar knieën te huilen en te bidden voor de boom. Haar stem klonk zo wanhopig, maar het deed Yuri niks. Geen enkel gevoel van medelijden of schuld. Niets.
Met haar ogen keek ze naar de rug van de vrouw en probeerde in haar ziel te komen. Ze gaf het een kleine tik en de vrouw keek met een ruk om. Haar ogen waren rood en de tranen liepen over haar wangen. Toen de vrouw Yuriko zag vormde haar lippen tot een kleine hoop volle lach. Maar Yuriko zou haar niet helpen. Nee integendeel. Dit was een geweldig offer. Een hopeloze gestoorde vrouw, die verwachtte dat Yuriko haar zou helpen.
Haar spel met de mensen kon weer beginnen, zei ze tegen zich zelf met een enorme grijns. Ze stak haar hand uit naar de vrouw waarna ze hem eerbiedig aan pakte. Trillend stond de vrouw op en keek haar angstig aan, toch kon je een klein beetje hoop in haar ogen zien.
Abrupt draaide Yuriko zich om en zorgde dat de vrouw haar zou volgen. Zonder achter om te kijken liep ze het rechte pad weer af. Ze hoorde hoe de vrouw zo snel mogelijk achter haar aan liep en zo dicht mogelijk bij haar bleef. Maar zoals Yuriko al had verwacht hoorde zij weer stemmen, stemmen die haar gek maakte. 'I..ik hoor ze, ze komen, ze komen, ze komen', zei de vrouw terwijl ze totaal in paniek raakte.

Yuriko draaide zich om naar de vrouw en duuwde haar kin om hoog zodat ze recht in de emotie loze ogen van Yuriko keken. De vrouw stopte met hijgen, en de paniek hield op. Met open mond staarde ze haar aan en Yuriko knikte alleen. Nog steeds hield Yuriko de kin van de vrouw vast en zette ze kleine stapjes naar achter. De vrouw bleef haar aan kijken, en liep met haar mee. Steeds een grote stap naar achter volgde en de vrouw liep steeds weer mee.
Toen stopte Yuriko en bleef haar aan kijken maar liet haar kin wel los. Even raakte de vrouw weer totaal in paniek, en Yuri schudde haar hoofd. Ze draaide de vrouw de rug weer toe en liep weer verder. De paniek in de adem van de vrouw was duidelijk te horen, maar Yuriko deed niets, het enige wat ze deed was lopen, in een ritme dat de vrouw onbewust volgde.
Yuriko had in de tijd dat ze haar aan keek haar geest binnen gedrongen en liet haar nu lopen, tot ze niet meer kon stoppen.
Demonen vlogen langs hen heen maar ze deden Yuriko niets, en al kwam er een te dichtbij schoot ze een van haar Kunai werpers af. Ze waren er bijna, het was niet ver meer lopen. Na het woud zou alles heel snel gaan. Ze hoefde haar alleen te bevriezen en ze kon haar mee nemen. Zo simpel als wat.

Yuriko liet haar geest weer los toen ze uit het woud waren. De zonne stralen schenen fel in haar gezicht en ze legde even haar hand voor haar ogen. Toen ze eenmaal gewend was aan de licht stralen keerde ze zich weer tot de vrouw die in middels op de grond was gezakt. Ze kust de grond en was nog nooit zo blij geweest om het licht weer te zien.
Ze kroop naar Yuriko toe en pakte haar hand vast. Met een ruk trok ze haar hand terug en zorgde dat ze ging staan. Een valse grijns kwam op haar gezicht en ze richte haar handen op de vrouw. 'W.. wat..', riep de vrouw in paniek toen ze zag hoe ze vanaf haar voeten bevroor. 'Neee!', riep ze en ze barste uit in huilen.
Toen Yuriko klaar was tilde ze haar op met haar geest en nam haar mee naar Kyryé.
Haar eerste opdracht was voltooid.

-new-


Sorrow had er over gehoort in de herberg en had meteen besloten om het tegendeel te gaan bewijzen. Hij geloofde er niets van. Hij had zijn zwaart. Niet de duozwaarden die hij wilde. Daar had hij geen genoeg geld voor. Hij had wel 1 zwaard maar daar kon hij niet zo goed mee overweg.

Yuriko was terug gegaan naar het woud. Het woud waar ze de vrouw had eme genomen voor Kyryé, de vrouw waar mee ze ontsnapt was. Ze stond nog op een afstandje en keek met grote ogen naar het woud. Toen ze beter keek zag ze het zwarte haar van een bekende jongen. Ze probeerde op zijn naam te komen maar wist hem zo snel niet.
Ze zag dat hij richting het woud liep en met een kleine grijns op haar gezicht liep ze ook iets dichterbij. Wel met kleine stappen zodat Yuriko achter de jongen zou blijven.

Sorrow liep het reusachtige woud in met veel zelfvertrouwen. Als er idderdaad een stem zou zijn zou de oorzaak van een demoon zijn. Als dat dan weer het geval was zou hij die demoon verslaan.

Yuriko wachtte geduldig tot dat hij het woud in was verdwenen en liep toen weer met kleine geruis loze stappen achter hem aan.
Als zij de stemmen al hoorde moest de jongen ze ook horen. Alleen Yuriko kon de stemmen weerstaan wie weet Sorrow niet.

Sorrow hoorde dieper in het woud gefluisterd. Hij bleef staan om beter te luisteren maar niet veel kon hij van het gesprek opvangen. Wat hij wel hoorde verontruste hem. Dus het is wel waar... 'Lucius...Lucius... you fool, lets play a game... ' fluisterde op een zangerige toon een kinderstem. Ze klonk speels maar iets en haar stem klonk tegelijkertijd vals.

Yuriko hoorde weer de stemmen maar negeerde ze volkomen. Het deed haar niets. Ze hoorde haar moeder af en toe een kreet luiden en haar vader om hulp smeken. Maar wat had ze aan hen, niets.
Nog steeds liep ze verder met te kleine passen. Voor ieder ander mensen oog zouden ze de jongen uit het oog verloren zijn. Maar Yuriko zag hem alsof ze vlak achter hem liep. Sneller dan dit was dus onnodig.
De enige reden waarom ze hem had gevolgd was omdat ze wilde weten wat hij hier te zoeken had. Zeker ook zo'n goed zak, die zijn tijd komt verdoen om demonen en schaduwen te stoppen.

Sorrow keek wantrouwig omzich heen en trok zijn zwaart. Die demoon moest hier ergens zijn. Het zou hem niet gek krijgen. 'Lucius, lucius, waarom duurt het zo lang voordat je antwoord als ik je roep?' Hij keek kwaad om zich heen en probeerde de demoon te vinden. Geen enkel teken was te vinden dat er hier iets was. Iedere bewging, ieder geluid alles had hij opgemerkt. Nouja, niks viel er op te merken alleen maar de wind die zachtjes de bladeren van de bomen liet bewegen. 'Lucius is niet je echte naam hé?' Het lachen van kinderen was hoorbaar. Nu klonk het alsof het vlak in zijn oor werd gefluisterd. 'je naam is Sorrow... hoe zielig kan een persoon wel niet zijn om die naam te verdienen' Daar reageerde hij meteen op en draaide zich kwaad om. Waar was die vervloekte demoon. Hij beet hardnekkig om zijn tanden. Wat voor demoon kon in hemelsnaam nu de gedachten van iemand doordringen. Het was een krankzinnige kracht... wie weet. Misschien was er een mannier om het van de demoon af te pakken. Het zou idderdaad een zeer nuttig iets zijn om te bezitten.

Yuriko kon een vermakelijke grijns niet onderdrukken en keek toe hoe Sorrow in het niets met zijn zwaard rond sloeg.
Geduldig wachtte ze af tot dat ze iets zou kunnen doen. Ook Yuriko werd nog steeds omringd met stemmen maar haar emotieloze gevoel drukte deze harder weg dan dat ze aan kwamen.
Hoe kon iemand zich zo laten mee slepen door iets wat er niet was. Een stem dat alleen de wind bestuurde. Natuurlijk dacht Sorrow dat het een demoon was. Maar de stemmen die hij hoorde waren niets meer dan de wind. Wind dat opgedraaid werd in stemmen. Stemmen die je gek maakte als je er niet tegen kon.
Steeds kwam ze dichterbij de jongen, maar Yuriko wist dat hij te veel bezig was met de stemmen die hij hoorde om haar op te merken.

Sorrow was niet van plan om zijn concentratie te verliezen. Het was alleen maar af en toe dat hij vergat wat om hem heen gebeurde maar al snel negeerde hij de stemmen en zag een gestalte vlak bij hem. Hij draaide zich met een ruk om en wees zijn zwaard op Yuriko. Maar toen hij haar herkende liet hij het zakken. 'Je liet me achter!' werd er gefluisterd maar die woorden verbeet hij gewoon. Hij keek kwaad naar Yuriko. Nu was hij absoluut niet in de stemming om een gesprek te voeren met een persoon die hij amper kende. 'volg je me?' In zijn stem kon je horen dat hij achterdochtig was. Hij vertrouwde haar geen haar.

Yuriko zag zijn zwart op haar af komen en ze zette rustig een klein stapje naar achter. 'Ik wilde gewoon wat leed vermaak zien', zei ze zonder enkele emotie in haar stem.
Bij liggende redenen hoefde hij niet te weten. Met haar geest verschoof ze zijn zwaard weer en stapte weer terug.

'Sorrow... je bent waardeloos...' fluisterde een oudere jongensstem. 'je bent een nutteloos objeckt. Jij bent zelfs niet waardig om te leven. Blijkbaar beseften je ouders dit zelfs al toen je nog maar 3 was... zielig gewoon. Ze lieten hun zoon achter en noemden hem Sorrow. Ze moesten je wel heel graag hebben gezien' Hij beet hardnekkig op zijn tanden.
Hij had deze herinneringen al lang vergeten maar nu werden ze 1 voor 1 weer terug opgeroepen. Sorrow keek Yuriko fel aan. Haar woorden lieten hem iets beseffen. 'zijn jouw daden wel rechtvaardig? Wat is je doel? Waarom heb je jezelf opgegeven als een strijder wanneer je geniet van een andermans pijn...' Hij had eerder tegen haar gepraat. Toen had hij niks door gehad. Maar nu hij hier was. Nu hij enorm achterdochtig was vertrouwde hij Yuriko voor geen goud.

Nu Yuriko zo dicht bij Sorrow stond hoorde ze de zelfde stemmen als hij deed. 'Arme jongen', fluisterde ze terwijl het sarcastme er van af droop. 'Achter gelaten door je ouders..', zei ze terwijl ze om hem heen begon te lopen. De stemmen waren waarschijnlijk al erg genoeg voor hem laat staan als Yuriko er nog bij kwam om alles extra te bevestigen.
Er ontstond een valse grijns op haar gezicht. 'In de eerste instantie mocht ik je wel..', zei ze gemeend. Ze had iets anders van hem verwacht dan een strijder voor het licht. Blijkbaar zat ze fout.
'Maar nu blijg je opeens net zo zielig te zijn als ieder ander mensen wezen', zei ze terwijl ze zich zelf weer niet mee telde als mens.
Ze was geen mens. Mensen hadden gevoelens. Iets wat Yuriko niet kende en ook niet wilde kennen.
Yuriko hield haar gezicht straks toen hij de vraag stelde. 'Ik heb zo mijn achter liggende redenen', zei ze zo subtiel mogelijk.

'Hoe is het met Resi?' De vraag was plots, maar zij had ook zijn antwoord dat hij wilde weten ontweken. 'hij lag in coma of niet soms?' Hij had hem samen met Shimara gezien vlak na de aanval en hem zelfs naar het ziekenhuis gebracht maar zelf was hij niet mee naar binnen geweest. De demoon die hem zwaar had verwond had Shimara met alle plezier een kop kleiner gemaakt. De stemmen vielen hem nog steeds lastig. Dus Yuriko hoorde de stemmen ook? Was zij de oorzaak van dit alles?

Yuriko begreep niet helemaal waarom hij van onderwerp veranderde maar het maakte niet veel uit. Het was beter, beter dat hij niet verder vraagde naar haar zogenaamde achter liggende gedachtes.
'Resi.. tja, wat zal ik zeggen', zei ze terwijl haar blik even serieus was. 'Hij kan niet meer lopen, voorlopig', voegde ze er snel achter aan.
Ze keek Sorrow even door dringend aan en liet een spottend lachje klinken. 'Denk je dat ik deze stemmen ver oorzaakt?', zei ze terwijl ze hem met een kleine emotie loze grijns aan keek.
Als ze dat zou doen werd het hier echt een hel, met tien keer zo erge woorden.

Sorrow keek haar zwijgent aan. Hij kon gewoon zien aan haar dat ze het dus niet was. 'ik herhaal... wat is je doel als strijder?' Hij keek haar seriuus aan. Hij had geen zin in spelletjes. 'Sorrow.. wat doe je!' Je kon druppels horen vallen kort daarna hoorde je een zwaart weerklinken. 'wat heeft hij je ooit misdaan?!' Sorrow zijn pupillien werden groter. Als Yuriko dit niet veroorzaakte wilde dat gewoon zeggen dat ze kon mee luisteren. Hoe kon hij die stemmen in hemelsnaam stoppen. Ze mocht niet weten wat er in zijn verleen was gebeurd! Dat stond hij haar niet toe. Hij trok zijn zwaard en hield dat dreigent voor haar hals. 'vertrek...' Hij wilde zelfs het antwoord niet meer weten. Hij zou er een andere keer wel op terug komen. Ze mocht niet weten wat er zich in zijn verleden had afgespeelt.

Yuriko keek hem spottend aan. 'Ja, en je denk zeker dat ik dit geweldige vermaak laat schieten', een valste grijns kwam weer op haar gezicht.
Ze was voorlopig nog niet van plan weg te gaan.
Weer liet ze het zwaart met haar geest zakken en bleef staan. Haar gezicht stond strak en luisterde vrolijk mee met alle stemmen. Zelf hoorde ze nog wat stemmen van haar eigen verleden die nog steeds alle moeite deden om binnen te dringen, maar Yuriko negeerde ze. Het was zo simpel om deze nep stemmen gewoon te negeren.
Ze zou het aan hem kunnen vertellen maar dat zou in een klap alle lol verpesten.

Sorrow richte hardnekkig zijn zwaard op en weigerde het nog één maal te laten zakken. 'ik waarschuw je.' siste hij kwaad. 'Sorrow, doe dit niet!' - 'Lucius, Lucius, zero, zero, Sorrow, Sorrow.' klonk het zangerig. 'wat ga je doen? weet je zeker dat je dit op je geweten wilt hebben?' - 'Yuriko! vertrek!' Hij werd steeds kwader en kwader. En hoe kwader hij werd hoe meer hij het vergat dat de stemmen niet echt waren. Door Yuriko vergat hij te beseffen dat hij niet naar de stemmen mocht luistren. Het mocht niet, maar zijn woede zorgde dat hij zijn concentratie verloor. 'dwaas!! wat is de bedoeling, denk je wel eens na voor je iets doet' - 'Lucius, Lucius, Zero, Zero, Sorrow, Sorrow' - 'bakka! gebruik je verdomde kracht niet om te moorden!, hoe dom kun je zijn! Je verdient het zelf niet om te leven!'

Yuriko grijnste weer vals. 'Sorrow nu herinner ik het me weer', zei ze terwijl ze hem uitdagend aan keek.
Ze verzette kleine stappen naar de linker kant en zuchtte. 'Waarom zou je naar deze nep stemmen luisteren?', zei ze toen ze toch maar had besloten hem te helpen. Ze mocht hem opzich wel. Hij was niet zo'n goed zak als het leek.
'Luister naar de ware klanken van de stemmen.. het is gewoon de wind', zei Yuriko terwijl ze haar schouders op haalde alsof het niets was.

'ik weet, maar..' Hij probeerde zich weer te concentreren op het feit dat het niet echt was. De stemmen vervaagden na een paar enkele seconden. Hoe had hij kunnen vergeten dat het maar gewoon een truuk was om de mensen gek te krijgen. Hij balde zijn vuisten. Hij was idioot geweest om zijn emotie's niet onder controle te houden.

Aan de ene kant vond ze het jammer dan ze al zo snel had ingegrepen, aan de andere kant had ze een klein gevoel van trots. Trots dat ze dit domme mensen wezen geholpen had.
'Dus, wat was dat allemaal', zei ze met een nieuwschirige ondertoon.