De oude Kerk van Trimatar

Vlak bij het enorme plein van Trimatar, staat een grote oude kerk. De ruiten zijn ingeslagen en de wijzers staan stil, om precies 12 uur. In de klok zit een enorme barst. Sommige zeggen dat de naam van de oude klok "Big Bang" is, maar vele geloven dat niet. In de kerk staan nog oude houten bankjes, onder het stof. Kraaien en raven zitten er veel en natuurlijk wonen er ook een paar kerkuilen. Sommige krijgen het voor elkaar om in de kerk te komen en naar boven te klauteren, de toren in. Vanaf de toren heb je een prachtig uitzicht, over bijna heel Trimatar.

Personen: Niet meer dan 5, het is moeilijk om in de kerk te kunnen komen
Level: Maakt niet uit.

Kira stond stil voor de oude kerk. Het was duidelijk te zien dat zijn glorie jaren voorbij waren. Ze keek omhoog naar de toren, er zaten veel kraaien op de muur. Wat zou het uitzicht mooi zijn vanaf de toren. Ze gluurde door een gebroken raampje, eigenlijk wilde ze naar binnen gaan en omhoog klimmen. Ze keek naar de oude deur die nog maar half in zijn scharnieren hing. Ze kon hem makkelijk open duwen als ze wilde en wat hield haar tegen. Ze liep naar de deur toe en duwden hem open, gelijk werd ze opgeschrikt door een paar raven die luid kraaiend opvlogen.

Yuriko die nog steeds fijne plekken aan het op zoeken was in het Westen waar ze vond dat ze nu al lang genoeg gezeten had liep langs de oude kerk. Zonder er verder aan dacht aan te besteden wilde ze weg lopen. Toch trok de kerk haar aandacht en ze keerde zich er even naar toe.
Haar ogen gleden over de oude kerk heen en even liep er een rilling over haar rug en voelde hoe deze plek iets duisters had. Iets wat Yuriko aan trok. Zonder er nog bij na te denken liep ze naar de deur die ze onder een aanraking open liet gaan.
Binnen was het donker en het rook er muf. De trilling van een ander persoon was zacht te horen in een echo. Yuriko keek even om zich heen om te kijken of er iemand was maar ze zag niets.
Met geruisloze stappen liep ze verder. Normaal gesproken zou ze met haar rode ogen alles om zetten in runtge, maar deze keer genoot ze van de duisternis. En zelfs zonder haar rode oog kon ze alles nog prima zien.

Kira voelde een rilling over haar rug lopen, het was toch wel erg donker. Maar ze liet zich echt niet afschrikken voor wat duisternis. Ze liep langs de oude kerkbanken en voelde een vlaagje wind door de kerk gaan alsof iemand een deur had geopend. Ze draaide zich langzaam om, ze keek rond maar door het duister zag ze niemand. Ze liep verder en keek naar het orgel dat nog helemaal intact leek te zijn. Ze liep de trap op die naar het orgel liep, terwijl ze liep lette ze goed op de grond om te zorgen dat ze niet met haar voet in een spleet terrecht kwam. Toen ze heelhuids alle gaten en scheuren van de trap had overleeft liep ze naar het orgel. Ze drukte op enkele toetsen. Het geluid dat het voorbracht was zwaar en hol dat overal in de kerk weerkaatste.

Yuriko liep weer verder met kleine geruisloze stapjes. Haar vinger gleed over de stoffige bankjes en ze liep in een van de bank paden in tot dat ze aan het einde van de banken kwam. Ze ging rustig zitten en keek naar een groot maria beeld dat onder het stof was verborgen.
Even sloot ze haar ogen alsof het nog niet donker genoeg was. Haar adem werd iets zwaarder maar wist zich daarna weer te herstellen in een rustig ritme van in naar en uit ademen.
Toen ze het org hoorde sprongen haar ogen open en keken recht naar het altaartje waar hij op stond. Het lange paarsen haar kwam haar op een vage manier bekend voor. Ze duuwde zich op hoog en liep naar het linker kerk pad. Vanaf de zeikant zag Yuriko hoe ze de toetsen in drukte.
Rustig zonder dat haar passen hoor baar waren liep ze naar haar toe.

Kira keek om zich heen. Ze had het gevoel dat ze bekeken werd, maar doordat ze niet zulke goede ogen als Yuriko had in het donker zag ze niemand. Ze ging verder met spelen, nouja spelen ze drukte gewoon wat toetsen achter elkaar in.

Het geluid dat ze speelde had geen melodie, geen ritme, geen mooie klank. Een woord niet aan te horen. Geïrriteerd versnelde Yuriko haar pas en zette zonder ook maar enkele moeite haar voeten neer op de trap die de weg leidde tot het altaar.
Zonder ook maar iets te zeggen liep ze naar haar toe en bleef achter haar staan. Geruis loos, zonder woorden, want ze wist dat ze snel genoeg om zou kijken omdat mensen slimmer waren dan te denken dat er niemand was. Mensen voelde elkaars aan wezigheid. Hadden gevoel waar ze soms niet en soms wel op vertrouwde.
Ook al intuitie genoemd. Maar de meeste menselijke wezen vertrouwde daar niet op.

Kira wist het zeker er stond iemand achter haar. Ze speelde nog wat en draaide zich met een ruk om, haar hand omklemde de dolk in haar broekzak. Toen ze Yuriko zag klemde ze haar hand nog steviger om de dolk heen. "wat doe jij hier" siste ze kwaad. Terwijl ze dat zeu dacht ze aan het café, waar ze voor het laatst Resi gesproken had.

Yuriko's ogen stonden emotie loos en keken recht door haar heen. Een mensen wezen had op zijn intuitie vertrouwt. Ze lachtte even in haar hoofd.
'Ik kwam alleen even melden dat je orgel spel niet om aan te horen is', zei ze monotoon.
Ze bleef haar strak aan kijken. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze haar had gezien maar haar gezicht kwam bekend voor. Ze probeerde het terug te halen maar het leek in groot zwart gat.
De kleuren van haar ogen staalde zacht hun kleuren uit en bleven Kira emotieloos aan staren. Het was bijna beangstigend hoe weinig emotie er in haar ogen stond, Maar het was onnodig, het was nutteloos om ook maar enkele emotie te tonen.

Kira keek haar strak aan. "speel jij maar". Ze kon zich niet voorstellen dat zei, een emotieloos wezen. -Kira zag haar als een emotieloos wezen.- Mooie klanken uit het orgel zou kunnen krijgen. Ze stond op zonder verder iets te zeggen. Ze hield haar dolk nog steeds vast.

Yuriko die jaren lang bezig was geweest met muziek ging zonder iets te zeggen op de kruk zitten die voor het orgel stond.
Ze zuchtte even. Domme actie, dacht ze over Kira en een kleine grijns was niet te onderdrukken. Ze liet haar vingers over de toetsel glijden, de toetsen die Kira had aan geraakt zaten deels niet meer onder het stof maar de nieuwe stukken die Yuriko aan raakte maakte haar vingers bedekt met een grijs laagje.
Ze bedacht een stuk wat mooi zou kunnen klinken op een orgel. Eigenlijk was het net een piano en ze ging in haar hoofd een mooi piano stuk af.
Toen ze de eerste toetse in drukte, vulde de oude kerk zich met een zuivere klank. Yuriko knikte tevreden en liet haar vinger zweven over de toetsen en speelde een prachtig lied dat voor 4 minuten de gehele kerk vulde met het prachtige en zuivere geluid van het orgel.

Kira stond met open mond te luisteren. Die klanken, zo zuiver, zo mooi.
Dit had ze dus echt niet verwacht. "Niet slecht" zei ze alleen maar.

Yuriko wist dat ze het beter vond dan niet slecht. Het menselijk brein was zo door zichtig zo simpel te lezen.
Het enige wat ze deed was knikken en ze stond weer op. Weer keek ze haar emotie loos aan, ze wist hoe ze speele en ze hoefte niet trots te zijn dat ze dit zo had gespeeld. Ze had nooit trots gevoeld voor haar pianospel.

Kira liep weg, met elke zenuw gefocusd op Yuriko. Wat haar betreft was het gesprek afgelopen. Tenminste als je het al een gesprek kon noemen. Ze ging opzoek naar de trap van de toren. Want dat was haar oorspronkelijke doel.

Yuriko keek haar vaag aan. 'Raar persoon', mompelde ze in haar zelf. Ze keerde haar de rug toe en liep naar een deur. Ze wist niet wat er achter de deur zat, wat het nog interessanter maken.
Ze liet haar vinger over de deur heen glijden en stopte bij de stoffige deur knop, ze wikkelde haar hand om de knop heen en draaide hem zodat er een zachte klik klonk. Een klein duuwtje deed de deur open gaan en toen ze naar binnen keek zag ze een enorm Maria beeld. Om het Maria beeld stonden honderde kleine gedoofde kaarsjes. Deze plek had iets, iets wat Yuriko niet kende. Een raar gevoel in haar maag, iets warms.
Ze liep naar binnen en nog meer warmte omhulste haar. Als of deze hele plek besmet was met goed heid.

Zo slecht als de ogen van Kira waren in het donker, hoe goed haar oren waren in het donker. Ze hoorde wat Yuriko zei. Met mooite hield ze zich in, ze mocht Yuriko niet. Ze liep om het altaar heen, ze struikelde over iets en klapte met een plof op de grond. Een grote wolk stof waaide op. Ze hoeste van het stof in haar mond en keek waar ze over gestruikeld was. Het was een hendel, nieuwschierig trok ze eraan. Er kwam geen beweging in, ze trok nog harder. Ze hoorde wat kraken maar geen beweging.

Yuriko hoorde plotseling een luiden bonk en werd even wakker geschud van te warme plek. Ze keek even de deur uit en zag hoe het meisje op de grond lag. Snel liep ze het kamertje uit waar ze zo ie zo al niet van plan was om te blijven. Ze liep weer zonder moeite het trappetje op die leidde naar het altaar richting Kira.
'Gaat het?', zei ze monotoon.

Kira keek verbaasd op "ehh ja, het gaat wel" zei ze verrast. Weer trok ze aan de hendel, geen beweging in te krijgen. "weet jij wat hier onder zit?". Ze keek geiriteerd naar de hendel.

Yuriko knikte en staarde naar de de hendel. Waarom vroeg ze hoe het ging? Waarom praatte ze uberhaupt tegen haar? Ze schudde haar hoofd. 'Ik heb geen idee', zei ze weer zonder enkele emoties in haar stem.
Ze keek weer even naar het meisje, ze wist niet eens haar naam. Ze kende haar niet eens. Waarom stond ze hier nog. Ze moest weg lopen. Toch bleef ze staan en keek haar emotieloos aan.

Kira stond op, er was wat veranderd aan Yuriko. "ik ben Kira". Stelde ze zichzelf maar voor. Ze voelde zich niet helemaal op het gemak bij het meisje zonder emoties

Yuriko keek haar verbaast aan. Alsof ze haar gedachtes kon lezen. Maar waarom zou ze haar naam vertellen. Waarom zou ze hier überhaupt blijven. Ze keek even om zich heen en zette zich klaar om te vertrekken. Toch hield iets haar tegen en ze bleef staan
'Yuriko', zei ze monotoon.

Kira keek haar aan "waarom zou je hier blijven, als je veel meer kan doen dan praten". Ze had het gevoel dat Yuriko eigenlijk weg wilde, maar iets haar tegenhield. Ze keek haar strak aan

Yuriko's ogen veranderde tot spleetjes Hoe durfde ze. Hoe durfde ze haar bevelen op te leggen. Ook al was het geen bevel, het voelde zo. Yuriko had het gevoel dat ze weg gestuurd was. 'Waarom spreek, als je je eigen woorden niet eens begrijpt', zei ze kil.
Ze keek haar niet meer aan. Geen enkele blik van Yuriko was haar meer waardig.

Kira hief haar handen overdreven naar de hemel "O god, help me. Ze wilt me niet meer aankijken, laat staan praten". Het sarcasme droop van haar stem af. Hoe kon zo'n meisje zich zo gedragen, kil en kwaad. vroeg ze zich af.

De ogen van Yuriko begonnen op te lichten. Dit was de druppen. Dit ging te ver. Een valse grijns kwam op haar gezicht. 'Laten we een spelletje doen', zei ze terwijl ze zich weer naar haar terug draaide. 'Het spel is heel leuk, voor namelijk voor mij', zei ze terwijl de grijns zich steeds meer uit breidde.
Ze boorde met haar gedachte een weg door Kira's ziel en liet haar de vreselijkste dingen zien. Ze maakte haar gedachte gek zou haar pijn laten lijden die niet meer te verwoorden zou zijn. En dat alleen met haar geest.