Het Theecafétje in Trimatar

Zen had wat rond gevraagd of er ergens een goed theecafé was.
Ja, dus.
Hij sloeg de hoek om, zoals hem werd verteld.
Toen hij eenmaal "Trimatar" las ging er een wenkbrauw omhoog.
Rare naam, ik hoop maar dat het een beetje een goed theecafé is..
Hij zuchtte even besloot daarna toch maar naar binnen te gaan omdat hij anders toch niets te doen had.
Toen hij eenmaal binnen was werd hij warm ontvangen.
Er liep vliegensvlug een mager mannetje op hem af, "Een tafeltje voor een?" vroeg hij met een piep stemmetje.
Zen knikte afwezig en keek ondertussen het cafeetje rond.
Het mannetje begon naar een klein tafeltje, achter in het café, te lopen waarnaar Zen hem met miezerige stapjes volgde.
Het mannetje legde daarna een menu kaart neer.
Zen ging languit zitten en bekeek de menu kaart waarnaar hij zag dat het mannetje inmiddels al weer weg was; op weg naar de volgende gast.

Met een grote blos op haar wangen kwam Mia het Theecafétje binnen. Ze kwam hier vaker doordat ze bevriend was met de eigenaar, een klein appart mannetje. Ze hield van apparte mensen, die waren leuk en vaak nog ook lekker creatief. Terwijl ze zag hoe meneer dehlhé op haar af kwam gewaggelt haalde ze haar sjaal van haar nek af. ''Hallo'' hoorde ze hem blij zeggen, ''Hey!'' antwoorde Mia fleurig. Ze trok haar jas uit en hing die bij haar sjaal aan de kapstok op. ''Waar heb je nog een leuk plekje?'' vroeg ze vervolgens.

Zen hoorde zacht een stem in de verte.
Hij vond het al verdacht dat hem alleen díe ene stem opviel.
Het moest iemand zijn die hij kende, bedacht hij ineens.
Maar hij was bang dat het Mia was, maar zo nieuwsgierig dat hij was; keek uiteindelijk toch op.
Mia. Mia. Mia. Facking hell.
Hij werd ineens helemaal rood, niet wetend waarom, en keek de andere kant op.
Damn, damn, damn it.

''Nou.nou'' herhaalde meneer Dehlhé, ''daarachter, in het hoekje zitten de leukste tafels, en de alleeners.'' Mia grinnikte en schudde een lok uit haar gezicht, ''ik ben geen alleener'' zei ze grijnzend. Ze wandelde verder door naar achtere en stak haar hand half om naar Delhlé als bedankje voor zijn hulp. Ze wist waar de kaarten lagen dus plukte die uit een kas terwijl ze naar het achterste van het cafétje liep.

Zen keek even op om te kijken op Mia hem had herkend.
Tot zijn schrik zag hij dat ze zíjn kant op kwam lopen.
Kut!
Hij keek vliegens vlug om zich heen en stak zijn hand op, een teken dat hij had besloten wat hij wou drinken.
Hetzelfde miezerige mannetje kwam snel op hem aflopen, "Heeft u kunnen kiezen?" piepte hij.
Zen knikte geïrriteerd, door dat pieperige stemmetje van hem, 'Ja, gelukkig wel,' zei hij sarcastisch. 'Vanille thee, graag,' volgde hij haastig.
Nu moest hij er nog voor zorgen dat Mia hem niet herkende, hij gaf het mannetje een flauw glimlachje maar die veranderde al in een strak streepje.
Het mannetje speelde wat met zijn vingers en knikte waarnaar hij snel naar de keuken liep.

Mia hield de kaart vast in haar beide handen terwijl ze hem vluchtig voorbij liep. Vaag herkende ze zijn gezicht maar ze was zo druk bezig met andere dingen dat ze niet echt op het idee kwam om iets te zeggen. Het tafeltje achter hem was vrij en daar plofte ze dan ook neer. Ze legde haastig de kaart neer en pakte vervolgens een klipje uit haar tas waarmee ze een lok naar achtere vastklipte die de hele tijd voor haar oog viel. Ze zag hoe meneer Dehlhé van een jongen man wegliep en naar de keuken wagelde. Op dat moment herkende ze zijn gezicht en lachte ze even zacht.

Zen zag uit zijn ooghoek dat Mia hem even later pas door had.
Hij draaide zijn hoofd weer om naar haar.
Schonk haar een spottend glimlachje en keek het cafeetje weer rond.
Moest hij ook weer hebben.
Dat ene kutwijf moest hij weer tegen komen.
Hij kon er zó niet tegen.

Mia grinnikte en opende de kaart. Ze wist dat hij haar niet mocht. Dat was niet specifiek haar schuld dus maakte ze zich er geen zorgen om. Oppervlakkig bladerde ze de kaart door, ze wist niet echt wat ze moest kiezen... Na een tijdje getwijfelt te hebben koos ze maar wat, iets wat ze totaal niet kende. Dat zou dus grappig worden. Mia richte geen blik meer op Zen, als hij spottend ging doen hoefde ze geen contact met hem.

Zen keek achterom, wachtend op het mannetje die hem bediende.
Toen hij zag dat het mannetje op hem afliep verscheen er een opgeluchte glimlach op zijn gezicht.
Hij zette de vanille thee, met een koekje, trillend voor hem neer.
Zen knikte naar hem, 'Bedankt,' gromde hij zachtjes.
Het mannetje legde een bordje met een bonnetje op de tafel neer; de rekening en liep weg.
Zen nam een klein slokje van zijn thee en voelde zich langzaam warm en kalm worden.
Mia even helemaal te vergeten en besloot hier vaker te komen, zonder Mia tegen te komen dan.
Hij graaide wat in zijn zak en haalde een aantal muntjes uit zijn zak waarnaar hij die op het bordje met het bonnetje legde.
Hij klemde zijn handen om de mok en maakte daarna zijn koekje open waarnaar hij die in zijn thee doopte.

Mia bestelde het bij Meneer Dehlhé toen hij net bij zen langs was geweest. Geduldig wachtte ze op haar drinken, wat het dan ook was. Toen ze de bestelling vertelde aan Dehlhé had hij haart, raar grijnzend aangekeken. Geen goed teken dus. Grijzend zat Mia daar. Vast een raar gezicht, een meisje dat grijns inzichzelf.

-New-

Mia herinderde zich het nog goed, het was ongeveer een week geleden. Ze kwam binnen, ging zitten en zag Zen. Zijn naam veroorzaakte een pijn steek in haar hart. Aan die dag in het bos wou ze eigenlijk niet denken, het was slechts 2 dagen geleden. Katherina, de dochter van meneer Delhe, kwam aan gelopen. ''Mia!'' riep ze kinderlijk, ''Leuk dat je er bent!'' Ze viel Mia om haar nek en knuffelde haar kort. ''Papa vertelde me dat je er was!'' Mia knikte vaagjes en probeerde te glimlachen. ''Zin om iets te gaan doen?'' vroeg ze moeizaam aan Katherina.