Het bergweidje bij Trimatar

Na een lange tijd lopen, kom je ergens helemaal boven aan een berg. Er staat een enorme boom en de rest van het veld bestaat uit het groenste gras dat je maar kan bedenken. Ook staat er allemaal kleine witte bloemetjes die het gehele veld op vrolijken.
Er staat meestal een koel briesje en het is er niet al te warm aangezien je best in de hoogte zit. Maar je kunt er wel altijd een prachtige zons ondergang zien.

Regels: Méér dan twee posten in je post vak, want ik laat hem nu echt verwijderen als je weer met ini mini zinnetjes komt!
Toegang+Level= vrij.

Resi was op onderzoekings tocht getrokken, hij had deze dag al heel wat gelopen. Het was tegen de avond, en het leek Resi wel een ideaal moment om te gaan slapen. Hij wou deze keer eens in de buiten lucht overnachten; dat leek hem heerlijk.
Hij had een soort oud onbekend ding gevonden. Een apparaatje, met daarop de tekst I-pod Nano. Zeker een dingentje van "de voorouders" er kwam geluid uit, had Resi gemerkt. Hij had zich dood geschrokken toen hij opeens een mannen stem uit het ding hoorden komen.
Maar eigenlijk vond hij de muziek geweldig, soms ging het snel, en soms heel langzaam.
Mensen die een hele reeks woorden in een onbekende taal achterelkaar konden zingen; Resi herrinderden het woord niet zo goed meer; Rib? Rap? Het zou wel.
Hij kwam uiteindelijk uit bij een klein weidje, met zacht gras, en overal gekleurden bloemetjes, dit was perfect.
Hij liet zich in het gras ploffen, en zetten zijn "I-pod" aan.
Dat rare ding was zo geweldig op zulke momenten.
Overal muziek! Waar je ook gaat! Die voorouders waren geniaal!

Yuriko kwam van de andere kant aan gelopen. Totaal vermoeit. Het zweet stond op haar voor hoofd van de kange klim tich die ze had moeten maken om hier uit te komen. Toen ze eenmaal tegen de rug van de enorme boom aan keek zuchtte ze opgelucht. Eindelijk was ze er.
Ze liet zich vermoeid tegen de boom aan zakken en het weidje werd gevult met zacht gehijg. Ze veegde snel het zweet weg en toen ze eenmaal rustig zat stond ze opeens met een ruk op. Het enige wat in haar gedachte op kwam was; 'Resi is hier'.
Met snelle passen liep ze achter de enorme boom vandaan en zag Resi in het gras veld liggen. Een kleine grijns ontstond op haar gezicht ookal wist ze niet of wat ze ging doen nu wel zo gepast was na alles.
Met kleine, bijna onhoorbare stappen liep ze naar hem toe en toen ze eenmaal voor zijn voeten stond, sprong ze vrolijk boven op hem. 'Resi!', zei ze lachend en ze keek hem met twinkelende ogen aan.

Resi draaide zich om, en glimlachten vrolijk toen hij Yuriko zag, hij stak zijn hand op.
'Yuri-Chan,' hij had zijn haat gedachtes na de vorige keer van zich af gezet,
het was verkeerd van hem om dat te denken.
Hij hield van Yuriko, en gunden haar haar liefde,
'kom eens, kijk!' hij hielt de I-pod omhoog, 'dit heb ik gevonden!'

Yuriko keek verbaast naar het rare ding wat Resi in zijn handen had en tikte op het schermpje. 'Wat is het?', vroeg ze terwijl ze nog altijd totaal in de ban was van het apparaatje wat Resi in zijn handen had.
Eigenlijk was Yuriko helemaal niet blij of echt opgewonde over het ding. Het liefst wilde ze bij hem huilen vertellen wat voor doms ze alle maal had gedaan. Maar ze durfde niet. Ze durfde niet te vertellen wat voor doms ze allemaal had gedaan. Alleen omdat ze bang was dat Resi zijn trots en vertrouwen in haar zou verliezen.

Resi haalden zijn schouders op 'weet niet', en rukte het ding uit haar handjes en gooiden hem naar achter, 'maar het is nooit zo belangrijk als jij bent, wat is Yuriko.., zit het even niet mee..,' Resi voelden zich stom, dom. Maar hij wou zoveel zijn voor Yuriko. Hij wou zo'n goede broer voor haar zijn, zo'n lieve zorgzame broer, en zij zijn zusje. Hij misten haar, hij misten haar van vroeger. Zo lang geleden, maar toch zo dichtbij. Elke avond dacht hij er even aan, aan vroeger. Voordat dit alles was, toen ze klein waren, echt klein.
Toen kon je nog met simpele dingen duidelijk maken dat je boos was; als je met je voetjes op de grond stampte en riep 'Nou hoor!', of als je verdrietig was; gewoon het op een brullen zetten, of als je blij was en wou zeggen dat je van iemand houd; een knuffel geven, en zeggen dat je van die gene houd. Als een normaal mens van een ander normaal mens houd.
Hij wist best wat er met Yuriko was, hij begreep het. Maar het maakte hem niet uit, het ging om Yuriko. Ze zou in zijn ogen nooit iets fouts kunnen doen, nooit. Ja wel, één ding. Bij hem weg gaan, en hem alleen achter laten. Hij zou zich rot naar haar zoeken, overal zou hij gaan zoeken. Dorpen zou hij uitkammen, troepen vermoorden, bossen kappen, allemaal om haar weer terug te vinden.
En het maakte hem niet uit hoe; het maakten hem niet uit waar, het maakten hem niet uit met wie, en het maakten hem niet uit of het wel eerlijk is of niet.
Hij zou naar haar zoeken,
hij zou van haar houden.
Altijd. Dat is een belofte,
ondanks hij zo goed dood was in zijn gevoel voor andere, voor Yuriko zou dit gevoel nooit sterven.
Tenzij zij dat vroeg, dan zou dat gevoel sterven. Voor altijd.
Hij wou dat hij dit kon duidelijk maken, zonder haar te claimen. Zonder haar tot last te zijn, zonder dat iemand het raar zou vinden. Hij probeerde..
Zo hard..
Een goede.. broer te zijn.

Yuriko keek hem snel aan, in die seconde dat ze hem aan keek vlogen haar gedachtes door haar hoofd. Ze wilde het niet zeggen, ook al wist ze diep van binnen dat Resi er niet boos om zou worden. Ze schaamde zich alleen maar.
Hoe kon ze vertellen aan Resi dat ze vreemd is gegaan met Heath. De gene die hij ook leuk vond. Ze was zo bang dat hij boos zou worden, haar een slet zou vinden. Maar dat zou hij nooit. Toch was Yuriko bang.
Ze wist dat ze niet kon liegen over het gene wat hij vroeg. Ze wist dat ze nooit een enkele leugen tegen Resi kon vertellen.
Er ontglipte een diepe zucht en haar hersenen waren een chaotise letter soep. Snel keek ze weer naar de grond en beet zachtjes op haar lip, diep nadenkend hoe ze in godsnaam moest gaan beginnen.
'Ik eh..', zei ze na enkele minuten. Yuriko wist niet wat ze moest zeggen, of ze uberhaupt wel iets moest zeggen. Of dat ze alles gewoon moest ontkennen. Maar dat was weer liegen en dat kon ze ook niet. Waarom was ze zo dom geweest? Waarom had ze zich mee laten slepen door verkeerde gevoelens. Nu moest het er uit komen ook.
Yuriko keek hem weer aan en zuchtte. 'Ik ben vreemd gegaan..', mompelde ze haast onverstaanbaar. Met wie kon ze niet zeggen, ze kon zijn naam niet meer haar mond uit laten.

Er ging even een koude vlaag door Resi heen, ondanks hij dit had geweten; ondanks hij had geweten. Het had zien aankomen, al vanaf het begin. Het deed hem in het diepst van zijn hart nog steeds deed het pijn.
Het besef. Het zeker weten, en de hoop dat het niet zo was moest verdwijnen.
'D-dat.., dat...' stamelde Resi even, 'ik hou van je,'
sprak hij alleen maar, hij pakte Yuriko's hand, 'het maakt me niets uit, ik hou van je, het maakt me niets uit..,'
hij glimlachten naar Yuriko, 'het maakt me niks uit..' beaamde hij weer, hij trok Yuriko tegen zich aan, en verstopte zijn neus in haar hals.
'Al zou je met honderd mannen tegelijk gaan..,'
Resi glimlachen even zacht bij die woorden, 'oké..Honderd is wel een beetje veel..'
Resi had even geen gedachten; over wat hij deed, over wat er nu eigenlijk aan de hand was.
Hij wou gewoon één ding duidelijk hebben; dat hij van haar houd.
En dat ze niet hoeft te vrezen dat hij ooit boos op haar zou worden,
wat ze ook was,
waar ze ook was
wat ze ook deed.
Met wie.
Nooit.

Yuriko staarde weer naar de grond. Ze wilde haar tranen tegen houden bij de gedachte dat ze Ayase zo veel pijn zou doen. En niet te vergeten Heath, maar ze kon het niet.
Tranen liepen over haar wang en rolde van haar wang af. Ze wilde Resi niet aan kijken. Niet laten zien dat ze huildfe. Ze voelde zich zo zwak. Iets wat ze niet wilde zijn. Ze wilde een vechter zijn. Ze wilde dat aan Resi laten zien. Ze wilde geen zwakke, domme Yuriko laten zien die aan het huilen was.
Snel veegde ze de tranen weg, maar ze bleven komen. Steed meer tranen liepen over de bleke smalle wangen van Yuriko. Het leek alsof ze bevroren en als kleine parels op de grond kwamen.
Ze voelde zich zo klein, zo nutteloos en verkeerd in deze grote wereld waarin ze nog altijd achter haar broers rug wilde schuilen.

'Stil maar,' feluisterden Resi zacht, hij streek haar door haar haren, hij wist zelf hoe stom het klonk.
Om mensen te troosten, en te zeggen dat het wel goed komt, als je niet eens zelf weet wat je er echt over moet denken.
Hij had geen zin om er overna te denken wat Yuriko nu werkelijk had gedaan, en al helemaal geen zin in boos op haar zijn, en haar weer kwijt raken.
Want Yuriko was zijn alles, hij wou haar niet meer kwijt. Hij wou haar hier in zijn armen houden,
zich groot voelen. Zich trots voelen, maar hij zou zich nooit trots voelen als Yuriko verdrietig was,
'je hoeft niet verdrietig te zijn, het komt goed.., niemand is boos, niemand.., shht..' allemaal leugens.
Allemaal maar mooie woordjes, leugens. Resi deed wat hij altijd had gehaat; liegen.
Hoe zou Ayase zich voelen, en Heathcliff? En hoe moest hij zich nu voelen?
Hij had duidelijk aangegeven dat hij Heath persoonlijk wel zag zitten.
Maar dat was nu net het probleem; zowat iedereen zag Heath wel zitten, dat wist Resi heel zeker.
'Stil maar, het is maar liefde, dat is niet belangrijk, niemand heeft ooit gezegd dat je niet van meerdere mag houden,' Resi drukte Yuri nog wat steviger tegen zich aan, 'niemand.., is je waard, Yuriko..Jou hart ligt niet in de liefde*,'
Resi had gelijk, Yuriko was duister; daar lag haar hart. Niet in de liefde, niet in de romantiek.

((*Laat mij je even opweg helpen naar de weg naar super evil. ))

Yuriko voelde zich niet goed, zo raar. Waarom loog Resi? Waarom vertelde hij niet de waarheid. Ze was geen klein kind meer.
Ze kreeg een raar gevoel van woede in haar maag. Kwaad woelde ze zich uit zijn armen en keek hem fel aan. 'Het komt niet goed!', riep ze overstuur. De tranen rolde nu over haar wangen heen.
'Niets komt meer goed!', ze probeerde de tranen weg te vegen. Ze te laten stoppen maar het werkte niet.
Ze wilde weg. Terug naar het oosten, maar die rot draak kon niet vliegen. Ze werd woedent. Op alles.
Maar nog het meest op het feit dat Resi tegen haar loog.
'Waarom lieg je Resi?!', schreeuwde ze kwaad. Haar ogen spuuwde vuur en keken hem nog altijd woedend aan. 'Iedereen is boos op me!', de tranen rolde nog steeds over haar wangen en leken niet meer te stoppen. Ze wilde weg van deze ellende. Het gevoel dat ze Ayase verloor. Heath weg was.
En nog het ergste; dat Resi loog. Hij loog gewoon.

Resi schrok van de plotselinge woede van Yuriko, een soort stukje werd uit hem gerukt. Een stukje liefde,
'Nee ik lieg niet! Alles is ooit goed gekomen! Zelfs goed komen ter wel het eigenlijk niet anders kan dan het goed komen! Maar dan in de slechte manier! Alles kan goed komen!'
er liepen tranen van onmacht en woede over zijn wangen, omdat hij zelf ook wist dat sommige
dingen niet goed kwamen.
'Je gelooft me niet he? I-Ik zou nooit tegen je liegen!'
Resi schokte, hij stond verbaast van zijn eigen woorden.
Hij zou nooit liegen.., nooit.
Waarom deed hij dat dan..

Yuriko stond kwaad op en keek hem woedent aan. 'Het komt niet meer goed Resi Shadoe', siste ze hem toe. Ze legde na druk op zijn achter naam. Een achter naam die anders was dan Yuriko.
Hte leek alsof ze hem van hem scheidde. Alsof ze zei dat hij niet meer haar broer was.
Net toen ze weg wilde lopen keek ze hem nog een keer kwaad aan. 'Nu lieg je weer.', zei ze zonder enkele emoties. Een stem, een blik die ze gebruikte bij haar grootste vijanden. Bij de meest gehaatte personen.

Resi schrok even, hij deed een stap naar achter.
Er glinsterden iets in zijn ogen, wat daarvoor nog een zachte lieve glans was, was nu een kei harde bonk metaal. Alsof zijn gevoelens opgesloten waren, in zijn lijf. 'Zegt de grootste leugenaar, het meisje dat te slap is om voor haar gevoelens uit te komen en zich verstopt achter een duister masker,' hij siste, en liet een stuk metaal de grond uitschieten, die hij vormde tot een dolk. 'Zielig,' snoof hij haar toe, en spuwgde voor haar voeten.
'Minder waardig, leugenaar,' hij deed dreigend een stapje vooruit, 'monster,' weer een stapje, 'moordenaar.'
Hij liet de dolk vallen, zijn ogen bleken een andere kleur te krijgen. Alsof met deze woorden al het kleur in zijn ogen veranderden, in één grijze massa verdriet en ellende.

De woorden die hij zei brokkelde het laatste stukje hart af dat ze had. Het laatste beetje liefde. Zijn woorden deden haar zo veel pijn. Resi was niet meer trots op haar. Hij was boos op haar. De woorden drong hard en pijnlijk haar hersen cellen binnen
Haar hele lichaam bevroor en haar huid werd nog bleker dan dat hij al was. Elke traan die langzaam over haar wang probeerde te rollen bevroor na enkele seconde. Het liefst viel ze nu leterlijk dood neer.
Ze wilde vluchten. Ver weg. Zoals ze altijd deed. Vluchten voor haar fouten.
Maar ze kon niet meer bewegen. Ze kon hem alleen maar aan staren. Staren met haar ogen gevult met pijn.
Onbeschrijvelijke pijn.

Resi staarde Yuriko aan, 'H-het spijt me..Yuriko Kukoi,' hij keek naar de grond, hij kon haar niet blijven aankijken,
'het spijt me voor wat ik zei, en alles wat ik hierna nog ooit tegen jou zou zeggen, voordat we straks echt uit elkaar worden gescheurd, onze levens, en onze gewoontens, onze liefde en al de dingen in ons leven die we deden, wil ik je nog voor de laatste keer zeggen; zelfs als alles niet meezit, je de wereld terroiriseerd en je het duister zelf bent, en je op een dag mij door mijn hart steekt, ik wil dat je weet.., dat ik van je gehouden heb, en dat ik trots op je ben geweest, en dat ik je nooit zou vergeten, zusje..'[b]
Resi had nog nooit zo diep gesproken in zijn leven, met zo veel emotie.
Zijn laatste woorden waren gezegd,
het was gedaan.
Nu zouden ze ieder, hun eigen weg door moeten gaan. Niet meer zij en zij, en nooit meer voor elkaar,
het enige wat ze nog zouden delen, was pure haat.
Hij draaide zich om, dit was het moment dat yang en ying uit elkaar vielen,
yang; mannelijk en licht.
ying: Vrouwelijk en duister.
Het licht kon niet schijnen zonder duisternis. En duisternis was blind zonder licht om tegen te vechten.

Yuriko staarde naar de grond en ontdooide langzaam. Al zijn woorden het raakte haar. Het raakte haar zo diep dat ze het gevoel had dat ze elk moment dood kon gaan door een kogel van woorden die Resi had afgeschoten.
Ze kon niets zeggen. Hoe graag ze ook dezelfde woorden terug zei. Ze kon het niet.
Ze keerde hem de rug toe. Het laatste wat ze Resi liet zien. Haar rug. Zonder woorden, zonder vaarwel liep ze met grote stappen weg. Niet meer boos, niet meer verdrietig. Totaal emotieloos. Precies zoals Yuriko was.
De duisternis. Emotieloos. Het niets. Iets waar mensen voor vreesde. Een kant die ze zelf had gekozen.
Maar diep van binnen wist ze dat ze Resi terug ging zien aangezien hij niet weg bij haar kon en ook niet wederzijds.

einde D;