De oude Kerk van Trimatar

Kira begon te zweten toen de beelden haar gedachte binnen drongen. Ze zag haar zusje die langzaam verdronk, haar ouders die zichzelf ophingen, zijzelf die in een oneindig diepe put viel en nog veel meer vreselijke dingen. Ze begon sneller te ademen "wat ben je aan het doen!" Gilde ze. Kira keek haar fel aan terwijl de gedachtes steeds dieper in haar ziel wortelde. Ze wist dat ze wat moest doen, zich niet overgeven aan Yuriko's kunsten. Ze spande zich in en greep Yuriko bij haar schouders. Ze tapte energie af, genoeg energie om de ergste gedachtes uit haar hoofd te bannen. "wat ben je aan het doen" siste ze giftig.

Yuriko liet haar hand bevriezen tot haar pols en keek haar met een grijns aan. 'Leuk spel he', zei ze terwijl ze een vlase lach liet ontglippen.
Het was weer haar spel. Kira was haar pion. Ze grijnste in haar zelf. Haar mensen spelletje, het spelletje met de domme wezens. Een spel dat je pas kon spelen als je zelf geen mens meer was, of teminste geen mens meer voelde.

"heel leuk" antwoorde Kira nu zonder enige emotie. Op dat moment voelde ze een felle kou tot haar pols. Ze liet uit reflex een bliksemstraal in Yukiro's maag terecht komen, waardoor Yuriko enkele seconde uitgeschakkeld zal zijn. In die tijd ontdooide ze met enkele schokken haar hand en sprong ze op een kerkbank waardoor ze nu boven Yuriko uit torende. "wat een spel hé".

Yuriko voelde hoe de bliksemstraal haar maag komen maar liet geen enkel grijntje zien van pijn. Yuriko zou nooit toe geven aan pijn, ze zou zich nooit laten stoppen door een beetje pijn. Al helemaal niet van deze miezerige mensen.
Ze grijste weer vals toen ze na een enkele seconde weer hersteld was. Dit was een leuke pion om mee te spelen. Heel leuk. Ze keek haar kil aan en zuchtte even toen ze Kira in een oogfits omhoog zag springen.
'Je bent zo ie zo al groter dan me, dus verspil geen moeite', zei ze kil. Zonder dat Kira het zou merken liet ze de ondergrond van Kira bevriezen waardoor het zo glad werd dat ze wel moest uit glijden.

((ik zie nu een tekenfilm effect voor me :p))

Kira wankelde en zag te laat dat haar ondergrond was verijsd. Ze gleed weg en viel met een flinke klap op de grond. Van binnen gilde ze van de pijn, maar ze liet niets merken aan Yuriko. Dat verdiende ze niet. Ze stond op en keek woedend naar Yuriko "wat wil hiermee bereiken, als je mij dood komen ze achter jouw aan". Haar lichaam stond gespannen, elke vezel lette op de bewegingen van Yuriko. Ze verweet zichzelf dat ze nog nooit een gevecht had gehad, ze had zichzelf nog nooit zo moeten verdedigen en dat werkte op dit moment flink in haar nadeel.

Yuriko's valse grijns was niet meer van haar gezicht af te schrapen. Ze was zo dom, ze had geen enkele techniek. Het was bijna te makkelijk om haar te vermoorden. Toch zou ze het niet doen, haar spel uitlaten lopen tot dat ze zou smeken te stoppen.
Ze hukte bij Kira neer en liet haar vinger even over de grond glijden. Uit haar vinger kwam een klein laagje ijs. 'Wat ik er mee wil berijken', zei ze met een gemeen lachje. 'Ik wil jou duidelijk maken dat je niet zomaar sarcastishe opmerkingen over mij kan maken'.
Ze had een cirkel van ijs op Kira heen gemaakt en grijnste. 'En natuurlijk, hou ik van spelen'.

Kira wist dat Yuriko wilde dat ze om genade zou smeken. Dat zou ze nooit doen, haar die lol gunnen. Ze zou vechten, ze zou zich verdedigen zoals ze vroeger deed tijden Capoeira. In feite was capoeira en spel en een gevecht ook. Dat oppep praatje in haar hoofd sloeg nergens op, dat wist ze zelf ook wel maar het hielp wel. Ze pakte haar boog en haalde een paar pijlen tevoorschijn. "Dat was me al duidelijk". Er waren kleine schokjes te zien tussen haar haren. Ze sprong over het ijs heen"dacht je echt dat zo'n laagje ijs me tegen hield"

Haar pas geslepen Kunai's begonnen opeens erg van pas te komen. Ze was opgestaan en keek Kira emotieloos aan. Hoe vaak ze wel niet op eigen kracht had moeten vechten tegen de gevaarlijkste mensen uit het oosten. Voor haar zelf had moeten zorgen toen ze op de straat leefde. Ze liet zich niet in maken door dit mens, dit zwakke mens die dacht dat ze kon vechten. Die dacht dat ze enkele techniek had.
'Hmm het laagje ijs was meer bedoel als een..', zei ze terwijl ze de juiste woorden zogt. 'Special effect', zei ze met een enorme grijns en ze liet haar vinger langs de Kunai gaan. Een klein wondje ontstond op haar vinger en in een mum van tijd berijkte de bloed druppel de grond.

Kira keek naar de Kunais en haar neerbuigende grijns. Ze voelde er geen angst voor, ze was in die enkele minuten zelfverzekerder geworden. "wat wil je ermee doen, gooien?". Het kon haar niet schelen wat ze ermee deed. Ze spande haar boog, maar liet haar pijl niet gaan hoe graag ze het ook zou willen. Ze keek haar aan "gaan we nog lang door met het spel of gaat er nog wat gebeurt inplaats van om elkaar heen draaien". Haar boog fonkelde van de electriciteit fonkjes die haar vingers liet tintelen.

De kunai werpers brandde op de huid van Yuriko onder haar mauw. Haar ogen stonden nog steeds emotieloos, en met de zelfde emotieloze blik keek ze Kira door dringend aan. Weer liet ze haar geest binnen dringen in haar ziel. Weer liet ze haar de ergste beelden zien. Ze pijnigde haar ziel, en deze keer nog een graadje meer. Deze keer zo erg dat ze de gedachtes niet zo snel weg kon zetten.
'Tuurlijk gaan we verder met mijn spel', zei ze terwijl ze haar spel onderdrukte. Ze liet haar Kunai's draaien in haar hand. 'Het spel is alleen een heel stuk aangenamer voor mij..', ze hield haar arm gereed en grijnste even. 'Dan voor jou'. Een van de Kunai werpers schoot onder haar mauw vandaan en sneed langs Kira's arm.

Als reflex op de kunai en de beelden liet ze de pijl los. De pijl vloog recht op Yuriko's hart af. Ze wist niet of ze de pijl nog kon ontwijken, waarschijnlijk als ze hem al optijd zag zou de pijl net als bij haar haar arm schampen. Zelf dook weg voor de vreselijke beelden in haar hoofd, maar het hielp niet. Let er niet op. Ban ze uit je hoofd. Haar hoofd voerde een strijd tegen de pijn van de beelden en tegen haar gezonde verstand. Ze trok weer energie uit Yuriko weg, ze moest niet gek worden. Niet door Yurkio. Ze bande de gedachte 1 voor 1, weer dankzij de energie van Yuriko. Dit gebeurde allemaal in de enkele seconde dat de pijl weg vloog.

Yuriko's lachte vals en liet meer en meer gedachte komen die haar gek zouden maken. Ze leek niet meer te stoppen. Ze leek wel gek te woorden van haat. Het was Yuriko niet meer. Het was geen mens meer. Maar alles kwam terug toen Yuriko de pijl moest stoppen. Met haar geest liet ze hem stoppen en liet ze Kira los.
Ze was nog niet klaar met haar. Met haar geest draaide ze de pijl om en schoot hem recht in haar been af. Zonder enige emotie in haar ogen liep ze naar haar toe. Ze draaide een half rondje om Kira en stopte bij haar rug. 'En begin je het spel al leuk te vinden?', zei ze terwijl ze haar hand tegen haar rug neer zetten. Een enorme kou liet ze door haar handen heen gaan en stopte bij haar rug. Ze zou haar kunnen bevriezen, ze zou haar nog maals gek kunnen laten worden. Maar een ding was zeker. Ze zou haar eigen spel niet verliezen.

Kira had het gevoel alsof ze drie dagen achter elkaar in een achtbaan had gezeten. Ze had er genoeg van, al haar haat tegen haar was erger geworden zo erg dat ze haar wilde vermoorden, gewoon kil vermoorden. Nog heel even zal ze het spel meespelen, nog enkele seconden zal ze de kou op haar rug tolereren. De pijn in haar been voelde ze niet eens, de adrealine was sterker. Ze wachte nog heel even.
Met een ruk draaide ze zich om en greep ze haar dolk vast en greep Yuriko vast. De opgekropte woede in haar lichaam vond een uitweg. Ze hield de dolk tegen de nek van Yuriko "Ja ik vind het spel heel leuk" siste ze. Ze sloot haar gedachte af voor yuriko weer hetzelfde trucje uit zal halen.

Bij de aan raking voelde Yuriko haar woede, ze voelde hoe ze pijn tegen probeerde te gaan en de kou probeerde te negeren. Ze voelde wat ze ging doen en ze zou haar het laten doen. Het was allemaal deel van haar spel.
Yuriko voelde voelde hoe het koude ijzer haar nek aanraakte en ze grijnste emotieloos. 'Ga je me nu vermoorden?', zei ze terwijl ze al haar krach op de dolk richtte die ze met haar geest langzaam maar zeker van haar nek af haalde.
Ze moest veel krach gebruiken aangezien de dolk zwaar was. Het vermoeide haar voor enkele seconde.
Toen ze zich weer redelijk had hersteld kwamen haar twee Kunai messen weer te voorschijn. Ze liet te Kunai's bedekken met een laagje ijs en grijnste.
'Ik hou ook erg veel van mijn spel', bij elk woord dat ze uitsprak kwam ze dichterbij Kira en ze liet de Kunai langs haar haar snijden.

Kira voelde dat haar dolk werd weggedrukt. Ze wist dat ze uit moest kijken. Ze begon het spel door te krijgen, gedachte was Yuriko's sterkste punt. Ze voelde de Kunai langs haar haar glijden. Ze voelde dat enkele lokken op de grond vallen. Dan moet ik weer naar de kapper. Dacht ze bijzichzelf, waar die gedachte vandaan kwam wist ze ook niet. "dat dacht ik al" antwoorde ze. Terwijl ze dat zei liet ze zich op de grond vallen en haakte haar benen in die van Yuriko waarnaar ze haar benen introk. Waardoor yuriko wel moest vallen. dan komt capoeira toch nog vanpas

Yuriko zag hoe het haar de grond bereek. Kira hoefde er niet bang voor te zijn het was gewoon wat extra's. Yuriko hield namelijk van extra special effects. Ze grijnste weer zonder enkele emoties.
Het groene oog van Yuriko begon zijn werk te doen. Haar groene oog had invloed op haar vecht stijl. Toen Kira haar voeten haakte sprong ze net een seconde eerder naar achter op haar handen. 'Mijn geest is niet alles wat ik heb', zei ze terwijl ze weer op haar benen sprong.
Geen seconde nadat ze stond vuurde vanuit onder haar mauw nog een Shuriken op haar af dat recht op haar keel afging.

Kira zag hoe de Shuriken op haar af ging, dit had ze als 1 van de weinige dingen wel getraind. Elke dag jaar 1 en jaar uit, alleen niet met shurikens maar met stenen, ach het was bijna hetzelfde. Ze liet zich naar achter op haar handen vallen en zwaaide haar benen omhoog. Ze trapte de shuriken precies in het midden omhoog en draaide door waardoor ze weer stand terrecht kwam. Ze keek triomfantelijk naar de shuriken die in 1 van de balken is blijven hangen. Nu was zij degene die grijnste, ze pakte een paar pijlen en spande haar boog. Vastbesloten als Yuriko dichterbij kwam of een andere beweging maakte ze de pijlen af te schieten. De pijl in haar been was er ondertussen uitgevallen, maar doordat het geen ader had geraakt bloede haar been nouwelijks.

Yuriko keek emotieloos toe hoe Kira haar boog spande. Zo zou hem kunnen stoppen dus hoefde ze geen angst te tonen. Ze hoefde ook geen valsen blikken meer te werpen, alles was zo duidelijk als wat. 'Je wint niet in mijn spel', zei ze zelf verzekerd.
Haar rode oog hield de pijl in de gaten, volgde elke beweging. In een refelx schoot ze twee ijspegels op haar af. Totaaal onverwachts. Uit beidde vingers kwam er een. Gelijk daarna sprong ze een andere kant op zodat als Kira de pijl zou afschieten hij haar niet zou raken.

"hoogmoed komt voor de val" zei ze met enige spot in haar stem. vanuit haar handen door de pijl schoten 2 bliksemstralen richting de pegels. Ze hoorde hoe hoe de pegels versplinteren terwijl ze Yuriko bleef aankijken. Ze ademde in en schoot 2 pijlen af richting Yukiro. Zij was net als Kira een beginneling met magie, ze wist gewoon zeker dat ze ze niet allebei terug kon schieten. "misschien kan ik niet winnen, maar ik ben niet van plan te verliezen."

Door de actie van Yuriko glipte de pijlen net langs haar heen. Een kleine vermoeide hijg ontglipte uit haar mond. Even stond ze leunend op haar ene arm terwijl er een druppel zweet van haar hoofd afgleed. 'Jij maakte me zo', zei ze kil. 'Door jou achtelijke opmerkingen heb je het voor je zelf verpest', ze nadrukte haar zin en ging weer overijnd staan.
'Wat denk je, dat je me kan vermorden?', ze lachtte spottend. 'Dat je me pijn doet met die .. zielige pijltjes van je'. Langzaam begon ze naar haar toe te lopen. Haar ogen stonden nog altijd spottend. Spottend voor Kira's zwakke vecht pogingen, aanvallen en voor al de woorden die ze uit bracht.
Langzaam maar zeker kwam er een schaduw achter haar. Een van de opdracht gevers waarmee ze sprak in de mist gordijnen. Een grijns kwam weer op haar gezicht. 'We hebben bezoek', zei ze terwijl ze een blik naar de schaduw wierp.

Kira keek naar de pijlen die Yuriko voorbij gingen en bedrukte een reeks scheldwoorden. Ze liep naar achteren zodat er een kleine afstand tussen Yuriko en Kira bleef. "Wat ben je van plan" zei ze met een ongemakkelijk gezicht toen er een schaduw tevoorschijn kwam. Ze was al aardig vermoeid aan het raken en als er nog een schaduw bij kwam wist ze niet of ze het wel zal redden

Yuriko's valse grijns kwam weer terug. Je kon bij de schaduw voelen dat hij ook een kleine maar toch emotieloze grijns op zijn gezicht had staan. Zijn duisternis maakte deze kerk nog donkerder en angstaanjagender.
Yuriko keek naar de vermoeide Kira. Dit was haar spel. Niemand kon dat winnen. 'Ik dacht dat je wel van spelletjes hield', zei ze nog steeds even kil en emotieloos. Ze wierp haar blik op de schaduw en gaf een knikje. 'Dit is Kaniku', zei ze terwijl ze haar blik weer naar Kira wierp.
Bij het horen van zijn naam kwam Kaniku iets dichterbij en zweefde nu naast Yuriko.

Kira keek naar Kaniku en Yuriko zonder dat er een emotie van haar gezicht te lezen was. Ze was moe en het zal niet lang duren voor ze het opgaf, maar iets in haar trots hield haar tegen om nu op te geven, ze was niet van plan om Yuriko dat pleziertje te geven. "kan je het niet meer alleen aan, heb je een schaduw nodig om je te helpen." zei ze hatelijk. Ze had er genoeg van om een speelbal te zijn van Yuriko ze had zowiezo genoeg van het spel, maar het zag er niet naar uit dat Yuriko snel zou stoppen.

Yuriko zuchtte overdreven diep. 'Kira, waarom heb je zo veel eer', zei ze terwijl ze haar kil aan keek. 'Je bent niets, niets beters dan een pion van mijn spel', zei ze terwijl er enige ongedult in haar stem te horen was. Zelf zou ze niet stoppen met haar spel totdat Kira haar zou smeken te stoppen.
Kaniku brabbelde wat onverstaanbaars, iets wat Yuriko wel kon verstaan maar Kira waarschijnlijk niet. Tenzij ze had geleerd om met schaduwen te praten. Yuriko knikte en wreef in haar handen.
Ze wierp een valse blik op Kira en liet een spottend lachje gaan. 'Zie het als een kleine hulp, ik speel namelijk graag vals', zei ze met een veel te zoete stem. 'Het is tenslotte mijn spel', bij deze woorden schoot de schaduw in een oogflits naar Kira en omhulste haar zo strak dat ze zou stikken.

Kira kan met doden praten, maar met schaduwen praten kan ze niet dus ze keek geiriteerd naar het gebrabbel. Op dat moment vloog de schaduw naar haar keel, ze probeerde het af te weren maar ze greep in het niks. Ze hapte naar adem en keek kwaad naar Yuriko, niet van plan om te smeken. Ze voelde wat electriciteit door haar lichaam stromen, haar lichaam begon statisch te worden. Wie weet kon de schaduw er niet tegen.