Het duistere woud van Trimatar

'gaat je niks aan..' momeplde hij op redelijk kwade toon. Ze wist al veel te veel naar zijn zin. Ze had hem gewoon gevolgt om hem te zien lijden. Hij keek haar met een scherpe blik aan toen hij er aan dacht dat ze leven niet verdiende. Maar al snel liet hij die gedachte vertrekken. Ze was een strijder. Miliah zou niet zo maar de eerste de beste als strijder toe laten... maar toch.

Yuriko voelde zich lichtelijk beledigd door de kwade blik. 'Ik kan je hier ook achter laten zodat de demonen je helemaal gek maken', zei ze terwijl ze zich al had omgekeerd. 'Beetje dankbaarheid kan geen kwaad', haar stem klonk kil maar tegelijkertijd emotieloos.
Waarom zou ze hem niet achter laten? Zonder haar zou hij de weg terug toch niet weten. Even onstond er een valse grijns op haar gezicht en plannen gierde door haar hoofd. In een totaal andere richting liep ze weg. 'Deze kant', zei ze zonder enkele emoties.

Nu was Sorrow ook beledigd; 'wat denk je wel niet? Dat ik niet weet hoe ik hier weg geraak?! Ik had je hulp trouwens niet nodig! Het is in de eerste plaats zelfs helemaal jouw schuld dat ik concentratie verloor voor je eigen plezier!'

Yuriko gniffelde vals. 'Ja wat jij wilt', zei ze met een spottende ondertoon. Het maakte niet meer uit wat hij zou zeggen. Zolang hij maar volgde.
Ze leide hem steeds dieper en dieper het woud in en langzaam maar zeker kwamen er weer stemmen terug. Yuriko voelde hoe de stemmen langs haar hoofd suisde en het werd deze keer moeilijker om het te negeren.
Toch lukte het haar, maar het was nog maar de vraag of Sorrow er ook tegen kon.

Sorrow keek steeds achterom. Hij wist dat het de andere kant uit was maar hij wile weten wat Yuriko probeerde te doen. De stemmen bleven stil. Zijn verleden had hij achter zich gelaten. Het had even weten terug te dringen naar zijn heden maar nu hij niet afgelijd werd door Yuriko was het geen probleem. Hij geeuwde. Zolang ze maar niet te diep in het bos zou gaan wandelen was het ok.

Yuriko keek nog eens achter om en zag dat Sorrow haar nog steeds volgde. Een kleine ontzichtbare grijns kwam op haar gezich. Steeds dieper en dieper liep ze het woud in. Toch bleef haar nieuwschierigheid in de lucht hangen.
'Lucius, Lucius, Zero, Zero, Sorrow, Sorrow', zei Yuriko pesterig.

Sorrow sloeg hard met zijn vuist op haar hoofd. 'wat probeer je nu eigenlijk? Waarom lopen we steeds dieper het woud in? of ben je verdwaald?'

Yuriko deed snel haar hoofd op zij zodat zijn vuist er net langs vloog en gniffelde weer vals. 'Lucius, Lucius, Zero, Zero, Sorrow, Sorrow', vrolijk huppelde ze verder steeds het zinnetje achter elkaar te zeggen.
'Hebben je ouders je achter gelaten', zei ze met spot in haar stem. Ze liep achter uit en keek hem grote pesterige ogen aan.
'Kom dan Sorrow, come and get me', nog steeds huppelde ze vrolijk rond steeds dieper en dieper het woud in.

Sorrow zuchte verveelt. 'klein kind...' mompelde hij. Hij draaide zijn rug naar haar om en liep weg. 'je verspeelt mijn tijd..'

'O doe ik dat, kom nog maar eens uit dit woud', zei ze terwijl ze midden op het pad ging zitten. Ze waren zo diep dat er alleen het stuk waar hun op stonden nog zichtbaar was. Yuriko was allerlei kleine padjes afgegaan wegen door kruist.
Ze grijnste vals en veegte haar jurk af. 'Dus ga je me nog vertellen wat er met al je koos naampjes aan de hand is', zei ze spottend.

Sorrow keek om. Zijn ogen waren helder blauw. 'sorry, jouw nieuwsgierigheid is niet mijn probleem.' Hij draaide zich weer om en liep terug. Hij had nooit problemen gehad om in het donker te kijken.. Zelf wist hij niet waarom.

Yuriko verplaatste zich zelf in zijn geest en liet hem langzaam stoppen. 'Je komt er niet uit hoor, we zijn veels te diep. Het zou je dood worden', zei ze terwijl ze zijn geest weer los liet.
Yuriko was ondertussen opgestaan en in de tijd dat ze zijn geest vast had achter hem gaan staan. 'Lucius, Lucius, Zero, Zero, Sorrow, Sorrow', fluisterde in zijn oor en ze liep voor hem uit.

Sorrow keek haar emotiloos aan. 'waarom wil je persé weten over wat er in mijn verleden is gebeurd?'

Yuriko draaide zich om en keek hem even met een lege blik aan. 'Omdat ik nieuwschierig ben én ik houd van leed vermaak', zei ze met een valse grijns.

Sorrow trok zijn zwaard en maakte een snee in haar arm. 'wel, dan zijn we met twee. Alleen zie ik liever bloed. En waag het nog eens mijn geest binnen te dringen en ik zorg er voor dat je in de woud sterft.

Yuriko voelde geen pijn. Het enige wat ze zag was de rode warme vloeistof. Met haar jurk depte ze het rustig weg en zuchtte. 'Vond je het niet leuk dan', zei ze met een valse grijns.
Ze keek hem weer diep aan en verplaatste zich weer in zijn geest. Even liet ze hem zien wat ze net gehoord had. Alle maal vage kleine stukjes zocht ze op zijn gedachte en liet ze aan hem zien.
Rustig liep ze weer verder. Haar Kunai was in de aanslag voor als hij weer iets zou doen.

Sorrow kon het met gemak tegenhouden. 'je aanvallen hebben geen enkel nut meer op mij' Hij keek haar aan en drong haar geest binnen. Hij dwong haar te stoppen. 'je bent namelijk niet de enigste die hier dat spelletje kan spelen...' Hij hield een pop in zijn handen met een rode koort rond de nek gestrikt. De kleur rood had het door het bloed. Yuriko's bloed en het glinsterde in prachtig de schemering.

((Je overige kracht is voodoo, wat Yuriko nu doet kan alleen met telekinese))

((De basis van Voodoo: Nu kan je allen nog de basis. Pijnigen door middel van poppen, contact met geesten hebben en lichaamsdelen besturen.))((maar ik heb hier en daar wel een foutje dat ik moet verbetren x3, pas het gwn ff aan))

((okee))

Sorrow kon het met gemak tegenhouden. 'je aanvallen hebben geen enkel nut meer op mij' Hij keek haar aan en drong haar geest binnen. Hij dwong haar te stoppen. 'je bent namelijk niet de enigste die hier dat spelletje kan spelen...' Hij hield een pop in zijn handen met een rode koort rond de nek gestrikt. De kleur rood had het door het bloed. Yuriko's bloed en het glinsterde in prachtig de schemering.