Het Woud van Ussawaka

Met snelle en vlugge passen liep Shimara door het woud, met een lijstje in haar hand. Met en vermoeide en geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht keek ze naar het lijstje. Gestreepte paddenstoel... rode drakenklauw... Damn Yukira, waarom moet je perse al deze rot plantjes hebben! Dacht ze geïrriteerd, terwijl ze verder liep opzoek naar de platen die ze voor haar zus moest vinden.
Gelukkig was het minder moeilijk aangezien er achter de namen plaatjes stonden van hoe ze eruit zagen. Maar... Shimara liep nu al 2 uur en ze had nog niks gevonden! Zat ze eigenlijk wel in het goede woud?

Wind stond stil en vogels stopte abrupt met hun vroege morgenlied en vlogen angstig zo snel ze konden weg. Roofdieren zoals wolven en lynxen rende zo snel ze konden over het terrein, zo ver mogelijk bij de duistere sfeer vandaan, die dwars door je ziel heen leek te snijden. Doodse stilte... doodse stilte betekende de laatste tijd maar één ding, gevaar voor eigen leven.
Alsof ze uit het niets kwam, zweefde Kyryé nog geen 5 meter bij Shimara vandaan. Het rosé harige schepsel zag ze weer, voor een twee keer nu. Die keer had ze samen met haar mensen vriendje haar aandacht weten te trekken. Ze was haar aandacht na die tijd zeker niet helemaal verloren. Dit mensen wezen trok haar aan, net als een paar andere strijders.

Shimara kreeg opeens het gevoel dat alle lucht dat in haar longen zat uit haar lichaam getrokken werd. Haar ogen stonden groot van verbazing en schrik, maar vooral onbegrip overheerste in haar blik. Wat... wat had de Engel hier in godsnaam te zoeken? En, belangrijker nog, waarom staarde ze op zo een vreemde manier naar haar. Het voelde niet goed, de sfeer al helemaal niet. Die gaf haar het gevoel alsof ze in een bak met water zat. Een afgesloten bak, waarin steeds meer en meer water kwam, ze tegen de bovenkant geduwd werd en met moeite naar zuurstof moest happen, terwijl het water dat haar steeds moeilijker maakte. Onbewust liet ze haar hand afglijden naar één van haar zwaarden, wachtend tot wat er komen ging.

'Aliancé Kaburagi... Dit is precies de reactie die ik van je verwacht had. Je bent net als je ouders vroeger waren,' zei ze kil en emotieloos. Haar blik gleed af naar Shimara haar hand, die zenuwachtig haar zwaard vast pakte. Precies, wat ze verwacht had. Maar, één ding bleef een vraag voor haar. Ze had eigenlijk ook wel verwacht aangevallen te worden en dat ze dan zou vluchten. Maar, ze bleef hier maar roerloos staan, met angst die bijna als watervallen uit haar ogen stroomde. En toch, zag ze niet alleen angst, maar ook iets van... iets onbekends? Ergens kreeg ze daardoor een slecht gevoel bij. Dit mensen wezen was misschien niet zoals die andere, Sorrow, die ze later ging gebruiken. Was dit wezen een dreiging voor haar en moest ze haar doden, voordat zij dat bij haar kon doen?

Shimara keek haar eerst vragend aan, maar toen het goed tot haar door drong hoe ze haar noemde, smolt haar angst weg en maakte ruimte voor woede. Ze werd kwaad en leek te vergeten dat dit wezen haar kon doden door slechts met haar ogen te knipperen.
'Noem mij niet zo, je weet niks van mij. Wat moet je hier eigenlijk, moet je geen dorpjes verwoesten of iets dergelijks?' ze betrapte zichzelf erop dat ze misschien iets te agressief en fel sprak, maar liep geen greintje spijt zien.

Kyryé trok haar beide wenkbrauwen op en zette voorzichtig haar voeten op de grond, waarna ze haar vleugels in klapte. 'Zo zo, dat is nog eens een onverwachte reactie. Ben je misschien levensmoe dat je zo een toon aan slaat? Dan kan je ook gewoon vragen of ik je leven wil laten eindigen, want dat doe ik maar al te graag hoor,' sprak ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Ook al wekte dit mensen wezen haar aandacht, ze moest oppassen en goed eraan denken met wie ze te maken had.

Shimara deed een stap achteruit, maar hield haar gezicht nog steeds in dezelfde plooi. Misschien was het inderdaad niet zo verstandig om zo een brutale toon aan te slaan tegen haar. Maar, wat moest ze dan doen, gewoon een beetje roerloos blijven staan als een standbeeld? Nee, zo was zij niet. Ze zou niet nederig tegen dit wezen gaan doen als ze dan toch zou sterven. Maar, wat moest ze dan nu eigenlijk gaan zeggen? Woorden schoten haar te kort en ze kon op het moment alleen maar staren.

Kyryé toverde een vuile grijns op haar gezicht. Dezelfde walgelijke grijns die ze zo vaak had als ze met mensen een spelletje speelde die ze meteen al aan het winnen was. 'En dan zijn ze altijd stil. Mensen zijn zulke zwakke wezens. Ze vrezen de dood. Zielige wezens,' siste ze vals. Eigenlijk wilde ze Shimara uitlokken om te kijken hoe ver ze kon gaan en wat ze zou doen als ze kwaad werd. Zou ze verstandig en laf zijn en zich inhouden, of roekeloos en haar aanvallen?

Shimara trok een wenkbrauw op van verbazing en keek haar strak aan. Angst probeerde ze zo goed mogelijk weg te laten vloeien. Wat ze nu dus aan het zeggen was, was complete onzin. Mensen waren niet zwak, niet allemaal tenminste.
'Waarom verspil je je tijd dan aan die zogenaamde "zwakke mensen wezens". Heb je dan niks beters te doen?' daar ging ze weer, brutale vragen stellen zonder echt na te denken over wat ze zei.

Kyryé keek strak naar Shimara. Ze had overduidelijk een kort lontje en nogal een groot temperament. De geruchten over een jonge vrouw met rood-roze haar was dus waar... Maar, als alle geruchten die ze gehoord had van haar onderdanen, zou het dan ook kunnen dat...
'Zo, Aliance... Ik heb gehoord over je "dappere eerste helden daad". Waarom heb je die arme jongen van die bende vermoord? Wil je zo graag dat Maliah Stealnail en de rest van de Raad er achter komt dat jij niets meer bent dan een vieze, vuile moordenares. Een vurige, kille en emotieloze moordenares, net als ik? Wil je zo graag zijn net zoals ik? Dat kan ik op een veel makkelijkere manier voor je regelen hoor,' zei ze met een uitdagende bedoeling.
Wat zou er gebeuren als Shimara aanviel? Ze was roekeloos, dat had ze een keer gezien. Maar, wat ging ze bij haar doen? Misschien rende we wel wijselijk weg?

Die woorden... zo kil en koud... zo emotieloos en toch zo vals tegelijkertijd. Hoe deed Kyryé dat toch, hoe kreeg ze het voor elkaar woorden zo op je in te spelen, dat ze toch emotie kregen, zonder dat ze dat zelf deed?
Het leek wel alsof er iets in Shimara knapte. Haar ogen die ooit blauw en helder waren, vulde zich met woeden en werden rood als bloed. Haar haren zo roze als ze eerst waren, werden rood en leken net op vlammen.
Eigenlijk wilde ze met haar handen naar haar zwaarden grijpen, maar dat deed ze steeds als ze kwaad was. Het was te voorspelbaar... Ze zou dus gewoon zo blijven staan en eerst een aanval proberen met haar blik. Misschien had het niet veel effect op Kyryé, maar wat zou ze te verliezen hebben? Dood ging ze toch wel ooit een keer, toch?

Tegelijker tijd.

Persephone genoot van de avond, de lucht vol sterren. En de rode volle maan. Ze noemde de maan vaak `moeder´. De maan was haar krachtbron, in het schijnsel van de maan voelde ze zich altijd beter. Er zat nog wat donker rood bloed geplakt aan haar mondhoeken. De witte doek die ze om haar lijk bleke tengere lichaam had gewikkeld had een geest achtig tintje. De wind joeg af en toe door haar lange bruine haren. Ze dacht wat na, over Willow, over Jared. Maar vooral over de jongen die ze had ontmoet, nu haar leerling.
Het was een opdracht geweest van de vampees generaal. Had zij weer. Misschien had ze de jongen meteen moeten doden, dat was des te beter geweest. Nee, dat had ook niet veel uitgemaakt want dan zou de vampees generaal er wel achter komen, en dan was het gedaan. Waarom was het altijd zo snel gedaan met je als je een vampees was. Ook als vampier, maar vampier was veel gemakkelijker. De regels waren veel milder. Ze zette haar `klauwen´ in een boom schors, en kroop zo naar boven. Ze huilde zachtjes toen ze door de takken van de bomen de maan zag schijnen. Het huilen van een wolf.
Ze werd onderbroken door wat geluiden in de verte, en wat gepraat. Misschien zou het haar niks uitmaken, maar het klonk als een gevecht. Nee, ze zou er niet heen gaan, ze zou alleen vanaf hier gaan toe kijken. Ze kroop wat verder de boom in. De engel des duisters. Persephone trok een wenkbrauw op, dat is ook al weer een tijd geleden. Dat ze haar ergens heeft gezien. nu zo´n.. 13 jaar misschien.