De rots bij Okana.

Kira had al die tijd niks gezegt en leunde loom tegen de warme rotswand aan terwijl ze naar Shimara en Yiu luisterde. Ze voelde zich hier wel op haar gemak.

Ook hier moest Yia van nadenken. Had ze er een reden voor? Misschien wel niet... Het was even stil. Langzaam schudde ze haar hoofd. 'Ik weet het niet...' Zei ze langzaam. Weer dacht ze even na. 'Ik had zo'n gevoel dat...' Ze brak haar zin af en keek ook even naar de lucht. Regen op komst... 'En jij?'Vroeg ze toen aan Shimara.'Had jij een speciale reden?'

Shimara staarde even kil voor zich uit en keek naar de regendruppels, die langzaam neer vielen op de rots. 'Ik wil wraak nemen op mijn ouders.' Ze sprak het op een kille en harteloze manier uit. Met een lege blik staarde ze naar de regen, alsof haar emoties weg waren gevlucht ervoor.

Yia zag dat ze een gevoelig onderwerp had geraakt en zei een tijdje niks meer. Ook zij staarde voor zich uit. De regen viel steeds harder neer, maar ze vond het niet erg. Het was een tijd stil, maar Yia vond het niet erg. Soms waren stilte's fijn.

Shimara zuchtte diep en keek Yia even aan. Alsof met die zucht haar emoties weer terug waren gekomen. 'Welke kant kies jij eigenlijk, licht of duisternis?' Het was een plotselinge vraag, die eigenlijk uit het niets kwam.

Yia keek Shimara bedenkelijk aan. 'Ik denk Licht...'Zei ze na een tijdje. 'Wat zou jij kiezen?' Ze keek haar met een schuin hoofd aan. De regen kletste nu zo hard naar beneden dat je de dingen om je heen nouwelijks meer kon onderscheiden.

Shimara zuchtte diep en keek Yia even aan. Alsof met die zucht haar emoties weer terug waren gekomen. 'Welke kant kies jij eigenlijk, licht of duisternis?' Het was een plotselinge vraag, die eigenlijk uit het niets kwam. Dat was eigenlijk wel vaker het geval bij Shimara, dan veranderde ze opeens van onderwerp, omdat ze het vorige onderwerp niks vond.

Yia staarde naar Okana. Nu het zo hard regende was bijna iedereen naar binnen. Af en toe zag ze iemand naar huis rennen of hun dieren of kinderen binnen te halen. De meeste kinderen vonden de regen wel leuk. Yia glimlachte en bleef er een tijdje naar kijken. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. Ze wreef langzaam over haar ei en staarde een beetje voor zich uit.

- New -

De regeldruppols vielen hard naar beneden, alsof iemand aan het douche was. Mia was doornat maar het maakte haar niet veel uit. Op het puntje van de rost ging ze zittten, haar benen liet ze naar beneden bungelen. Telkens berijkte er een nieuwe lading druppols haar. Ze was toch al helemaal nat dus het maakte weinig verschill. Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido, Zen, Mido

Zen zag in de verte iemand zitten.
Hij had stil gestaan en was gaan raden wie het was.
Hij voelde zich zo aangetrokken dat hij daar wel vijf minuten stond.
Kledder nat.
Hij liep langzaam dichterbij, en deze keer was hij duidelijk te horen door zijn zware, natte schoenen.
Mia!
Yes, Mia, ja, Mia!
Het is Mia!
Na twee en een halve dag niet hebben gesproken moest hij haar ruiken, voelen, zien..
'Mia..' zei hij schor en bleef stil staan.
Starend naar de rug van Mia.

Mia hoorde zijn stem en kromp ineen. ''Zen!'' ergens in haar stem klonk opluchting. Ze draaide zich naar hem toe en glimlachte. Ze stond op en bond haar lange bruine natte haar bij elkaar in een knot. Haar hard klopte even dubbel zo veel als gewoonlijk. Wat ze moest doen wist ze niet. Ze keek hem aan en glimlachte nog steeds. Het voelde goed hem te zien.

Zen zette zijn speelse grijns weer op.
Hielp, vond hij.
'Gaat het goed?' vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten.
Doen alsof er niks gebeurt was, was geen optie vond hij.
Maar gewoon even normaal kon geen kwaad.

Mia plofte weer neer toen haar haren goed vastgebonden waren en keek vanuit haar ooghoeken naar Zen. ''Nee'' Ze hield haar adem weer in en keek voor zich uit. Bang voor zijn reactie, waarom wist ze niet. Ze wou niet vragen hoe het met hem ging, dan voelde ze zich schuldig. Egoistisch dat ze was.

Zen's grijns verdween in een reflex.
Het ging niet goed.
Wat? Ging het niet goed.
Oh, oké.
Accepteren dan maar.
'Oh,' zei hij een beetje verward.
'Ik kom toch niet ongelegen?' vroeg hij maar voor de zekerheid.
Moest hij weg?
Mocht hij niet bij haar zijn?

Mia wende haar gezicht naar hem toe. ''Nee, ik vind het fijn dat je er bent!'' Ze glimlachte zwakjes, ''En met jou?'' ze zei het moeizaam. Ze had zichzelf moeten dwingen het aan hem te vragen, dat was teminste fair.

Zen bromde even maar toen verscheen er toch een glimlach.
'Ja, prima, ik voel me een stuk beter-' hij kapte zichzelf af, ze wist wel waarom.
Hij had behoeft om "die ene" vraag nog eens te stellen.
Maar hij durfde niet.
Hij kijk naar de lucht maar even later sloot hij ook zijn ogen.
Hij was even helemaal weg van de wereld.

Mia keek naar hem, hoe hij ademde, bewoog, en tot sloeg hoe hij zijn ogen dicht deed. Ze was gelukkig, omdat het met hem een stuk beter ging. Ze schuifelde zonder dat ze het zelf merkte iets dichter naar hem toe. De neiging om hem voorzichtig te knuffelen was sterk, ze hield zich in.

Zen genoot even van het stil zijn.
Vergat Mia voor een minuut.
Daarna kwam hij terug.
Hij mompelde wat, wat nogal piep-achtig klonk en knipperde een paar keer met zijn ogen.
Toen liet hij zijn hoofd zakken waardoor zijn haren voor zijn ogen zakte.

In een opwelling streelde ze zijn haren voor zijn ogen weg, ondertussen waren ze kletsnat geworden door de regen. ''Messchien kunnen we beter ergens schuil houden?'' door de regen had ze het lichtjes koud gekregen. Ze rilde een paar keer en keek hem aan.

Zen keek haar strak aan.
'Heb je het koud?' vroeg hij met een grijns.
Hij voelde zich fijn.
Dit moment, in de regen, met Mia.
Prachtig, het kon niet beter.
'Hm, we zoeken wel een schuilplaats..' stemde hij even later in.

Mia knikte, ''ijskoud'' murmelde ze. Ze stond op en wachtte tot Zen dat ook deed. Waar ze gingen schuilen wist ze niet, er zou vast wel een of ander huisje zijn. Ze keek naar zen die nog zat en glimlachte. Het was perfect zo.

Zen stond op en keek rond.
'Nou, weetje, ik ken hier de weg niet.. Ik ben meer van het Zuiden,' zei hij grijnzend en dacht weer even terug aan de weddenschap met Kira.
Niet Kira! Nu is het Mia!
Hij raakte weer even in de war maar begon toen naar de weg te lopen waar hij vandaan kwam.
Het zou goed kunnen zijn.

Mia knikte en dacht even na. ''Nee deze kant'' zei ze na een tijdje. Ze pakte zijn hand vast en trok hem van het pad af richting een of ander kleiner bos. Ze herinderde zich nog die keer dat ze Ayase daar ontmoed had. Ze hadden toen op de stijger zitten praten. Dat was een fijn moment geweest. Mia begon iets sneller te lopen, ze trekte Zen gewoon mee.

http://beyondfantasy.actieforum.com/het-westen-f7/het-verborgen-huisje-aan-het-meer-van-osuke-t143.htm