De oude schuur in Osuké- Only Yuri und Resi

Het is heel simpel een oude schuur en er staat een gammel "bedje", je kan het meer een matras op pootjes noemen, en voor de rest is het gewoon een oude schuur?

Only Resi en Yuri en de rest is vrij. Voor ons dan.
--

Resi openden met een hand de deur van de schuur,
het was niet opgehouden met regenen, nee het werd zelfs steeds erger.
Hij glimlachten even grimmig toen hij iets voelde wegschieten bij zijn voeten, ratten.
'Home sweet home,' flapte hij er uit.
Hij legde Yuri op het matras, en sloot de deur. Zocht naar zijn lucifers en stak toen een kaarsje aan.
hij ging naast Yuri op het matras zitten,
met een bezorgde blik.
Hij zweeg, hij zweeg een hele tijd.
Toen scheurde hij een stukje van zijn blouse af, en bond dat om haar hoofd.
'Dat zou het wel even laten stoppen met bloeden..,'
feluisterden hij.
Ter wel hij weer opstond om wat hout te pakken en die op een stapel te gooien en daarna in de brand te steken.
Het leek gevaarlijk, maar Resi kon het zo doven met wat ijs.
Het gaf warmte en licht.

Yuriko voelde de regen voelde dat ze werd mee genomen door Resi. Het voelde fijn. Het voelde warm, veilig. Resi leek opeens zoveel groter alsof hij meters gegroeid was. Niets wist ze zeker. Niet waar ze was, niet of Resi gegroeit was. Nog steeds waren haar ogen gesloten. Ze was te moe om ze open te doen. Te moe om nog na te denken of te praten.
Langzaam voelde ze hoe ze in een iets warme ruinte was. Een ruimte waar geen koude druppels regen op haar neer kwamen. Het bed waar ze op werd gelegd voelde hard en koud. Alsof er jaren niemand opgelegen had. Toch voelde het fijner dan de koude natte stenen.
Het bloed stopte even en de steek stopte even met pijn doen toen Resi het liet stoppen met zijn blouse.

Resi snoof even hoorbaar, hij legde zich naast Yuriko neer,
hij begon te vertellen, een sprookje dat zijn "moeder" ooit aan het had verteld, toen hij klein was lang geleden,

"Er was eens, lang geleden, een meisje dat Karen heette. Ze had geen vader en geen moeder, geen huis en geen eten. Op een koude winteravond zwierf ze over straat. Toen stopte er naast haar een koets met een oude dame erin. "Wat doe jij zo laat op straat?" vroeg de oude dame. "Ik heb geen vader en geen moeder en geen huis en geen eten," zei Karen. Dat waren zoveel nare dingen tegelijk, dat de oude dame zei: " Stap maar in." Zo kwam Karen bij de oude dame te wonen. Ze kreeg goede kleren en lekker eten. Ze ging er steeds mooier uitzien en werd steeds trotser op zichzelf. Op een dag zei de oude dame:" Je hebt nieuwe schoenen nodig voor naar de kerk. Ga ze maar kopen bij de schoenmaker."

Bij de schoenmaker zag Karen prachtige rode dansschoentjes staan en die pasten haar ook nog. Ze vond zichzelf nog mooier met die rode schoentjes aan. Maar toen de oude dame de schoentjes zag, zei ze:" Kind, dat zijn dansschoentjes. Die doe je niet aan naar de kerk. Doe dan maar weer je oude schoenen aan." De volgende ochtend liep Karen naar de kerk. Ze had haar nieuwe rode schoentjes aangetrokken, want die vond ze nu eenmaal het mooist. Op de stoep van de kerk zat een soldaat in een glimmend uniform. Hij zei dat Karen eigenwijs en ijdel was. Dansschoentjes waren om te dansen en niet om mee naar de kerk te gaan. In die tijd danste er niemand in de kerk. De oude dame was boos op haar. "Je hebt niet gedaan wat je moest doen," zei ze. Voor straf mocht Karen niet naar het dansfeest in het dorp.

Een paar dagen voor het feest werd de oude dame ziek. De dokter zei tegen Karen dat ze de oude dame telkens op tijd een drankje en een pilletje moest geven. Toen de avond van het feest aanbrak, zat Karen bedroefd thuis. Ze dacht aan alle anderen die nu op het marktplein konden dansen. Als zij erbij was, zou ze vast de allermooiste zijn van iedereen. De oude dame moest pas over drie uur weer een drankje en een pilletje. In de tussentijd kon ze wel even stiekem naar het feest gaan. Ze trok haar rode schoentjes aan en sloop het huis uit. Op het marktplein dansten de mensen en Karen danste mee.

Maar toen de anderen even stopten om uit te rusten, toen kòn Karen niet meer stoppen. De schoentjes dwongen haar om door te dansen, de donkere nacht in, het dorp uit, dwars door weilanden en struiken, tot het ochtend werd. Karen was zo moe, zo moe, ze wilde stoppen, maar het kon niet. Haar schoentjes brachten haar weer dansend terug naar het dorp. Het feest was allang voorbij, en iedereen was weer thuis. Alleen de soldaat zat nog voor de kerk in zijn mooie uniform. "Ik moet naar de oude dame," kermde Karen,"ze is ziek!" "Kijk es aan," zei de soldaat," je denkt eens aan iemand anders dan jijzelf." En hij tikte met zijn zwaard tegen de schoentjes. Eindelijk kon Karen ze weer uittrekken. Ze rende op bebloede voeten terug naar de oude dame en vroeg haar om vergeving. Die kreeg ze. En de oude dame gaf haar ook nog een dikke zoen. Sindsdien leefden ze vredig samen zolang de oude dame nog te leven had.",

zijn oog leden werden zwaar van het vertellen,
hij had al die tijd door Yuriko's haren gewoeld, zacht gesproken, engel achtig lief.
Hij was moe, zij was moe.
Maar hij wou nog niet slapen.., nog niet.

((Ode aan de Volksverhalen siteeee!!!))

Yuriko luisterde zonder haar ogen open te doen, zonder te ademen, zonder iets te zeggen naar het verhaal. Alle woorden die haar sprak waren als lieve kleine veertjes die langzaam op je neer landde. Het verhaal was prachtig niet alleen door het verhaal zelf maar op de manier hoe Resi het vertelde. Hoe zijn stem klonk.
Yuriko rilde even van de kou en kroop wat meer in elkaar. 'R..resi ik heb zo kkoud', zei ze met trillende stem. Nog steeds was zo moe maar de pijn leek langzaam weg te trekken.

Resi slikte even hoorbaar, hij vond het vreselijk zijn zusje zo te zien, zo machteloos en ziek.
Hij tilde haar op, en liep met haar naar het vuur dat hij had aangestoken daarnet.
Hij bleef zo zitten, met haar tegen zich aangedrukt bij het vuur,
hij keek naar de vlammen die bleken te dansen, alsof het mannentjes waren.
Mooi en warm, op het eerste gezicht ontschuldig maar als je te dicht in de buurt kwam waren ze instaat je levend te villen.
Hij pakte een stukje chocolade uit zijn zak, dat er al best lang inzat.
Het was meer gesmolten bruine prut, maar dat maakte niet uit,
hij ging met zijn vinger er langs, zodat er wat chocolade aankleefde, en hielt zijn vinger Yuriko voor.
Netzoals hij vroeger, heel lang geleden, soms wel had gedaan met slagroom.

Yuriko liet ze mee dragen. Ze voelde zich net een pop. Een pop die niets kon doen behalve als andere mensen het deden. Een enorm machteloos gevoel bekroop haar maar bij de gedachte dat het Resi maar was leek dat gevoel als snel terug te dringen.
Ook al wilde ze het niet toegeven, ze vond het heerlijk als Resi haar droeg of optilde. Zijn armen waren een beschermend ford waar ze altijd kon schuilen. Het gevoel dat die een tijd weg was geweest maakte haar nog altijd misselijk.
Ze klamde zich tegen Resi aan en het vuur waar ze nu voor zaten warmde haar langzaam maar zeker op. Nog altijd waren haar ogen gesloten en open doen wilde ze niet. Ze wat te moe om nog maar iets te doen.
De geur van gesmolten chocola vulde de kamer en een hongerig gevoel kwam bij haar op. Toen Resi zijn vinger bij haar bracht opende ze voorzichtig haar mond en ze proefde de gesmolten chocola en een klein beetje van Resi's vinger. Zelfs toen de chocola er volledig afgesabbelt was liet ze Resi's vinger niet los en bleef sabbelen als een klein babytje.

Resi glimlachten zacht, en streelde Yuriko door haar haren,
de tijd bleek stil te staan, en daarna heel snel terug te spoelen. Terug te gaan naar toen ze klein waren.
Terug naar de tijd die voor alles was,
het regenden. Het regenden zo hard als het nu regent. Hij wist het nog precies, ookal is het nu al zo lang geleden.
De velle lichten van zaklantaarns die in zijn gezicht schenen, daarna twee grote handen die hem bij zijn schouders grepen en hem wegtrokken van Yuriko. Hoe hij huilde, en probeerde te ontsnappen, en daarna hoe hij schreeuwde dat Yuriko moest wegrennen, zodat ze niet het zelfde lot onder ging als hij. Zodat zij wel vrij was. Had hij dat maar nooit gedaan, had hij maar nooit geschreeuwt dat ze weg moest rennen. Dan zouden ze bij elkaar zijn geweest, dan had zij ook een strenge, maar nog "veilige" jeugd gehad bij de familie Shadoe. Maar hij schreeuwde, hij schreeuwde dat ze moest wegrennen van deze mannen. De mannen van het weeshuis.
Hij huiverde even, hij kreeg het koud. Ondanks het hier warm was,
maar hij herrinderden het zich weer, hij herrinderden zijn tranen weer. Zijn woorden, alles.

Yuriko hoorde wat hij dacht, hij terug dacht aan hun jeugd. Hoe ze ruuw en letterlijk uit elkaar getrokken werden. Alles herinnerde ze zich als of het gister was gebeurd. Maar een ding begreep ze niet. Zijn schuld gevoel.
Langzaam maar zeker gingen de ogen van Yuriko open. Het licht van eht haardvuur verblinde haar enkele seconde en ze staarde evn rond waar zewas. Alsof ze nu pas echt bij kwam.
Toen ze eenmaal alles had bestudeerd en zeker wist dat het geen droom meer was richtte ze haar blik op Resi en ging met haar hand langs zijn kaak lijn. 'Je moet je niet schuldig voelen', zei ze nog steeds met en schorre stem.

Resi lachte even grimmig, 'jij weet echt alles hé,' mompelden hij, hij streek met 2 vingers over haar hand.
'Ik deed het, omdat ik dacht dat we dan beter af waren, had ik dat maar nooit gedaan.'
Zijn stem klonk zacht, gedempt.
En wat verdrietig.
Zijn gedachten dwaalden weer af, naar het heden. Hoe het nu is,
zijn relatie met Kira, stelde dat eigenlijk wel wat voor? Was het echt liefde?
En daarna het gala, 'er komt een gala,' zij hij na een tijdje zwijgen.

Yuriko zuchtte diep en keek hem met grote lieve ogen aan. 'Je deed wat je vond dat moest', zei ze bijna onhoorbaar. 'Dat heeft ons gemaakt hoe we nu zijn', ze bedoelde het goed. Als Yuriko mee was gegaan met Resi was ze waarschijnlijk nu nog een angstig klein meisje die alleen maar achter haar broer aan liep.
Nu heeft ze geleerd voor haar zelf te zorgen, is ze sterk en kan ze iedereen aan. Denkt ze.
Ze staarde weer naar het haardvuur, naar de vlamme die steeds wilder in het rond danste. 'Gala.?', mompelde ze afwezig.

Resi knikte even traag,
'Ja, er komt een gala bij een rijke landheer, de gené die de meeste indruk achterlaat bij die man krijgt een zak geld ofzo,'
Resi slikte even luid, en gniffelde toen.
'Niet nodig lijkt mij, ik heb alles wat mijn hart begeert, jij Yuriko, jij bent meer waard, dan welke zak geld van rijke vent dan ook,' hij kuste Yuriko nog eens zacht op haar mond.

Yuriko voelde hoe ze niet alleen verwarmd werd door het vuur maar ook door de woorden van Resi. Niemand had de woorden zo lief kunnen zeggen als hij. Zo lief kunnen bregen met zijn zachtte stem die op een heerlijk zomer briesje leek.
'Jij ook voor mij', zei ze bijna fluisterend. Ze voelde de warme lippen van Resi op die vaan haar neer komen en ze drukte zich wat meer tegen hem aan. Hun lippen bleven langer tegen elkaar dan gewoonlijk. Maar het voelde fijn. Vertrouwt. Iets wat Yuriko al jaren had gemist.

Resi woelde met een hand door yuriko's haar,
die langzaam naar onder ging.
Met zijn andere hand ondersteunde hij Yuriko. Het voelde fijn en vertrouwd, beschermend. Hij wou het liefst, soms stiekem in zijn hart, dat hij niet haar broer was geweest. Zodat er echt wat kon opbloeien,
maar dan dacht hij weer terug; hoe fijn het soms niet was om broer en zus te zijn, en te weten dat je niet helemaal alleen was op deze wereld. Dat er altijd nog een zusje was aan je zijden. Dat voelde zo geweldig, beter dan elk verlieft gevoel dan ook. Beter dan al de lieve woordjes die geliefde met elkaar uitwisselen, beter dan "Honey" en "Pooh" of "Schatje", nee. Alleen het woord zusje al owned al die woorden, en hij was er trots op,
dat deze mooie meid, zijn mooie meid,
zijn zusje was.
En hij zou haar nooit willen omruilen,
duizenden gedachtes schoten door zijn hoofd tijdens deze kus, ookal was het maar een kus.
Hij voelde zich leeg en geweldig; leeg omdat hij zijn liefde voor Yuriko nooit zou kunnen verwoorden,
geweldig; omdat het zijn zusje was. En omdat ze weer bij elkaar waren,
hij haalde zacht zijn lippen van die van yuriko af,
en keek haar diep aan,
'zusje.'

Yuriko sloot langzaam haar ogen weer. Niet omdat ze moe was maar om te genieten van het moment. Van de kus die Resi haar gaf. Soms voelde alles zo anders. Alsof ze meer van Resi wilde dan alleen zijn broederschap.
Maar ze wist dat dat niet kon. Dat dat nooit zou kunnen. Toch was dit moment een zo'n moment dat eigenlijk niet kon als broer en zus zijnde. Maar het voelde zo fijn.
Yuriko legde haar hand op zijn rig en huiverde. Ze keek hem recht in de ogen aan en lachte even. 'Broertje', zei ze bijna onhoorbaar.

Resi streek nog een keer door Yuriko's haar, hij wou dit moment vast leggen, niet met een simpele foto. Maar hij zou willen dat hij alles nog een keer kon voelen, horen, dat rare gevoel in zijn onderbuik.
Dat hij bijna niet kon onderdrukken, hij hielt het bijna niet meer.
Hij moest wel gek zijn, zo gek.
Gestoord, netzoals vader was.
Misschien nog wel gestoorder, stouter, dwazer. Maar niemand die het zag,
hij legde Yuriko wat beter neer,
en gleed met zijn hand wat naar onder. Tot haar borst, tot de plaats waar haar hart zat,
zijn mond een stukje naar haar oorlel, en maar één likje.
Toen kwam hij gehaast weer overeind,
'het spijt me, ga maar slapen,'
hij draaide zich om,
en bleef zo stil liggen.

Yuriko's hart leek uit haar lichaam gelanceerd te worden. Ze voelde zich alweer een pop die simpel alles met haar liet doen wat de speler maar wilde. De speler van de pop was Resi en ze liet zich door hem verplaatsen. Zijn hand door haar haar maakte haar gehele lichaam tintelen.
Maar wat hij daarna deed had ze niet verwacht, terwijl ze bijna al zijn bewegingen kon voor spellen had ze dit niet verwacht. Ze wilde er niets tegen inbrengen ze vond het gevoel van zijn warmte lippen heerlijk. Zijn tong die zachtjes over haar oor gleed. Het was maar een seconde. En geweldige seconde die Resi afsloot. Veel te snel afsloot.
Yuriko draaide zich naar hem toe en liet haar handen over zijn schouders gaan. Ze kroop met haar lichaam tegen zijn rug aan en gaf hem een paar zoentjes in zijn nek en masseerde zachtjes zijn schouders.

Resi smolt zowat door Yuriko's aanrakingen, hij had zoveel verlangens, gevoelens, ze moesten er ooit uit.
Nu liep hij al 16 jaar rond op deze aardbol zonder maar een "avontuur" te hebben gehad,
maar niet nu,
niet met zijn zus.
Het deed hem pijn; toen hij zich omdraaide, en Yuriko's kin vast pakken, 'hey, Yuriko, hoe gaat het met Ayase, ik ben je broer. Niet meer, dan je broer.'
Het deed hem vreselijk veel pijn om die simpele woordjes te zeggen, bijna te huilen,
hij woelde even door haar haar, 'en jij, jij bent mijn zusje, veel meer dan een zusje, maar alsnog; mijn zusje,'
hij drukte haar een kusje op haar wang. Maar besloot haar toen niet meer aan te raken,
hij was gek, hij was stom. Hij was gestoord. Hij was.., was hij verliefd? Nee, Kira was zijn lief,
hij zat alleen vol lust. Maar hé, Kira vast ook..,
en hij wou niet opdringen. Want zo was hij niet.
'Slaapwel, zusje..,' feluisterden Resi zacht.

Yuriko wist dat hij gelijk had. Dat het waar was wat hij zei. Ze zouden voor gek uitgemaakt worden als dit verder zou gaan. Maar voor nu, de paar seconde dat het duurde voelde het fijn. Nog een mooie herinnering waar ze niet genoeg van kon krijgen. Ze zuchtte en knikte.
Soms zou ze willen dat ze geen broer en zus was, gewoon een verliefd stel dat alles konden doen wat ze wilde zonder dat het gek was, dat het niet klopte. Maar als Yuriko beter na dacht had ze Resi toch liever als broer dan als vriendje.
Ze kroop in zijn armen tegen zijn borst aan en gaf nog een laatste kus op zijn mond en sloot toen langzaam haar ogen. 'Slaap lekker', fluisterde ze nog zachtjes.