Het gevecht op het plateau

Shimara heeft aan Resi gevraagd voor een vriendschappelijk gevecht, aangezien ze bijna bij level 2 is. Ze wilt dus een soort training, zodat het niet zo plotseling komt. Ze wilde het gevecht op een afgelegen plek hebben, waar niet Jan alleman komt kijken. Daarom wilde ze het op het plateau doen, omdat er niet echt veel mensen moeite doen om op een oud plateau te klimmen.

Regels: Minstens 2 per post, daarbij moet het iets nuttigs zijn
Personen: Je mag wel kijken, maar je mag je niet zomaar in de strijd mengen, dit is het gevecht tussen Shimara en Resi tenslot van rekening.

Resi had de uitnodiging voor het duel aanvaard, hij was wel toe aan een beetje spanning, en dan niet drama, maar echte spanning. Een gevecht.
Hij had nog nooit in zijn leven echt gevochten, sterker nog; hij haten vechten.
Maar omdat hij vroeg of laat wel zou moeten vechten, en dan zou het een stuk minder vriendschappelijk zijn, had hij het toch maar gedaan.
De wind blies zijn haren wat naar achter, het waaide hard, harder dan dat Resi hier gewent was. Hij had nog nooit een wester storm meegemaakt. Of.., kwam dat alleen maar door dit moment.
Hij naderde, langzaam. En meende een gedaante te zien,
zou het Shimara zijn? Hij stak even droog zijn hand op,
misschien was het ook wel een steen of een dier, maar voor het zelfde geld was het Shimara. Hij kon het niet duidelijk zien door de mist en regen, ook de wind zat hem dwars.
Hij had zijn waaiers opgeborgen in zijn riemen. Klaar voor gebruik.

Shimara haalde geërgerd de haren voor haar gezicht weg en veegde grof en ruw het water van de regen weg van haar gezicht. Regen... precies wat ze nodig had vandaag. Waarom moest het precies vandaag nou weer gaan regenen? Ze voelde zich hierdoor zwakker en meer open voor gevaar. Ook al gebruikte ze bijna nooit haar magie, maakte ze zich lichtelijk zorgen hierdoor. Toch probeerde ze dat zo goed mogelijk te verbergen. Ze moest gewoon vechten zoals ze altijd deed, met wapens, kracht en snelheid. Niet met haar magie en elegantie.
Ze zag niet eens dat Resi zijn hand op had gestoken, door die vreselijk irritante regen. Toen ze bij hem aankwam, keek ze even omhoog, naar het plateau. Het zou best glibberig zijn om het nu te beklimmen...
Ze richtte zich weer op Resi en draaide met haar ogen. 'Lekker weertje, vind je niet?'

Resi glimlachten even om de droge reactie van Shimara, 'ach, dat geeft een goed dramatisch effect,'
hij voog een pluk nat haar weg voor zijn ogen, en staarde Shimara even langdurig aan, nou, eigenlijk meer door haar heen, alsof hij naar een levenloos voorwerp keek. Een beetje met een afwezige, grijze, glans in zijn ogen.
Het was glad, en hij voelden hoe als hij zijn voeten verzetten het water hem bijna deed vallen.
'Misschien moeten we wat verder lopen, daar' hij wees naar het midden van het plateau, waar het wonderbaarlijk genoeg nog best droog was, en dus minder glad.
Misschien kwam dat omdat het plateau wat schuin liep.

Shimara knikte en keek naar het droge stuk verderop. 'Ja, lijkt me inderdaad beter ja. Ik hoop dat het regenen snel zal stoppen.' Ze beende vast naar de drogere plek en ging bijna op haar gezicht toen ze over een glad stuk liep. Het zag er klunzig en dom uit, maar ze kon er zelf wel om lachen. 'We stoppen niet, tenzij de ander het opgeeft of echt niet meer verder kan.' Ze keek Resi strak en serieus aan. Ze wilde niet dat hij zou stoppen met het gevecht, omdat hij bang was voor wat dan ook. Ze had daar een hekel aan. Sorrow had dat al een keer eerder bij haar gedaan, dus wilde ze nu wel eens een echt gevecht hebben!

Resi glimlachten even, zijn haren hingen nu weer futloos voor zijn ogen, hij deed even geen moeite meer om de weg te vegen. Zijn huid stak bleek af, omdat hij het koud had. Hij huiverde even, maar knikte toen,
'ja, tot je niet meer door kan..,' bevestigde hij, vrij droog.
Hij greep een waaier, maar wachten nog even met die uitslaan. Tot een goed moment, hij sloot zijn ogen.
En wachten op de eerste vlaag wind, een warde stoot.., dat duurde echter maar 4 seconden.
'Klaar?'
vroeg hij, hij wou niet aanvallen als die gene nog niet klaar was, dat kon niet, volgens Resi dan.

Shimara ging in een vecht houding staan en knikte kort. Het was eigenlijk best wel... koud? Het was zo koud, dat de haren van haar huid bijna omhoog gingen staan om de warmte in haar lichaam vast te houden. Dat wilde wel wat zeggen, want Shimara had het bijna nooit koud door haar elementaire kracht vuur. Resi was nu lichtelijk in het voordeel, door het weer, maar dat zou haar er niet van weerhouden dat ze zou gaan verliezen! Ze zou winnen, kosten wat kost. Even schoot de gedachten door haar heen, wat er zou gaan gebeuren als er bloed aan te pas kwam. Dan let je op je tegenstander en negeer je de stem van mam... Ze schudde de gedachten weer van zich af en wachtte af op Resi zijn moment.

Resi zag dit als een 'ik ben klaar', hij voelden de druppeltjes die langs zijn vingertoppen naar beneden druppelden. Meteen bevroren de druppeltjes toen hij zich inspanden, kleine ijspegels vormden langs zijn handen, tot kleine koude naalden die aan zijn hand hingen. Hij greep langzaam met zijn andere hand zijn waaier die hij open klapte. De waaier was vuurrood, met gouden tekens er op.
Hij was best groot, maar voor Resi het goede formaat.
hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en schatte de afstand in van Shimara naar hemzelf, zo'n 6 meter.
In een reflex klapte hij zijn waaier weer in en trok een van de peegeltjes van zijn hand, de peegeltjes waren natuurlijk nooit dodenlijk, het waren een soort van naalden. En het was irritant als ze in je huid staken, hij gooiden het pegeltje richting Shimara, het leek even verdacht veel op darten.
De rest van de pegeltjes schudden hij van zijn hand af, zodat hij twee handen over had voor de waaiers.
Hij greep de twee dingen en ging meteen alweer in een vecht positie, klaar voor het gevecht.

((hai >8D))

Yuriko had gehoort dat Resi en Shimara een vriendschappelijk gevecht hadden. Aangezien ze wel hield van een goed gevecht was ze deze hele weg afgegaan om het te zien. Ze was zelfs verdwaalt geweest, maar ze was er nu.
Hijgend kwam ze aan en ze zag Resi en Shimara staan. 'Zijn jullie al begonnen?', vroeg ze nog altijd hijgend. Haar korte beentjes waren niet gewend om haar zo'n lang stuk te dragen, maar ze kwam langzaam bij en ze voog wat zweet van haar voor hoofd.

Zero die weer van de mensen had gehoord dat Er een gevecht zou komen tussen twee grote strijders *(woah wat een verering ^^!) Hij was door de bomen en alles aan het rennen van de spanning en sensatie. misschien waren ze all begonnen hij kwam met een laatste sprong er net aangekomen en hij bekeek Yuriko, Resi en Shimara. '' Heh..ik dacht dat er maar 2 gingen vechten..'' Zei hij plotseling toen hij Yuriko zag.

Shimara werd even afgeleid toen ze twee personen zag aankomen. Heel even werd ze afgeleid, ongeveer 2 seconden. Toen ze de ijspegel op zich af zag vliegen, trok ze met een snelle beweging één van haar zwaarden en terwijl ze die beweging maakte, werd de pegel door het zwaard af geketst. 'Ja, we zijn begonnen.' Zei ze terwijl ze strak naar Resi keek. Wauw, toeschouwers, ondanks dat ze op het hoge plateau stonden en dat het zo hard regende, kwamen er toch nog mensen kijken.
Ze schudde die gedachten van zich af en richtte zich weer op Resi. Ze stond op een afstand, dus kon ze niet voor een snelle overwinning gaan. Dus, moest ze maar gebruik maken van haar snelheid. Ze zette zich met flinke snelheid af en hield haar zwaard in de aanslag. Eigenlijk verwachte ze een tegenaanval als ze vlak voor Resi zou staan, dus bleef ze op haar hoede.

Resi klapte zijn waaiers uit, en zag Shimara op hem afrennen, blijven staan was geen oplossing, daarom begon hij ook te rennen. Recht op zijn doel af; richting Shimara. Hij voelde ter wel hij liep de wind door zijn haren blazen. Hij kneep zijn ogen tot speeltjes, en consentreerde zich volledig, de wind zorgde er ook voor dat Resi's ogen begonnen te tranen. Maar hij kon alles nog precies zien; hoe hij zijn doel naderden.
Wat zand steeg achter hem op ter wel hij liep, het deed hem denken aan zo'n echt naruto-vecht momentje, waar bleef de ontploffing als ze elkaar raakten?
Hij gooiden één waaier naar haar, ze hadden hetzelfde efect als een boemerang, even ging de tijd heel snel, hoe hij een sprong nam richting haar. Toen ging alles weer heel snel, hij gaf een trap, die gemakkelijk te ontwijken zou zijn omdat hij niet goed keek waar die terecht kwam, en daarna een stoot richting Shimara's slaap. Zijn buik stond nu "vrij" en het was een goede plek voor een tegen aanval.

Zero die naar achteren ging en het van een afstand bekeek zag alles in een supersnelheid gaan. ((Over Naruto moment gesproken =D!))

Shimara deinsde achteruit voor de waaier en de trap en blokkeerde de stoot van Resi door zijn hand vast te grijpen. Ze grijnsde en dacht dat hij wat aan het klungelen was, tot ze iets op zich af hoorde suizen. De waaier, maar hoe...! Ontwijken kon niet meer, daar was het te laat voor... Ze boog een stuk naar achter, in de hoop zo de meeste schaden te voorkomen. De waaier sneed ondanks dit toch langs haar pijnlijke schouder en maakte een lelijke en vrij diepe wond. Ze moest hard op haar tanden bijten om het niet uit te gillen van de pijn en ze voelde de eerste druppels bloed via haar bovenarm naar beneden glijden.
Snel liet ze Resi weer los en sprong een paar meter achteruit, waarna ze naar haar schouder greep. Sinds hij gebroken was door haar vader en het litteken erop stond, was het altijd al een zwakke plek van haar geweest... Ze vloekte alles bij elkaar in haar hoofd, maar focusten zich zo snel mogelijk weer op Resi. De opening in zijn buik zag ze niet over het hoofd, maar als ze nu naar hem toe zou sprinten, zou ze al weer te laat zijn. Ze moest van deze afstand dus aanvallen.
Ze duwde haar jas wat verder open en greep snel van de riem die om haar middel zat 3 van haar voodoo naalden. Ze hoopte dat Resi niet zou merken dat het voodoo naalden waren, maar gewone. Dan zou het gevaarlijker voor hem zijn en in het voordeel van haar werken.
Met een flotte en elegante beweging gooide ze 2 naalden naar de buik van Resi en de andere gooide ze richting zijn arm.

Resi zat vol leedvermaak toen hij de wond zag bloeden, niet dat hij zo van bloed hield. Maar het was gewoon zo onverwacht geweest; ze had het niet aan zien komen.
Hij was ook geen kluns, hij was ook een strijder.
Hij zag de naalden aan komen, maar deed eerlijk gezegd geen reden om bang te zijn, het waren maar naalden?
Hij dacht even niet na over "voodoo" en voelden één naaldje in zijn arm prikken, daarna volgden er nog eentje in zijn onderbuik. De laatste miste, dat kwam omdat die niet hard genoeg werd gegooid om door Resi's shirt en huid te boren, en tegen hem aankaatste en op de grond viel. Hij klakte met zijn tong, 'zozo..,' mompelden hij even droog.
Hij maakte zich ondertussen wel wat zorgen om Shimara's arm, dat was niet de bedoeling geweest.
Ze had wel een woeste trap terug mogen geven, of een spreuk of v-
opeens werden zijn pupillen groot.
Voodoo!
Maar het was al te laat, dat wist hij zeker,
veel te laat.

Shimara trok haar beide wenkbrauwen op en kon een grijns niet onderdrukken toen ze de uitdrukking op Resi zijn gezicht zag. 'Is er misschien iets Resi?' Ze stak haar hand voor zich, richting Resi en de naalden vlogen alle drie naar haar terug. Uit de binnenzak van haar jas haalde ze een kleine pop tevoorschijn. Het zag er voor iemand anders dom en vreemd uit, maar als die persoon in Resi zijn schoenen gestaan zou hebben, zou het waarschijnlijk eng zijn.
De naalden waar het bloed aan zat, stak ze in de pop, waarna de kraalogen van de pop, dezelfde kleuren kregen als de ogen van Resi. 'Let the fun begin...' Zei ze zacht tegen zichzelf, gooide de pop op de grond en ging er met haar volle gewicht op staan. Al teveel martelen zou ze niet doen, maar ze wilde dit gevecht maar al te graag winnen.

Resi's gezicht vertrok van de pijn, alsof hij de pop was van Shimara.
Alsof hij elke aanraking voelden, het was pijnlijk.
Alsof zij hem in handen had, met gemak alles kon doen, alsof zijn leven aan die pop af hing.
Hij was de pop.
En toen dat tot hem door drong vertrok alles in zijn lijf, tot een koude bal.
Hij moest vechten tegen de pijn, vechten tegen zijn eigen lichaam. Met heel veel moeite bewoog hij zijn hand een stukje naar boven, hij voelde zich slap. Alsof zijn botten hulplijnen waren, en zijn huid maar een simpel lijnte op een wit vel papier. En de tekenaar; dat was Shimara.
Maar hij liet niet zo heel snel met zich sollen, hij wou niet meteen al verloren gaan.
Hij stak 1 hand op, heel stijf. De hand trilden, en zijn pupillen stonden groter dan ooit. En op zijn mond krulden een angstaanjagend lachje, alsof hij een of andere gemuteerde professor was. Op dat moment schoten er een paar stukken metaal uit de grond. 'Ik geef niet zo makkelijk op..Ik ben niet jou pop..,' probeerde hij uit te brengen, maar het bleek alsof zijn lippen aan elkaar waren vastgenaait, met haakjes. Netzoals de pop van Shimara.
Het metaal bleef maar omhoog schieten, richting Shimara. Scherpe punten, die vel op haar af schoten. Maar ook vierkante blokken, die makkelijk waren te ontwijken.

Shimara keek met grote ogen naar de tegenaanval van Resi. Ze kon de kracht er bijna vanaf voelen vloeien. Het was, weerzinwekkend gewoon! Maar, hoe groots en geweldig het ook mocht wezen, ze zou dit gevecht niet gaan verliezen. Ze zette zich af om weg te kunnen sprinten, maar omdat ze op een glad stuk stond dat door de regen glad was, viel ze pijnlijk en languit op de grond. Als ze op zou staan, was ze zeker te laat, dus deed ze geen moeite meer om het metaal te ontwijken. Het enige wat ze nog deed, was haar hoofd beschermen met haar armen.
Nog geen twee seconden later kon je de metalen spijlen en naalden door haar vlees heen horen snijden. Het was pijnlijk en vreselijk omdat het als een vernedering voelde. Toen de metaal regen eindelijk was gestopt, liep het water van de regen schuin naar benede, gemengd met Shimara haar bloed. Ze bleef roerloos liggen, want bewegen zou pijnlijk zijn.

Resi grijnste even onzeker, maar die grijns smolt al snel van zijn gezicht af toen hij al het bloed zag. Hij vergat zijn lichaamlijke pijn, hij vergat alles om zich heen.
Behalve het bloed, en Shimara. En zichzelf, wat was hij dwaas! Dit was een vriendschappelijk gevecht geweest! Waarom stond ze dan nu niet op, 'S-Shimara..sta op..,' mompelden hij zacht, hij strompelden wat vooruit, de regen maakte het hem moeilijk, en de wind blies hem wat naar achter.
Hij voelden zich slap en machteloos.
Hij wou naar haar toe, en zich verrondschuldigen, maar dat deed hij niet.
Hij bleef even staan, op zo'n 3 meter van Shimara vandaan.
En zweeg.
Hij wachten, hij wachten af of Shimara zou opstaan. Het zou wel, Shimara zou altijd wel hebben opgestaan bij gevechten. Nu dus ook. Ze kon het.
En hij hielp niet, omdat hij dat wist. En omdat hij wist, dat als hij dat wel ging doen, hij pijnlijk zijn dood in werd gewerkt. Hij kenden de verhalen van Shimara's ouders wel, ze waren hem verteld.
En dat maakten hem niet veel uit, iedereen was voor hem op een goede manier gelijk.
Maar wel; dat als Shimara boos was, echt boos, ze een moord machine kon worden.
Zou ze boos zijn.., of echt gewond.. Misschien wel beide. Hij stond daar zo; zo roerloos. En machteloos. Diep in gedachten.

Na een paar seconden, vlogen er uit het niets vlammen om Shimara haar lichaam heen. Eerst vlogen ze langs haar lichaam, maar even later, nog geen twee seconden, werd de vlammen cirkel groter en vlogen ze wild in het rond. Vlak voor Resi danste ze, maar door de regen doofde ze snel, nog voordat ze hem aan konden raken. Toen de vlammen gedoofd waren, stond Shimara weer recht op, in een gevechtshouding. Haar haren hingen voor haar ogen en het metaal stak gewoon nog uit haar lichaam. Ze deed ook geen moeite het weg te halen, want dat zou verspilling van tijd zijn. Toen ze haar hoofd wat omhoog wierp en Resi recht in de ogen aan keek, was de kleur veranderd van blauw, naar bloedrood. Even als haar haren. Ze was kwaad, kwaad omdat ze bijna verloren had. Dat mocht niet, ze mocht niet verliezen, dan zou ze zwak zijn en als ze zwak was, zou alles voor niks zijn.
Je kon merken dat ze kwaad was, want het leek wel alsof haar ogen vuur spuwde. Ze haalde rustig, maar toch onregelmatig adem. Toen ze uitademde, kwam er een kleine vlam uit haar mond, net als bij een vuurdraak wel eens gebeurde...

Resi verloor zijn evenwicht, hij was in shock. Haar ogen waren als een vlammen zee, die zelfde vlammen zee van zoveel jaren geleden. Die vlammen die zoveel konden verwijderen. Zoveel van je liefde konden weg nemen, je herinderingen, alles. Hij zag die zelfde vlammen weer. Voelden de zelfde hitte die hem elk moment kon raken, maar die hem niet raakte. Maar des te harder al het ander om hem heen, zodat hij nog alleen kon vluchten naar zichzelf; zijn eigen droom wereld. Zonder vlammen, of angst. Zonder emoties of pijn, een perfecte wereld waar hij zijn plaats kenden. En zich geen pop voelden, die kon worden verplaatst door mensen die dachten dat ze alles konden weten. Zijn eigen wereld, vol perfectie. En vriendelijkheid zonder klef te zijn. Een eenzame wereld.
Eenzaam zoals Resi dat wou. Dat voelden.
En nu hij deze blik zag, Shimara, op waar woests, martelden dat hem al. Met alleen maar één blik; maakte ze een deel van zijn wereld stuk.
Een deel van zijn perfecte eenzame wereld.
Hij greep naar een waaier, alleen maar om zijn gezicht even te bedekken, alleen maar om even te bidden dat dit snel voorbij ging.
Dat dit ophield, ze had hem. Gevangen in haar vlammen.

Shimara trok één van haar zwaarden langzaam uit de schedes en liep langzaam op Resi af. Ze liep gewoon naar hem toe, met een kille en doodse blik. Toch, leek het alsof ze je vol haat aankeek, terwijl het niet eens de bedoeling was. Even zag ze alles weer voor zich, alles speelde zich in een fractie van een seconden weer af in haar hoofd.

5 jaar geleden...

De training was als altijd zwaar en duurde nu al 2 uur, zonder pauze! Zweet stond op haar voorhoofd alsof het diamanten waren en de aan de ademhaling kon je goed horen dat ze moe was en het zwaar had. Maar, opgeven zou zorgen voor meer pijn en daarbij, meer problemen. Ook zou haar vader het haar dan nog veel moeilijker maken. Ze móést dus wel doorgaan, om te overleven, geestelijk. Terwijl ze zich langzaam en vooral moeizaam recht stelde, zag ze de botten van haar vader uit zijn eigen lichaam schieten en kregen allemaal scherpe punten. Ze gingen boven haar hangen, als ijspegels in een grot. Omdat ze niet meer weg kon komen, vielen ze naar benede, recht op haar af. Het enige wat ze kon doen, was op haar buik gaan liggen en haar hoofd beschermen met haar armen...

Met brandende ogen keek Shimara Resi aan. Het leek wel alsof het zich allemaal weer opnieuw afspeelde. Ze ging voor Resi staan en haalde uit met haar zwaard, richting zijn keel, maar stopte op het laatste moment en drukte zacht en op een ongevaarlijke manier de punt van haar zwaard tegen zijn keel. 'Geef je het op?' Vroeg ze op een kille en emotieloze manier.

Resi voelden het zwaard tegen zijn keel aan, het koude ijzer.
'Weetje..Shimara..,' begon hij, zacht, en ongevaarlijk, 'mij is altijd geleerd..te vechten, en nooit op te geven..., maar ik faalde, ik faalde al zo vaak.., en steeds probeerde ik het opnieuw, en als het me dan niet lukte, dan strafde ik mij zelf, niet erg.., niet van buiten, maar van binnen. Ik werd weer gecomfranteerd met de waarheid, en dat deed mij pijn.., en nu jij hier zo voor me staat, met dit zwaard, en ik hier zo kansloos lig.., dan zou iedereen met een beetje verstand opgeven.., maar als ik dat nu doe, dan ben ik de naam Resi niet waart, dan was alles voor niks, en niks is voor niks, dus nee Shimara, ik geef niet op!' zijn woorden klonken sissend, angstaanjagend, hij werd koud, ijzig koud. Zijn ogen fonkelden, als stukken ijs.
Zelfs de druppeltjes die in zijn haren vielen bleken te bevriezen.
Hij bracht zijn hand naar het zwaard, en omklemden die, al meteen vloeide er donkerrood bloed uit Resi's hand, maar Resi letten daar niet op, hij trok het zwaard weg, 'ik vecht door.., tot ik erbij neerval..'

Shimara haar mondhoeken begon iets te veranderen. De lach zat tussen een glimlach en een grijns in en de vlammen vol haat doofde langzaam. Uiteindelijk liet ze het zwaard dat Resi vast hield los en draaide ze zich om. 'Mooi, ik had ook niet anders gehoopt Resi.' Ze liep ongeveer 20 stappen bij hem vandaan, voordat ze stil stond en zich weer omdraaide. 'Gimme your best shot!' Zei ze uitdagend en grijnsde.

Resi keek even naar de grond, hij liet de wind langs zich waaien, hij wist dat hij dit niet moest doen.
Maar hij deed het toch.
Hij liet het bloed dat uit zijn lichaam vloeide bevroor, tot een soort speer van bloedrood ijs.
Zijn blik was vol emotie, maar zijn gezicht stond kil.
'Jou wens is mijn bevel..,' antwoorden hij even, hij grijnste als een boer me kiespijn.
En toen; met een enorme vaart gooiden hij de speer van het bevroren bloed richten Shimara.
Hij wou hem nog tegen houden, hem nog grijpen. Maar het was te laat; hij had gegooid. En kon nu alleen nog maar hopen dat Shimara hem kon ontwijken.
Of dat hij scheef vloog, maar hij vloog recht; deze keer vloog hij recht; recht op zijn doel af. Recht naar Shimara's schouder.