Het gevecht op het plateau

Shimara reageerde er best traag op. Ze liet haar armen gewoon langs haar lichaam, tot het allerlaatste moment. Ze ging stevig staan, deed haar mond open en blies alle lucht naar buiten die ze in haar longen had. De lucht dat naar buiten kwam, was geen gewone lucht, maar vuur. Door de hitte van het vuur loste het ijs op en kletterde het overgebleven spul, dat niet opgelost was door de hitte op de grond. Het leek nu niet veel meer dan waterig bloed. Shimara keek Resi doods aan en liet haar knokkels even kraken. 'My turn...' Zei ze zacht, gooide haar zwaarden in de lucht en gooide daar achteraan haar naalden er naartoe. De naalden raakte de zwaarden en leken wel geabsorbeerd te worden door de zwaarden. Nu zweefde ze gewoon in de lucht en Shimara stuurde ze.
Beide zwaarden liet ze op Resi afvliegen, met een flinke vaart, beide van een andere kant.

Resi had dit wel zijn aankomen, hij reageerden niet, nauwelijks. De naalden raakten hem niet. Alleen het zwaard; het stak dwars door zijn arm. Resi rilden, op een nare manier, onmenselijk.
De kou verliet zijn lichaam, alles werd slap.
Dit was één teken dat hij opgaf.
Zijn lippen trilden, 'youre good..' stamelden hij alleen maar, alleen maar die simpele dingen.
Het warme bloed bleef maar uit zijn lijf stromen, maar Resi schonk er gaan aandacht aan, hij maakte van wat water druppels een soort ijs sterretje, en liet die op de grond neer kletteren, hij had er geen kracht meer voor.
Hij had met al zijn kracht gevochten; er was niet aan te twijfelen. Resi had dapper gestreden, hij had alles geprobeerd. Maar hij was nu.., moe.
Het werd zwart voor zijn ogen, hij openden zijn mond even, er liep een straaltje bloed uit. Alsof het zwaard ook in zijn keel had gesneden.
En toen, toen liet hij zich vallen.
Hij viel eerst op zijn knieeén en keek met grote ogen naar de lucht. Eindelijk; de regen was gestopt en de zon brak door.
Hij liet zich voorovervallen. Met zijn ogen wijd open, nadenkend,
hij had verloren.
Dat maakten niks uit.
Hij bloeden,
dat maakten niks uit.
Hij had dapper gestreden; dat telden. En dat was het enige dat telden voor hem. Shimara had gewonnen deze keer; maar in zijn hoofd vond hij zichzelf al een hele grote winnaar.

Shimara zuchtte vermoeid en opgelucht tegelijk. Het was geen makkelijk gevecht geweest en het zou nog pijnlijk gaan worden om die metalen dingen uit haar lichaam te krijgen, maar, het was voorbij. Resi had het haar absoluut niet makkelijk gemaakt en zo een gevecht had ze nog nooit gehad. Het was... het beste gevecht van haar leven tot nu toe. En, het voelde geweldig! Dit was niet zoals de gevechten met schaduwen en demonen. Ze hoefde haar tegenstander niet te doden, ze hoefde alleen maar haar best te doen. Het bloed was haar niet eens opgevallen, hoewel ze in haar hoofd zacht wel een stem hoorde, maar, ze schonk er geen verdere aandacht aan.
Langzaam en vooral moeizaam liep ze naar Resi toe. Toen ze bij hem stond, liet ze zichzelf op de grond neerploffen en grijnsde naar hem. 'Je hebt me aardig gesloopt Resi... Het was een geweldig gevecht...' Ze sprak zacht en ze had het gevoel dat zelfs haar tong pijn deed!

Resi bleef even zo op de grond liggen, maar kroop toen overeind. Hij voog het bloed weg van zijn kin, en knikte langzaam. 'Ja..Dat was een geweldig gevecht, en als ik niet zo moe was..Zou ik bijna roepen "daar moeten we op drinken.."' Resi voelden zich slap, en ziek.
Hij glimlachten als een boer met kiespijn,
en probeerde op te staan, maar viel weer achterover.
Hij bleef zitten, 'die laatste aanval van jou.., was geniaal..' hij glimlachten even vriendelijk.
Maar kreunden toen weer van de pijn, 'ik heb nog geluk dat dat zwaard in mijn arm kwam...'

Shimara grinnikte even vermoeid en schudde haar hoofd. 'Je geeft me teveel credit ervoor. Zo geniaal was het niet weetje. Eigenlijk was het best een oneerlijk gevecht, omdat ik level 2 ben en jij level 1. Maar, ik zou het zwaard nooit op een enorm schadelijke plek laten komen.' Dat laatste wat ze zei was niet waar. Als de stem in haar hoofd luider geweest, waarschijnlijk wel. Als er ook maar één enkele druppel bloed verkeerd gevallen was, was het nog slechter afgelopen... Even was ze stil en staarde ze levenloos voor zich uit. 'Maar, jij hebt echt fantastisch gestreden en dat zeg ik niet omdat... omdat we vrienden zijn.'

'Dankjewel,' zei Resi alleen maar, kalm. Gewoon op een rustige manier, maar hij was blij dat Shimara dat zei. Blij dat ze zei dat hij een vriend was, gewoon een vriend.
En gewone vrienden waren schaars als je Resi heten.
Mensen waar je mee kon lachen, maar ook mee kon huilen, zonder dat je meteen gek werd van verlangens en dat soort dingen.
Je kon wel van iemand houden, maar je hield niet gek veel van de gene, niet zoveel dat je wou zoenen, of dat "soort dingen".
Hij kroop overeind, met enige moeite, maar bleef nu staan.
Hij stak zijn hand uit naar Shimara, 'tenzij je van plan bent hier de rest van de dag te liggen,' hij grinnekte even bij de droge gedachten dat Shimara hier de hele tijd zou blijven zitten.

Shimara glimlachte even vluchtig en liet zich omhoog helpen door Resi. 'Ik denk dat we nu het beste meteen naar Yukira kunnen gaan. Zij kan onze wonden dan even genezen en dan gaan we erop drinken!' Ze grinnikte even en raapte haar zwaarden en een paar naalden van de grond. Het was geen verkeerd idee van Resi om erop te drinken. Ergens hadden ze tenslotte wel wat te vieren.

Resi knikte even kortaf, 'ja, laten we dat doen,' hij bekeek nogal droog de wond in zijn arm.
De wond blijf maar bloeden, het was maar beter dat hij snel werd verzorgd voordat Resi dood bloeden, of iets in die richting.
Hij had genoten van dit gevecht, hij had Shimara echt eng gevonden daarnet met dat zwaard. Hij kon zijn bloed nog zien zitten, roden vlekken op het ijzeren zwaard. Hij snapte nogsteeds niet waar dat lef opeens vandaan was gekomen; om dat zwaard te pakken en van zich af te duwen.
De wond in zijn hand stak, en was stiekem nog pijnlijker dan de grote wond in zijn arm. Omdat zijn arm wel verlamd leek.

Shimara klopte haar kleren even af en zuchtte diep. 'Sorry als ik je heel erg veel pijn gedaan heb.' Ze boog wat naar voren om zich te verontschuldigen. Misschien had ze zich een beetje te erg laten gaan, dus vond ze dit wel op zijn plaats. 'Ik ga Yukira wel halen.' Ze liep naar de rand van het platform en keek glimlachend naar de zon die lekker begon te schijnen.

Resi glimlachten naar Shimara als teken dat het goed was, het hoorden bij een goed gevecht. Bloed en pijn.
Toen ze weg liep ging hij zitten, hij staarde naar het bloed dat uit zijn armen drupte, en ging met een vinger door de rode vloeistof.
Hij vroeg zich af hoe het zou smaken, even tikte hij kort met zijn vinger op zijn lip, zodat er een druppel bloed op viel.
Hij likte zijn lippen af, het bloed smaakte zoetig. Een soort vaag smaakje.
Hij liet zich achterover vallen, en staarde naar de blauwe lucht. Wachtend tot dat Shimara terug zou komen.
Hij herinderden plotseling van wat er gister avond was gebeurd, het meisje, de straten, het blauwe licht..
Hij rilden, misschien moest hij het Shimara vertellen. Nee straks. Als ze gingen drinken.
Dan zou hij het vertellen.

Na ongeveer 10 minuten kwam Shimara het plateau weer op geklauterd, met Yukira achter zich aan. De meeste wonden van Shimara waren al genezen, maar ze wilde zich niet helemaal laten behandelen, niet voordat Resi zijn wonden helemaal behandeld en genezen waren.
Yukira beende snel naar Resi toe en ging voor hem zitten op haar knieën. 'Het is ook altijd hetzelfde liedje met jou Shi, altijd vechten zonder te denken over de consequenties!' Shimara draaide met haar ogen en haalde haar schouders op. 'Een gevecht is een gevecht, dan raak je wel eens gewond.' Mompelde ze geïrriteerd.

Resi bekeek Yukira aandachtig, zijn hart slag ging even sneller. De laatste keer had Yukira gedacht dat hij Shimara's vriendje was, ze had hem zelfs 'schattig' genoemd.
Hij likte nerveus zijn lippen af, hij zweeg, maar van binnen was het alles behalve stil.
Wat ooit een rustige ziel was geweest was nu dat van een of ander klein nerveus jongentje,
hij voelden zich alsof hij verlieft was op een school jufvrouw. Of misschien veel erger,
was hij verlieft op de zus van Shimara?
'A-Ach..Het is maar een schrammetje..' Resi probeerde stoer te lachen, maar dat werkte hem juist tegen; het resultaat; een histirsch ingehouden lachje.
Pwa! Wat ben ik toch een baka..

Yukira keek hoofdschuddend naar Resi en woelde door zijn haar, waardoor het wat rechtop ging staan. 'Wie wil je voor de gek houden? Ik ben de dorps heler hoor, ik weet het wel het verschil tussen een schram en een diepe snijwond.' Eerst legde ze haar hand op de diepste wond van Resi zijn arm. De hand begon een beetje wit te gloeien en de wond begon langzaam te helen. 'Waar sloeg dat gevecht eigenlijk op? Doen jullie elkaar voor de lol pijn of zo?' Ze keek op een vragende manier van Resi naar Shimara en van Shimara weer naar Resi.

'Nee, we wouden gaan oefenen voor het grote tournooi,' Resi voelden hoe Yukira door zijn haren woelden,
normaal zou hij haar hand van zich afschudden; hij haten het als mensen aan zijn haar kwamen.
Maar dat deed hij niet, misschien omdat hij te moe was om de hand van zich af te schudden,
misschien omdat hij dat wel helemaal niet wou.
Hij wou de sterke knaap zijn voor Yurika, zo een als Heathcliff! Maar.., Heathcliff had een hersen inhoud van een pinda*.., dus toch niet zoals Heathcliff..,
misschien zoals Ayase. Maar hij kenden Ayase nog niet goed genoeg.
Dus zou hij maar naar zijn gevoel "stoer" moeten zijn, misschien was stoer ook niet de beste oplossing.
Misschien juist extra lief. Nee ook niet extra lief.
Hij moest gewoon zichzelf zijn! Maar hoe speel je je zelf..

((*Hey, staat bij zijn aanmelding hoor!))

Shimara sloeg haar armen over elkaar heen en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Resi. Die blik... waar kende ze die blik nou ook al weer van? Had ze diezelfde blik niet ooit gezien in de ogen van Heathcliff richting Yuriko? En, die blik had ze toch ook een keer gezien bij Sorrow als hij haar aankeek. Naja, het zou wel niks zijn, Yukira en Resi was een nogal onmogelijke combinatie. Het zou ook best vreemd zijn, als je oudere zus met één van je beste vrienden een relatie had. En Yukira zocht op het moment naar niemand, ze zocht eerst naar iemand, maar dan voor Shimara.
Ze schudde snel de gedachten van zich af en keek omhoog, naar de zon. Wat was het eigenlijk een belachelijke gedachten waar ze zich mee bezig hield. Het sloeg toch nergens op? Ze kon het maar beter snel vergeten, voordat ze verkeerde ideeën kreeg.

Resi voelden zich ongemakkelijk worden, hij staarde naar Shimara. Had ze hem door?
Hij moest ook niet zo staren. Niet zo raar doen.
Hij zetten zijn gedachten van zich af, voor hoever dat kon, en staarde droog voor zich uit. Hij voelden hoe de pijn in zijn arm stilaan wegtrok, hij was nog nooit op deze manier genezen. En vroeg zich af waarom ze hem niet zo behandeld hadden toen hij in het ziekenhuis lag. Of was die wond toen te groot? Er zat gif in van een demoon.
Hij zat daar maar; een beetje duf te wezen, moest hij haar mee uit vragen?
Misschien kon hij daar wel goed mee scoren, meisjes houden toch van lekker eten en romantiek en dat soort "dingen", Shimara was daar nou niet echt het type voor, maar misschien Yukira wel.
Hij besloot maar even te wachten; tot hij alleen was met Yukira, hij hoopte vurig dat Shimara even moest plassen of zo, en dat ze alleen achter bleven. En dat hij haar dan vroeg, omdat ze hem zo goed verzorgde met zijn arm. Waar zou hij haar eigenlijk heen moeten nemen? Gewoon naar een restaurantje? Of was ze meer het "wandeling in het park" type.

Yukira graaide even in haar schoudertas, alsof ze iets zocht. 'Hmmm... Shi-chan, kan jij even naar huis toe gaan en wat fijngemalen Bloody Leafs halen? Ik ben ze denk ik vergeten en ik kan de wonden niet helemaal genezen zonder die dingen.' Ze ging verder met de volgende wond terwijl ze ernstig naar de andere wonden keek. Het zou nog wel even gaan duren voordat ze helemaal klaar was hiermee.

Shimara keek geïrriteerd naar Yukira en draaide met haar ogen. 'Al goed, al goed. Ik zal zo snel mogelijk probeerde terug te zijn.' Ze klom mopperend het plateau af en liep terug naar huis.

Resi was opgelucht toen Shimara weg ging, alles liep perfect.
Nu moest hij nog beginnen met praten, hij zocht de juiste woorden.
'Ehm..Dus..,' begon hij schor, het zou eigenlijk heel zwoel moeten klinken en romantisch, maar het klonk heel verstrooid en schor.
Hij wist werkelijk niet waar hij moest beginnen, waarom had hij nooit geleerd om een meisje mee uit te vragen.
Stel je voor dat ze al een vriend had! Of.., dat ze helemaal niet op jongens viel! Dat zou zo schaamtenlijk zijn geweest.

Yukira trok vragend een wenkbrauw op, zonder dat ze Resi aankeek. Ze moest zich nu focussen op de onden genezen, anders zou het fout gaan. 'Dus? Dus wat? Je spieren zijn gespannen. Het gevecht is al voorbij hoor.' Ze grinnikte even en aaide Resi weer even over zijn hoofd.

'Ja dat weet ik, het was een spannend gevecht, Shimara is goed in vechten, heb ik wel gemerkt..,' Resi kreunde even pijnlijk toen hij zijn wond voelden steken,
'genees je vaak mensen?' wat was dat nu weer voor een vraag, ze was een dorp geneser.., nee dan zou ze ook zeker niemand genesen.
'Ik bedoel, mensen die zo dom als ik was en van dit soort snijwonden hebben?' voegde hij er snel aan toe.

Yukira grinnikte even en glimlachte. 'Je bent best schattig als je nerveus bent weetje. Ja, ik genees veel mensen die snijwonden hebben. Zeker als Shimara een ochtend humeur heeft en ze lastiggevallen word.' Grinnikte ze en bekeek een kleine snee op zijn gezicht. 'Maar, ik kom vooral veel mensen tegen die wonden hebben omdat ze zijn aangevallen door demonen en schaduwen. Die wonden zijn erger dan snijwonden, want meestal stroomt er door die aanvallen gif in de bloedbaan. Dan moet het gif eerst verwijderd worden en dat is een zeer zwaar en pijnlijk proces. Niet alleen voor het slachtoffer, maar ook voor de persoon die het moet helen.'

Resi snapte geen woord van wat Yukira zei, hij deed niet eens zijn best, hij staarde alleen maar naar haar lippen, zo zacht en lief rosé van kleur.
En haar lach dan, zulke witte tanden, en haar ogen, zo mooi blauw..,
hij schudde langzaam zijn hoofd. Dit kon niet waar zijn, ze was zo mooi.
Heel anders dan Shimara, bij haar keek Resi nooit naar haar mond; om twee redenen.
1. Omdat hij Shimara liever te vriend wou houden.
2. Omdat hij zijn leven lief was.

Yukira keek vragend op toen ze de meeste wonden had geheeld. 'Waar kijk je naar? En volgens mij luister je helemaal niet naar wat ik zeg.' Ze grijnsde en schudde met haar hoofd. Hij was wel lief, met die verwarde en dromerige oogjes van hem. 'Hoe kom je eigenlijk aan die twee verschillende kleuren ogen? Kleurlenzen?'

'Nee, ik ben zo geboren,' antwoorde Resi, hij glimlachten even vriendelijk,
hij voelden zich al stukken beter nu zijn wonden voor het meest genezen waren.
'Heb.., heb je eigenlijk een vriendje?' het floepte er al uit voordat Resi het door had.
Hij werd knalrood, 'ik bedoel niet dat dat mij aangaat maar- maar..,' Resi slikte even,
'maar, ik vroeg het me eigenlijk gewoon af..,'
Resi wist hoe slap dit klonk. Maar dat maakte hem niks uit. Hij moest nu even "doorbijten" om te krijgen wat hij wou.