Het gevecht van Leanut

De schaduwen hebben Sorrow en Shimara weten te misleiden, waardoor ze een grote fout gemaakt hebben. Ze hebben de bewaker van het dorp Leanut vermoord en het dorp staat open om veroverd te worden door schaduwen. Daarom hebben ze om hulp gevraagd aan strijders uit het Westen, in de hoop dat ze geholpen worden.
Het begint in Leanut, in de vroege ochtend. Het gevecht begint waarschijnlijk rond 8 uur 's ochtends, als er genoeg schaduw is. Daar komen de schaduwen uit gekropen. Ze zullen vechten tot de nieuwe dag, want deze avond is het volle maan. Dan worden de straten belicht met het witte licht van de maan en is er het meeste schaduw.

Regels: Minstens 3 regels posten per post! Leg er ook een beetje gevoel in a.j.b.
Level: Vrij
Personen: Zoveel mogelijk!

Shimara liep te ijsberen in het dorp. De zon kwam pas op en de vogels ware nog niet eens op. Het was stil, doodstil. De sfeer voelde als een mes die door je heen sneed en de spanning was letterlijk bijna om te snijden. Nog steeds voelde ze zich dom, dom dat ze zich zo voor de gek heeft kunnen laten houden. En ook, omdat ze hulp nodig had voor dit. Ze was nooit het type geweest dat hulp vroeg en hierdoor werd haar eer nogal gekrengd.
Even wreef ze in haar ogen, om het laatste beetje slaap eruit te krijgen, maar zonder echt succes.

Resi had van het "ongeval" gehoord, en voelde zich als geroepen. Hij wist niet waarom, hij was veel lager dan de meeste van de strijders, en misschien ook niet zo krachtig. Toch voelde hij zich nu machtig, en wijs, maar ook moe. Er stonden giga wallen onder zijn ogen, hij was ruw gewekt door wat gillende kinderen. Hij was ze gevolgd, tot Leanut. In de verte zag hij een rosé gedaante opdoemen. Even dacht hij dat het Yuki was, die mooie Yuki.., maar het was Shimara maar. Hm, misschien klonk dat wel heel erg kwetsend? Toch kon Resi zijn teleur stelling even niet verbergen. 'Shi-chan..?' mompelde hij slaperig. Je kon de geel-achtige volkjes slaap nog rond zijn ogen zien. En diepe wallen vormde zich op zijn wangen.

(ik snap niet hoe mensen weken op krukken kunnen lopen O.o?)

Kira liep bijna slaapwandelend naar Leanut. Waarschijnlijk zou ze het zelfs niet opgemerkt hebben als er voor haar neus een clown op een eenwieler rare liedjes aan het zingen was, zo slaperig was ze nog. Hoe ze ooit 'wakker was geworden kon ze ook niet echt herrineren, maar het had wat te maken met Amado en heel veel water. Nog steeds waren haar haren flink doorweekt, maar de slaap had hij niet uit haar hoofd en ogen gekregen.
Kira Liep tegen een groep rennende mensen in. Door die mensen was ze waarschijnlijk -lichtelijk nieuwschierig- ook naar Leanut gegaan. Af en toe kreeg ze een scheldwoord tegen haar hoofd geslingerd door de vluchtende mensen, maar doordat ze zo slaperig was reageerde ze er niet op.
Toen ze onderweg was hoorde ze over het 'ongeluk' dat er gebeurt was. Daardoor wel wat wakkerder geworden, maar het was nog duidelijk te zien dat ze eigenlijk nog in bed wilde liggen.
Ze liep de eerste huizen van Leanut voorbij ,ze rilde en dat kwam niet alleen door de ochtendkou. Zonder er bij na te denken was haar hand naar haar dolk gegleden, ja de spanning voelde zij ook. In de verte zag ze 2 gedaantes staan. Voor zover ze het kon zien waren het Resi en Shimara. Toen ze dichterbij kwam wist ze het zeker "Hi" begroette ze hen gapend.

Met een ruk draaide Shimara zich om en keek met vuurspuwende ogen naar het persoon dat haar zo genoemd had. Als het Resi niet geweest was, had ze die persoon waarschijnlijk meteen aangevlogen, maar nu hield ze zich met moeite in. 'S-Shi-chan? Resi, realy, noem me niet zo wil je?' Vroeg ze terwijl ze deprimerend over haar slapen wreef.
Toen ze Kira ook zag aankomen en haar begroeting kon horen, strak ze haar hand op en maakte een peace teken. 'Yo'

Resi rolde verveelt met zijn ogen, hij had niet zoveel zin in Shi's dreigementen, daar was hij niet voor gekomen. En Shi was nog altijd beter dan mormel of wat dan ook. Hij wierp een nogal onzekere blik op Kira. En voelden een soort raar gevoel zich bekruipen, en soort verdriet, en spijt. Hij wist echter niet waar dat plotseling zo vandaan kwam.

Kira keek even naar Resi en wilde vragen of hij de brief had gelezen, maar zei niks. Ze had geen zin in moeilijk situaties en pijnlijke momenten. Die zullen d'r wel genoeg zijn vandaag, de blik van Resi had ze niet door. Ze rekte haar armen uit en glimlachte even vriendelijk naar hem en Shimara voor ze haar hand voor haar mond sloeg om een gaap tegen te houden. "Waar zijn de andere?" vroeg ze uiteindelijk nog niet steeds lichtelijk slaperig, wat een rot dag om slaperig te zijn. Dacht ze nog bij zichzelf

Shimara keek om zich heen en haalde haar schouders op. 'Waarschijnlijk nog niet op, of verslapen. Weet ik veel, misschien wilde ze niet komen, omdat ze bang zijn voor een beetje vechten en een uitdaging,' probeerde ze zo koeltjes mogelijk over te laten komen. Het was best moeilijk voor haar om nu zichzelf te blijven, aangezien dit alles haar schuld was. Als ze niet zo dwaas geweest was, had dit alles niet gehoeven.

(kmoe net stoppen x,x kzal morg pas kunne schrijve)

(Ga dan ook niet zitten spammen jij*I* Je kan me toch niet inhalen)

(mawahahaha, ik zit stiekem op pc >3)





Sorrow stond tegen een boom aangeleunt met zijn zicht naar de grond gericht waardoor zijn haar gezicht verborg. Eigenlijk dreigde hij weer in slaap te vallen want zijn ogen waren half toe en knipperde regelmatig weer dicht. Hij probeerde zich op een steentje te focussen maar daar werd hij alleen maar slaperiger van. Hij wist niet of de anderen hem al hadden opgemerkt.

Kyryé zweefde boven één van de daken. Ze bekeek terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg neerbuigend de mensen, die zich gingen voorbereiden op de strijd. Dit was weer één van de spelletjes die ze speelde. Haar walgelijke en zieke spelletjes, die ze o zo leuk vond en zo graag speelde. Mensen waren zulke vermakelijke wezens. Ze dachten kans te maken en probeerde zo sterk mogelijk over te komen. Maar, wat waren ze nou? Wat is één zandkorrel in een zandstorm? Niks, net als deze mensen. Maar, als er een aantal het zouden overleven, had ze een paar figuren waar ze haar ogen op gericht kon houden. Die waren dan wellicht geschikt voor een aantal "klusjes" van haar, in de toekomst.

Resi sprong wat heen en weer, om nog wakker te blijven. Hij kon hier ook niet zo blijven staan gapen en geeuwen. Zijn haar bungelde wat futloos voor zijn ogen. Er stonden donkere kringen onder. Er scheen een waterig zonnentje. Echt haat weer. Resi's rode oog kon beter zien in de complete duisternis, en zijn groene oog beter in het velle licht. Maar dit weer? Daar zag hij alles in alsof hij een bril van 41- ophad.

Sorrow keek op. Hij kreeg weer zo'n vreemde tinteling door zijn hele lichaam heen maar bedacht dat het waarschijnlijk niks zou zijn. Hij liep op zijn gemak naar de andere toe terwijl hij zich uitstrekte. Ciara leek weer verdwenen te zijn. De laatste tijd deed ze dat wel vaker. Weg glippen zonder dat Sorrow het opmerkte.

Kira bond haar haar samen in een staart. Het hing in de weg en ze moest wat doen om wakker te blijven, al was het dan niet echt inspannend. Ze keek naar Sorrow die aan kwam lopen en glimlachde even ter begroeting. "Het schiet nog niet echt op, met de opkomst" zei ze om tenminste wat te zeggen. Ze wreef in haar ogen om het laatste slaap eruit te krijgen.

Sorrow haalde zijn schouders op. 'het is dan ook niet gek op dit tijdstip' Hij had dit uur veel te vroeg gevonden. Mensen zouden gewoon niet uit hun bed kunnen kruipen. dat wist hij zeker. Want hem lukte dat alleszinds heel moeilijk. Blijven liggen en nagenieten van die heerlijke slaap waar jet net had van genoten was gewoon zalig. Opstaan was vervelend en lastig.

Shimara draaide met haar ogen en zette al zuchtend haar handen in haar zij. 'Ach, blijf dan eens niet zo laat op, misschien helpt dat? Af en toe lijk je net een vampier. Je doet het jezelf aan,' sprak ze alsof ze zijn moeder was en hem goed probeerde op te voeden.
Zij zelf had nooit echt moeite met vroeg opstaan als ze laat naar bed was geweest. Ze kon een dag inclusief hard werken al doorkomen met twee uur slapen. Ze snapte ook niet waarom de andere er nog bij stonden als zoutzakken.

Sorrow keek haar droog aan. 'hmmpf, ik ben al van kleins af liever wakker in de nacht.' Hij liet even zijn wenkbrauwen charmant op en neer gaan en grijnsde lichtjes om haar te plagen. Hij was al wat meer wakker. Zijn ogen vielen niet meer dicht en hij zou al gerust een paar ker open neer kunnen springen.

Shimara draaide met haar ogen en schudde haar hoofd niet goedkeurend. 'Right... foute ideeën! Dus je al een perv van jongs af aan,' zei ze terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek.
'Kira, mijn verontschuldigingen voor het gedrag van... deze hond. Soms heb je hem gewoon niet meer in de hand, je kent het vast wel,' sprak ze alsof ze het inderdaad over een hond had. Alsof hij haar hond was en hij iets van Kira gesloopt had.

Sorrow voelde zich vernedert en liet zijn armen slap hangen. Dus hij was Shimara haar hond oppeens? =,= Hij was geen hond. Niet zo'n dwaas beest dat braaf zijn meester volgde overal waar het naar toe ging. Een hond was afhankelijk. Was Sorrow afhankelijk? daht het niet!