Het Maanmeer van Leanut

In het kleine bos van Leanut, precies in het midden, is een klein meer. Het meer is speciaal, omdat het de vorm heeft van een maansikkel. Altijd als je er komt, voel je een vredige en rustgevende sfeer, waardoor je meteen tot rust zal komen en je woede zal vergeten. Men zegt dat het water van het meer helende krachten heeft en als je het drinkt, je in het donker kan kijken. Natuurlijk zal dit dan tijdelijk zijn, maar niemand weet eigenlijk of het echt waar is. De meeste durven het namelijk niet, omdat ze bang zijn dat het een grap is, of omdat ze denken dat het water een hele vieze smaak heeft.

Regels: Minstens 2 per post
Personen: Het meer is niet heel erg groot, dus niet meer dan 6 tot 7!

Shimara liep door het bos van Leanut, met één van haar zwaarden op haar schouder rustend. Demonen jagen in dit bos viel aardig tegen, omdat het zo klein was en er tussen de bomen door makkelijk zon of maanlicht kon vallen. De demonen hadden gelijk dat ze hier niet wilde zitten, omdat ze dan een makkelijke prooi zouden zijn.
Toen ze het geluid van kabbelend water kon horen, stopte ze even en draaide ze zich naar het geluid toe. Langzaam liep ze er naartoe en toen ze er eenmaal was, keek ze met grote ogen naar het meertje. Het was niet heel erg groot, maar het was wel mooi, zeker nu met het maanlicht dat erop scheen. Van het meer leek licht te komen en kleine, glinsterende waterdruppeltjes zweefde boven het water.

Yia had al een tijdje door het bos van Leanut gedwaald, maar was nu pas bij iets interessants uitgekomen. Een meer -en nu ze het eens goed bekeek- dat de vorm had van een maansikkel. Het zag er prachtig uit, het meer glinsterde in het maanlicht. En toen zag ze een ander figuur. Van af de verte kon ze niet goed zien wie het was, en liep er op af. Toen ze meer genaderd was zag ze dat het Shimara was. Ze liep een stukje in haar richting maar bleef een stukje van haar af staan. 'Hi...'Zei ze zacht.

Shimara draaide zich om toen ze een bekende stem hoorde en zag vaag in de verte een gedaante op zich af komen. Ze kon niet helemaal uitvinden wie het was, tot ze paars haar zag. Het gedaante was te klein om Kira te kunnen voorstellen, dus bleef er nog maar 1 persoon over, Yia. Ze stak haar hand op en vormde met haar vingers een peace teken, wat haar begroeting voorstelde. 'Yo', zei ze even en draaide zich toen weer terug naar het meer. Zo kon wel een boek vol schrijven over hoe mooi het was...

Yia glimlachte flauwtjes toen ze Shimara's bekende begroeting hoorde. Ze staarde bijna gehypnotiseerd naar het meer. Het was zo mooi, zo betoverend... Ze had er geen woorden voor. Ze keek met een schuin hoofd naar de maan in het water, die vol was vannacht. En het was ook zo stil... Pas nu merkte ze het echt op, het was onnatuurlijk stil. Maar dat maakte het prachtige plaatje wel helemaal af.

Shimara liep naar het meer toe en ging aan de kant zitten. Ze hield niet zo veel van water, maar zelfs voor haar was de verleiding te groot. Ze stak haar hand in het water en speelde er voorzichtig mee, maar toen ze dat deed, voelde ze een vreemd gevoel. Het water voelde... zo vreemd. Het was niet koud, niet warm, niet lauw, het voelde... vreemd? Maar, zeker niet onaangenaam. Het voelde heerlijk zelfs!

Yia volgde Shimara's voorbeeld en ging aan het meer zitten. Ze voelde aan het water, het was perfect! Haar hand waadde door het water, maar de rimpelingen haalde nog geen vijf centimeter. Raar... Maar verder kon het haar niet boeien, deze plek was té mooi. Haar glimlach verzwakte niet maar werd ook niet breder. Hij bleef zoals hij was, net als het meer...

Moon liep langs het meer, het had een vreemde vorm voor een meer maar het zag er prachtig uit. Het water leek wel plat, er zat geen golfje in.
Moon had het gevoel dat er iets heel vreemds met het water aan de hand was, heel vreemd...

((( Zeg mag ik jullie storen ))))

(Ja uh, hallo, dat gaat zomaar niet *Sarcasme*)

Shimara keek op toen ze duidelijk iemand zag en hoorde aankomen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, om beter te kunnen zien wie het was. Iemand onbekend... Ze keek het persoon even vragend aan, maar richtte zich toen weer op het meer. Het persoon zag er niet gevaarlijk uit, dus maakte ze zich er niet bepaald veer zorgen om.

( Oké xD)

Moon zag een eindje verderop twee meisjes zitten. Ze liep er op af en herkende één van de twee meisjes, Yia. Het andere meisje kende ze niet.
Moon ging naast de twee zitten en keek het vreemde meisje nieuwsgierig aan.
'Hoe heet jij?' vroeg Moon. Moon bedacht dat het beleefder zou zijn om zich zelf eerst voor te stellen.
'Ik ben Moon, ' zei ze er daarom snel achteraan.

Yia glimlachte toen ze de bekende stem van Moon hoorde, maar ze keek nog niet om. Ze werd bijna gehypnotiseerd door het stilliggende water. 'Hi...'Zei ze zacht om het betoverende effect van het water niet te verbreken.

Shimara keek weer even op en rekte zich uit. 'De naam is Shimara Kaburagi. Aangenaam, Moon... Of zoiets...' Ze was niet goed in dit soort formele dingen, maar, ze deed haar best.
Ze wende haar blik daarna weer even af naar het meer. Het was best verleidelijk om er in te springen en te genieten van wat zwemmen, maar dat leek haar niet zo een goed idee. Ze moest nog naar huis toe en als ze thuis zou zijn, kon ze ziek zijn.

Yia liet met haar vinger kleine kringetjes verschijnen en al snel weer verdwenen. Ze kon haar blik niet van het water afwenden. Het was te mooi, te betoverend... Toch wist ze dat ze het ooit zou moeten doen. Maar nu nog niet...

Moon vond het een beetje raar dat Shimara - zoals ze blijkbaar heette - haar "Moon... Of zoiets" noemde maar ze liet het er maar bij zitten. Ruzie maken was niet iets wat Moon graag deed; en toen Moon naar het water keek kon het haar helemaal niets meer schelen. Alleen al naar het water kijken was betoverend. Moon kon de verleiding om met haar hand door het water te woelen niet weerstaan. Voorzichtig bracht ze haar hand naar het water en maakte kleine golfjes in het water - die niet erg ver kwamen trouwens - . Het water voelde vreemd aan, het was rustgevend maar te gelijkertijd ook opwindend om het water aan te raken.

Yia merkte dat haar gedachte nu helemaal leeg waren, en dat ze zich nergens meer druk over maakte. Alles was goed nu, er kon niks gebeuren... Dit was een te vredige plaats om gevaarlijk te kunnen zijn. Toch? Ze keek om, maar zag niks. Toch dacht ze dat ze iets gehoord had. Yia schudde verward haar hoofd en staarde weer naar het water, waar de sterren in weerspiegelde.

Moon keek met een schuin oog naar Yia die ergens door werd afgeleid. Moon keek even om maar zag ook niks, maar ach wat zou het. Moon stak haar handen dieper in het water. Ze vergat gelijk weer haar gedachten.

Yia probeerde zich nog even aarzelend te concentreren op de bomen achter haar, maar dat lukte niet, en ze werd al gauw weer gehypnotiseerd door het water. Ze tikte er in met haar vinger in en keek naar de kringetjes. Ze wiegde heel zachtjes heen en weer en staarde naar haar spiegelbeeld in het zwarte water.

Moon voelde plotseling een enorme drang om het water in te springen. Voorzichtig trok Moon haar schoenen uit en gleed met haar voeten het water in, maar haar voeten kwamen niet diep al voelde Moon geen bodem. Moon staarde naar het water en zag iets bewegen. Toen Moon nog beter keek zag ze een enorme vis vanuit de diepte op haar afkomen. Moon haalde razendsnel haar voeten uit het water en schuifelde achteruit.

((( Had geen inspiratie xD )))

-new-

Ayase had een tas over zijn schouder hangen, en was op weg naar het maanmeer. Hij had er ooit van gehoord, en wilde er al een tijdje geleden naar toe gaan, het was er alleen nooit van gekomen. Ayase keek in het rond, toen hij er eenmaal was, en ging aan de waterkant zitten. Hij keek tevreden omhoog, naar de maan die in alle pracht aan de hemel straalde. Ayase trok zijn shirt uit, en toen ook zijn broek. Onder zijn broek had hij zijn zwart gekleurde zwembroek. Ayase besloot echter nog niet meteen in het water te springen, maar nog even droog aan de waterkant te blijven zitten. Genieten van de nacht. Ayase haalde zijn ei, gewikkeld in de lap drakenschubben uit zijn tas, en haalde de lap er van af. Het ei werd langzaam groter. Ayase zuchtte. Het ei hoorde allang te zijn uitgekomen, maar deze kleine liet nog even op zich wachten. Tot er opeens een barst in ei kwam. Ayase' s ogen werden groot en keek vol verwondering naar het ei, waar langzaam maar zeker een klein draakje uit kwam zetten.

Kira liep geiriteerd door de bossen. Ze kwam er eerst achter dat ze in rondjes had zitten lopen en dus verdwaald was. Daarna was Amado er ineens vandoor gegaan dus had ze hem moeten zoeken en nu liep ze ergens door een bos heen. Amado keek haar met twinkelende ogen aan alsof hij wilde zeggen: maak je niet zo druk joh. Kira glimlachde even naar Amado "oké oké". Ze stapte tussen een paar struiken door en haalde diep adem "wow" zei ze toen ze het meer zag. Ze keek bewonderend naar de vorm van het meer en hoe de maan erin scheen. Ze liep richting het meer toe en zag een gedaante over iets heen gebogen, nieuwschierig liep ze naar de gedaante toe

Ayase keek vol vreugde naar het draakje. Een nieuw leven. Ayase keek of het een jongen of een meisje was. 'Een jongen,' zuchtte Ayase tevreden. Dat is precies wat hij wilde, en hij had ook al de perfecte naam. 'Ik noem jou Makoto,' zei Ayase, en kriebelde het beestje over zijn buik. Het was het mooiste wat hij ooit had gezien.

Toen Kira dichterbij kwam herkende ze Ayase van het bal, er was iets met hem en Yuriko. Kira liep naar hem toe "aw Kawaii, wat schattig!!!" riep ze uit toen ze het kleine draakje zag. Ze hurkte om naar het draakje te kijken "aw hij is zo lief!." Amado die achter Kira aangelopen was stampte op de grond alsof hij het er volkomen mee eens was.

Ayase keek even geschrokken achterom toen hij een stem dicht bij hem hoorde, maar zuchtte opgelucht toen hij merkte dat het een bekend gezicht was. 'Inderdaad, hij is perfect,' zei Ayase vol vreugde. Hier had hij zo lang op gewacht, op deze, ene kleine ziel. Hij zou zijn leven gaan veranderen.

Kira stak haar hand aan om het draakje te laten ruiken. "en wat word de naam?" ze had hem wel wat horen zeggen, maar wat de naam precies was wist ze niet. Ze lachte vrolijk naar het draakje, ze kon zich niet voorstellen dat Amado ook zo klein lief en schattig was. "trouwens ik ben Kira" zei ze erachter aan toen ze bedacht dat ze nog helemaal niet wist hoe hij heette.

'Makoto,' zei Ayase trots. Hij had lang over de naam nagedacht, maar uiteindelijk was dit de meest perfecte. 'Ik ben Ayase,' zei hij toen tegen het meisje, dat zich zojuist had voorgesteld als Kira. Ayase glimlachte, en keek toen weer naar Makoto. Het was alsof hij zijn ogen nergens anders op kon richten. Het beestje keek hem aan, eerst met een angstige blik, maar toen hij eenmaal wat langer in Ayase's armen lag, voelde het heel erg vertrouwd aan.