Het Maanmeer van Leanut

Recht vanuit de lucht, daalde Kyryé langzaam en raakte met de toppen van haar tenen net het water. Toen ze het water raakte, ging ze lichtjes door haar knieën, alsof ze op de grond lande en in het water kwamen kleine kringetjes. Ze hield haar ogen gesloten en haar armen open, net als haar vleugels. Het water leek wat op te lichten toen ze het water aanraakte, wat een magisch effect gaf.
Langzaam opende ze haar ogen en keek emotieloos naar het mensen wezen dat in het gras zat.

Yia keek lichtjes verwonderd naar het engelachtige wezen dat was neergekomen op het water. Het leek alsof ze gewoon op de grond stond, het zag er magisch uit. Het wezen keek haar uitdrukkingsloos aan, en daarom deed Yia dat ook. Haar ogen of uitdrukking lieten niks los. Ze keek even naar het water, dat op leek te lichten, prachtig gewoon. Toch was er iets duisters aan het wezen, maar Yia kon niet goed zeggen wat... Ze keek weer in de zwarte ogen, die ook niets loslieten.

Het was verbazend dat dit mensen wezen gewoon naar Kyryé aanstaarde, zonder dat ze enige angst in haar ogen had, of zonder weg te rennen en angstig in huilen uit te barsten, zoals de meeste deden. Misschien was ze versteend van angst en kon ze niks meer doen daardoor? Nee, dat was het niet. Ze was nog totaal bewust van waar ze mee bezig was, dus kon dat het niet zijn. Was ze dan echt niet bang voor haar? Zelfs niet een klein beetje?
'Vertel me eens kindje, wat is jouw naam?'

Yia hield haar hoofd een beetje schuin. 'Yia.' Zei ze zonder verdere omhaal. Ze keek het wezen weer recht aan. Ze was niet bang, eerder geïntereseerd. Maar ze liet nog steeds niets merken, als het wezen dat ook niet deed. Ze bleef doodstil zitten.
Die zwarte ogen hadden iets dieps, iets duisters... Het interigeerde Yia een beetje.

Kyryé zette haar voeten plat op het water en kwam voorzichtig en langzaam dichterbij Yia. Het leek alsof ze over het water liep, terwijl ze toch echt zweefde. Kringetjes bewogen zich op een sierlijke manier door het water en leken nog geen twee meter verder op te lossen en weer strak te worden, als een laken dat strak getrokken werd.
'Vertel me eens kindje... ben je niet bang?' ze leek lichtelijk verbaasd en nieuwsgierig en tegelijkertijd ook emotieloos...

Daar moest Yia heel even over nadenken, maar toen schudde ze langzaam haar hoofd. 'Nee, ik ben niet bang.' Zei ze daarna. Ze bekeek het wezen nog een keer. Ze liep zo sierlijk over het water. Nee wacht, ze liep niet, ze zweefde over het water.
Yia vond het grappig om te zien dat er toch enige emotie in die donkere ogen zat, nadat die net zo emotieloos waren geweesd, ookal was het maar een kleine flonkering nieuwschierigheid.

'Komt dat door onbegrip, ken je me niet, of heb je niks in het leven te vrezen? Ben jij anders, dan die andere mensen wezens?' ze voelde wel iets vreemds bij dit mensen wezen. Zij was... anders dan die andere. Haar ziel was puurder, helderder als een spiegel en leek licht te geven. Misschien, was zij de sleutel voor de verlossing van haar mensen kant en kon de mens in haar eindelijk weer gewoon leven...
Terwijl ze in gedachten verzonken zat, klapte ze zacht en voorzichtig haar vleugels in.

Ook daar moest Yia over nadenken. Maar ze had, al vanaf dat het wezen was neergekomen op het water, geen angst gevoeld, ze was eerder geïnterigeerd geweesd door het wezen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, dus bleef ze maar kijken, en hoopte ze dat haar ogen genoeg zouden zeggen, wat wel vaker het geval was.
Yia keek naar het wezen terwijl die haar vleugels weer in klapte. Het zag er bijna mooi uit.

Kyryé hield haar hoofd een klein beetje scheef en keek Yia het half geopende ogen aan. 'Je hebt je voorgesteld als Yia, maar wie ben je werkelijk?' zei ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Ogen violet-blauw en helder. Ze waren zo helder, dat ze haar eigen spiegelbeeld erin kon zien.
Ze moest weten wie dit meisje echt was, welke afkomst ze had en of ze misschien gelijk had. Misschien kon ze haar helpen. Dan hoefde ze dit helemaal niet meer te doen, dan hoefde ze niet meer zoveel moeite te doen. Dan kon er veel sneller een einde aan dit alles komen.

Yia voelde een kleine draai in haar maag. Wie was ze echt? Even wou ze "niemand" zeggen, maar ze hield haar mond. Het was onnatuurlijk stil zoals vaak hier, maar toch was het deze keer anders. Maar ze had nog geen antwoord gegeven. Maar wat moest ze zeggen. Ze was anders dan andere, maar niemand is hetzelfde, dus eigelijk was er niks speciaals aan haar. Toch?

Kyryé draaide zich om en spreidde haar vleugels weer uit, waarna ze een klein stukje opsteeg, niet meer dan 5 centimeter, misschien zelfs minder. 'Ik neem dus aan dat je het niet weet, anders had je me wel een antwoord gegeven. Tenzij je het geheim wilt houden, maar dat is niet het geval, of wel soms? Probeer je iets voor me achter te houden?' het klonk niet echt als een vraag. Ze wist het antwoord toch zo goed als al.

Plotseling bedacht ze zich iets. 'Ik ben een van de nieuwe strijdsters.' Ze zei het met een kalme stem, en liet de opwinding die ze even gevoeld had van haar gezicht verdwijnen. Ze keek naar de rug van het wezen. Ze wachtte op haar reactie. Zou ze verbaasd zijn, maar dat niet laten zien? Of zou ze het weten? Op de een of andere manier leek Yia dat niet raar.

Kyryé draaide haar hoofd en keek Yia aan over haar schouder heen. 'Hahaha... Nee, je bent meer dan dat. En daar zul je nooit achter komen in je "gewone strijders" leven,' zei ze en legde vooral extra klemtoon op "gewone strijders". Zou het echt zo makkelijk gaan worden dit mensen wezen te beïnvloeden? Ze betwijfelde het, maar proberen was het waard.
'Maar, je kan natuurlijk ook met mij mee, om er achter te komen. Dat gaat veel sneller en simpeler...' zei ze terwijl ze zich langzaam weer om draaide, naar haar toe gericht.

Yia's nieuwschierigheid was nu echt gewekt. Eerst met dat gepraat over dat zij meer was dan een "gewone strijder". En toch zei er een klein stemmetje binnen in haar dat ze niet zo snel mee moest gaan.
Ze keek in die zwarte, diepe ogen en beet zachtjes op haar onderlip. 'Als ik met jou mee ga...' Begon ze aarzelend. 'Ontdek ik het sneller.' Ze was nooit veel meer geweesd dan haar zielige zelf... Yia had de neiging om op te staan en mee te gaan maar iets hield haar tegen, al wist ze niet goed wat.

Kyryé vloog langzaam wat dichterbij. Ze voelde haar twijfel en daarvan kon ze misbruik maken. 'Ja, dat klopt. En wat heb je te verliezen? Je hoeft niet bang te zijn om zogenaamde "vrienden" die je hier hebt achter te laten. Ze maken zich er niet eens druk om als je zomaar verdwijnt durf ik te wedden. Je bent ze niet waardig, je staat veel hoger dan hen,' ze probeerde vriendelijk en vertrouwelijk over te komen. Langzaam stak ze haar hand naar Yia uit. 'Dus, ga je mee?'

Yia beet nog iets harder op haar lip. Het was zo verleidelijk. En misschien zouden ze haar niet opmerken als ze weg was. Er spookte losse zinnen door haar hoofd. Wat heb je te verliezen? Zogenaamde "vrienden"... Ze maken zich er niet eens druk om als je zomaar verdwijnt. Ze keek nog even naar de uitgestoken hand. Toen knikte ze en pakte ze Kyryé's hand aan. Maar ergens wist ze dat ze een fout had gemaakt.

Alsof ze uit het niets kwam schoot Maliah naar Yia toe, snokte haar met een ruwe beweging naar achteren en ging voor haar staan. 'BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!? DIT WEZEN IS NIET TE VERTROUWEN EN DAN WIL JIJ OPEENS MET HAAR MEE GAAN, GEWOON OMDAT ZE HET VRAAGT!? KYRYÉ, JE VERGIFTIGD DE GEDACHTEGANGEN VAN DE STRIJDERS!' riep ze woest en fel.
Het was werkelijk absurd dat Yia zich zo liet ompraten. Hoe kon ze Kyryé zo blindelings vertrouwen!? Ze had mensen gedood omdat ze zich ooit eens een keer verveelde! Ze moest bij haar uit de buurt blijven! Was ze dan werkelijk zo dwaas?

Kyryé keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Maliah. 'Ach, Maliah Stealnail, moet je werkelijk alles voor me verpesten? Jij misselijkmakend wezen. Het word tijd voor jou om te sterven,' zei ze en stak haar andere arm uit. Bloedvaten schoten uit haar bovenarm en klemde zich om de buitenkant van haar onderarm. Bloed dat uit haar aderen stroomde, verharde en kwam om haar arm te zitten. Het werd hard als staal en scherp als een zwaard. Haar arm leek nu meer een enorm zwaard.

In een lichte shocktoestant struikelde Yia een paar passen achteruit. Haar ogen waren groot geworden en ze staarde naar Kyryé. In haar hoofd spookte gedachte rond, die ze eigelijk niet wou denken. Waarom was ze erin getrapt, ze had het kunnen weten, er was iets mis geweesd... Yia keek vol afschuw naar de arm van Kyryé, die nu op een zwaard leek. Ze huiverde. Maar toch kon ze zichzelf er niet toe brengen om weg te lopen. Als Maliah Stealnail nu gewond zou raken of... Zou sterven, was dat haar schuld.

Met een vluchtige blik keek Maliah over haar schouder naar Yia. Dit was niet de juiste plek en niet het juiste moment voor een gevecht met Kyryé. Bovendien moest ze Yia weg bij haar krijgen. Wie weet wat ze met haar gedaan had?
Ze zou nu de regels overtreden, maar het was alleen toegestaan in geval van nood en dit was een geval van nood, toch? Voorzichtig haalde ze uit haar binnenzak een kleine dolk. De dolk gooide ze in de grond en verder deed ze niets meer dan alleen maar kijken.

Kyryé begon schamper te lachen. 'Wat is dit? Een grap, of ben je levensmoe?' niet veel later na die woorden, ontstond er een fel licht vanuit de dolk. Het bloed en de aders die zich om haar arm heen hadden gevormd verdwenen als sneeuw voor de zon en haar handen sloeg ze voor haar ogen. Haar vleugels sloeg ze om zich heen, als een soort van bescherming.
Dit licht was puur, geen alledaags licht. Het brandde en deed pijn. Kyryé schreeuwde het uit en verdween in een zwarte flits, dat extra opviel door het witte licht. Het enige wat er nog van haar achter bleef, waren een paar zwarte veertjes, die op een sierlijke manier naar beneden, het water in dwarrelde.

Met grote ogen keek Yia naar de dolk, die nog steeds een fel licht uitstraalde, en daarna naar de veertjes die omlaag dwarrelde. Ze keek even naar Maliah Stealnail, bang voor haar reactie, bang dat ze kwaad op haar zou worden, bang dat ze dan terug moest gaan naar haar ouders en dat ze Fira niet meer mocht houden, bang voor vanalles en nog wat. Toch probeerde ze het niet in haar gezicht te laten zien, al lukte dat niet erg goed.

Maliah trok de dolk uit de grond en keek Yia met een strenge blik aan over haar schouder. 'Wat dacht je wel niet? Dat je zomaar met de Engel des Duister mee kon gaan, zonder problemen? Heb je wel na gedacht bij wat ze met je kan doen door slechts met haar ogen te knipperen!?' zei ze best wel met een hard volume en op kwade toon. Woede was van haar gezicht af te lezen, maar vooral ook onbegrip.

Yia beet op haar lip en sloeg haar ogen neer. Ze slikte maar antwoordde niet. Toen ze weer op keek was de spijt van haar gezicht te lezen. Maar ze huilde niet, dat zou ze niet doen. Ze wist hoe dom ze was geweesd. Ze besefte het ten volle, en ze voelde zich er rot over. Toch zij ze nog altijd niets, en keek ze Maliah alleen maar heel onzeker aan. Ze zag hoe boos die was. Maliah had vast gedacht dat een strijder wel zo slim zou zijn om dat niet te doen, niet zo roekeloos te zijn...

Maliah zuchtte vermoeid en streek haar haren recht. 'Goed, je zult geen straf ondergaan, deze keer. Maar, heb je ooit nog contact met haar, zal ik maatregelen moeten nemen, afhankelijk van de daden die je gedaan heb. Wees dus in de toekomst minder roekeloos. Dat wezen is gevaarlijk voor iedereen en jij bent daarin ook zeker geen uitzondering,' sprak ze op strenge toon, maar je kon ver weg een bezorgde ondertoon horen.