Het labyrint van Leanut

Onder de straten van Leanut strekt zich een reusachtige gangenstelel uit. Er zijn vele gangen, grote , kleine, doodlopende, oneindige en ga zo maar door. Het gerucht gaat dat er vroeger een gestoorde koning al deze gangen liet uitgraven en ergens al zijn rijkdom heeft verstopt. Dit lokt vele mensen aan om naar zijn schatten te gaan. Vooral jongeren wagen het om de schat te zoeken, weinige keren terug. Altijd met lege handen en vaak gek geworden, degene die niet terug keren zijn of doodgegaan aan honger en dorst of in een van de vele booby trapps terecht gekomen. Nu komen er nog zelden mensen, vaak gaan die niet diep het labyrint, maar gebruiken het om te overnachten. Toch zijn er altijd nog een paar durfals die het geheimzinnige labyrint willen onderzoeken.

alles vrij

Shimara liep op weg naar het labyrint. Ze had veel verhalen gehoord hierover, over de schat, maar ook over het gevaar. Dat was ook eigenlijk wat haar trok, niet zo zeer de enorme schat, maar het gevaar. Gevaar betekende gevechten en gevechten betekende training, voor haar dan. Ze hield van gevaar, nog meer dan van geld, nog meer dan van haar geboorteplaats.
Ze zette de eerste stappen in het labyrint en had nu al het gevoel dat ze de weg kwijt was, terwijl ze toch heel echt de uitgang nog achter zich kon zien.

Kira verveelde zich en besloot om weer eens wat te gaan ondernemen. Na een tijdje rondzwerven kwam ze bij het labyrint terecht. "Een labyrint, spannend" mompelde ze in zichzelf. Ze keek naar de lucht die aardig donker begon te worden. Laat ik maar een kijkje nemen. Ze hield wel van doolhoven en labyrinten, ze trokken mensen aan. Ze liep naar de ingang en zag het meisje met de roze haren er al binnen staan. Ze liep naar haar toe en voelde de aantrekkingskracht van het labyrint gelijk. "Hi"

Sorrow had nog maar net gehoort van de gangen. Waren hier echt schatten? Zoja. Dan zou hij ze vinden! Als hij ze zou vinden kon hij de zwaarden kopen en kon hij wie weet wat geld opsturen naar zijn familie (vrienden)

Shimara draaide zich voor een kwart richting de bekend klinkende stem en stak haar hand op. 'Yo' Ze glimlachte even vluchtig en richtte zich toen weer op het labyrint. 'Weetje... Het is best wel... groot...' Zei ze droog en keek omhoog.

Kira knikte "Naja anders had die vent die hier zijn schatten heeft verborgen niet genoeg werk om zijn volk zoet te houden". Ze keek naar binnen en zag verschillende gangen voor zich uitstrekken, toch was het niet aardedonker. Maar dat kon ook komen dat ze nog voor de ingang stonden.

'Zieke vent...' Mompelde ze zacht in zelf en begon weer te lopen.'Maar als we een deel van de schat vinden, ben ik al blij. Eigenlijk, ben ik al blij als we hier levend uitkomen...' Ze sloeg een paar gangen in, maar kwam weer precies op dezelfde plek terecht als waar ze vandaan kwam.

Sorrow begon te rennen door de gangen. Hij sprong net op tijd over de valkuil die vlak voor hem opende. Even bleef hij verschrikt staan kijken en bedacht zich dathij voorzichtiger moest zijn.

Kira grinnikte bij de gedachte dat ze in een labyrint kon sterven, dat zou pas een zwak einde zijn. Ze haalde haar schouders op. "Misschien moeten we wat in de randen kerfen als teken dat we er al eens zijn geweest". Ze liep een gang in en kerfte met haar dolk een klein kruis in de wand maar kwam net als Shimara weer bij de ingang uit. "oké, heel logisch. Ik snap niet hoe er mensen in slagen om hier rond te dolen tot ze erbij neervallen terwijl wij steeds bij de ingang uitkomen"

'Kaarten... Zij hadden kaarten of iets... Ik word het nu al zat hier!' Ze liep met flinke vaart door maar kwam steeds uit bij hetzelfde punt. 'Het labyrint veranderd...'

"Hmm dat kan wel het 1 en ander verklaren" Ze keek geintresseerd naar de muren die ogenschijnlijk stil stonden. ((het lijkt op dat ene spel, het betoverder doolhof ;p)). Ze begon met haar voet te schuiven van irritatie en het stof van de vloer waaide op. Langzaam kwamen er een soort tegel tevoorschijn, er stonden verschillende lijnen op en andere tekeningen. Kira keek verbaasd "Wat moet dit voorstellen?"

Sorrow liep nu op een rustig tempo door de gangen. Hij sloeg altijd rechts af zodat hij zo weer bij de uitgang zou komen maar daaruit bleek dat de uitgang was verdwenen. Hij zuchte. 'ok... ' Hij bedacht een aantal mogelijkheden van de structuur van het hele labyrint dat hij net had gezien maar er waren gewoon te veel mogelijkheden.

Shimara hoorde het niet. Door woede en irritatie was ze doorgelopen en zat ze eigenlijk weer in haar eigen wereldje. Eindelijk kwam ze eens ergens anders uit! Maar... nu was ze Kira weer kwijt. 'Shit...' Vloekte ze tegen zichzelf en schoot weer een gang in om opzoek te gaan naar Kira, maar kwam heel ergens anders uit. 'Great... Dat word dus alleen reizen voor ons beide...'

Kira veegde nog wat stof weg, niet merkend dat Shimara weg was gelopen. Toen ze een paar letters zag wist ze genoeg "Er zijn hier een paar kinderen artistiek bezig geweest" mompelde ze geiriteerd. Ze keek op maar stond alleen "Shimara...?" Ze liep maar een gang in "Shimara?". Haar stem klonk hol in de gangen. "Nouja zeg" ze klonk geiriteerd. Ze liep weer een gang in en voelde de grond onder haar voeten wegzaken. Ze sprong naar voren beter uitkijken