Het Maanmeer van Leanut

new, en je mag me alleen komen storen als je de o zo sexy naam Heathcliff hebt *I*

Resi had zijn hoofd verstopt in zijn handen, zijn schouders schokte.
Hij voelden zich zo leeg, maar toch ook zo verdrietig en met zoveel emoties.
Zijn ogen waren rood van de tranen, en uit zijn knie liep een straaltje bloed omdat hij daarnet was gevallen.
Hij had zich nog nooit zo ellendig gevoelt.
Hij was Yuriko kwijt,
hij was de naam Kukoi niet waardig. Hij was een mislukkeling en een zwart schaap in de familie. Hij kenden geen duisternis in zijn hart. Hij was puur goed, hij haten het. Hij was puur goed, hij wou ook slecht zijn, en ervoor zorgen dat Yuriko trots op hem was. Maar hij kon niet moorden, hij kon niet gemeen zijn. Hij kon niet mensen opzettelijk pijn doen, of hun geliefde doden.
Yuriko kon dat wel, al die vreselijke dingen kon zij wel. En hij niet.
Hij was goed. Een mislukkeling. De gedachten schoten steeds maar weer door zijn hoofd,
het is allemaal jou schuld, dat ze weg is, het is jou schuld, dat ze slecht is, je had haar van het begin af aan bij je moeten houden, het is jou schuld, mislukkeling, jou schuld, het is mijn schuld.

Heathcliff kwam met grote passen richting het maanmeer gelopen. Hij floot een zacht deuntje, terwijl hij zijn boksijzers wegstopte. Terwijl hij verderliep, deed hij zijn schouderstukken uit, die hij neerlegde bij een boom. Hij stak even zijn armen boven zijn hoofd en rekte zich uit. Hij zuchtte voldaan en keek omzichheen. Zijn ogen stopte bij iemand die niet ver van hem zat. Hij zag niet meteen wie het was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en herkende toen het goudbruine haar. 'Resi?' riep hij hem toe, terwijl hij een paar stappen in zijn richting zette. Plots zag Heathcliff dat zijn schouders schokte, en zag dat Resi er ellendig uitzag. Hij snelde naar hem toe. 'Resi!' riep hij opnieuw.

Resi dacht een vaag bekende stem te horen, dat ook nog.
Heathcliff, wat zou hij doen als hij Resi zag huilen, waarschijnlijk lachen. Echte jongens huilen niet,
stoere jongens die nooit een traan laten.
Maar Resi was niet stoer, en betwijfelde het soms nog wel eens of hij een echte jongen was, niet omdat hij zo klein was en "schattig" maar omdat hij nooit echt boos kon zijn, en nooit echt heeft gevochten voor een meisje. Zoals elke "echte jongen" wel eens doet, hij was wijs en rustig. En viel op meisjes die het lef hadden om op hem af te stappen.
Zijn lippen trilden, even keek hij op, om zeker te weten dat het Heathcliff was,
snel voog hij de tranen van zijn wangen, en probeerde er zo normaal mogelijk uit te zien. Maar dat mislukte opslag aan de gedachten dat Heathcliff een relatie had met Yuriko, en hij zo jaloers was. Hij wou zo graag Yuriko kunnen vast houden, en haar bij zich dragen. Haar beschermen,
en weer de naam waardig zijn; hij wou weer haar broer zijn. Er liepen weer tranen over zijn wangen, bittere tranen. Van puur verdriet.
Hij snikte hevig, en verstopte zijn hoofd weer in zijn handen.

Heathcliff werd geraakt door iets wat hij niet kende toen hij Resi's gezicht zag. Gebroken. Hij zag hem snikken, en het deed hem pijn. Eenmaal bij hem hurkte hij naast hem neer. Als eerste reactie legde hij zijn arm om hem heen. Nog koud. Maar toen hoorde hij Resi. Verteerd door verdriet. Onmiddelijk nam hij Resi in zijn beide armen, en legde zijn hoofd tegen het zijne. Het voelde niet onnatuurlijk. 'Ssst..' suste hij hem. Hij wiegde zacht, heel zacht heen en weer, en zijn armen omklemden zijn vriend.

Een ogenblik wist Resi niks te doen, hij zat daar. Zijn hele lijf verstard, en zijn ogen groot van verbazing. Er rolden nog een kleine traan over zijn wangen, heel langzaam sloeg hij zijn armen om Heathcliff heen, het voelden fijn. En veilig, hij was bij een vriend. Een vriend die hem zou beschermen,
en hem niet teleur zou stellen. Een vriend. Hij vergat even zijn verdriet, en snoof Heathcliffs geurtje op, hij rook naar leer. Resi werd warm van binnen, zijn hart ging als een razende tekeer.
Hij wou iets zeggen, maar er kwam niks uit. Al zijn woorden stierven al weg voordat hij zijn mond wou openen.
Was dit iets wat echte jongens ook deden? Hij hoefde het niet te weten.
Hij had zich tegen Heathcliff aangedrukt, zijn snotterige koude neus in Heathcliffs warme hals.
Een vriend, en het voelden zo fijn. Zo vertrouwt.

Heathcliff voelde hoe Resi zich tegen hem aandrukte, en het voelde goed. Hij liet zijn hoofd zacht rustten op dat van Resi, en voelde zijn haren zijn gezicht strelen. Hij bleef Resi sussen tot hij wat gekalmeerd was. Toen dacht hij er pas aan om te praten. Hij probeerde Resi aan te kijken, maar zijn gezicht zat zo verstopt dat het niet lukte. Hij glimlachte zachtjes, en legde dan maar terug zijn hoofd tegen dan van Resi aan. 'Gaat het een beetje, maatje?' Zei hij zacht.

Resi knikte langzaam, hij werd steeds warmer van het horen van Heathcliffs woorden, zijn handen waren vochtig van het zweet. Hij nam een stap naar achter. En haalden even diep adem.
Wat voelden hij zich eigenlijk miezerig, maar op een bepaalde manier was dat fijn, je miezerig voelen bij
Heathcliff.
Plots deed Resi een stap naar voren, en drukte nogal hardhandig zijn lippen tegen die van Heathcliff aan.
Hij vergat alles omzich heen, het voelden niet zo als hij met Yuriko had gedaan. Niet zo als hij gedacht had hoe het zou gaan.
Het was nog mooier, nog beter. Hij liet zijn handen zakken tot Heathcliffs heup, om ze daar neer te leggen.
Natuurlijk wist hij dat Heathcliff genoeg keuze had uit de meisjes. Dat er zoveel betere waren, dan dit.
Dan deze kus, dan de klunzige Resi die tesnel zich liet meesleuren met zijn gevoel.
Er waren veel meer, meer meisjes, met hun opgeblazen tieten en opgespoten lippen.
Waarom zou hij kiezen voor Resi, klunzig en klein, met zijn tengere lichaampje, en zijn net iets te langen haar dat nu futloos voor zijn ogen hing.
Hij moest dat vergeten, hij moest genieten van dit moment, want straks was het over. Omdat Heathcliff Resi van zich af zou duwen, zoals Ryuku deed een paar jaar geleden.
De eerste jongen die Resi zoenden, en hij had zich voorgenomen ook de laatste.
Maar misschien was Heathcliff anders, niet zoals Ryuku. Ryuku was koud en kil, en al "volwassen". Heathcliff was groot, en had een warm karackter. Misschien.., heel misschien.
Hij had zijn ogen gesloten, hij was te bang om ze open te maken en de realiteit al onder ogen te zien.
Hij was te bang om Heathcliff's verbaasde, en misschien ook wel kwade gezicht te zien.
Alsnog, dit voelden zo fijn, zo misselijk slecht. En fout. Maar zo fijn.
Anders dan die zeikende wijven, die je helemaal gek maken.

Heathcliff had Resi een enkele seconde aangekeken, en toen had hij zijn lippen gevoeld, geproefd. Een vreemd gevoel had Heathcliff gevuld. De lippen van Resi? Een jongen? Zijn vriend? Maar het voelde aangenaam, op een vreemde en rare manier voor Heathcliff. Het voelde zo onnatuurlijk natuurlijk. Heathcliff trok zijn lippen terug. Hij legde zijn hand op Resi's schouder en keek naar zijn gesloten ogen. Zijn mond was niet volledig gesloten, alsof hij wat ging zeggen, maar dat deed hij niet. Enkele seconden stond hij daar zo. Wat moest hij doen. Voelde hij iets voor Resi? Of voor Yuriko? Of voor iemand helemaal anders. Hij besefte niet dat hij, terwijl hij daar zo stond na te denken, Resi enkel liet wachten. En waarschijnlijk pijn deed.

Resi voelden hoe zijn lippen van die van Heathcliff werden gescheiden.
Weer werd hij vervult met een bitter, en bang gevoel. Alsof zijn hart in snippers werd gescheurd.
Hij kon het vergelijken met een stuk metaal. Hij was het stuk metaal, in Heathcliffs handen, die hem langzaam verkreukelden tot een propje ellende.
Hij wist in de eerste instantie niks uit te brengen, het liefst wou hij schreeuwen.
Van woede en pijn.
Van wat Heathcliff hem wel niet aandeed, hem eerst zo gek te maken.
En nu hem van zich af te rukken,
Heathcliff was hem niet waard. Iedereen brak zijn hart,
nooit was alleen Resi's liefde genoeg. Nooit was alleen een kus genoeg,
'waarom doe je dit?' vroeg hij plotseling, zijn stem klonk koud en monotoon.
Maar zijn blik sprak des te meer emoties, pijn en verdriet.
Hij moest er aan toegeven. Aan alles, alle pijn die hij nu voelden.
Hij voelden zich nog ellendiger worden.
'Waarom?'
Plotseling vielen al de puzzelstukjes weer in één, Resi kreeg een knal rood hoofd.
'Thaa!' riep hij verstrooit uit, 'ik snap het al ik snap het al ik snap het al!'
hij wou wel door de grond zakken van schaamte.

Heathcliff stond hem maar aan te kijken. Hij was zo bang. Waarom doe je dit? De woorden sneden door zijn hoofd. Waarom deed hij dit? Voelde hij iets voor Resi? Hij had er zelf nog nooit bij stilgestaan. Maar, waarom had hij zich dan zo ongemakkelijk gevoeld bij hem? Als, een verliefde puber.. Opnieuw wou hij wat gaan zeggen, maar hij kon niets uitbrengen. Resi's aanblik, het was zo droef. Zo rakend. Hij schrok toen Resi plots begon te roepen. Ook zijn tweede hand ging naar Resi's schouder, zodat hij hem bij beide schouders vasthad. Hij keek hem doordringend aan. 'Ik wil je geen pijn doen, Resi, maar ik wil je ook niet voorliegen..' zei hij zacht. Hij slikte de brok in zijn keel door.

Resi grijnsten ongemakkelijk, 'doe je niet! Ik snap het wel! Nee, eigenlijk niet! Ik had het nooit moeten doen, waarom ben je niet boos? Ik liet me even meeslepen, ha-ha!', Resi begon histirisch te lachen,
'je bent op mijn zus, dat snap ik! Ik snap het! Teehee,' Resi schraapte zijn keel,
de stugge blik in zijn ogen kwam weer terug, 'sorry,' mompelden hij.
'Het was een ongelukje,' Resi wist ook wel hoe stom dit klonk; heel slap. Maar hij had geen zin in nog meer drama. Hij moest het hier mee doen,
'ik zit er niet over in, ik snap het ook wel, twee jongens horen dit niet te doen. En al zeker niet jongens zoals wij zijn,' het bleef een paar seconden stil, maar in Resi's gedachten waren die tellen minuten.

Heathcliff keek hem ongelovig aan. Hij werd er gek van als Resi zo deed. 'Was dit een ongelukje?' Herhaalde Heath ongelovig. 'Zo voelde het anders niet..' zei hij, zeker van zijn stuk. Hij wist niet wat hij kon zeggen. Resi was net als zijn zus ondoordringbaar. Onbereikbaar. Zo voelde het toch voor Heath. 'Ik..' Hij zuchtte en glimlachte even zwakjes. 'Kom hier, maatje..' Heath trok Resi bij z'n schouders naar zich toe, en gooide toen zijn armen om hem heen. Hij drukte hem dicht tegen zich aan. Misschien wou Resi dit niet, maar Heath wel. Met zijn hand klopte hij op Resi's schouder, en hij leek hem niet meer te gaan loslaten.

Resi bleef even staan, niet wetend wat hij moest doen.
Maar het was volgens hem duidelijk dat Heathcliff dat ook niet goed wist; wat hij met Resi aanmoest.
Hij sloeg zijn armen om Heathcliff heen, niet goed wetend wat hij hier mee aan moest.
Wat hij nu moest doen; alleen maar zijn armen om Heathcliff heen slaan en huilen?
Heathcliff voelden zo warm aan, alweer zo warm.
Zo fijn, en het voelden zo geweldig om zo te staan.
Zelfs het gevoel dat je maar een miezerig klein mensje was was nu fijn, want in de armen van Heathcliff
wou je niet anders dan je klein en miezerig voelen.
Het voelden zo anders dan meisjes voelen als je ze knuffelt. Hij voelden zich een beetje de meisjes rol op zich nemen, het huilerige kleine meisje.

Heathcliff had een zweverig glimlachje op zijn gezicht staan, terwijl hij voelde hoe Resi zijn armen om hem heen legde. Zijn ene hand ging naar boven en rustte op Resi's achterhoofd, en woelde even door zijn haar. Zo bleef hij staan. Heerlijk. Het leek wel alsof hij geen woorden nodig had. Hij vond het heerlijk om hier zo te staan, met een echte vriend. Daar was hij ondertussen wel zeker van. Resi zou altijd zijn vriend blijven.

Het werd draaierig voor Resi's ogen, 'zullen we dan maar.., zullen we dan maar iets gaan eten, ik heb honger,' hij glimlachte speels en speelde met een plukje van zijn haar,
'ik trakteer wel, aangezien jij wel blut zou zijn,' Resi pokte even droog in Heathcliffs wang, en
deed voorzichtig een pasje naar achter.
Zodat Heathcliffs greep verslapten.

Heathcliff glimlachte en grinnikte zachtjes. 'Ik ben inderdaad weeral blut, zoals altijd..' Hij krabde even op zijn achterhoofd, en besloot toen Resi los te laten. Hij legde zijn arm om Resi's schouder. 'Nu je het zegt, ik heb ook honger!' Hij grijnsde even, en liep toen met Resi mee, weg van het maanmeer.

End

New

Moon liep voorzichtig langs 'Het Maanmeer'. Hoog boven Moon scheen de maan, die weerkaatst werd op het heldere water van het meer. Ondanks de wind was er op het meer geen golfje of rimpeltje te zien. Moon bleef staan en keek een lange tijd uit over het meer en ging vervolgens zitten. De grond en de gure wind waren koud en Moon rilde, maar ze had niets om om haar heen te slaan. En ze wilde niet weg bij dit betoverende maanmeer. Moon staarde naar het water en voelde zich heel rustig worden. Ze voelde zich zo kalm dat niemand haar meer iets kon maken...

Thunder liep bij het maanmeer. Het was nog donker maar het maanmeer was prachtig. Toen hij verder liep zag hij in het donker een meisje zitten. Hij ging bij haar staan en toen hij naar haar keek herkende hij haar. Hij had haar eerder gezien bij de bibliotheek.
'Hoi,' groette Thunder. Hij zag dat ze rilde.
'Als je het koud hebt mag je wel een deken van me lenen,' zei hij. Hij graaide in zijn tas.

Op schoenen liep Mia richting het Maanmeer. het was een wonder, iets wat de laatste tijden wel vaker bij haar gebeurde, ze droeg schoenen. ze ging ergens zitten waar die mogelijkheid was, een stukje grond met niet te veel kiezelsteentjes. ze had het niet door dat er andere mensen waren, de laatste tijd zag ze andere mensen nietmeer. het enige wat ze normaal zag was kinzaku en af en toe Zero, en kira... maar kira was een appart geval, ze was niet haar liefde noch een beste vriendin. ze wist het niet.

Moon keek omhoog naar de jongen. Kende ze hem? Ze bleef hem aanstaren maar ze wist niet wie het was.
'Nee, dank je,' zei ze. 'Hoe heet je?'
Moon keek om toen ze een eindje verderop iets hoorde plonzen. Ook al was het donker, ze zag dat het Mia was die steentjes in het water gooide.
'Mia!' riep Moon. Ze gebaarde dat ze hierheen moest komen.

Mia keek op van haar gedachtens toen ze van ver af haar naam hoorde. ze zag in de verte een meisje en een jongen, het meisje had haar naam geroepen en zwaaide heftig. mia bleef een zitten om te ondekken wie het was. mislukt. ze stond op en keek even naar haar schoenen en beenwarmers, daarna liep ze naar het tweetal. ''hey'' ze Mia met een glimlach toen ze Moon herkende.

'Kom zitten,' zei Moon terwijl ze even kort op de grond klopte. 'Wat brengt je hier?'
Moon keek even op naar Thunder. Het was misschien een beetje lullig om een gesprek met Mia te beginnen terwijl hij daar zo alleen stond. Hij had haar zelfs een deken voor de warmte aan geboden.

Mia liet haar blik even van moon afglijden naar de jongen. ''Mia'' zei ze terwijl ze netjes haar hooft boog zoals nette mensen. daarna keek ze naar Moon en ging zitten, ze had nog geen antwoord gegeven op moons vraag. ze snapte niet waarom ze nog altijd haar manieren gebruikte, het was totaal iets nutteloos. in deze wereld dan, in deze harde wereld vol met stijders. ''het gaat'' zei ze terwijl ze op keek naar moon, haar stem klonk raar merkte ze zelf op.

Nogal afwezig kwam Yuriko aan gesloft. Haar voeten waren blood en haar ogen leken dicht. Het korte witte jurke zweefde vredig rond en was eigenlijk veel te koud voor de tijd van het seizoen, maar veel voelde Yuriko er niet van.
Langzaam liep ze verder en voelde hoe ze langzaam maar zeker bij het meer aan kwam. De koelte van het water was duidelijk aan te voelen en zonder te kijken wist Yuriko precies waar het lach.
Ze liep er een half rondje om heen en stopte toen en stond als verstijfd. Toen liet ze zich rustig en nog altijd elegant op het nattige gras vallen waarbij haar tenen, precies haar tenen alleen in het water gleden zonder enkel geluid.
Haar haar viel perfect langs haar schouders en haar ogen bleven dicht genietend van de rust, zelfs al waren er mensen.

-New-

Yia liep stilletjes naar het meer, in de vorm van een halve maan, waar ze al een keer geweesd was. Ze had behoefte aan een beetje rust, en dat kon het meer haar geven. Het was hier nooit druk, er waren nooit drukke mensen en het was er eigelijk altijd stil. Het was uitgesproken prachtig. Ze ging in het gras zitten en deed haar schoenen uit, waarna ze haar voeten in het koele water liet glijden. De rimpelingen verdwenen onnatuurlijk snel, als altijd.