De Grote Markt op het plein van Osuké

Yukira glimlachte en schudde haar hoofd. 'Hoe kan iemand zoals jij nou tot last zijn?'
Shimara draaide geïrriteerd met haar ogen. 'Dat zal je verbazen hoe makkelijk dat zal gaan...' Zei ze geërgerd en keek een andere kant op. Opeens, voelde ze iets vreemds. Een vreemd gevoel in haar onderbuik. Snel greep ze naar haar tas en haalde haar ei eruit. Ze hoorde een luid gekraak en snel wikkelde ze de lap er vanaf. Langzaam kwamen er barsten in het ei en ze keek er met grote ogen naar.

Sorrow hoorde iets kraken achter zich en draaide zich om.
Shimara... haar drakenei. Het kwam uit!
Hij keek er met grote ogen naar.
Hij niet alleen. Zo'n beetje bijna iedereen die in de beurd stond gaapte mee.

Het ei brokkelde langzaam af en er kwamen diepere barsten en scheuren in. Uiteindelijk brak het kleine koppie van het diertje door de eierschaal heen en wist het zich helemaal te bevrijden.
Shimara probeerde hem op zo een manier vast te houden, dat hij niet op de grond zou vallen. Het diertje voelde ijskoud aan, maar toch, ook wel warm. Toen hij zichzelf helemaal bevrijd had, gaapte hij luid en maakte een lief, soort van piep geluidje. Zijn oogjes zaten nog dicht en hij had nog geen tandjes. Daarbij waren zijn vleugeltjes nog klein en opgevouwen en was hij een beetje glibberig.
'Ka... kawaii...' Zei Shimara uiteindelijk na een tijdje.

Sorrow glimlachte breed.
Een draakenjong..
Het was zo.. zo.. lelijk?
Het zag er glibberig en vies uit.
Hij snapte niet wat Shimara er zo kawaii aan vond.
Was dit echt wel een draak?
'het ziet er raar uit' hij had het gezegt voor hij er zelf echt bij nadacht.

Shimara verstopte haar ogen achter haar haren en duwde de babydraak in de handen van haar zus. 'Houd even vast.' Zei ze op een kalme toon en richtte zich toen naar Sorrow. Met een grote beweging gaf ze hem een klap in zijn gezicht, terwijl ze haar ogen nog steeds achter haar haren verstopte.
Herinneringen flitste door haar hoofd, van een aantal jaar geleden. Ze zag het weer allemaal voor zich, alles gebeurde weer opnieuw.

(Dit is dus van een paar jaar geleden)
Shimara rende vrolijk buiten, met een glimlach op haar gezicht. Vrolijk rende ze naar de andere kinderen, die bezig waren met allemaal spelletjes. 'Konnichi wa, mag ik misschien meedoen?' Ze keek iedereen met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht aan en hield haar handen op haar rug.
De andere kinderen keken elkaar even aan en stelde zich toen allemaal recht. 'Nou uhm... Eigenlijk moeten we weer weg, misschien een volgende keer...'
Shimara keek even teleurgesteld, maar glimlachte toen weer. 'Oké! Maakt niet uit!' Ze zwaaide de andere na toen ze weg liepen en kon de woorden die ze tegen elkaar spraken opvangen.
'Wat is ze raar...' 'Ze ziet er zo raar uit met die vreemde blauwe ogen en dat roze haar...' 'Haar ouders zijn ook al zo raar en haar zus...'
Shimara bleef daar alleen staan, met een verbaasde en droevige uitdrukking op haar gezicht. 'Raar?' Sprak ze zacht tegen zichzelf en liep naar de fontein toe, waar ze naar haar eigen spiegelbeeld keek. Het was waar, ze was inderdaad raar! Ze sloeg haar handen voor haar gezicht van schrik. Ze was... anders...

Die herinneringen duurde niet lang, misschien twee seconden, toen was ze weer terug op aarde. Daarna draaide ze zich weer naar haar zus en pakte het kleine witte beestje uit haar armen. Met het kleine wezentje in haar armen, liep ze weg van de markt, weg van de drukte, richting haar huis, terwijl ze, nog steeds, haar ogen achter haar haren verstopte.

'ITAAAAI!' @,@
Sorrow hield zijn handen meteen voor zijn neus die hevig aant bloeden was.
Sterretjes dansten voor zijn ogen terwijl alles om hem heen rond tolde.

Yukira keek even ernstig naar de bloedneus van Sorrow en zuchtte diep. 'Kom maar mee, ik ben heler, dus ik kan je zo van je last af helpen.' Ze wachtte niet op een antwoord van Sorrow, ze pakte hem gewoon vast bij hand arm en nam hem mee naar het huis van haar en Shimara.

(Ghehehe >])

Hij kreeg niet de tijd om te antwoorden en werd meegsleurt door de menigte heen.

----new----

Kira liep vrolijk over de markt. Ze genoot van de markt, al die kleuren, geuren enzovoort. Ze bleef stil staan voor een kraampje met muizen, ze hield van muizen ((ben muisjes fan)). Na een tijdje liep ze weer verder, hier en daar grote tassen ontwijkend.

Shimara liep over de markt en duwde kil en gevoelloos iedereen aan de kant die in haar weg stond. Ze had een chagrijnige en geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. De tas met gekochten spullen die ze droeg was zwaar en sneed in haar hand en ze liep hier zowat de hele dag, opzoek naar alles waar Yukira om gevraagd had.

Lumia liep over de markt heen.
'owww ik heb z'n erge honger,voortaan ontbijt niet overslaan.'
Lumia keek rond en zocht een kraampje waar ze meschien iets te eten kon vinden.

Shimara struikelde over haar eigen voeten en door het enorme gewicht van de tas voorover en knalde hard tegen iemand aan. Ze probeerde het nog te voorkomen, maar het was al te laat en ze was al tegen het blauw harige kind aan geknald. 'Auw! Kijk uit joh!' Riep ze nogal pissig en raapte alle spullen die uit de tas waren gevallen bij elkaar.

Lumia viel achterover en knalde op de grond.
Haar tas viel op de grond en haar draken ei rolde eruit
'Ik ,uitkijken!?' Boos stond Lumia op.

Het ei rolde een stukje weg.
'Wachten jij!'Lumia pakte het ei op en liep terug om haar tas op te rapen.
Met een velle blik keek ze naar het meisje dat tegen haar aan was gelopen.

Shimara gooide de spullen terug in haar tas en stond kwaad met een ruk op. 'Ja, uitkijken ja. Je moet altijd opletten en kijken of er niet iets gevaarlijks om je heen gebeurt, baka. Als je had uitgekeken, kon je opzij stappen, zodat ik niet tegen je aanviel.' Siste ze kwaad en deed de tas weer om haar schouder. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Ze had de uitstraling van een kind van 11!

'Oja!? Als andere mensen zelf uitkijken waar ze lopen knallen ze ook niet tegen andere aan.'
'hmpf'Lumia draaide zich om en deed het ei in haar tas en hing die weer op haar schouder.

Lumia was in een klap meteen schagarijnig geworden.

Shimara veegde een lok haar voor haar ogen weg en duwde met haar wijsvinger het hoofd van Lumia een stuk naar achter. 'Luister eens uk, weet eerst goed wat de situatie is, voordat je erover begint te praten. Ik liep niet, maar viel. Beter opletten.' Ze keek haar met een vuile grijns aan en zette haar andere hand in haar zij.

Lumia vreef over haar hoofd heen.
'hmpf ik weet presies in wat voor situatie ik zit hoor, ik praat hier over een of andere kluns die niet kan uitkijken waar ze loopt.'
Lumia deed haar hoofd meer omhoog en keek ongeïntereseerd naar Shimara

Shimara legde haar armen over elkaar heen en grijnsde vals en zelfverzekerd tegelijkertijd. 'Je lijkt net een klein kind die niet weet waar ze over brabbelt.'

Begint zich vreselijk te ergeren
'Ik weet presies waar ik over praat hoor,'
Iriteerd zich heel erg aan Shimara
'Hmpf ik weet niet eens waarom ik hier mijn tijd sta te verdoen.'

Draait zich om........


((umm....inspi loos...xD))

(Ja, je begint ook in rs stijl te schrijven... dat is niet helemaal de bedoeling)

Shimara draaide grijnzend met haar ogen en draaide zich weer om. Ze moest nog even langs de broodkraam en dan kon ze naar huis, om verder te trainen.

Kira gaapte en liep langs de stalletjes. Her en der bleef ze voor een kraampje staan, maar ze kocht niks. Ergens hoorde ze een bekende stem, maar plaatsen kon ze de stem niet 1, 2,3. Ze haalde haar schouders op en liep verder.

((Ow daaaah ik doe echt alles fout O.o ik zal proberen rpg de schrijfen))

Lumia liep boos veder,'hmpf hou je bij je doel Lumia.' Ze zocht veder naar een kraampje waar ze iets te eten kon kopen. Ergens in de verte zag ze iets,'meschien daar ' ze liep veder en kwam bij een tent waar je ijsjes kon kopen

O.O....Lumia keek verstijft naar het tentje.'Ijss...'

Moon strompelde een beetje rond over de overvolle markt, opzoek naar een kraampje waar ze fruit verkochten. Na een tijdje zoeken vond Moon wat ze zocht. Ze kocht een kilo appels en een pond aardbeien. In gedachtenverzonken probeerde ze weer een weg terug de vinden door de mensenmassa. Plotseling struikelde ze over een voet, ze wist niet of het haar eigen voeten waren of die van een ander, maar ze viel languit over de grond. De appels en aardbeien rolden over de grond.
'O nee,' kreunde Moon. Ze krabbelde overeind en raapte het fruit één voor één op.

Kira schrok van het meisje dat over haar voeten struikelde "Gaat het!?". Ze bukte om zoveel mogelijk van de appels en aardbeien te redden

Lain kwam een het plein op en keek gefacineerd om zich heen, hij had de tas met zijn ei nog altijd bij zich en was niet van plan de tas ooit nog los te laten.
Hij zag een paar mensen maar ging ergens midden op het plein op de grond zitten, hij had wel weer genoeg gelopen voor vandaag.