Het grote park in Birnqua

Het is het beroemste park van Birnqua en het is er altijd druk en veel mensen komen hier om uit te rusten of om bij te praten. Het gras is er altijd enorm groen en er staan vele grote bomen. Vaak zitten er ook verliefde stelletjes. Maar toch verschild dit park kwa uiterlijk niet veel met andere parken. Maar over dit park is jaren geleden een keer een spreuk uit gesproken, dat het een van de mooite en fijnste parken van het westen zou zijn.

Toegang: vrij
Regels:-

Yuriko had voor het eerst in dagen weer een simpele broek aan. Hij was zwart en het stof kriebelde op haar boven been. Maar het zat heerlijk. Over de broek had ze een lang shirt en haar schouders scheten ontbloot in de zon.
Even zuchtte ze, ze zou willen dat Resi nu bij haar was, dat ze samen met hem zo door het park kon lopen. Maar Resi was hier niet. Resi lacht bewusteloos in het ziekehuis. Niets aan te doen, toch wilde Yuri de hele dag bij haar zijn, maar de zuster had haar uit eindelijk weg gestuurd.
Daarom liep ze nu hier, alleen denkend aan Resi.

Oppeens flitste Ciara Yuriko voorbij. Ze liep snel en liep recht op een boom af.
Ze was niet rapper dan een normaal mens die rende maar het leek sneller doordat ze nog zo klein was.
Wanneer het leek alsof ze er gewoon ging tegenaan knallen maakte ze een sprongetje en kronkelde om de boostam heen de kruin in.
Kort daarna Liep Sorrow vlak langs Yuriko voorbij.
Hij liep op het zelfde tempo als Ciara had gelopen.
Zodra hij bij de boom kwam greep hij een tak en trok zich op.
Je kon hem horen vloeken.
Ciara speelde een spel met Sorrow dat hij duidelijk irritant begon te vinden.
Hij wilde naar de winkelstraat omdat hij nu een paar spullen nodig had voor Ciara, maar ze weigerde mee te komen.

Yuriko keek naar het draakje dat opeens langs schoot en het hoofdje van Katsuro keek even geschrokken op, maar bleef rustig zitten. 'Hmm, luister ze niet?', zei ze terwijl ze een klein lachje onderdrukte.
Katsuro luisterde tot nu toe prima, was wat aggresief maar daar hield ze van. Eigenlijk was Katsuro net als haar. Dat kwam goed uit want ze hield van Katsuro, hij was de beste draak die ze zich kon voor stellen.
Ze had niet veel zin om verder te praten dus liep ze rustig door zonder te wachtte op Sorrow.

Ayase liep met een niet zo vrolijke uitdrukking op zijn gezicht door het park heen. Het feestje was niets geworden, en nog steeds, kende hij nog amper iemand. Hij had ook al dagen niets van thuis gehoord, hij hoopte maar dat alles goed ging. Hij trapte tegen een steentje, en opeens viel hem op dat Yuriko een paar meter verderop op een bankje zat. 'Yuriko!' riep hij en zette een wat snellere pas erin. Toen hij eenmaal naast was gaan zitten verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Hi!'

Sorrow keek geërgert naar Yuriko na haar opmerking.
Maar al snel verstigde hij zijn aandacht weer op Ciara die ondertussen al helemaal bovenin de boom zat.

Kira ging op een bankje zitten. Ze voelde zich goed en kijkt om zich heen. Ze zag een paar bekende gezichten en Ciara in de boom zitten. Ze lachtte, een eigenwijs beest

Yuriko hoorde zijn stem, de stem die ze nooit meer zou vergeten, die haar blij maken. Bijdschap, een gevoel dat niet al te vaak voor kwam bij Yuriko. Met een ruk draaide ze zich om en ze zag hem weer. Ayase, met zijn prachtige bruin glanzende haar. Zijn enorme lengte. Ze lachtte even schamper.
'Ayase!', riep ze vrolijk en ze keek hem met twinkelende ogen aan. Het werd alleen nog maar beter toen hij naast haar kwam zitten.
Ze aaide Katsuro even en liet hem zien aan Ayase. 'Kijk hij is uit gekomen', zei ze met een trotse onderoon. Katsune probeerde zijn vleugeltjes te spreidde en vloog even om Ayase heen.
Iedereen die Yuri mocht, mocht Katsune ook. Ze waren al erg aan elkaar gehecht zelf na een kort dagje. Maar het voelde goed om hem bij haar te hebben. Hij vervangde Resi een beetje, ookal kon niemand Resi vervangen.

Ayase glimlachte toen hij het draakje zag. Wat raar om te weten dat zo'n klein wezentje ooit vele malen groter zal zijn dan wijzelf. Ayase werd even warm van binnen toen hij Yuriko zag. Hij wist bijna niets van haar, maar hij wist wel dat hij zich goed voelde als hij haar zag, en dat was het belangrijkste. 'Dus, hoe gaat het?' vroeg Ayase, en aaide het draakje van Yuriko.

Yuriko begon met haar haar te spelen en keek even weg. Toch werd haar blik steeds weer door hem getrokken. Ze zag hoe Katsuro even bromde en toen weer neer lande op haar schouder.
Ze schoof iets meer naar Ayase toe en keek hem weer lachend aan. 'Goed.. ja goed', zei ze nogal moeizaam. 'En ehh, met jou?', voegde ze er snel achter aan. Ze deed soms zo ontzettend stom als hij er was. Maar alsnog, ze mocht, ze kon hem niet leuk vinden. Het zou haar alleen maar in de weg staan. Haar gedachte stond de gevoelens zwaar tegen. Maar haar hart sprak totaal andere woorden.

Ayase kneep even glimlachend zijn ogen dicht. 'Ja met mij ook wel redelijk goed,' zei hij zuchtend, nog steeds kijkend naar het draakje. Hij kon niet wachten tot zijn ei uit zou komen. Hij had nog geeneens een naam bedacht? Maarja, het zou allemaal wel komen. Ayase vestigde zijn aandacht weer op Yuriko. 'Je ziet er nogal sipjes uit, is er iets gebeurd?' vroeg hij bezorgd, door de blik in haar ogen.

Tegen de tijd dat Sorrow tot helemaal boven was geklommen was Ciara al weer naar beneden geklauterd.
Je kon hem horen vloeken van ver.
Zo snel mogelijk probeerde hij weer terug uit de boom te geraken en zette de achtervolging op Ciara weer in.

"Hulp nodig" schreeuwde kira naar Sorrow, eigenlijk zag het er best wel zielig uit. Een jongen achter een klein beestje aan rennend.

Yuriko keek weer naar de grond. Ze had niet verwacht dat ze zo makkelijk af te lezen zou zijn. Ze dacht weer aan Resi. Zou Ayase weten dat Resi in het ziekehuis lag? En nog erger. Ze moest Resi vermoorden. Haar eigen tweeling broer, ze moest hem vermoorden. Hoe zou ze dat ooit kunnen doen? Ze hield te veel van hem, hij ging voor alles. En nu moest ze hem vermoorden. Ze beet op haar lip en besloot om dat detail maar niet te vertellen.
Ze keek hem weer aan en haalde haar vinger door haar haar. 'Resi..', zei ze terwijl de naam door haar borst sneed. 'Hij.. ehh licht in het ziekehuis', zei ze snel. Ze wilde niet verder praten over hem. Ze wilde niet eens meer aan hem denken. Zijn naam deed zo veel pijn.

Lumia liep door het park, ze keek omhoog naar de velle zon en gaapte.
Ze zag wat andere mensen die ze dacht ze ook bij de opening had gezien maar liep maar gewoon door.
Al gapend ging ze tegen een boom aan zitten. Ze haalde haar drakenei uit haar tas en keek ernaar.
'Ik hoop dat ik het goed kan vinden met jou' Ze haalde de lap ervan af en het ei werd weer groot.

Ayase trok een wenkbrauw op. 'Je tweelingbroer toch? Wat is er gebeurd dan..?' vroeg Ayase bezorgd, en sloeg even een bemoedigende arm om Yuriko heen. 'Het is toch niets ernstigs?' vroeg hij. Hij wreef zachtjes heen en weer over Yuriko's rug. In het ziekenhuis, dat klonk best ernstig, maar toch. Als het maar niets levensbedreigends was, dan was alles goed.

De warmte schokken gingen weer Yuri's lichaam toen ze de arm van Ayase voelde. Weer stribbelde haar gedachte zo veel ze konden tegen maar haar hart was zo blij. Het vulde zich met blijdschap. Ze moest moeite doen om bij het gesprek te blijven. De reden waarom hij zijn arm om haar heen sloeg.
'Hij ligt nog steeds in coma..', zei ze schor. Ze keek hem even hulpeloos aan en zuchtte toen. 'Een schaduw heeft hem aan gevallen', zei ze terwijl ze op haar lip beet.
De schaduw deed haar denken aan Kyryé. De engel des duister. De gene van wie ze Resi moest vermoorden.

'In COMA?' herhaalde Ayase ongelovig. Coma? Dat was dus wel ernstig. 'Wat erg voor je,' piepte hij zag en drukte Yuriko wat tegen zich aan. Hij wist op zulke momenten nooit goed wat hij moest doen of zeggen. Hetzelfde gebeurde toen een vriend vertelde dat zijn oma was overleden. Ayase wreef nog steeds kalmerend over Yuriko's rug.

Sorrow bleef achter Ciara rennen. 'nee, het gaat prima! ik heb haar bijna!' Hij had geen hulp nodig... dacht hij.
Ciara stopte oppeens maar Sorrow had het te laat door. In poging om te stoppen struikelde hij recht een paar struiken in. 'bakka!'
Ciara begon weer met haar staart te zwiepen en keek speels naar Sorrow. Ze vond het grappig om Sorrow te plagen.

Kira moest moeite doen om haar lag in te houden. Toen Sorrow in de struiken viel kon ze haar lach niet meer inhouden en proeste ze uit.

Yuriko hoorde zijn woorden niet eens meer. Het enige wat ze wilde was zo tegen hem aan zitten. Zijn sterke armen om haar lichaam voelen. Ze sloot haar ogen en knikte alleen nog maar.
Opeens schrok ze wakker uit Ayase's armen. Hoe kon ze zo denken? Resi was veel belangrijker. Even werd ze kwaad op haar zelf maar niet kwaad genoeg om zicht te bevrijden uit Ayase's armen. 'Hij komt er wel weer boven op', zei ze snel om hem niet te vergeten, of om hem weer te beledigen.
Tuurlijk zou alles okee gaan. Het was Resi, hij gaf nooit op.

'Ik weet zeker dat hij wel weer wakker word,' Ayase wist niet precies waarom hij dit zei, hij had gewoon zo'n gevoel. Resi sou niet doodgaan, dat kon gewoon niet. Ayase glimlachte naar Yuriko. 'Wil je nu dan niet liever bij hem in het ziekenhuis zitten, in plaats van met mij in het park?' vroeg Ayase. Hij kon het zich voorstellen als Yuriko nu even geen zin in hem had.

Sorrow bleef even liggen in de struiken aan het nadenken hoe stom er hij wel niet zou hebben uitgezien.
Ciara sprong oppeens op zijn buik waardoor hij even ineenkromp en dan weer languit tusse de struike lag.
Hij aaide over Ciara's hoofdje. Irritant beest.

'Ik wil niets lievers dan nu bij jou zijn', zei ze dromerig.
Opeens schrok ze uit zijn armen op. Had ze dat hard op gezecht? Ze sloeg haar hand voor haar mond en keek van hem weg.
Hoe stom was ze.
Ze had de woorden hard op gezecht. Ze kon zich zelf wel slaan wurgen. Was het dan zo moeilijk om haar zelg in te houden? Ze zuchtte en staarde naar het gras. Wat moest ze nu doen? Op staan en weg lopen? Blijven zitten? Op de een of andere manier was ze benieuwd naar haar reactie maar toch wilde ze op stappen om een hoop schaamte te besparen.

Ayase keek even met open mond naar Yuriko, maar die verbazing maakte al gauw plaats voor een brede grijns op zijn gezicht. Hij keek even naar de grond. 'Misschien is het wel wederzijds, hoor,' zei hij en sloegs zijn ogen neer. Toen keek hij weer omhoog naar Yuriko. Hij glimlachte. Op deze woorden zat hij de hele tijd al te wachten, hij durfde het er zelf alleen niet op te wagen.