De straten van...

Yuriko barstte in lachen uit. Ze hield van zijn grapjes als die weer overdreven ging doen. Ze grijnsde breed en kneep even in zijn die om haar schouder heen lag. 'Ik wed dat je doods bang zult zijn', zei ze toen ze haar volledige woorden schat weer terug had.
Die uit eindelijk weer verdween na enkele seconde. Zei hij dat nu werkelijk of was het gewoon een mooie droom. Zijn woorden leken zo echt. Ze staarde hem verbaast en tegelijkertijd ook wat dromerig aan. Wat moest ze doen?
Zonder nog na te denken draaide ze zich naar hem toe en drukte haar lippen op die van hem, alsof hij haar totaal in zijn macht had.

Heathcliff kuchtte even pochend. 'Ik wed van niet!' zei hij terwijl hij zijn tong uitstak, en knipoogde. Hij keek diep in haar ogen, met een mysterieuze grijns op zijn gezicht, om af te wachten wat ze ging doen. Hij wiebelde nog even snel met zijn wenkbrauwen, voordat ze plots hem impulsief kuste. Heath wist niet wat hem overkwam. Hij had niet durven hopen op deze reactie, maar vanbinnen juichde hij van blijdschap. Hij werd volledig verwarmd over zijn lichaam en zijn handen gleden naar haar middel, waar ze rustten. Hij kuste haar lang. Misschien was het maar eenmalig, maar hij hoopte dat ze zou blijven voortdoen.

Yuriko's armen hingen als verdoofd langs haar lichaam. Alsof ze totaal weg was en in zijn macht was. Ze voelde niets meer en kon alleen haar lippen op die van Heath laten rusten. Het voelde zo heerlijk, zo fijn.
Haar ogen sloten zich en ze was totaal in de ban van deze ene kus. Ze wilde hem niet meer los laten en bijna, bijna sloeg ze haar armen om hem heen en had hem mee gesleurd in haar verlangen. Maar ze kon niet. Ook al was ze op het moment niet meer met Ayase, ze had het gevoel dat het niet kon.
Langzaam liet ze hem los en keek naar de grond.

Heathcliff liet zijn handen haar heupen verwarmen, terwijl hun lippen elkaar streelden. Zijn ogen hadden zich automatisch gesloten terwijl hij genoot van dit moment. Maar hij voelde hoe ze daar stond, hoe ze hem niet vastnam. En dat wou hij zo graag. Hij wist niet goed wat haar nog steeds tegenhield, maar hij respecteerde het. Hij voelde dat ze deed wat hij verwacht had. Ze nam afstand. Heath hield nog even zijn ogen gesloten, en keek toen naar Yuriko. Hij zag hoe ze haar ogen had neergeslagen. Een beeld dat hij al heel vaak had gezien. Waarom gebeurde dit toch steeds? Het leek wel alsof het geluk hem maar niet wou meezitten. Hij slikte even. Voorzichtig gleed hij met zijn hand naar haar kin, en richtte haar gezicht naar dat van hem. Hij keek haar diep aan, en streelde met zijn andere hand een lok haar uit haar gezicht. 'Jij bent de enige die me niet dom vind.' zei hij plots. 'Je bent de enige die me geen rotzak vind.. Jij bent de enige die me waardeert zoals ik ben..' Opnieuw slikte hij. Maar zo voelde hij erover, en daarom hield hij van haar.

Yuriko beet op haar lip om de tranen tegen te houden. Waarom kon het niet gewoon? Waarschijnlijk zou ze dan weer voor slet uit worden gemaakt, of iets anders in die zin. Maar sinds wanneer interesseerde haar de mening van andere. Het kwam er op neer dat Ayase er nog altijd was. Ze wilde hem geen pijn doen, ook al had ze dat waarschijnlijk al gedaan met weg gaan.
Haar hoofd werd zachtjes omhoog geduwd en ze keek recht in de ogen van Heath, zijn hand voelde altijd zo beschermend, zo groot bij haar kleine gezicht. Ze huiverde en de woorden kwamen hard aan. Een golf van medelijden ging door haar lichaam. 'Heath..', mompelde ze terwijl er kleine tranen in haar ogen stonden. Yuriko sloeg haar armen weer om hem heen en huilde zachtjes, zo onhoorbaar mogelijk. 'Gek, je bent niet dom of een rotzak', probeerde ze uit te brengen onder haar gehuil. Hoe kon hij zo denken? Waarom dacht hij dat mensen zou over hem dachten?

Heath keek diep in haar waterige ogen. Wat deed hij nou? Nu moest ze huilen, door hem.. Maar het was goed dat hij het eens tegen iemand kon zeggen. Altijd deed hij zich zo zelfverzekerd voor, maar eigenlijk had hij altijd al een laag zelfbeeld gehad. Door zijn broer, en zijn ouders, die hem als kind gekraakt hadden. Hij voelde een warme golf door zich heen gaan toen ze haar armen om hem heen sloeg. Hij voelde haar steun, en dat deed hem zoveel deugd. Dat had hij lang gemist. Hij nam haar ook in zijn armen, en hield haar stevig vast. Hij wou haar echt niet loslaten, ze moest bij hem blijven. Altijd. Altijd zou hij haar nodig hebben, hij zou niet zonder haar kunnen. Zij was de enige van wie hij zoveel liefde kreeg. De liefde die hij nodig had. Hij hoorde haar zachtjes huilen, en voelde haar warme tranen tegen zijn lichaam. Dat ben ik wel. Maar het deed hem zo goed wanneer ze dat zei. Zo prachtig. Heath sloot even zijn ogen en slikte. Hij legde zijn hand op haar achterhoofd en voelde haar zachte haar. Hij drukte zijn koude kaak tegen de hare. Hij streelde haar kaak met de zijne, en voelde haar warmte, zijn ogen nog steeds gesloten. Zijn lippen waren ter hoogte van haar oor. 'Zeg dat nog eens..' fluisterde hij. Zijn stem klonk zwak. Hij klonk broos, en kwetsbaar, terwijl hij nog altijd zijn gezicht tegen het hare liet rusten, als een zwakke kat die warmte zocht.

Yuriko had nog steeds haar gezicht zo diep mogelijk in zijn borst kast geduwt en langzamer zeker werden haar benen wat lam van de kou. Een kleine rilling liep over haar rug en ze probeerde haar adem in bedwang te houden.
Ze voelde zijn lippen tegen haar haar en haar verlangen werden met de minuut erger. Zijn hand langs haar kaak gaf haar nog maals een rilling en ze kon alleen nog maar verlamd staan in zijn beschermende armen.
'Jij bent niet dom, of een rotzak. Je bent de meest geweldige jongen die ik ken', zei ze terwijl ze bijna was gestopt met huilen. 'En ik hou van je', mompelde ze er bijna onthoorbaar achterna. Ze hoopte dat hij het niet gehoord had aangezien het weer zo'n vervelende floep uit actie was. Maar ze meende het wel.

Heathcliff voelde tranen opwellen. Tranen.. bij hem? Dat kon toch niet. Hij kon toch niet huilen bij Yuriko. Komaan, hij was een jongen die ging huilen bij een meisje. Hij hield zijn tranen krampachtig binnen, terwijl hij nog steeds zacht zijn kaak tegen Yuriko's gezicht aanhield. Als ze praatte wou Heath dat ze niet meer stopte. Hij wou altijd meer van haar. Hij hield zijn ogen nog steeds gesloten en kneep ze toe om de tranen binnen te houden. Wanneer ze dat zei.. Het deed hem echt deugd, maar tegelijkertijd had hij zin om te beginnen schreeuwen als een klein kind, in Yuriko's armen. 'I-Ik hou ook van jou..' zei hij met een trillende stem. Een eerste traan rolde over zijn wang, en hij drukte zich meer tegen Yuriko aan. 'Ik hou van jou..' zei hij opnieuw. En toen besefte hij opnieuw, dat ze waarschijnlijk nooit helemaal van hem zou zijn. Hij snikte plots luid, en de tranen begonnen te komen. Hij had nog nooit gehuild in het bijzijn van een meisje, misschien één keer, en nu liet hij zich helemaal gaan. Hij snikte en jankte, terwijl hij warmte zocht bij Yuriko, die nu sterk moest zijn voor hem.

Yuriko voelde zich zo klein. Zo machteloos. Zijn tranen, om hem zo te horen huilen deed haar zo veel pijn. Maar hoe kon ze dat nu laten merken. Nu net op het moment dat ze er voor Heath moest zijn. Yuriko wist niet eens wat ze moest zeggen. Of ze überhaupt iets moest zeggen.
Ze probeerde haar armen wat te versterken. Hem goed te doen, maar hoe kon haar onzekerheid hem nu goed doen. Ze moest iets doen. Zelf kon ze al amper staan en ze probeerde Heathcliff mee te nemen naar een wat verhoogt hoopje sneeuw. 'K- kom even zitten', zei ze met een trillende stem.
Yuriko hield hem nog altijd zo stevig mogelijk vast en streelde door zijn haar. Ze gaf hem een kleine kus in zijn nek en huiverde even. 'Niet huilen', probeerde ze troostend te zeggen.

Heathcliff snikte nog steeds luid terwijl hij Yuriko tegen zich aan wou houden. Hij wou haar gewoon bij zich hebben, en dat was zo. Heath had niks meer kunnen wensen. Hij slikte even de brok in zijn keel door toen hij langzaam en nog steeds snikkend met haar meeliep naar de hoop sneeuw. Hij voelde zich zo'n sukkel. Jongens waren bedoeld om meisjes te steunen, en niet andersom. Hij kneep even stevig zijn ogen dicht en bedwong zijn tranen, terwijl hij diep ademhaalde. Hij hiel zijn ogen nog steeds gesloten, alsof hij het moment wou koesteren toen ze door zijn haar ging. De kus deed een tinteling ontstaan in zijn lichaam. Hij slikte opnieuw en ging zitten op de sneeuwhoop, met Yuriko naast zich. Hij hield haar ook dichtbij zich en knikte even. Ze had gelijk, hij mocht niet huilen. Dat was zwak. Hij haalde opnieuw adem en haalde met de rug van zijn hand de tranen van zijn gezicht. Hij huilde niet meer. Dat kon hij. Hij kon de knop omdraaien, maar het had zo goed gedaan, even kunnen los te breken. Hij zei niets, hij keek alleen voor zich uit. Hij zat nog steeds dicht tegen haar aan.
Na lang te hebben gezwegen maakte hij even zijn lippen vochtig. 'Weet je..' begon hij. Zijn stem klonk schor. 'Dit hier.. Dit alles.. Dit komt door jou.. Het gebeurt om jou..' Hij klonk nogal koel, terwijl hij nog steeds voor zich uitkeek. 'Maar dat is goed... Het is goed dat het om jou is, en niet om iemand die tegen me liegt en m'n vertrouwen schendt, nietwaar?' bij dat laatste richtte hij zich tot Yuriko, en keek haar doordringend aan.

Yuriko probeerde nog altijd haar gezicht in de plooi te houden en hem rustig aan te kijken. Gelukkig stopte Heath met huilen. Ze zou geen idee hebben wat ze nog meer zou moeten zeggen, of doen.
Haar mond veranderde in een wat onzekere glimlach, die al snel weer veranderde in een wat verbaasde en wantrouwig. Yuriko begreep hem niet eens, en was even van de kaart van zijn plotselinge omkeer van humeur. 'Ehh, sorry?', zei ze met een wat onzekere ondertoon. Ze wist niet eens precies waarom ze zich verontschuldigde, misschien om het feit dat Heathcliff zei dat het om háár ging.
Ze keek naar de grond, opeens voelde ze zich betrapt, alsof hij ergens achter was gekomen wat hij nooit had mogen weten. Maar ze had hem niets verteld? Niet dat ze wist. Misschien onbewust? Onzekere gedachten overspoelde haar hersenen en ze keek wat verward om haar heen.

Heathcliff keek haar nog steeds aan, met ogen die brandden. Hij leek volledig te zijn omgekeerd van humeur. Hij wist zelf niet naar wat hij juist zocht in Yuriko, maar hij wist dat er iets was dat hij moest vinden. 'Stel je voor, dat ik zonet nog lag te huilen in de armen van iemand die me enkel leugens vertelde.' Het was duidelijk dat Heath wat wou loskrijgen. Toen keek hij terug voor zich uit. 'Maar ik vertel jou alles, net zoals jij dat bij mij doet. Toch?' Een verbitterde gloed hing over zijn gezicht terwijl zijn ogen op het witte sneeuwpak gericht waren.

Yuriko's adem stokte in haar keel, en haar hart begon sneller te kloppen. Verward keek ze hem aan, en snel keek ze de andere kant op. Yuriko dacht aan de vele verkeerde dingen die ze had gedaan. Zou Heath dat bedoelen? Maar wat had hij er mee te maken.
Of ging het om Resi? Weer sloeg haar gedachte op hol en haar blik veranderde in een wanhopig hoopje onwetendheid. Wat moest ze zeggen? Ze wilde het niet over het grijze verleden hebben. Maar als ze zo na dacht, het was niet eens verleden. Het was het heden. Nu. Maar hij hoefde dat niet te weten.
Ze slikte en keek hem zo zelf verzekerd aan. 'Tuurlijk vertel ik jou alles', probeerde ze te liegen.
Waarom kon ze niet tegen Heathcliff liegen? Waarom ging dit zo stroef terwijl bij ieder andere mensen wezen alles zo makkelijk ging. Het moorden, het liegen, het gek maken. Alles had ze altijd zonder enkele moeite of gevoelens gedaan.

Heath voelde een steek in zijn rug toen ze dat zei. Hij hoorde gewoon dat het niet waar was, hij voelde het. Hij draaide zijn hoofd en keek haar opnieuw diep aan. Een doodserieuze blik stond in zijn ogen. 'Hm.' zei hij kortaf, terwijl hij haar bestudeerde. 'Je ogen zeggen iets anders dan je lippen. Lieg niet tegen me. Dat mag je me niet aandoen.' zei hij kil, maar zo puur. Ze mocht het echt niet doen. Ze kon hem kapotmaken als ze wou, door te liegen of door hem achter te laten.

Yuriko keek strak naar de grond, probeerde haar emoties uit te zetten. Maar het lukte gewoon niet bij Heathcliff. Toch bleef ze vechten tegen haar emoties. Emoties die alles in een klap konden verpesten.
'Waarom zou ik tegen je liegen?', het was haar bijna gelukt. Bijna was deze gehelen zin zonder enkele emotie gezegd, tot dat ze bij het laatste stuk aan kwam. Haar stem klonk opeens zo vaag, zo angstig om gesnapt te worden.
Ze keek snel van Heath zijn gezicht terug naar de grond. Waarom begon hij hier opeens over?

Even had Heathcliff getwijfeld, of hij zich gewoon iets verbeeldde. Dat ze helemaal niet aan het liegen was, maar hij had het ook gehoord. De omslag in haar stem. Hij keek haar aan, en bestudeerde haar even. 'Ik weet het niet.' zei hij toen plots. 'Ik weet niet waarom je zou liegen.' Hij keek terug voor zich uit. 'Misschien omdat het zo erg is, wat je me niet verteld. Omdat je je schaamt. Wie weet.' Hij zei het alsof het niks was. Toen keek hij terug naar haar. Hij zweeg even. 'Maar je moet je niet schamen. Er zal niks veranderen tussen ons.'

Yuriko staarde nog alktijd strak naar de grond. Wat moest ze hem nu gaan vertellen. Dat ze mensen hasd vermoord. Maar wat had hij daar nu mee te maken?
Ze keek hem met een kille blik aan. Puur kil, geen angst meer. Hij had hier niets mee te maken, hij had niets te maken met haar verleden. Helemaal niets! Opeens knapte er iets in Yuriko. Kwaad stond ze op.
'Ik hoef jou helemaal niets te vertellen!', riep ze tegen hem. 'Ik schaam me helemaal nergens voor', voegde ze er nog eens boos achter aan. Ze stond op het punt om te vertekken. Weer weg te lopen van haar problemen en de waarheid.

Heathcliff keek op. Maar vanbinnen had hij iets als dit wel verwacht. Hij zag haar blik, net voor ze opstond en kreeg het er koud van. Heath stond net als haar op en greep haar vast bij de arm. 'Je moet het me vertellen! Ik wil je helemaal kennen! Ik wil alles van je!' Hij klonk nogal kwaad. Waarom deed ze nou zo? Hij was toch haar vriend? Ze kon hem toch alles vertellen? Dat had hij haar al verschillende keren laten weten. 'Jij mag àlles van me weten! Over Cornelia, over Ed, over mijn rotvader! En weet je waarom?' Heath snoof even en keek haar doods aan. 'Omdat je mijn vriendin bent en omdat ik van je hou.' Zijn woorden waren oprecht.

Yuriko voelde zijn sterke hand greep om haar arm en staarde naar de grond. Een traan rolde over haar wang. Ze wilde helemaal niet dat Heath dacht dat ze een gevoeloze moordenaar was.
Verstijfd stond ze daar, terwijl er kleine tranen over haar ijs koude huid heen rolde. Yuriko keek Heath niet aan, ze wilde zijn blik niet zien. Zijn kwade blik, zelfs zonder het te zien voelde ze dat die er was.
Nog altijd hield ze haar mond, denkend hoe ze van onderwerp kon verandere. 'W-wat is er dan met je vader, en Ed?', over Cornelia hoefde ze niets te weten. Dat stomme wicht kon Heathcliff wel krijgen.

Heath zag haar tranen, en het liefst had hij haar in zijn armen genomen, maar hij mocht nu niet toegeven. Hij hield de harde blik waarmee hij naar haar keek. Hij wist van zichzelf dat hij geduldig moest zijn. Toen hij haar vraag hoorde snoof hij even, en opende zacht zijn mond om naar zijn woorden te zoeken. Hij liet haar arm voorzichtig los. Hij slikte even. 'Mijn vader sloeg me. Omdat ik dom was en omdat ik niks kon.' Hij probeerde koud en kil te klinken, alsof hij het allemaal achter zich had gelaten, maar in werkelijkheid waren de wondes die zijn vader op hem had achtergelaten, er nog steeds. 'Ik moest zijn zoals Edwardian. Sterk, sluw en slim. Maar dat was ik niet.' Hij sloeg zijn ogen naar de grond. 'Terwijl Ed getraind werd in het stoten uitdelen, werd ik getraind in het stoten opvangen.. Door m'n vader. Ed mocht van m'n vader ook op mij oefenen.' Een verbitterd lachje ontsnapte tussen zijn lippen. 'Toen hij stierf, haatte ik hem. Ik had al die tijd gehoopt dat hij mij, wanneer hij klaar was met Ed, ook zou trainen. Maar dat kon hij niet, omdat ik niet beter was dan het vuil van de straat.' Hij wachtte even en ging toen verder. 'Ed zorgde voor me. Hij was 6 jaar ouder dan ik. Hij heeft me uiteindelijk leren vechten, zolang ik maar onthield dat hij de beste was en dat ik zonder hem nergens was. En hij had gelijk. Ik had hem overal bij nodig. Ik vreesde hem. Hij kon me kapot maken, met al zijn vriendjes. Daar heeft hij vaak genoeg mee gedreigd.' Heath haalde even diep adem. 'En als ik erover nadenk, ben ik nog steeds bang van hem..' Hij grinnikte even om zichzelf, omdat hij het zo stom vond klinken.

Yuriko luisterde naar zijn verhaal en was blij dat hij niet meer verder vroeg naar haar. Ze voelde hoe zijn hand haar arm weer los liet, maar haar blik bleeft vastgenaaid aan de grond.
Toen Heathcliff klaar was met zijn verhaal keek ze een enkele seconde op. Ze wist niet wat ze moest zeggen en alles wat ze uit kon brengen was: 'Oh, wat erg voor je'.
Haar armen hingen weer futloos naast haar, en ze voelde hoe een ongemakkelijke stilte volgde.

Heath voelde zich nogal gekwetst toen ze dat zei. Zijn ogen leken te bliksemen, maar hij wist dat hij haar moest laten doen. Na een lange tijd gezwegen te hebben zuchtte hij. 'Ik hoop gewoon dat je weet dat je me kunt vertrouwen, en dat ik er altijd voor je zal zijn..' zei hij even. Toen keek hij naar de grond, en wachtte weer even. Hij keek op en nam Yuriko's hand vast. 'Breng me nu maar eens naar je vrienden.' Hij glimlachte even terwijl hij haar aankeek. Hij hoopte dat ze dat zou doen. Dat de sfeer niet de hele tijd onder het vriespunt zou zitten.

Yuriko keek hem even snel aan. Haar ogen waren rood en ze deden pijn van de koude tranen die nog altijd op haar witte wangen lagen. Ze wilde hem niet naar vrienden brengen.Die zouden alles veraadde. Alles wat ze was, zouden hun duidelijk maken.
'N-nee..', mompelde ze terwijl ze weer naar de grond keek.
Ze wist niet wat ze anders konden gaan doen en probeerde zo snel mogelijk iets te bedenken. 'We.. ehh, kunnen ook wat drank halen ofzo?', zei ze schor terwijl ze nog altijd naar de grond keek.

Heathcliff slikte even, en wou vragen waarom ze zo deed. Maar hij wist ook wel dat ze dat waarschijnlijk niet ging zeggen. Hij glimlachte kort en stapte naar haar toe. Met zijn hand ging hij zacht naar haar gezicht toe, en wreef voorzichtig haar tranen weg. Hij voelde hoe zijn vingers haar kaak streelden, en werd warm. Hij keek haar diep aan, en probeerde zo warm mogelijk te klinken. 'We doen wat jij wilt..' Hij knipoogde even en trok zijn hand terug. Zacht trok hij haar mee bij haar hand, en begon gewoon te wandelen, met haar, door de steegjes die hij niet kende. Hij keek wat rond zich, maar er was niet veel dat hem kon boeien. Hij keek haar terug aan. 'Wijs jij de weg maar, he!' zei hij zacht lachend. Hij vond zelf dat het allemaal nogal krampachtig klonk, maar dat was gewoon omdat het een poging was om de sfeer terug wat op te krikken.

Yuriko voelde zijn hand langs haar kaak en snel veegde ze de rest van de tranen weg. Ze kreeg een rilling van Heaths blik en probeerde op haar woorden te komen. 'Sorry..', mompelde ze haast overstaanbaar.
Ze kon het gewoon niet vertellen. Misschien ooit als met dit alles achter haar had gelaten, maar niet nu. Niet nu ze er midden in zit. Yuriko was in iedergeval al blij genoeg dat hij er niet verder op ging en dat ze mocht kiezen wat ze gingen doen.
Yuriko liet zich mee trekken door Heath en er ontsond een kleine glimlach op haar gezicht. 'We gaan kilo's bier halen', zei ze met een diepe zucht en ze trok hem mee naar de zelfde supermarkt waar zij en Raidon ook waren geweest.