De straten van...

Yuriko voelde hoe zijn hand over haar buik heen ging en bij haar borsten kwam. Zijn hand was ijskoud en ze beet hevig op haar lip. Langzaam kwamen er tranen op die ze met alle macht probeerde tegen te houden.
Zijn lippen voelde ruw, koud en gemeen. Ze wist niet wat hij opeens had, wat er met hem gebeurde. Ze wist geen antwoord op zijn vraag. Heathcliff betekende zo veel voor haar, maar Ayase.. Ze kon er niet eens over na denken toen ze opeens zijn hand op haar keel voelen.
De tranen liepen over haar wang en ze keken Heathcliff smekend aan. Ze voelde de pijn toen haar keel werd dicht geknepen en legde haar handen om die van Heath heen, maar kracht had ze totaal niet meer.

Heath bekeek haar met zijn bovenlip opgetrokken. Agressief. Hij voelde zijn hand niet meer, hij zag enkel wat hij deed. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en aders waren dik op zijn lichaam komen liggen. Hij ademde wild, en kneep enkele seconden nog harder dan eerst, tot hij een afgrijselijke schreeuw slaakte en zijn hand terugtrok. Hij wankelde naar achter, van Yuriko weg en keek naar haar. Hij zag haar tranen, haar pijn. Hij zag wat hij gedaan had. 'RAAH!' terwijl hij opnieuw een schreeuw liet horen greep hij met zijn handen naar zijn hoofd. Hij gooide zijn hoofd en lichaam wild naar alle kanten, alsof hij in een gevecht verwikkeld was met zichzelf. Hij ramde hard de muur met zijn schouder, tranen stroomden over zijn wangen, maar hij huilde niet. Hij gooide zijn armen om zijn eigen middel en kraste striemen in zijn huid met zijn gegroeide nagels. Heath dacht niet na. Het gevecht tussen zijn goede kant en slechte kant zou moeilijk te voorspellen zijn. Het was hem vroeger al eens overkomen, iets als dit.. Maar dit keer had een meisje het veroorzaakt. Hij maakte zichzelf letterlijk kapot, voor een meisje. Voor Yuriko.

Yuriko's adem kwam niet meer door en ze voelde alsof ze stikte, dood ging. Ze wilde schreeuwen, huilen. Maar alles leek voorbij te flitsen en opeens was zijn hand weg. Yuriko zakte naar de grond en kwam weer op adem. Maar lang kon ze niet zitten toen ze Heathcliff wild in het rond zag vechten met zichzelf.
Wat had ze in godsnaam bij hem aan gedaan?
Yuriko stond in een seconde op maar durfde hem niet aan te raken. Bang dat hij daar nog meer overstuur van zou raken. Toch moest ze iets doen. Ze stond daar, keek toe met ellendige ogen. Een wanhopige blik die niet wist wat ie moest doen.
Ze zette kleine stapjes richting Heathcliff en bleef vlak voor hem staan. Ze stak voorzichtig en nog altijd twijfelend haar hand uit en raakte zijn schouder aan. Na een diepe zucht pakte ze ook de andere vast en kneep er in. 'Heathcliff..', zei ze wanhopig. 'Alsjeblieft het spijt me', probeerde ze. Maar wat had hij aan spijt. Ze beet op haar lip en hield haar tranen zo lang mogelijk binnen. 'Ik hou van je! Echt waar!', riep ze nog wanhopiger.

Heathcliff ademde onregelmatig en heel zijn lichaam deed pijn. Zijn hoofd bonkte en het leek alsof het ging scheuren. Hij voelde hoe hij zich opnieuw ergens tegen ging aanwerpen, tot hij iets voelde. Het leek heel ver weg, maar het drong tot hem door. Het voelde als een warme hand op zijn huid, die maar deels van hem leek te zijn. Hij hield halt en keek door zijn haren voor zich uit. Zijn ogen brandden en hij slikte moeilijk. Hij begon terug tot zijn besef te komen toen hij zijn naam hoorde. Heathcli... t spijt me.. Het berijkte hem maar half, maar hij begreep het. Hij schoot plots een stap naar voor, uit haar bereik. Hij wou niet dat ze hem aanraakte. Ze moest van hem afblijven. Een seconde lang keek hij over zijn schouder, en toen weer weg. Hij had haar wazig gezien, hij kon niet goed meer waarnemen. Maar haar laatste woorden had hij gehoord, dit keer duidelijk. Ze leken als een echo door zijn hoofd te galmen. In een flits leek hij slap te worden, en zakte hij door zijn benen, en viel op zijn knieën. Hij slaakte een ondraaglijke zucht, en zijn romp volgde en viel langs hem neer. Als een lijk lag hij op de koude stenen van de straat, met achter hem Yuriko. Zijn nagels trokken naar binnen en Heath slikte. Slapen. Hij wou slapen. Hij was moe. Doodmoe..
Zijn pijn leek enkele ogenblikken weg te ebben. 'N-.. niet.. h-huilen..' mompelde hij schor, bijna onhoorbaar, en hij sloot langzaam zijn ogen.

Yuriko's handen schoven van zijn schouders af en ze keek naar Heath die van haar af ging. Het deed haar zo veel pijn. Ze had gedacht dat liegen de beste optie zou zijn, maar alles waar het toe geleid had was dit.
Yuriko was totaal in paniek en probeerde te bedenken wat ze moest doen, of ze überhaupt iets moest doen.
Ze keek wanhopig rond om te kijken of er iemand was die kon helpen, maar alles leek verlaten. Ze keek toe hoe Heath in elkaar stortte. Ze kon het niet aan zien en sloeg haar handen voor haar ogen. Hij wilde niet dat ze hem aan raakte, maar moest ze hem hier nu dood laten vriezen?
Zonder nog na te denken snelde ze op hem af en sloeg haar armen om hem heen. Met wat moeite trok ze hem op haar schoot en legde zijn hoofd zacht op haar knie. Heathcliff was enorm vergeleken bij Yuriko maar ze probeerde hem zo stevig mogelijk vast te houden, als een kleine baby die bij zijn moeder lag.
Yuriko streek door zijn haren en kon de tranen niet meer tegen houden.
'Het spijt me', piepte ze. 'Het spijt me zo erg', de tranen liepen over haar wangen maar ze voelde het niet eens meer, ze wilde Heath niet zo zien. 'Ik zal nooit meer tegen je liegen, nooit meer', piepte ze er wanhopig achter aan.

Heathcliff wou niet dat ze naar hem toe kwam. Hij wou geen hulp. Maar hij had geen kracht meer om zich te verzetten. Hij was uitgeput, verslagen. En toen ze hem vastnam, vond hij het toch niet zo erg. Hij besefte dat hij zonder haar niks kon, dat hij gek werd zonder haar. Hij voelde hoe zijn hoofd ondersteund werd door haar knie. Door haar lichaam voelde Heath hoe hij opwarmde. Een warme schoot om in te liggen. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, maar hij kon haar tranen zien. Hij opende moeizaam zijn mond om wat te zeggen maar hij kon niks uitbrengen. Langzaam opende hij zijn ogen en keek er nogal dof uit. Hij keek voorzichtig op, en zag haar gezicht, dat hem altijd zo blij maakte. Heath geloofde elk woord wat ze zei en het deed hem goed. Zo goed, om dat te horen. 'D-dat weet ik..' bracht hij schor uit. Hij hief met een grote inspanning zijn arm op en liet hem op haar bovenbeen rusten.

Yuriko werd een seconde bang, bang dat hij weer kwaad zou worden. Dat hij haar weer weg zou duwen, maar hij bleef liggen. Ze zuchtte opgelucht en bleef zachtjes door zijn haren strelen.
Haar tranen hielden langzaam op en ze was blij dat Heathcliff haar geloofde. Nooit meer zou ze een woord tegen hem liegen. Nooit meer wilde ze hem zo zien. Toch zat ze nog altijd met gevoel dat ze moest kiezen tussen Ayase of Heath, snel schoof ze de gedachte op zij. Nu moest ze er voor hem zijn, alles doen om het weer goed te maken.
Yuriko voelde zijn armen om haar bovenbeen en bracht haar hoofd naar zijn wang waar ze zachtjes een kus op gaf.

Heathcliff slaakte voldaan een zucht en sloot opnieuw zijn ogen. Hij voelde hoe haar ranke vingers door zijn haar gingen. Hoe was het mogelijk dat iemand hem zo kon doen smachten? Toen ze zijn wang kuste voelde hoe die opwarmde, gloeide. Hij wrong zich moeizaam nog wat meer tegen haar aan.
Na een tijdje zo te hebben gelegen opende hij zacht zijn mond en slikte moeizaam. 'Heb ik je veel pijn gedaan..?' vroeg hij met schokkende stem. Hij was bang om het te vragen, want dat was wel het gene wat hij absoluut niet wou doen. Hij wist dat hij haar pijn had gedaan, en dat ze bang was geweest. Hij verachtte zichzelf.

Yuriko liet een kleine glimlach toe op haar gezicht en liet haar vingers langs zijn kaak lijn lopen en herhaalde zo steeds haar route, door zijn haar, langs zijn kaak lijn.
Ze gniffelde even toen hij wat meer tegen haar aan ging liggen maar keek weer even verbaast op bij zijn vraag. Het liefst was ze alles vergeten, dacht ze er niet meer aan. Yuriko dacht even na. 'Waarschijnlijk niet zo veel pijn als ik jou heb gedaan', mompelde beschaamd.

Heathcliff kuchte even, en glimlachte zwakjes. 'Hnn..' mompelde hij maar wat. Ze had hem pijn gedaan, maar hij kon het haar gewoon vergeven, omdat zij het was. 'Ik kan het niet tegenhouden.. Het heeft z'n eigen wil.. I-Ik heb het nogal voor gehad, maar das een lang verhaal.. En ik praat er niet graag over..' Dat laatste zei hij praktisch onhoorbaar. Als een dier nestelde hij zich bij Yuriko, zodat zijn neus nu tegen haar buik duwde. 'Sorry, Yuri..' zei hij zacht en hij duwde even met zijn neus in haar buik, als een kat die kopjes gaf. Hij gniffelde even zachtjes.

Yuriko zuchtte tevreden, blij dat ze haar oude Heathcliff weer terug had. Nog altijd wreef ze langs zijn haar en kaaklijn. 'Geeft niet', zei ze bijna fluisterend. Het maakte haar niet uit wat hij bij haar had gedaan, wat hij had gezegd. Zij had hem nog zo veel meer pijn gedaan, zij was de gene die dit had aan gericht.
'Geeft niet..', herhaalde ze.
Ze voelde hij dichter tegen haar aan ging liggen en lachte zachtjes. 'Het spijt mij ook', zei ze en ze drukte een kus in op zijn wang.

Heathcliff zuchtte voldaan, en na een tijde in Yuriko's schoot te hebben gelegen voelde hij hoe hij terug wat op krachten gekomen was. Voorzichtig duwde hij zich recht zodat hij rechtop zat. Hij rekte even zijn armen uit en glimlachte toen naar Yuriko. Met een hand gleed hij naar haar hals en bracht haar hoofd zacht naar het zijne toe. Beschermend drukte hij een kus op haar voorhoofd. Hij liet haar teder terug los en knipoogde even. Toen slaakte hij een vermoeide zucht en keek om zich heen. 'Zeg Yuri..' begon hij met een nog wat schorre stem. 'Nu ik alles van je weet..' zei hij wat stil, 'Wil je me dan nu naar je vrienden brengen?' Hij keek haar met smekende puppyogen aan en had een speels grijnsje om zijn lippen.

Yuriko voelde zijn lippen op haar voor hoofd, deze keer voelde het weer fijn en vertrouwd. Toch bleef dat gevoel niet lang toen hij weer begon over haar vrienden. Hij zou Raidon ook weer ontmoeten en de rest van de mongolen waar ze mee om ging.
Ze keek even twijfelend de andere kant op maar besloot toen om hem gewoon mee te nemen en maar te kijken wat er van zou komen.
Snel stond ze op en ze trok Heath aan zijn armen mee omhoog. 'Oke, is goed. Maar ik waarschuw je', zei ze vlug en ze keek hem met nog altijd een kleine twijfel in haar ogen aan. 'Raidon is daar ook he..', voegde ze er nog aan toe om zo misschien zijn gedachte om te praten.

Heathcliff liet zich optrekken door Yuriko en leunde op haar schouder. Hij was nog steeds moe en moest even steun zoeken. Hij grijnsde blij toen hij mee mocht, en zuchtte even toen hij herinnerd werd aan Raidon. Hij knikte en grijnsde breed. 'Wees maar gerust, ik hou me wel in..' Hij haalde zijn hand door haar haar en grinnikte. 'Kom op!' zei hij opgejaagd, maar lachend.

Yuriko lachte en schudde haar hoofd. 'Wat jij wilt..', ze trok haar schouders op en pakte zijn hand vast en nam hem mee, op weg naar de plek waar ze meestal zaten. Ze hoopte vurig dat ze zich een beetje konden gedragen, vooral Raidon.
De sneeuw stond nog altijd hoog en haar broekspijpen waren nat. 'Ze zijn eng hoor', zei Yuriko lachend.

Heathcliff grinnikte en voelde zacht hoe haar hand de zijne nam en liep met haar mee. Ook Heath hoopte dat hij zich zou kunnen inhouden. Na de ontmoeting met Raidon voorspelde dat niet veel goeds. Maar hij wou haar andere vrienden ook wel eens zien. Zouden ze ook zo gewelddadig zijn? Heath voelde de sneeuw kraken onder zijn schoenzolen. Hij grijnsde om wat ze zei. 'Enger dan jij zullen ze wel niet zijn zeker?' Hij grinnikte plagend terwijl hij met haar meeliep.

Yuriko liep samen met Heathcliff verder. Bij elke stap werd Yuriko iets nerveuzer, ze lucht van wiet en drank werd ook steeds sterker en ze slikte even.
Ze vroeg zich af wat Heathcliff dacht en net op dat moment vloog zijn opmerking langs haar heen.
Yuriko keek hem met een valse grijns aan en liep met kleine passen naar hem toe. 'Vind je mij eng dan?', zei ze met een speelse ondertoon. Ze liet haar handen naar zijn nek glijden op een langzame martelende manier en kneep daarna zachtjes haar handen op zijn keek en keek hem nog altijd grijnzend aan.

Heath grijnsde nog steeds en zijn ogen twinkelde van de manier waarop ze hem aankeek. Hij stopte toen ze op hem afkwam en wachte terughoudend af. Sensueel voelde hij hoe haar vingers naar zijn hals gleden, en toen ze kneep werd het overgenomen door een bedrukkend, eng gevoel. Op de een of andere manier opwindend. Secondenlang voelde hij haar handen knijpen, en hij slikte moeizaam. Zijn handen gleden naar haar onderarmen, en streelde ze daar. Hij voelde haar vingers op zijn huid. Hij was lichtelijk bedreigd, maar vooral benieuwd. Nerveus, om haar gevaarlijk spelletje. 'Ik ben als de dood voor je.. Jij weet nu hoe je me kapot kan maken.. Is het niet?' Hij klonk akelig kalm. Hij vond dit ook akelig, en spannend. Opwindend.

Yuriko kneep iets harder en er ontstond een valse twinkel in haar ogen. 'Klopt helemaal', fluisterde ze. Ze voelde zijn handen bij haar boven armen en grijnsde. Ze ging op haar tenen staan en bracht haar mond naar zijn oor.
'Ik vermoord je..', fluisterde ze met een speelse ondertoon. Haar ene hand gleed langs zijn nek zijn shirt in en ze liet haar hand op zijn rug rusten terwijl ze de andere nog iets harder liet knijpen. Ze liet haar lippen vanaf zijn oor langs zijn kaak lopen en stopte bij de zijn mond hoek. 'Ik maak je helemaal kapot', fluisterde bij zijn mond.

Heathcliff begon zwaarder, onregelmatiger te ademen, en voelde hoe het steeds moeilijker werd. Haar dodelijke vingers krulden om zijn keel, en haar stem deed hem alle moed verliezen. Zo zwak hoe hij zich voelde. Zijn grijns was verdwenen, en zijn hand was van haar arm opgeschoven naar haar hand, maar hij trok hem er niet af. Zijn heerlijke verlangen mengde zich met doodsangsten. Haar hand kneep harder en waar haar lippen kwamen leken ze hem te verlammen. Maar haar laatste woorden, die waren er te veel aan. Het was niet meer grappig. Heath was echt bevreesd. Helemaal kapot.. Ze klonken zo hard, en zo bekend. Heath bracht ook zijn tweede hand naar de hare en krulde er zacht omheen. Hij trok ze niet van zijn keel af, maar maakte daar wel aanstalte toe. Maar hij wou dat ze zelf stopte. 'Genoeg, Yuriko..' zei hij lastig, en moeizaam vanwege de weinige lucht.

Yuriko gniffelde vals met nog altijd de twinkel in haar ogen. Ook al krulde zijn handen zich om haar armen heen, ze vond dit spel geweldig.
'Eng he?', fluisterde ze nog altijd vals. Ze legde haar lippen op die hem, niet om hem te zoenen. Puur om hem gek te maken van verlangens. Ze bewoog haar hoofd iets schuiner terwijl haar ze nog steeds haar lippen op die van Heath liet rusten.
'Ik verscheur je, breek je, martel je', fluisterde ze kwaadaardig met vol lust in haar stem. Weer kneep ze iets harder en zachtjes zette ze naar nagels in zijn rug.

Heath wou niet toegeven hoe benauwd hij was. Hij slikte opnieuw moeilijk. Toen ze haar lippen op de zijne legde, voelde hij zich helemaal getikt worden. Het leek alsof hij woelde in zijn slaap en niet wakker werd. Heath opende zacht zijn mond en wou haar lippen voor zich hebben, haar tong, maar toen klonk haar stem weer. Brekend, dreigend. Heath kreunde pijnlijk, maar vol verlangen. Hij begon langzaam maar zeker naar lucht te moeten happen. Opnieuw slaakte hij een kreun toen ze opnieuw haar hand aanspande en haar nagels in zijn rug plantte. Hij voelde hoe zijn spieren samentrokken, om zich te verzetten tegen wat ze deed, maar ze had hem volledig in haar macht.

Yuriko liet een vals lachje horen. 'Hmn, ik weet wel wat je wilt', de valsheid was duidelijk in haar stem te horen, was zelfs nog wat aangedikt daar haar zelf terwijl haar lippen nog steeds op die van hem lagen.
De hand op zijn rug verplaatste zich naar zijn wang waar ze hem zachtjes over heen liet glijden terwijl haar nagel er zachtjes achterna streken. 'Ik voel je verlangen aan', zei gniffelde en sloot half haar ogen. Toch bleef die valse, angstaanjagende twinkel in haar ogen.

Heath kneep zijn ogen toe en zijn handen wilden de hare wegtrekken, maar dat leek gewoon niet te gaan. Opnieuw wou hij zich verzetten tegen haar lippen, maar ze maakte hem zo gek. Hij wou haar zo hard, maar tegelijk moest ze stoppen. Hij voelde haar nagel langs zijn gezicht en kreunde moeizaam. Hij wou naar adem happen, een grote teug nemen, maar dat lukte niet. Ze hield niet op. Hij zou echt kunnen stikken. Ze kon hem echt vermoorden. Hij opende zijn ogen, en schrok van haar aanblik. Ze had hem door. Ze had zijn zwakke plek gevonden. Zijn zwakke plek, was zijzelf.

Yuriko kuste hem zachtjes en kort. 'Toch vind ik het wel leuk, je zo te zien lijden', zei ze met een valse ondertoon. De hand die stevig om zijn nek knepen had liet los en gleed over zijn shirt heen waarna haar hand zich onder zijn shirt woelde en weer naar boven kroop.
'Arme Heath', fluisterde ze weer. Haar hand streelde zachtjes zijn borst kast. Ze wist precies wat ze deed, ging precies naar de plek waar ze heen wilde met hem. Liet hem lijden om hem later weer mee te nemen.
Yuriko ademde zachtjes, probeerde zich aan haar spel te houden. Maar ook zij had stiekem moeite om zich in te houden. Maar daar liet ze niets van merken.